Half negen hebben we de technicus gevraagd om het elektrisch te ontkoppelen, maar de mannen zetten de vaart erin en om even over achten zijn we los gekoppeld. Nog net op tijd heb ik een kopje thee kunnen zetten, dus we zitten goed. Het ontbijt wordt in alle rust genuttigd, want de afstand naar Rio Mar is maar 58 kilometer, dat moet te doen zijn in ruim 50 minuten. Maar als je een piepklein afslagje mist, dan komen er nog een paar minuten bij.
De Acacia staat alweer in volle bloei, wat een vreugdekreet bij Ali ontlokt.
Als we wat hoger de bergen inkomen zien we nog de flarden mist tegen de bergwand plakken, het geeft een feeëriek beeld.
In deze buurten van Altea en Calpe trainen vele wielerploegen. Inmiddels zijn die vertrokken naar de diverse voorjaarsklassiekers, maar de amateurs maken nog graag gebruik van deze bergachtige omgeving,
Omdat we, in plaats van de kustweg, de AP7 volgen, komen we hier nog de schoonmaak ploegen van de grote wegen tegen, die heel rustig de snelweg inspecteren.
De laatste blik op ons uitzicht van de afgelopen maand. De zon verlicht de berg prachtig, maar laat zich niet goed vastleggen op de foto.
Het wordt hier in Rio Mar een eenzaam verblijf, want al onze Duitse "Freunde Reisen Ende dieser Woche ab." Wel worden we nog warm onthaald, want vanuit Oost Duitsland is men hier al geïnformeerd dat wij vandaag aankomen. Hierdoor staat onze Kölner Freund (iemand uit Keulen) ons al op te wachten.
Morgen meer, met wat trieste berichten over Gunter en "de Fransman."
