zondag 4 oktober 2020

Een nieuwe reis

Als de ene reis wordt afgesloten, volgt er altijd weer een plan voor een nieuwe reis.

Begin januari 2020 staat er op onze reisrol de trip naar Spanje, om via Barcelona richting Benicasim te reizen om vervolgens de komende maanden in respectievelijk Oliva en Benidorm door te brengen

Zoals bekend, het loopt allemaal even anders.

Voor we vertrekken consulteer ik nog even mijn apotheker, omdat ik toch wel een donkere urine produceer en dat wijt aan de verandering van een medicijn. De apotheek ziet, na onderzoek, geen oorzaak in het medicijngebruik, dus gaan we op pad.

Na een paar dagen Barcelona en een maand Benicasim vertrekken we richting Oliva, waar we een prachtige plek vlak bij het strand krijgen. We kletsen weer lekker bij met onze Duitse vrienden, die we hier ieder jaar tegenkomen.

Maar dan strooit Covid-19 roet in het eten en worden we genoodzaakt, half maart, terug te keren naar Nederland. We ruimen de camper uit, brengen deze naar de stalling en gaan in vrijwillige quarantaine.

De boodschappen worden door de AH thuis gebracht en we leven, saampjes, een min of meer teruggetrokken leventje. Het moet gezegd: “Het valt ons niet tegen”, sterker nog , het bevalt ons stiekum wel. Het is mooi weer en ook hier schijnt de zon volop.

In juni, komen we normaliter terug uit Spanje, brengen we de geplande bezoekjes aan de diverse artsen, zoals de tandarts. Ook een halfjaarlijks bezoek aan de verpleegkundige om de stand van zaken rond mijn diabetes te laten onderzoeken. Door 15 kilo af te vallen heb ik hiervoor geen medicijnen nodig. Dan komt de kleur van mijn urine ter sprake. “Dat laten we toch maar even onderzoeken” is de doortastende conclussie van de verpleegkundige.

Via de huisarts komt er een verwijzing naar Urologie en op 4 augustus word ik opgeroepen voor een inwendig onderzoek, of zoals ze dat noemen een “Cystoscopie”.

Op voorhand wil ik U, beste lezers en lieve lezeressen, meegeven dat dit persoontje een nogal zorgwekkende instelling heeft omtrent alles wat ook maar met ziekte te maken heeft. Injecties, zelfs als ze op beelden worden getoond, zijn aan mij niet besteed. Sterker, ik kan het niet aanzien. Bloedprikken en aanverwante handelingen veroorzaken bij mij enorme opvliegers, terwijl gezien mijn sexe dat toch onmogelijk zou moeten zijn. Geloof het of niet, maar terwijl ik hierover schrijf, begin ik al lichtjes te zweten.

Hierdoor ga ik nu geen beschrijving geven van dit onderzoek, maar volsta ik met een afbeelding, die voor de mannen onder ons wel tot de verbeelding zal spreken.

Na het onderzoek(je) volgt een gesprek met de urologe in opleiding. Een zeer prompte jonge dame die er geen doekjes omwindt. Er is een tumor in de blaas ontdekt. Op de vraag van mijn Hoofd steun en toeverlaat “kan het kanker zijn?” is het antwoord “Ja, het is kanker”. Niet geheel tevreden met het antwoord volgt de vraag; “kan het ook nog iets anders zijn”. Hierop is het antwoord: “Nee”. Nou, daar kun je het dan weer mee doen, nietwaar?

Op 10 augustus volgt een CT scan, waarvan de uitslag een week later komt van de behandelend uroloog, die ook de noodzakelijke operatie gaat uitvoeren om de tumor(en) te verwijderen. Ik vind overigens “poliep” vriendelijker klinken dan tumor, maar dit terzijde. Over de CT scan is hij zeer tevreden en de urine leiders, de gal en de nieren zijn nog niet aangetast.

Er volgen allerlei telefonische gesprekken met diverse functionarissen van het ziekenhuis omtrent de aangekondigde operatie. Waaronder met de anesthesie, waarbij ik kies voor algehele narcose.

Op dinsdag 25 augustus word ik welkom geheten in het Martiniziekenhuis en volgt de operatie, met daarop volgend een chemokuur, doormiddel van een radioactie spoeling in de blaas. Bij het verwijderen van de katheter is de verpleegkundige gekleed als een Michelin mannetje in beschermende kleding, compleet met bril en masker. De komende dagen moet ik thuis op een apart toilet plassen en eerst het deksel sluiten, alvorens door te spoelen. Dit in verband met de aerosolen van de radio actieve deeltjes. Ik heb het 's nachts uitgeprobeerd, “ik geef geen licht bij het plassen”.

Een week later is de bespreking met de chirurg, over de bevindingen. Er is een grote tumor verwijderd, maar een 2e operatie is noodzakelijk om eventueel achtergebleven kankerweefsel nog te verwijderen. Bij die operatie kan ook worden vastgesteld of het spierweefsel van de blaas is aangetast. Dit laatste zou tot gevolg hebben dat de gehele blaas verwijderd dient te worden.

Het opgenomen worden in het “ziekenhuis ritueel” herhaald zich de volgende dagen. Ondertussen word ik door de hele familie en vriendenkring gesteund. Ook uit onverwachte hoek komt steun. De vriendin van onze garagehouder komt met een titel van een boek. “Mind Body Spirit” van Alberto Villoldo. De ondertitel van het boek is “de praktijk van Sjamanistische genezing” .

Tja, ik hoor en zie al een aantal van jullie de titel en ondertitel nog een aantal keer lezen, om dan schouderophalend verder te lezen (of niet). Mijn reactie is eigenlijk hetzelfde, maar ondanks dat, bestel ik het boek. Het blijkt een uiteenzetting van de leef- en voedingswijzen van Sjamanen uit het oerwoud van de Amazone. De schrijver heeft jarenlang onder en tussen deze mensen geleefd. Tijdens een levensbedreigende ziekte komt hij tot verschillend inzichten en voedingswijzen en geneest, tegen alle verwachtingen in.


Tijdens het lezen van dit boek, ik heb nog niet een tiende gelezen, merk ik dat mijn angsten langzaam op de achtergrond verdwijnen. Sterker nog, er is weer plaats voor, soms lugubere, grappen. Tijdens een bespreking met de arts, vraag ik hoelang ik nog te leven heb. “Dat kan ik niet zeggen”, antwoordt de arts. “Tja”, antwoord ik ”ik wil namelijk nog een nieuwe telefoon kopen en dat moet wel rendabel zijn”.

Een bekend verschijnsel voltrekt zich ook bij mij. Stel, je bent van plan een nieuwe auto te gaan kopen, of hebt gekocht. Je zult zien dat vanaf dat moment je steeds vaker dat specifieke merk auto tegenkomt. Allerlei artikelen over de relatie van het Westerse gebruik van teveel suikers, gluten en nachtschade groentes en het krijgen van kanker kom ik tegen. Net zo min als ik niet de bijwerkingen van mijn medicijnen lees, sla ik deze artikelen op bij mijn digitale documenten, om ze later eens te gaan lezen.

Op 23 september volgt de tweede operatie en 6 dagen later mag ik de uitslag verwachten.

Ik ben nu al een paar dagen “van de Wereld”, want het volgende is mijn deel.

Dagen, voorafgaande aan de eerste operatie hebben mijn beschermengel en ik de meest diepe gesprekken. Want met kanker in je onderlijf bestaat er een grote kans dat het allemaal niet lang meer kan duren, zo zijn mijn gedachten. Hoewel het boek van Alberto mij op de achtergrond tot vertrouwen maant. Na de tweede operatie hebben een medepatient en ik grote lol, ondanks ons gezamelijke lot. Ook zijn vrouw deelt ons lot, want al meer dan 20 jaar heeft ook zij dezelfde kwaal.

Dan, de dag voor de bespreking word ik ziekjes, zweterig, maar net geen koorts. Mijn borst doet pijn, dus ademhalen gaat lastig. De volgende ochtend bel ik met het ziekenhuis, om te overleggen of het wel verstandig is naar het ziekenhuis te komen. “Wie wilt U spreken?” vraagt de secretaresse. “De uroloog, want met haar heb ik een afspraak!”. “Aha, die zit toevallig vlak naast me!” meldt de juffrouw aan de telefoon. Ik krijg de urologe aan de telefoon en leg mijn twijfel aan haar uit. “Tja”, zegt deze,” ik weet dat U het liever Vis a Vis doet, maar dit bericht durf ik ook wel via de telefoon te vertellen.”

“Bij de tweede operatie is geen enkele kankercel meer ontdekt, U bent zo gezegd SCHOON”.

Terwijl ik vol schiet, legt zij rustig uit wat het volgende traject is. Spoelingen iedere week, later om de drie maanden, dan halfjaarlijks tot het traject over 3 jaar eindigt. Natuurlijk word ik tussendoor regelmatig onderzocht, maar is de behandeling vanaf NU preventief!

We beginnen aan een nieuwe reis!

maandag 20 april 2020

Zendmasten en de 5G-gekkies

Er moet mij iets van het hart. Ik loop al een paar dagen mij boos te maken over een groep mensen in onze samenleving, die menen dat ze het recht in eigen hand mogen nemen. Gevoed door allerlei complottheorieën, steken deze figuren zendmasten in brand. Zendmasten die een belangrijke rol spelen in onze samenleving. Want wie kan zich nog voorstellen om in een telefooncel ergens aan de straat en met een dubbeltje in de hand, een arts te moeten bellen of de brandweer te alarmeren. Nee, daar hebben we tegenwoordig de mobiele telefoon voor. En voor die mobiele telefoon hebben we deze zendmast nodig.

Eerst maar even een klein stukje geschiedenis over die mobiele telefonie ontwikkelingen. Het begon met het ATF-1 netwerk, waar maar 2500 abonnees gebruik van konden maken. Dus werd dit netwerk snel geupdate naar het ATF-2 netwerk. Dit waren nog de analoge netwerken.
Hierboven het eerste draagbare autotelefoontoestel uit die tijd, die ik in handen heb gehad. De Carfox uit 1986. In de officiers bar in Zuidlaren, kwam een verloskundige met dit toestel en het verzoek deze "even" achter de bar te zetten.

Mijn eerste eigen "autotelefoon" was een Vespucie Pocketline telefoon, een ATF-3 telefoon wat nog een analoog toestel betrof. Ik kocht deze in 1992. Onderweg bellen ging toen nog gepaard met het fenomeen "van de paal vallen". Je verloor dan de verbinding om het een paar kilometer verderop weer op te pikken, bij een volgende zendmast.

In 1994 begon men pas in Nederland, lees PTT, met de aanleg van een GSM (Global System Mobile communication) netwerk, terwijl de rest van de wereld daar al in 1992 mee was begonnen. Maar er was door de PTT al teveel in het ATF-3 netwerk geïnvesteerd. De naam van het nieuwe ATF-4 netwerk werd "Hi" en was bedoeld voor de zakelijke markt. Oorspronkelijk werkte GSM op de frequenties rond de 900 MHz, later werd hier de 1800 MHz aan toegevoegd.

In die periode kwamen er ook diverse manieren om het dure mobiel bellen te omzeilen, bijvoorbeeld werd er door de PTT de Kermit telefoon geïntroduceerd. Je kon bellen via een zogenaamde Greenpoint, bijvoorbeeld een Shell benzine station. Ik weet mij nog te herinneren dat we met een groep vrienden een autorit van Zeeland naar Groningen maakten. Iemand, achterin de auto, was in het bezit van een Kermit, waarmee hij probeerde, onder het rijden, naar huis te bellen met gebruikmaking van de Shell pompstations. Na 5 mislukte pogingen, en honderden kilometers verder, heeft hij het maar opgegeven.

Ik zal de verdere ontwikkelingen tussen UMTS en LTE maar achterwege laten, voordat het allemaal te saai wordt. De frequentie banden werden in de loop van de jaren uitgebreid. Hierbij spreken we van de 2G, 3G en 4G netwerken en dan nu komt er een 5G netwerk. 5G is bedoeld om snellere verbindingen te maken, wat ook mogelijk is omdat er op hogere frequenties gewerkt wordt. Die hogere frequenties zijn tegelijkertijd ook veel minder schadelijk voor de mens omdat ze niet of nauwelijks het menselijk lichaam binnen kunnen dringen.

Nu doet zich het vreemde voor, dat de uitrol van dit nieuwe 5G netwerk in verband word gebracht met het uitbreken van het Coronavirus. Waarschijnlijk zijn de brandstichters, en hun sympathisanten, niet op de hoogte van het verschil tussen een organisch virus en de digitale versie daarvan. Maar ja, wie water energetisch weet in te stralen door er lang naar te staren, heeft daar vast andere ideeën over.

Verder, volgens deze "sympathisanten", vaak homeopathische verdunners, werkloze sterrenwichelaars en andere theebladerenlezers zijn deze onzichtbare, onhoorbare en niet voelbare straling bovendien de reden voor onverklaarbare hoofd-, buik- en andere pijnen die ons mensen het leven zo lastig maken. Mensen zeggen hevige gezondheidsklachten te ondervinden van de 5G telefoonstraling, terwijl deze nog helemaal niet is uitgerold, zoals hoge bloeddruk, pijn in de nieren, algemene stress, hoofdpijn en slecht slapen. Het gekke is wel dat veel van deze mensen, die dit beweren, nog dagelijks de 3G en 4G netwerken gebruiken.

Ik heb ontzettend veel moeite om deze 5G-gekkies, die zendmasten in de brand steken, te begrijpen. Temeer ze niet in de gaten schijnen te hebben hebben dat ze hun medemens direct in gevaar brengen doordat de hulpdiensten, bij levensgevaar, niet meer gealarmeerd kunnen worden. Voor sympathisanten van deze groep heb ik een goed bedoel advies. Berg je mobiele telefoon op in een loden trommel en vraag bij de provider een vaste telefoonlijn aan. U weet wel, die nog gebruik maken van die koperen draadjes onder de grond. Je vermijdt hiermee een hoop stress voor jezelf en wie weet, ook een hoop lichamelijke klachten.

Nu loop ik al een tijdje mee in de telecommunicatie en zie deze protesten bij iedere 2G, 3G en 4G generatie optreden. Maar het in brand steken van zendmasten is nieuw voor mij en dat terwijl we ons mobiel telefoonnetwerk harder nodig hebben dan ooit.

maandag 30 maart 2020

Het gewone? leven!

Vanmorgen beginnen ons beider telefoon te piepen. Verbaasd over zoveel activiteit grijpen we tegelijkertijd ons mobiele apparaat. "Vertrek Oliva" luidt de boodschap. Inderdaad, vandaag zouden we van Rio Mar naar Benidorm verhuizen, om op camping Villa Sol een maandje door te brengen. Tja,..... het liep allemaal een beetje anders.

Als je deze beelden ziet van "onze" boulevard in Benidorm, die we zo goed kennen, begint je hart een beetje te huilen. Toeristen hebben plaatsgemaakt voor patrouillerende  militairen en deze anders zo gezellige boulevard is omgetoverd in een soort "Warzone".

De humor hebben ze kennelijk in Benidorm nog niet helemaal verloren, want het volgende bericht komt daar vandaan.

"Benidorm gaat stoplichten aanbrengen in de trottoirs."

Na de grote opschriften speciaal voor de Engelse toerist "Look Left" op de straat, gaat Benidorm nu ook stoplichten aanbrengen op de trottoirs.

Deze zogenaamde "balizas semaforicas" moeten voetgangers, die op hun telefoontje bezig zijn, opmerkzaam maken op het rode stoplicht.
(Ikzelf houd het nog even op een 1 aprilgrap).

Hier in Nederland gaat het leven in een verplicht vrijwillige quarantaine verder.

Zo ben ik alweer een paar dagen bezig om enige ontvangst via de satellietschotel binnen te krijgen. Vermoedelijk heeft iemand de schotel, bij het over de schutting klimmen, als rekstok uitgeprobeerd. Het apparaat is helemaal los gekomen van de muur en daardoor compleet naast de satelliet komen te staan. Ik vermoed dit, want alle "sporen" wijzen daarop. Zo is het gaas, om de katten tegen te houden, volledig in getrapt en misschien nog wel erger, is schutting tussen ons in, volledig uit het lood getrokken, met wellicht een gebroken paal.

De logeerkamer is omgetoverd tot een soort van uitdragerij, waarbij alle spullen, maar vooral kleding, weer een plaatsje in huis moeten krijgen. Bij deze aanblik zakt mij de moed al in de schoenen, maar Hoof-kledingkasten draait hier haar hand niet voor om. Nu is er nog enige tijd, want de komende weken, misschien wel maanden, zal er geen loge gebruik kunnen willen maken van ons logeerbed.
Want ja, Opa en Oma zitten in de risicogroep, nietwaar?


woensdag 25 maart 2020

Camper in de stalling

Er wordt, onder leiding van Hoofd-schoonmaak, hard gewerkt aan het reinigen van de camper.
Maakte ik een week geleden nog melding van de gele aanslag, die de bloesem achterlaat, het dak ziet er weer uit om door een ringetje te halen.
De camperstalling is gebeld en we kunnen rond half eeen de camper omruilen met de personenauto.
We hebben het idee dat Nederland binnen de kortste keren "op slot" gaat en dat willen we voor wezen.
Vanuit Spanje komen de berichten dat nu alle campings "ontruimd" moeten worden, dus voor de diehards komt er ook een einde aan hun avontuur.

Want er is een meneer in Spanje die op zijn veel gelezen blog, de volgende raad geeft:


Bent u ook in het bezit van een camper, dan raad ik u met klem aan om een paar weken lekker nutteloos te doen, en het einde van de crisis af te wachten.
Maak eens een wandeling in het bos.
Wat is dat waard? Wat mag dat bos dan kosten?
Hoeveel kost stilte?

Dit was 4 dagen geleden maar de situatie is danig veranderd. Want wat meldt deze meneer vandaag?

Ik voel me wel opgesloten als camper rijder.
Mag geen bezoek ontvangen, mag niet op het strand wandelen wat nota bene aan de camping grenst. Het sanitair en de douches zijn op de camping  afgesloten. Ik mag alleen naar de dichtstbijzijnde supermarkt, dokter, apotheek maar dan wel alléén. Niet samen. Zelfs in een taxi mag er maar 1 persoon mee.

Wij zijn in ieder geval blij dat we weer thuis zijn.

zaterdag 21 maart 2020

Home Sweet Home?

Eergisteravond, vlak nadat ik de blog heb geüpload, gebeurt het volgende. Hoofd-regels had al gelezen dat deze camperplaats €3,50 per nacht kost, dus legt ze dat geld alvast klaar. Het geld wordt opgehaald, volgens het ASCI boek, door de plaatselijke bakker.

Rond 18.00 uur speelt zich het volgende Kafkaëske tafereel  af. Er komt er een auto aanrijden. "Dat zal de bakker zijn" roep ik naar binnen en pak alvast het benodigde geld. Kennelijk heeft de bakker zich omgekleed, want de figuur die uit de auto stapt houdt het midden tussen een politie agent, de plaatselijke vrijwillige brandweer, of hij is regelrecht uit een carnavals optocht gestapt. Het geheel moet maar één ding uitstralen: autoriteit!
Hij is gewapend met een bonnenboekje en een koektrommeltje voor het opbergen van de geïnde pechelementen. Met het monddoekje plus rubberen handschoenen, een soort uniform met opschriften en indrukwekkende epauletten is het een indrukwekkende vertoning. Hij heeft zijn auto ver weg geparkeerd, om zijn "Entree" wat meer cachet te geven. Ik wil hem niet teveel laten wachten en loop alvast op hem af en bied hem de € 3,50  aan.
Maar zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. In rap Frans tempo begint de man een heel verhaal tegen mij, waarvan ik steeds maar weer "Cent trente-cinq Euro" en "Ticket" opvang. Ik kan er geen touw aan vastknopen en bied hem de € 3,50 nogmaals aan. We lopen samen naar het midden van de parkeerplaats, waar hij een formulier uit zijn zak frommelt en mij dit onder de neus drukt, nadat hij € 135, - achterop heeft geschreven. Dit blijkt de hoogte van de boete te zijn. Ik probeer het formulier te ontcijferen, maar mijn Frans laat me, juist op dit moment, in de steek. Hij herhaalt zijn hele prevelement nogmaals. "Kan iemand hier chocolade van maken", vraag ik om mij heen, omdat er meerdere Nederlanders geparkeerd staan.
Alsof het "zijn" que (teken) betreft komt er een man, triomfantelijk met in iedere hand een formulier zwaaiend, uit zijn camper. Het is alsof de carnavalganger zich gesterkt voelt in zijn autoriteit, want hij gaat naast de formulieren-man staan. 
Die laatste begint nu aan zijn optreden. "Iedere keer als je door een land reist, dien je contact op te nemen met de Nederlandse ambassade. Daar kun je deze formulieren, waarbij hij nogmaals triomfantelijk met de A4 tjes wappert, verkrijgen. Die moet je dan invullen." Ik vraag: "Ja boeiend, en nu?" Hij: "Je gaat naar de site van de Nederlandse ambassade, download deze Franse formulieren en print ze uit, om ze vervolgens in te vullen". "Tjonge", vraag ik "mag ik dan even op jouw printer, ik ben die van mij vergeten". Hij voelt nu ook het belachelijke van zijn relaas en vult aan met: "Je mag het ook overschrijven".
Geïrriteerd meld ik dat ik dit nog nooit heb meegemaakt, waarop de man zegt: "Ik ben 40 jaar beroeps chauffeur en doe dit altijd". Sterker nog, ik ben ooit in de DDR vast gezet". Helemaal klaar met dit gelul zeg ik:"Ja die Honecker was, toentertijd, niet voor de poes." 
Een Duitser komt vragen wat er aan de hand is. De bakker geeft de meneer met de formulieren opdracht het de Duitser uit te leggen. Als hij begint met "Du musst dis en du musst das" draait de Duitser zich op zijn hakken om en verlaat schouderophalend het toneel, de met zichzelf zeer blije uitlegger verbijsterd achterlatend.

Hoofd-regeltjes schrijft ’s avonds het hele formulier, in het Frans, twee keer over en gaat met een gerust hart slapen.
De gehele reisdag hebben we bij geen enkele grens   controle meer gehad, dus de "Attest" exercitie was onnodige en verloren energie. We zijn deze dag door Frankrijk, Luxemburg en België gereden.

Om privé reden heb ik de man zijn naam afgeplakt. Want het moet gezegd, hij liet mij wel zijn eigen formulier, als voorbeeld, houden. Of hij is het in de consternatie volledig vergeten.

(te moe om verder te schrijven, vandaag is dus de reisdag van gisteren)

Het is half zeven in de ochtend en de zon begint het slapende Franse landschap langzaam te wekken. Wij hebben allebei een lange nacht gehad en heerlijk geslapen. We bereiden ons voor op een in- maar bovenal spannende dag. Maar eerst genieten we nog even van dit prachtige uitzicht, zo pal voor onze camper. Jammer dat het gevoel van spanning dit beeld een beetje vertroebeld, maar we zijn op weg naar huis en dat telt ook.

Onderweg zijn het vooral vrachtwagens die de weg vullen, met hier en daar een paar verdwaalde auto's. Het doet allemaal een beetje spookachtig aan.

  Maar voor het overgrote deel is de weg voor ons leeg en verlaten.

Afslagen richting Duitsland zijn voor het grootste deel afgesloten voor verkeer. Duitsland heeft de grens voor buitenlanders namelijk gesloten.

De parkeerplaatsen van grote winkelketens, die niet direct met voedsel van doen hebben, liggen er stil en verlaten bij.

Met dit soort borden probeert de overheid, ook in België, de mensen een hart onder de riem te steken. Vertaald staat hier: "kwetsbare mensen hebben onze volledige aandacht nodig".

In Luik hebben we even moeite om de weg rondom deze stad te vinden. Tot voor kort mochten we nog door het centrum. In verband met het milieu is dat tegenwoordig niet meer toegestaan. Alleen de bewegwijzering laat nog een beetje te wensen over.

Nadat we een volle dag in alle rust onze weg kunnen vervolgen, is dat in Nederland absoluut niet meer het geval. Wat een chaos is het op de Nederlandse wegen. Kennelijk zijn vele mensen geïrriteerd door de 100 km maatregel. Als dan, tot overmaat van ramp, ook nog eens vrachtwagens elkaar, met 2 km/u verschil, gaan inhalen is het hek van de dam. Rechts inhalen, omdat het niet snel genoeg gaat? Geen enkel probleem! Vrachtwagens rijden op hun GPS 90 km/u, dat is 95 km/u op de teller van een personenwagen. Dan wordt het verschil wel heel erg klein. Geef je even de ruimte om een rij personenauto's te laten passeren, je komt er nooit weer tussen. Ik denk dat die laatste 350 km in Nederland, mij meer energie heeft gekost, dan de gehele reis vanuit Spanje. Zeker ook qua diesel consumptie, want ik zet de Cruise Control op 99 km/u om zo in de stroom mee te kunnen.

Maar we zijn thuis en kan morgen (vandaag) het uitpakken beginnen.

Vandaag gaat Hoofd-verzorging op pad om de meest essentiële inkopen te gaan doen voor de komende week.
Ze komt geërgerd terug. "Ze hebben hier in het Noorden nog niet in de gaten wat er op hun afkomt. Niemand houdt rekening met een eventuele besmetting en ze kijken mij vervolgens verwonderd aan."
"Ook hebben ze niet in de gaten dat ik dit voor hen doe, want ik ben verkouden (al maanden) en wil niemand aansteken."
Ondanks alles, de koelkast en diepvries zijn weer gevuld.

We horen zojuist van onze Duitse vrienden op de camping Rio Mar in Oliva, dat alle campings in Spanje gaan sluiten. Je mag wel zeggen dat we precies op tijd zijn vertrokken en zijn blij dat we heelhuids thuis zijn gekomen.

donderdag 19 maart 2020

Bulgeville Fr.

Zo, vandaag een beste klap gemaakt, qua kilometers, ruim 825 kilometers hebben we onder de wielen door laten gaan. Dat is, met pauzes, 11 uur onderweg zijn... Maar Hoofd-route is gelukkig en daar gaat het tenslotte om.
Ikzelf ben bekaf.

In Spanje hangen boven de snelweg de volgende borden:

We hebben er even op moeten studeren, maar het betekent: "Verboden ongerechtvaardigd te reizen".

Deze betekent: "Beteugel Coronavirus, blijf thuis". Maar ja, wij zijn nu juist onderweg naar huis.
  Er zijn meer, maar jullie snappen het zo ook wel.
Wel nog vermeldenswaardig is, als we het stadje Oliva uitrijden, we langs en grote groep politie moeten, zwaar bewapend met stenguns.

Goed over naar vandaag.
Om 5 uur staan we naast het bed, omdat we allebeide klaarwakker liggen, lijkt het mij het beste om er vandaag een "goede klap" op te geven.

We vertrekken, om 6 uur, terwijl het nog donker is, maar even later komt de zon achter de mist tevoorschijn en maakt dit mooie plaatje.

Na 10 kilometer rijden we Frankrijk binnen, zonder enig probleem en dat verbaast ons, want we verwachten een horror scenario. Bij de Franse Tolpoort komt een agent ons controleren. Dat moet op een drafje, want wat hij niet verwacht is dat we door het 30 km/u poortje gaan. Met ware doodsverachting springt hij voor de camper. Waar we naar toe gaan, is zijn vraag. Alle namen van Nederland komen voorbij Ollande, Holland, Netherlands en Le Pays Bas, vergeten we prompt. Maar de man is uiterst vriendelijk en we kunnen door.

Peage, peage en nog eens peage, dat is ons lot voor vandaag. Maar het is een lot met het vooruitzicht van thuiskomen.
Het tanken heeft wel wat voeten in aarde. Je staat met de slang in de aanslag, maar er gebeurt niks, nada. Geen kaartautomaat te zien, maar dan ontdekt Hoofd-betalingen een juffrouw achter een loket, die driftig staat te zwaaien.
Want wat is de bedoeling.... Je dient eerst te betalen en dan mag je voor dat geld tanken. Gelukkig weet ik hoeveel de camper gebruikt en houd de kilometerstand bij. 'Want een diesel leeg rijden mag nooit', volgens de dochter van een automonteur.

Dan het plekje van nu!

Vlak achter een schattig dorpje ligt een fraai aangelegde camperplek en we staan, nu nog met alleen, met een Duits stel.

Zei ik fraai aangelegd? Dit is ons uitzicht, zolang het nog licht is. Eén klein nadeel(je) de torenklok slaat om het halve uur.



woensdag 18 maart 2020

Capmany

Ja, inderdaad we zitten in Capmany, zo'n slordige 600 km naar het Noorden. Want gisteren is de kogel door de kerk gegaan, we gaan naar huis. Vandaag was de bedoeling om de boel op en in te ruimen, tent, stoelen etcetera. Vannacht, om 4 uur, komt Hoofd-route met een nieuw voorstel: "we ruimen vandaag op en rijden vandaag naar camping 3 Estrellas bij Barcelona".

Om half acht staan we, zonder wekker, al naast het bed en wordt er  ontbeten. Dan gaat de boel plat en alles wordt in de camper gestopt. Eerst maar eens bellen met de camping. Nou, na veel 5en en 6en en een hoop Spaans via de telefoon, roep ik de hulp in van een Spaanstalige. Die is kort in haar bevinding, als ze zelf even belt: "Ze zijn dicht!"
Ik bel nog 4 campings, waarbij de laatste mij te kennen geeft om maar te stoppen met deze exercitie, want "alles" is dicht. We vertrekken ondanks dat rond 12.00 uur

Ik zal een lang verhaal kort houden, maar we veranderen 4 keer van een voorgenomen plan. Uiteindelijk komt het besluit we gaan naar Capmany, "want daar kun je voor de camping staan".
Onderweg, tijdens het tanken, klampt ons een Duitse mevrouw aan. "Waar wij naartoe gaan", is de vraag.

Als we wegrijden komen ze achter ons aan. Maar bij de Tolpoorten raken ze achterop, want wij kunnen doorrijden, zij niet. Maar het lukt hen toch iedere keer weer ons bij te halen.

Echter de camping in Capmany is ook gesloten, met een enorm hek voor de parkeerplaats. Wij rijden, vlak voor het donker, een stukje verder en stuiten op een hele zooi overnachters  met caravans en campers, zo in de berm.

Hier in Capmany zijn onze volgers ons zeer dankbaar en ontdekken wij dat deze oudjes, zonder navigatie door Spanje en Frankrijk rondrijden.

Vandaag geen foto's want het Internet is hier zeer slecht.

dinsdag 17 maart 2020

Rio Mar 20

Druilerig weer, dat is de beste omschrijving die ik op dit moment kan geven. Vannacht komt het met bakken tegelijk uit de hemel vallen. Gelukkig heeft de ingreep van Hoofd-kitspuit zijn uitwerking niet gemist. Deze ingreep bestond uit het opnieuw afkitten van randen rondom het hoofdluik, waar nog wel eens wat nattigheid kon ontstaan. Vannacht blijft alles droog en hopelijk blijft dat zo.

De voortent bewijst ons goede diensten, want je kunt nu alles laten staan en blijft het lekker droog. We leren onszelf een nieuwe discipline aan, door het schoeisel wat we buiten dragen, om te ruilen tegen de binnen sloffen. Zo blijft de camper binnen wat schoner, zeker nu het buiten kleddernat is.

Na een bui is het niet raadzaam om op je crocs buiten te lopen, tenzij je om de plassen heen huppelt. Gelukkig is het na een bui weer snel opgedroogd.

Het hondje van de buren gaat tijdens het uitlaten goed gekleed naar buiten, want stel je voor dat het beestje een koudje oploopt.

Ook vandaag worden de voorraden van de buren weer met kofferbak ladingen aangevuld. Ik ben nieuwsgierig waar ze al die spullen laten. In het geval van nood weten we waar we moeten zijn.

maandag 16 maart 2020

Rio Mar 19

Het leven is in heel Spanje tot stilstand gekomen. Dus wordt onze levensruimte wel heel erg beperkt.

Het is miezerig weer en de temperatuur komt voor het eerst niet boven de 13 graden. Ons uitzicht is beperkt tot de sinaasappel boomgaard, pal naast ons. Zo nu en dan worden we getrakteerd op een heerlijke geur vanuit de boomgaard.

Onze Franse buurman is vanmorgen, op weg naar Oliva, aangehouden door de politie. Hij was onderweg om medicijnen te halen en mocht doorrijden.

Folker heeft uit Pego voor ons een aantal boodschappen meegenomen, dus we kunnen weer even vooruit.

Dit soort taferelen zullen we de eerste 3 weken moeten missen, want dat is niet meer toegestaan.

Vanuit Benidorm komt het volgende bericht:

Britten lappen Coronaregels aan hun laars: "Het is maar een griepje"

In de Spaanse badplaats Benidorm hebben de autoriteiten grote moeite om toeristen van straat te houden. Met name de Engelse toeristen lappen de regels aan hun laars: "Neem een biertje".

Hoewel de besmettingen naar de 10.000 lopen, waarvan de helft in Madrid, hebben dit soort figuren weinig respect voor hun medemens. Inmiddels zijn, in Spanje, 350 mensen aan het virus overleden.

Wij hebben veel plezier van ons Netflix abonnement en maken er veel gebruik van. Het zal de komende weken enige moeite kosten hier nog iedere dag een positief verhaal vandaan te laten komen, maar we doen ons best.

Gisteren hoorde ik een Duitser de volgende grap maken:

"Ik weet waarom het toiletpapier zo snel uit de winkels verdwijnt. Als 1 iemand hoest, poepen 10 omstanders in hun broek."

zondag 15 maart 2020

Rio Mar 18

Om 11.00 uur worden de camping-bewoners bijeen geroepen voor een informatieve bijeenkomst met de camping eigenaar.

De mededelingen bestaan uit de volgende feiten.

In de omgeving tussen Valencia en Alicante zijn, relatief, weinig besmettingen van Corona. Het gevaar bestaat echter dat uit de meest besmette omgevingen, zoals Madrid, de Madrileen zijn toevlucht zoekt in zijn vakantie-verblijf. Om die reden is bijvoorbeeld de regio Murcia, iets zuidelijker, al afgesloten.
Bij de receptie is een thermometer, voor algemeen gebruik. Gelukkig hebben wij ons eigen metertje. Ook is bij de receptie 24 uur per dag iemand aanwezig voor hulp. Als er even niemand is kun je gebruik maken van een bel, aan de buitenkant van de receptie, zodat er iemand komt.
De eigenaar is ook, weliswaar telefonisch, 24 uur per dag bereikbaar. Voor eventuele medisch onderzoek komt  personeel naar de camping en hoef je niet op eigen gelegenheid naar een ziekenhuis.
Verder is het restaurant op de camping gesloten. Echter, er kunnen maaltijden worden afgehaald. Die dien je dan op je eigen campingplek te nuttigen. De bestelling dient een dag van tevoren te worden gedaan.

Het is, in de omgeving, verboden om te wandelen dus ook het strand is verboden gebied.
Honden mogen uiteraard wel worden uitgelaten. Sommige hond-eigenaren bieden hun hond al te huur aan. In de plaatsen rondom, zoals El Verger, Oliva en Denia zijn wel de tabakswinkels open, wat onder de rokers tot een gejuich leidt. Verder zijn de dierenwinkels en apotheken open. Tot slot zijn natuurlijk ook de supermarkten te bezoeken.
Er wordt streng, door de politie, gecontroleerd en je kunt worden aangehouden. Meld dan dat je onderweg bent naar de winkel. Het zou me niet verbazen, dat er nu al mensen een strandwandeling maken met een boodschappentas onder de arm.

Op vragen vanuit de aanwezigen wordt gemeld dat de landgrenzen nog steeds open zijn. Ook zullen er nog nieuwe bezoekers op de camping worden toegelaten. De slagboom blijft ’s nachts gesloten.

Op vele mensen hebben deze mededelingen een rustgevend effect, op anderen heeft het een uitwerking van paniek. Folker loopt met zijn ziel onder zijn arm en weet niet wat hij moet doen. Hij begint al zijn ballast, 8 liter watercontainers, leeg te gooien. Hij wil weg!....... maar weet het niet zeker. Over 2 weken zou zijn vrouw hier naartoe komen, om gezamenlijk de terugweg te maken. Maar hij mag haar niet meer van het vliegveld in Valencia ophalen. Dus ze komt niet.

zaterdag 14 maart 2020

Rio Mar 17

Door de sluier, die onze onbevangenheid op de achtergrond drukte, is weer een zonnestraaltje gekomen.
Na het eten, waarbij we overigens ook onze Duitse vriend Folker hebben uitgenodigd, wegen wij de voor- en nadelen tegen elkaar af, van vertrekken of blijven.

Vanmorgen bellen we met de camping Villa Sol in Benidorm. Daar zijn het restaurant en het zwembad reeds, op last van de regering, afgesloten. De camping blijft nog open maar, voor zover de juffrouw aan de telefoon weet, kan er ieder uur iets aan deze situatie veranderen. Ook bellen we Riky en Theo in Benidorm, om van hen de toestand aldaar te ervaren. Het blijkt, dat ons eventuele ochtend kopje koffie, aan de boulevard, niet meer mogelijk is. Alle restaurants en eetgelegenheden aan de boulevard zijn gesloten. Dit sterkt ons in de beslissing om ons verblijf in Benidorm te gaan annuleren.
De berichtenstroom is niet aflatend. Zo weet iedereen wel weer iets nieuws te melden. Het blijkt dat de meeste campings naar het Noorden en langs de kust al zijn gesloten.
Wij bellen maar even met de, voor ons, meest Zuidelijke camping in Frankrijk. Daar krijgen we de melding, dat ze nog steeds open zijn, maar voor hoe lang is maar de vraag.

De kans bestaat, dat we halverwege onze reis naar het Noorden ergens blijven steken en voor ons gevoel "ben je dan nog verder van huis". Nu is het hier in Spanje nog steeds mooi weer en zijn en/of worden we goed verzorgd door de
buren om ons heen.
Zo bracht de ene buur ons vanmorgen een vers brood en heeft een andere buur onze watervoorziening weer aangevuld. Je moet er overigens wel vroeg bij zijn, want anders zijn ook hier de schappen leeg.

Om die reden denken we ook dat onze buurman agua con gas, water met prik, voor ons heeft meegenomen, naast een 8 liter agua mnuerte (water zonder prik). Hoofd-water is helemaal blij met deze 6 x 1.5 liter prik. Totdat..... de buurman erachter komt, dat hij ons de verkeerde flessen heeft gebracht en dezen graag wil omruilen. De fles die we al uit de verpakking hebben gehaald, mogen we houden, want stel je voor dat we daar al uit gedronken zouden hebben.

Alhoewel onze buurtjes schande spreken van het hamstergedrag van de Spanjaarden, ontdek ik in de achterbak van hun auto deze voorraad toiletpapier.

Ik weet nu trouwens ook waarom iedereen toiletpapier hamstert.

"Als één iemand hoest, schijten 10 omstanders in hun broek".

vrijdag 13 maart 2020

Rio Mar 16

Het zijn verwarrende tijden, voor ons ouderen. Want houdt het hoofd maar eens koel, als om je heen de Engelsen terug naar huis vluchten. Bovendien sijpelen er berichten binnen, dat op de Frans-Duitse grens al controles op Corona worden uitgevoerd. Van de Engelse buren horen we over maatregelen, die uit Italië worden overgenomen, dat mensen boven de 70 niet meer met de Ferry mogen. Of dit allemaal op waarheid berust, wij weten het niet.

Vandaag gaan wij met het busje naar Oliva om nog wat inkopen te doen. Het verbaast ons dat er om 5 minuten voor 10 nog geen mensen klaarstaan. Op het laatste moment meldt zich nog een echtpaar. Als er bij camping Olé nog een echtpaar instapt is dat de gehele buit voor vandaag. Ook op de markt is het verbazingwekkend rustig en staan er ook beduidend minder kraampjes. Ook wij mijden de markt.

Bij "ons" koffietentje "El Lloc" zijn allemaal tafeltjes vrij. De eigenaar maakt met beide wijsvingers een pistool beweging naar zijn beide slapen. Hij roept Corona, Corona en maakt schietgeluiden.

Zelfs onze, immer bezige, serveerster neemt een pauze. Iets wat we in de 6 jaar dat we hier komen nog niet hebben meegemaakt.

Deze muzikant speelt zijn deuntjes voor een bijna leeg terras. De enige die zijn spel waarderen met een kleine gift zijn wijzelf. Een Zwitsers stel slaat liever, in de tijd dat wij 2 café con leche (koffie met melk) drinken, 3 halve liters Hefe Weitzen achterover en gunt de accordeonist geen blik waardig.

Na de koffie komen de boodschappen aan de beurt. Eerst slaat Hoofd-inkopen haar slag bij de Aldi, om daarna de Mercadona af te struinen.
We zijn absoluut niet de enigen. De Spanjaarden hebben hun karren tot aan de rand afgeladen en diverse schappen zijn compleet leeg.

Twintig minuten voordat het busje komt om ons weer naar Rio Mar te brengen zitten we nog even bij te komen op het pleintje voor de Spar, waar het busje altijd stopt.

Als we weer bij de camping zijn aangekomen, betrekt het weer. Maar niet alleen het weer betrekt. Ook bij ons trekt er zo langzamerhand een sluier over onze onbevangenheid.

donderdag 12 maart 2020

Rio Mar 15

Als ik het allemaal goed begrijp zijn dit de laatste mooie dagen. Na zondag wordt het, hier in Oliva, een natte boel. Dus genieten we vandaag maar dubbel.
We zijn uitgenodigd, door een aantal Duitse buren, om mee te gaan eten in Javea. Voor mijn gevoel ligt Javea in de buurt van Benidorm. In dit stadje is tijdens de storm Gloria een deel van de boulevard weggespoeld. Het is meer dan een half uur rijden, door een prachtig Spaans landschap en een stuk het gebergte in.

Het brengt ons bij het Restaurant Steakhouse El Gaucho, waar ons is verzekerd dat er ook vis wordt geserveerd. Een "Gaucho" is een een nakomeling van Spanjaarden en Indianen, die zich op de pampa's bezig hielden met het hoeden van vee.

Het restaurant opent haar deuren om precies 13.00 uur, maar dan staan de eerste  gasten al voor de deur te wachten. Het sluit dan om 16.00 uur, om vervolgens weer om 19.00 uur te openen, tot middernacht. Ik heb me laten vertellen dat het iedere keer weer vol zit.

Dat kun je ook rustig zeggen van het gezelschap, want de 5 gangen maaltijd kan men met een gerust hart copieus noemen. Drie uur lang zitten we aan tafel te genieten van de diverse gerechten.

Zo nu en dan, tussen de gangen door, stroomt de tafel leeg, want dan moet er even aan de nicotine zucht worden gewerkt.

Het werd een welbestede en vooral voldane middag.



woensdag 11 maart 2020

Rio Mar 14

Het geeft toch wel weer een gevoel van vrijheid, iets gezonder door het leven te kunnen gaan. 's Avonds is het nog even een dingetje om in slaap te komen, omdat bij diep uitademen de boel nog wat gaat piepen. Een kniesoor die daar op let, nietwaar?

Het is zulk lekker weer, dat Hoofd-beweging mij aanzet tot een strandwandeling. Je verwacht dat dit type weer wel meer mensen het strand op zal lokken, maar dat valt toch een beetje tegen. Nah ja, het is ook nog maar maart.

De meeste huizen, direct aan het strand gelegen, zien er verlaten en niet onderhouden uit. Dit exemplaar is daar een uitzondering op. Het gras is keurig gemaaid, de kantjes zijn strak afgesneden en alles ziet eruit als om door een ringetje te halen.

We hebben nieuwe buurtjes gekregen, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Om te beginnen is de maat van de camper ietsje groter uitgevallen dan de plek aankan. Eerst heeft meneer hem andersom geparkeerd, maar blokkeert daarmee de gehele doorgang en kan er geen auto meer langs.
Het is iemand uit Hannover en die taal spreekt "Haupt-platzierung" ook. Dat laatste geeft kennelijk veel zelfvertrouwen. Want wat ik nog nooit heb meegemaakt is, dat ze erop af stapt en de man vertelt hoe en waar hij zijn te lange camper moet parkeren. Er volgt een hoop gehannes met draaien en keren op de vierkante meter. Hierbij rijdt hij bijna mijn schotel ondersteboven, ware het niet dat Hoofd-aanwijzingen met een forse klap op zijn camper hem tot stoppen dwingt. Uiteindelijk staat het ding.
Overigens zijn het heel aardige, vriendelijk en rustige mensen, waar wij het, de komende veertien dagen, wel naast uithouden.

dinsdag 10 maart 2020

Rio Mar 13

Op het moment van schrijven zit ik met een scheef oog te kijken en te luisteren naar het wekelijkse vragenuurtje van de Tweede Kamer. Terwijl de regering haar uiterste best doet om enige vorm van paniek te voorkomen, proberen de diverse kamerleden op allerlei mogelijke manieren de paniek te vergroten. Met schreeuwende teksten, waarin de ene dreiging de andere opvolgt, wordt de minister van gezondheid bestookt met "goedbedoelde" vervolg-maatregelen.

Het is vandaag een bewolkte wereld en dat is maar goed ook. Het kwik stijgt langzaam naar de 23 graden en dan moet je maar niet bedenken hoe heet het zou zijn als de zon ook nog eens haar best zou doen.
Hoofd-zwemmen heeft het beter voor elkaar, want zij is met de Duitse buurman Folker naar het zwembad in El Verger. Er schijnt daar ook een Welness afdeling te zijn, compleet met sauna dus zal ze het wel naar haar zin hebben. We wachten haar terugkomst maar even af.

Hier in de omgeving rondwandelend, kan ik mij voorstellen dat er opnames zouden kunnen worden gemaakt voor Western films.

Hier kan toch ieder moment je een ruiter voorbij stuiven met een enorme sombrero op zijn hoofd,

  of uit één van de steegjes een gewapende cowboy tevoorschijn komt.
Vol enthousiasme komt ze weer terug van zwemmen, tenminste, ik denk dat het relaxed zwemmen zou worden, maar ze zijn met drie kwartier Aqua Jogging afgebeuld. Meer tijd om te vertellen is er niet want met kerende auto verdwijnt ze weer. Er gaan boodschappen gedaan worden en Folker is wederom de chauffeur. Je zou er bijna iets van gaan denken.

maandag 9 maart 2020

Rio Mar 12

Als ik vandaag ook nog koortsvrij doorkom en daar heeft het alle schijn van, dan mag ik weer aan het  openbare leven deelnemen.

Hoofd-was loopt de laatste uren met een enorm schuldgevoel rond. Want wat is er aan de hand. Al een aantal dagen lukt het haar niet om warm water te krijgen in het toiletgebouw. Ze spreekt hierover een medewerker aan, die belooft de klacht over te brengen.

Vandaag hangt er bij het toilet een briefje, dat het toilet niet te gebruiken is.

Sterker nog, het gehele interieur wordt eruit gesloopt. De eigenaar, Vincent, staat het een en ander met lede ogen aan te kijken. Een paar klachten over warm water en kijk wat ervan komt.

De mannen nemen geen halve maatregelen, met een enorme en geautomatiseerde sloophamer, worden de binnenmuren verwijderd. Sommigen vormen kennelijk een dragende constructie, want het gebouwtje wordt danig onderstut. 

Ik begrijp dat een camping het zijn bezoekers naar de zin wil maken, maar persoonlijk vind ik deze service iets te ver gaan. Het gevolg is, dat ik gebruik dien te maken van een ander toiletgebouw, elders op de camping.

Hoofd-klachten zoekt haar heil op het strand, nadat ik haar heb uitgelegd dat sommige mensen voorzichtig moeten zijn met hun klacht, omdat daar soms zwaar aan wordt getild.

Gelukkig vindt ze haar verloren slippers, op het stand, weer terug. Die was ze verloren toen ze, in paniek, het strand op vluchtte.


Als ze terugkomt met allerlei foto's van rommel wat ze op het strand is tegengekomen, raad ik haar aan daar maar geen klacht over in te dienen. Voor je het weet halen ze het gehele strand weg! Het helpt!

Het voorgaande is deels ontsproten aan een ietwat levendige fantasie. Maar als ik mijn temperatuur, voor de zoveelste keer, opneem blijft deze onder de 36.7 graden, dus echt hallucineren doe ik niet.