zaterdag 29 februari 2020

Rio Mar 3

29 februari, een datum die we hebben te danken aan Julius Caesar die deze regel heeft ingevoerd. Even kort:
Een schrikkeljaar is een kalenderjaar met 366 dagen in plaats van 365. Deze extra dag, een schrikkeldag, wordt ingevoerd omdat een kalenderjaar van 365 dagen ongeveer 6 uur korter duurt dan het zogenaamde “tropisch jaar”. Om te voorkomen dat de seizoenen, die vast aan het tropisch jaar verbonden zijn, teveel in een jaar verschuiven, wordt om de circa 4 jaar een correctie toegepast.

Het is vandaag regelmatig bewolkt en dat is maar goed ook, want in deze bewolking stijgt het kwik nog steeds naar 23 graden. De wind trekt ook steeds meer aan en dat brengt ook nog extra verkoeling.

Vanmiddag wandelen we het strand op en schrikken van de ravage, die de storm Gloria hier ook heeft aangericht.

Grote delen van de oorspronkelijke kust zijn weggeslagen door de beukende golfen, die tot deze rand kwamen.

Wat ooit een terras is geweest, wordt door de golven een armzalig hoopje stenen. Het appartementen complex staat nu echt op de rand van instorten. Want nog eenmaal dergelijke hoge golven en de fundering wordt weggeslagen.

  "Verwoesting" is het woord wat opkomt bij het aanzien van zoveel schade.

Dit ooit prachtige huis aan de Middellandse zee, is inmiddels verlaten door de oorspronkelijke bewoners en nu klaar voor de sloop. Hoe vaak hebben de eigenaren, onder het genot van een koel glaasje witte wijn op hun terras, genoten van de ondergaande zon en het prachtige uitzicht op de zee, waar aan de rand van het water hun kinderen in het zand speelden.

Het enige voordeel van deze verwoesting is dat het strand veel breder is geworden, maar dat is een zeer schrale troost.

                    Met dank aan de Hoofd-fotografie.


vrijdag 28 februari 2020

Rio Mar 2

"Ik vind het nu al een geslaagde dag!" roept Hoofd-inkopen, al om kwart voor vier, als we op de terugweg zijn van El Verger. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Het is vrijdag en dan rijdt een busje, vanaf de camping, naar Oliva en daar is het vandaag markt. Ruim voor 10 uur staan we klaar, maar we zijn lang niet de eersten. Gek toch dat "oudjes" altijd te vroeg zijn. Ik herinner mij nog een verhaal vanuit de tijd, dat mijn grootmoeder bij ons inwoonde. Als ze opgehaald werd, zat ze al een half uur van tevoren met de jas aan. Het verhaal gaat, dat mijn moeder dan suiker op het smyrna kleed strooide en zo haar moeder bezig hield, die dat probeerde eraf te vegen.
Een nieuwe, babbelzieke, chauffeur zit achter het stuur van het pendel busje en hij heeft de sokken erin.

Mijn angst, dat op deze smalle wegen en bochten plotseling een tegenligger zich voordoet, wordt bewaarheid. Gelukkig rijdt de tegenligger een stuk achteruit, anders hadden we er nog gestaan.

Ik heb ook al eens verteld, dat chauffeurs zeer veel respect aan de dag leggen als het wielrenners/fietsers betreft. Zeker die met een krom stuur zijn daar al zo aan gewend, dat ze geen millimeter wijken voor een achteropkomende personenauto of bus.

Zo kan het voorkomen dat je kilometers lang achter een paar peddelaars zit.

Natuurlijk beginnen we, in Oliva, met een heerlijke koffie bij ons "eigen" koffietentje. We maken de fout om 2 cappuccino te bestellen. Of ze ons nu herkent, weet ik niet, maar ze vraagt wel twee keer of het wel cappuccino moet zijn. Achteraf heeft ze gelijk, dus bij de volgende bestelling worden het twee café con leche (koffie met melk).

Je komt ogen tekort op de markt van Oliva. Zeker als een stel vriendinnen mij passeert, waarbij mij slecht één woord te binnen schiet "kontenkontest". Want het lijkt erop dat ze alle drie hun best doen de dikste te kweken. Maar laat ik ook niet al te onaardig zijn.

Zodra we weer terug zijn, stappen we op de fiets om een hapje te eten bij het Duitse "Garten Restaurant". We schuiven aan bij Gernot Gurke, die al aan zijn salat is begonnen. Voor soep, salade, hoofdmenu met vis, toetje en een heerlijke Hefe Weitzen betalen we € 10,=. Kom daar maar eens om in Nederland.

Aansluitend inkopen doen bij de Lidl en wij komen het weekeinde wel door, zonder om te komen van de dorst en honger.

Bij de Rio Mar, waar de camping naar is genoemd, heeft iedereen zo zijn eigen manier van vermaak. Verderop zitten mensen te vissen. De man/vrouw op de voorgrond is aan het "dubbeltjes zoeken". Met een metaal detector is hij/zij op zoek naar ijzen voorwerpen in de rivier.
Voor de vissers is het te hopen dat hij niet te ver doorloopt.


donderdag 27 februari 2020

Rio Mar 1

De wekker staat op 8 uur ingesteld, maar onze innerlijke wekker houdt dit niet zo lang uit. Om 20 minuten voor acht sta ik naast het bed.

De normale plichtplegingen zoals ontbijten en betalen brengt ons om 10 minuten voor negen voor de slagboom van Bonterra Park in Benicassim. Rio Mar, "here we come".

Nee, dit is niet onze camper, maar een vrij kampeerder, vlak buiten Benicassim. Iedere keer weer verbazen wij ons over de plekken waar mensen willen staan, zoals hier, werkelijk pal naast een snelweg. Maar ja, dat is wel de "ultieme" vrijheid en niet minder belangrijk, het is gratis.

Ik weet niet of de zachte winter debet is aan het nu al in bloei staan van deze amandelboom, maar kennelijk belangrijk genoeg om door Hoofd-fotografie vast te worden gelegd.

  Sagunto waar het "Kasteel van Valencia" staat, hebben we voor een paar jaar geleden bezocht. Een indrukwekkend kasteel met een rijke geschiedenis van 2000 jaar.

Ze zit er ieder jaar weer klaar voor, met het foto toestel in de aanslag, want na een viaduct komen we langs een zestigtal geiten/bokken. Ik begrijp maar steeds niet hoe Hoofd-fotografie dit allemaal onthoudt.

Na een hoop politie en brandweer, vlak voor Oliva, duiken we het stadje in. Iedere keer verbazen we ons er over, dat al het verkeer zich door dit smalle straatje moet wurmen. Komt bij dat om de 100 meter er een verkeerslicht staat, want anders zouden de stedelingen met geen mogelijkheid over kunnen steken.

  Vlak na Oliva, staan ze er weer, de lieve dames, die ons van harte welkom heten.

Dan komen we al snel bij onze favoriete "bunkerplaats", waar we de Diesel- en Gas voorraad aanvullen. Ieder jaar weer verwonder ik me ook over de behulpzaamheid van deze pompbediende. Hij tankt de boel helemaal af en het enige wat ik mag doen is de koppeling voor het gas aanbrengen.

Bij aankomst, in de receptie van Rio Mar, noem ik de naam "HermanAli", waarbij Marie-Carmen in een soort kramp schiet. Ik zal een lang verhaal kort houden, maar plek 62 is bezet en blijft bezet. Hoe ik ook probeer achter de oorzaak  te komen, met al haar Spaanse charme houdt ze de reden voor zich. Het blijkt uit latere verhalen van Gernot en Gaby, dat ene Rosita de plek heeft weggeven, omdat ze niet op de lijst heeft gekeken. ’s Morgens om 8 uur zijn de huidige bewoners "Umgesiedelt" en Gaby, die het allemaal had geregeld, heeft niets meer kunnen doen. Toen de huidige nr. 62 bewoners hoorden dat de plaats reeds besproken was, hebben ze een aantal mensen hun excuses aangeboden, zonder dat ze er iets aan konden doen. We krijgen over een paar dagen een plek naast Gaby en Alfredo (hoop ik)...

De begroeting met de andere "kennissen" is trouwens allerhartelijkst. Hoewel ik bij sommigen toch eerst even de temperatuur meet aan hun voorhoofd, want je weet maar nooit, tegenwoordig. Regelmatig missen we elkaar, voor een half uurtje, omdat we dan weer bekenden tegenkomen en dan moet er wel even een praatje gemaakt worden. Het is maar goed dat we de aangeboden biertjes tegoed houden, anders zag ik de wereld nu voor een doedelzak aan.

Het schijnt hier overigens verschrikkelijk te keer te zijn gegaan, half januari met de storm Gloria. Later meer.

woensdag 26 februari 2020

Benicassim 31

Alweer een maand geleden, dat we aan zijn gearriveerd hier op Bonterra Park. De camper is van zijn steunpoten af, de kleden zijn opgeruimd en de laatste inkopen zijn gedaan. Klaar  voor vertrek dus!

Als we vanmiddag richting de receptie lopen, om aan te geven dat we morgen gaan vertrekken, komt ons een man achterop. Hij is druk in gesprek, maar als hij ons voorbij gaat zie ik geen tweede persoon. Dan ontdek ik dat meneer een hele conversatie met zijn honden heeft. Het is Frans, dus kan ik de inhoud van dit gesprek maar moeilijk volgen.

Hoofd-fotografie is ook al een aantal dagen "op jacht" naar een foto van een Frans stel, dat hun huisdier vervoert in een kinderwagen. Niets bijzonders, zult U denken. Zo denkt ook Hoofd-verbazing, totdat de mevrouw dichterbij komt en het een Angora konijn blijkt te zijn. Ja inderdaad, een enorm konijn, zit in deze kinderwagen. Nu is er aan Hoofd-foto's geen paparazzi verloren gegaan. Dus mag je ook niet van haar verwachten, dat ze zich achter de Franse caravan schuil houdt. Om te wachten tot madame er weer op uit gaat, met haar kerstmaaltijd, om alsnog een foto te schieten.

Ze houdt zich liever schuil voor de zon, naast een rijklare camper, want zonder wind heeft de gouden ploert veel macht en is het heet.

Morgen op naar Oliva.

dinsdag 25 februari 2020

Benicassim 30

Je kunt zeggen wat je wil, maar in een camper word je toch, min of meer, gestuurd door het weer. Tenminste, dat is bij Hoofd-inpak het geval. Schijnt de zon, wordt er gewassen. Vandaag is het bewolkt plus dat het tegen het einde van ons verblijf loopt, dus gaan we vandaag de tent inpakken.

Zo heb je nog een redelijk relaxt onderkomen, om even later omgetoverd te zien worden in een troosteloze en vooral ingezakte toestand. Maar dat moet nog even wachten, want het is zoals de voorspellingen aangeven, "overwegend bewolkt" en dat bevordert het opdrogen van de ochtenddauw in het geheel niet.

  Dan, na de koffie, zelfs de lunch en diverse aanwezigheid van vocht-inspecties, krijg ik toestemming om de ventielen te openen en de boel leeg te laten lopen. Het is en blijft toch een prachtige uitvinding, zo'n opblaastent.

Ik heb helemaal nog niet verteld, dat we aanstaande donderdag verkassen naar Oliva om ons bij onze Duitse vrienden te voegen. Is het hier, op Bonterra Park, vergeven van de Brexeteers (lees gepensioneerde Britten), in Oliva is de bevolking overwegend Duitse overwinteraars. Ik zeg vrienden, want als we onze komst vorige week aankondigen, krijgen we even later een bericht terug dat er reeds een plek voor ons is gereserveerd. Onze vriend Gernot Gurke heeft kennelijk touwtjes waar hij aan kan trekken, waarna de poppetjes gaan bewegen. Als het klopt, krijgen we een schitterende plek toegewezen. Voor de Duits lezende onder ons, inderdaad, zijn naam is Gurke en voor diegene die niet Google Translate bij de hand hebben, een "Gurke" is inderdaad een komkommer.

Terug naar vandaag. Hoofd-schoonmaak heeft de uitschuifladder ter beschikking en dus de mogelijkheid om "op" het dak van de camper te kijken.

Kreten van ongeloof zijn mijn deel. "Jeminee, het is hier H E L E  M A A L geel!"

Dus.... 5 minuten later sta ik schoonmaak spullen te spoelen, waar inderdaad gele bloesem, of pollen vanaf komen. Zelfs de luifel, die we deze maand helemaal niet hebben gebruikt ontkomt niet aan het gele goedje, dus ook die krijgt een schoonmaakbeurt.

Kennelijk is Hoofd-versnaperingen zo tevreden over mijn inzet dat, ondanks dat het "doordeweeks" is, ik getrakteerd word op een heerlijk koele Hefe Weitzen.

maandag 24 februari 2020

Benicassim 29

Het moment van ontwaken, of eigenlijk juist daarvoor, tussen wakker worden en wakker zijn. Het zijn de fijnste momenten van de dag. Nog niet gestoord worden door dwingende gedachten. De geluiden van buiten langzaam tot je door laten dringen en met nog half gesloten ogen het ochtendlicht door kieren te zien binnenkomen. Daarmee ook de werkelijkheid van het leven, wat je nog heel even op de achtergrond kan laten. Er moet een manier zijn dit gevoel wat langer te kunnen vasthouden. Met de wetenschap dat dit nooit zal lukken, knip ik met de afstandsbediening, de televisie aan. Hiermee vernietig ik het laatste sprankje gevoel van gelukzaligheid. Het Corona virus heeft zijn zoveelste slachtoffer gemaakt en is niet langer een probleem van Azië alleen. Nu ook in Italië meerdere slachtoffers zijn te betreuren komt het wel akelig dichterbij.

De dagelijkse zwemexercitie loopt uit op een "disaster". Op een geven moment liggen we met z'n zessen in het bad. Dat wil zeggen, één dame probeert zo snel mogelijk van de ene naar de andere kant te lopen onder het slaken van luidruchtige puf-geluiden en het heftig rondzwaaien van de armen. Ja, U leest het goed, ze "loopt" inderdaad hevig puffend het bad op en neer, alsof ze bij haar laatste barensweeën is beland. Haar omvang maakt dit plaatje nog geloofwaardiger. Een andere dame doorkruist het kleine bad al zwemmend, maar met een dusdanig laag tempo, dat ik ieder moment verwacht dat ze zinkt, overspoelt door de golven van de eerstgenoemde dame. De twee overige gebruikers van het zwembad blijven angstvallig aan de kant spartelen. Het wordt onmogelijk om nog langer baantjes te trekken, tenzij ik achter de dame één aan ga lopen huppelen. Nu helemaal wakker, verlaat ik chagrijnig het zwembad en beloof mezelf dat dit de laatste keer was, dit jaar.

Na de inkopen en de lunch, wordt de afwas gedaan. Als we klaar zijn zie ik naast onze wasbak een typisch Belgisch glas staan.

Ik wijs Hoofd-afwas op het vergeten Belgische glas. "Waarom is dat een Belgisch glas" vraagt ze vol onbegrip. "Dat zie ik onmiddellijk, want een dergelijk glas maakt namelijk geen kringen op een tafel" antwoord ik, duidend op de vierkante bodem. Ook de Belgische eigenaresse van het glas, die ik het vergeten glas even later overhandig, bezweert mij, bij hoog en bij laag, dat het bij de plaatselijke Chinees vandaan komt en niet Belgisch is, ondanks mijn uitleg.

zondag 23 februari 2020

Benicassim 28

Zoals eerder vermeld gaan we in het restaurant eten. Op alle tafels is een roze papiertje geplaatst met daarop de naam van de besprokene. Met andere woorden, het wordt druk vanavond in verband met de Live muziek. De zangeres en gitarist, daaruit bestaat het orkest van vanavond, zijn alles al aan het installeren. We krijgen al heel even een voorproefje, als de begeleidende geluidsband even wordt aangezet. Hard, dat is het enige wat ik erover wil zeggen. Ik krijg meelij met die mensen die vlak voor de geluidsboxen zitten.

Als we het samen erover hebben, dat we weinig van de ACSI club merken, komt de stoet binnen zetten. Ruim 20 man sterk, met voorop de organisatie. Maar het is absoluut niet de bedoeling van de restaurantbeheerder, dat die kluit bij elkaar komt te zitten. Twee tafels van 10 en die staan ook nog een stukje uit elkaar. Dit is tegen het zere been van de pinnige dame, die de leiding op zich heeft genomen. Wij herkennen deze situatie uit eigener ervaring tijdens onze twee georganiseerde camper reizen. Er ontstaat een woordenwisseling, maar "het restaurant" houdt de poot stijf. De dame rechts heeft zoiets van "ik zit" en laat de boeren maar dorsen.

Vandaag kunnen we ons helemaal in het zwembad uitleven, want we hebben het bad voor ons alleen. Daarna koesteren we ons in de zon met een mooi boek, totdat het ons te warm wordt en we de tent, lees schaduw, invluchten. Ik "bruin" nog even mijn achterkant op de stretcher, maar ook dat houd ik niet lang vol.

  Vanmiddag wandelen we nog even langs de boulevard en genieten van de diversiteit aan zon beleving.

Zo zit het ene stel, aan de zelf meegebrachte tafel, volledig warm aangekleed te genieten van een strand-picknick .....(hopelijk komt de volgende foto door de eindredactie).

... terwijl een ander stel, even verderop, de kleding meer als een belemmering ziet om lekker bruin te worden.

Denk niet dat een zonovergoten boulevard afgeladen is met zonaanbidders, het tegendeel is waar.

  Dan even een beeld waarvan ik denk dat in Nederland niet tegen te komen. We passeren deze 3 dure racefietsen. Even denk ik dat ze niet op slot staan. Bij nadere inspectie bestaat de antidiefstal preventie uit een akelig dun kabeltje. Niet alleen "op" de weg hebben de Spanjaarden respect voor fietsers, zo te zien ook in de "stalling".

zaterdag 22 februari 2020

Benicassim 27

Onze Amsterdamse mede-zwemmers zijn vanmorgen weer naar Nederland vertrokken. Nu zeg ik Amsterdammers, maar tegenwoordig wonen ze in Haarlem. Ik heb wel eens vaker over haar geschreven, omdat haar stem sprekend lijkt op die van de actrice Jenny Arean.


Na het zwemmen gaat Hoofd-voeding informeren naar het menu van vanavond in het restaurant. Er staat zalm op de kaart en dat kan mijn goedkeuring wel wegdragen. Ze bespreekt alvast een tafel, echter is er vanavond weer zogenaamde Live muziek, dus een vaste tafel lukt niet. Het wordt dus afwachten waar we komen te zitten

Vanmorgen ontdekt Hoofd-fotografie het fenomeen "vliegtuigstrepen". Nu moet gezegd, dit is de eerste keer, dit jaar, dat we het hier meemaken.

De helder blauwe lucht wordt verstoord en doorsneden door zogenaamde condens strepen. Vliegtuigstrepen ontstaan door uitlaatgassen van vliegtuigmotoren. Deze uitlaatgassen zorgen voor een toename van waterdamp en roetdeeltjes op hun vliegroute.
De waterdamp uit de vliegtuigmotoren bevriest in de hoge atmosfeer,(rond 10 kilometer hoogte) waar het meer dan 40 graden vriest. Deze ijskristallen vormen de voor ons zichtbare vliegtuigstrepen of condens strepen.

Als we aan de koffie zitten, worden we door onze Engelse buren uitgenodigd om, rond half zes, een borrel te komen drinken. Nu is dat hartstikke leuk, maar als we om half zes aan de gin en tonic gaan en om halfzeven gaan eten, met de bijbehorende fles wijn, komt dat niet goed.

vrijdag 21 februari 2020

Benicassim 26

Met moeite kan ik me losrukken uit de warmte van de zon, op deze prachtige vrijdagmiddag. Rondom ons worden geamuseerde gesprekken gevoerd die, aangespoord door de alcohol, steeds luidruchtiger worden. Kennelijk vieren, ook deze "jubilados", ondanks dat het voor hen altijd weekeinde is, het aankomende weekend uitbundig.

"Zur Sache"
Het belooft een vredige vrijdag te worden, totdat Hoofd-activiteiten oppert om nog even een eindje te gaan fietsen. "Alleen tot het vliegveld", probeert ze de pijn nog iets te verzachten.

Sinds de boulevard verboden is voor fietsers, moet Hoofd-route een andere weg vinden om ons op de "Via verde" te laten komen. Kris kras door het, met eenrichtingsverkeer vergeven, Benicassim voert het ons door de meest onooglijke steegjes en straatjes met grind en zand. Het doet me even aan onze beroemde trainer Louis van Gaal denken, die voor de Engelse pers ooit de uitspraak: "The Death of de Gladioles" poneerde. Totdat we, serieus, deze weg tegenkomen. Shit, heb ik het toch nog over voetbal...... Ik had, sinds gisteravond, het onderwerp willen vermijden. Maar eerlijk, ik heb Getafe- Ajax uitgezet. Ik had dat "schopclubje" vorige week al tegen Barcelona zien voetballen. Nah, wat daar voor doorgaat en heb de wedstrijd tegen Ajax, na 10 minuten, mijn buik alweer vol, uitgezet.

Via Verde, het blijft een heerlijk fietspad, zo vlak langs de Middellandse zee, waar de zeeschepen voor de Rede liggen. Nog even ontstaat een dispuut of het "op de rede" is of "voor de rede" (Een rede is een ankerplaats voor de kust). 

Onderweg komen we verschillen sluis complexen tegen, die bij hoog water de doorstroom kunnen regelen. Nu staan die afwatering- sloten nog droog.

In de "middle off nowhere" kun je dit soort punten vinden. Een bibliotheek aan zee, of wat te denken van (rechts) een gelegenheid om baby's van een verschoning te voorzien. Hebben wij dat überhaupt in Nederland?

Op ons reisdoel, het vliegveld bij Grau, of Grao, zoals het lokaal wordt aangeduid, is het "dood katoen".

Mijn accu geeft aan dat hij nog 10 km ondersteuning kan bieden, dus voordat we moeten ruilen van fiets, aanvaarden we de terugtocht.

Dan nog een puntje veiligheid. Op dit stukje zijn de oversteekplaatsen beveiligd met oranje knipperbollen. Iets dat ik mij nog herinner van vroeger in Nederland. Alleen knipperden bij "ons" die bollen ook daadwerkelijk. Trouwens, die mevrouw op het fietspad rijdt op een elektro-step. Die dingen gaan 25 km/u, dus soms komt zo'n apparaat ons voorbij zoeven. Heel even denk ik dan "rot op naar het voetpad", maar als ik tot bezinning kom lijkt mij dat ook niet echt veilig.  Want je komt ze ook in grote steden tegen en dan wel op het trottoir.
Wij oudjes leven in een gevaarlijke wereld!

donderdag 20 februari 2020

Benicassim 25

Vandaag moeten de hoognodige boodschappen worden gedaan, maar vooraleerst gaat het de wekelijkse en lokale markt over.

Als we aankomen, lijkt het alsof er een kraam in de brand staat. Maar het valt allemaal mee. Ze bakken hier een soort soezen en dat gaat gepaard met een sterke rookontwikkeling. In de verte hoor ik prachtige gitaarklanken vanaf de markt komen. Het zijn flamenco klanken, die ik herken van onder andere Paco Peña of Paco de Lucia.

Het is bijna onwerkelijk zo deze, sjofel uitziende,  jongeman twee melodieën tegelijkertijd uit zijn gitaar weet te toveren. Als we alweer een eindje zijn doorgelopen hoor ik hem de gitaar solo uit het Concerto de Aranjues van Joanquin Rodrigo uit zijn gitaar toveren. Ik raak ontroerd en ben kennelijk niet de enige, die geraakt wordt door zijn spel, want vele passanten gooien geld in zijn al goed gevulde gitaarhoes.

Waarom in hemelsnaam een foto van een paar bakjes spruiten, zult U zeggen. Nu ik de foto bekijk, heb ik spijt dat ik niet eentje in mijn hand heb genomen of er een mandarijn naast heb gelegd. Want zo groot zijn namelijk deze spruiten. Nog nooit eerder heb ik zulke grote spruiten gezien.

Als we even later onze boodschappen van de Mercadona in de fietstassen proberen te proppen, zien we onze gitarist zich aansluiten bij een stel bedelaars, die dagelijks voor deze winkel zitten. Trouwens één van het stel probeert wat extra's te verdienen door een soort sculpturen te maken, zoals fietsen, campers en normale auto's, van frisdrank- en bierblikjes (jammerlijk geen foto).

woensdag 19 februari 2020

Benicassim 24

Eindelijk, het Formule 1 seizoen is weer begonnen. Dat wil zeggen, dat de eerste oefensessies zijn verreden op het Circuit de Catalunya in Barcelona. Vanmorgen maakte Max Verstappen de 91 rondjes, van elk 4,5 kilometer, perfect af. Het mooie is, dat ik alle oefensessies en wedstrijden live kan volgen via F1 TV Pro. Verder heb ik hiermee de mogelijkheid om beelden uit de cockpit en de radio communicatie te volgen. Ik ga het komende seizoen genieten. Oké, genoeg hierover.

De zon laat zich hier weer zien en dat heeft effect op alles en iedereen. Nog voor het zwemmen worden de kussenslopen verwijderd, handdoeken omgeruild en gebruikte onderbroeken moeten worden ingeleverd. Ik weet even niet waar ik het in de camper moet zoeken, want er gaat een was gedraaid worden. Ik word helemaal onrustig van zoveel activiteit. Helemaal opgetogen komt Hoofd-was weer terug. Er staat een rij van vrouwen, allemaal bevangen door de zon, te wachten tot één van de 7 machines vrij komt. Maar "haar" was draait.

Natuurlijk kan het altijd erger, getuige het lot dat mijn Engelse buurman moet ondergaan. Al die kleine stekelige haartjes op je plakkerige huid, ik moet er niet aan denken. Zelfs na onze "thuis" kapper, waarbij ik altijd zo'n verstikkend papier om mijn nek krijg gebonden, heb ik nog last van die haartjes.
Een paar uur later geef ik de buurman een compliment over zijn coup en vraag hem hoeveel zijn vrouw ervoor vraagt. Voordat die zuinige "Hollander" bij zijn vrouw komt zeuren, legt hij mij uit: "Dat ze maar één coupe aankan en dat is zo hij eruit ziet". Ik kan moeilijk antwoorden, "dat ik er dan maar vanaf zie", want dat ligt natuurlijk gevoelig.

Niet alleen in Nederland, ook in Spanje wordt er door boeren gedemonstreerd. De Spaanse boeren protesteren al weken omdat ze het gehad hebben met de oneerlijke prijzen die ze voor hun groente en fruit betaald krijgen. Om meer aandacht te genereren, blokkeren de boeren auto- en regionale wegen met hun trekkers. Hier dumpen de boeren, naast hun blokkade, ook groentes op de snelweg.

dinsdag 18 februari 2020

Benicassim 23

De zon verwachting ligt voor vandaag dusdanig laag, dat Hoofd-uitstapjes besluit om per bus naar Castellon te gaan. Tja en als Hoofd-uitstapjes iets besluit........ Dus gaat de wekker om 8 uur en zitten we om 9.20 uur in de bus.

Uiteraard beginnen we bij ons, weliswaar nieuwe, koffietentje. Maar ik voorspel, dat dit de laatste keer is geweest. Ondanks de ruime keuze aan versnaperingen verslikt Hoofd-bestelling zich in de koffie. Kennelijk wordt de koffie met een niet constante hoeveelheid chocolade poeder aangemaakt, want ik vermoed dat mijn reisgezellin de komende uren chocolade repen gaat poepen. Had ik de vorige keer het gevoel dat ik een reep doorslikte, voor de verandering valt haar nu deze eer te beurt.


  De route is nu totaal anders gepland en komen we nu door straatjes, die we nog niet eerder zijn ingeslagen. Op onze wandeling door het centrum van Castellon komen we diverse beelden, zoals deze tegen. Wat wel opvalt is de enorme leegstand van de winkelpanden en dat is nooit een goed teken.

Hier een prachtig brons van een hand, die een zogenaamde Pelota bal vasthoudt. Het Spaanse Pelota lijkt een verwantschap met het Friese kaatsen te hebben. Alleen wordt het hier en vooral in Baskenland gespeeld tegen een muur, zoals het moderne Squash. Pelota wordt, van oudsher, met een soort handschoen gespeeld.

Over het algemeen wordt elektriciteit, telefoonkabels en dergelijke langs de gevels van de panden aangelegd. Als er dan een pand wordt gesloopt, bungelt de bekabeling in het luchtledige. Ik zit een tijdje te worstelen met de geschreven tekst op de muur, "Gruñon Tour". Gruñon betekent zoveel als chagrijn, mopperend et-cetera.
Kennelijk zijn er mensen die het er niet geheel mee eens zijn dat er panden afgebroken worden. Trouwens, om de boel nog een beetje waterdicht te houden, wordt op de blijvende muren purschuim gespoten.

Plotseling hoor ik naast mij een gilletje "Supermercado Ali". In eerste instantie heb ik niet in de gaten dat het om de naam van deze mini kruidenier gaat. Wel grappig is, dat de uitbater geduldig blijft staan, als ik een foto van zijn negotie maak.

Rondlopen zonder iets te doen, men noemt het ook wel slenteren, werkt erg vermoeiend op de spieren. Maar, terwijl ik het gevoel heb dat we steeds verder van het centrum, lees bushalte, wegraken heeft Hoofd-route daar een heel ander beeld bij.

  Door het, met sinaasappelbomen geflankeerd, straatje komen we uit bij een soort kerk, Santa Domingo, waarbij Domingo zelf, meer dan levensgroot is afgebeeld.

Hoe ze het doet, doet ze het, maar ineens staan we weer bij de bushalte en kunnen we gelijk instappen. Op de terugreis lijkt het erop alsof de regen zo uit de lucht komt zetten. Maar het blijft bij een paar druilige buitjes en komen we droog over. Maar de zon krijgen we vandaag niet meer te zien.