Home Sweet Home

 Komen waar je komt, zijn waar je bent. Het was de lijfspreuk tijdens onze tijd aan boord van de diverse zeilboten. Want je wist immers nooit waar je de volgende dag zou liggen met je boot, omdat je vaak afhankelijk was van wind en andere elementen, die voor of tegen je werkten.

Zo zitten we vanmorgen gezellig, tijdens het tv programma Koffietijd, ook van een bakje koffie te genieten, als Hoofd-meteorologie haar telefoon zit te raadplegen. "Het ziet er de komende dagen niet echt goed uit, qua weer", opent ze het gesprek voorzichtig. "Hoe erg wordt het dan?" vraag ik nog een beetje afwezig. Uit die halfslaap toestand word ik snel wakker, als er sneeuwverwachtingen en vorst waarschuwingen uit haar telefoontje komen. Nu hebben we nog een tussenstop in gedachten op de Veluwe, maar ook daar zijn de verwachtingen niet veel beter. Ik merk dat er geen besluit uit de bus komt, dus hak ik de spreekwoordelijke knoop door. "Oke, we gaan naar huis", meld ik standvastiger dan ik bedoel.

Vijfenveertig minuten later draaien we de Voerenstraat af en duiken we het Limburgse mergelland in.

Niet veel later rijden we Mheer binnen, waar we al diverse keren met de fiets door zijn gekomen en niet te vergeten met de bus naar Maastricht.

Ik kan het niet ontkennen, dat we met weemoed afscheid nemen van deze prachtige omgeving en enerverend landschap.

We moeten nog wel even de dieseltank voeden, anders komen we nog stil te staan. Ook de LPG tank wordt aangevuld "Want stel je voor", stelt Hoofd-brandstof. 34 liter diesel en 20 liter LPG en Hoofd-centen mag € 120,- aftikken.  Ze komt nog wel met een dure bos bloemen aanzetten en ik moet zeggen, ik voel mij vereerd. Maar jammer, de bloemen zijn voor haar zelf bedoeld.

Als we de IJssel passeren is het hooguit nog een uurtje noordwaarts. Het is druk op de weg en er is een vraag die mij al jaren bezig houdt. Vrachtwagens mogen officieel  80 kilometer per uur rijden, maar ze rijden allemaal rond de 90 km/uur. Hoe en waarom is dat eigenlijk mogelijk.

Maar oké, we zijn weer thuis en ik moet zeggen: "ik ben bekaf."

Noorbeek 14

 Hoe een kort ritje naar de bakker in Voeren, een 20 km lange tocht wordt naar Eijsden. "We hebben alleen nog maar wat brood nodig" luidt het verdict van Hoofd-broodzaken. "In Voeren zit een goede bakker, dus daar halen we "even" brood.

Maar allereerst genieten we van de prachtige bloeiende boom, waarvan we de naam even schuldig moeten blijven, maar mooi is hij, of zij. Het geeft je het gevoel dat de lente nu echt onderweg is. Nog even de komende week doorbijten en dan.......

Onderweg naar Voeren krijgen we dit prachtige landhuis in het zicht.

De 3.2 kilometer, steil naar beneden heeft als resultaat dat we voor een gesloten deur komen te staan. Het gekke is dat de bakkerij, even verderop, ook pas op woensdag weer open gaat en die in Noorbeek ook. Kennelijk eten de Limburgers en de mensen in Wallonië op maandag en dinsdag geen brood, maar drinken ze een biertje, dat is tenslotte ook 6 boterhammen.

Is dat misschien ook de reden dat er op het plein een beeld staat van de "Waggelaar¨, je weet het niet!

Bij de plaatselijke "supermarkt" struinen we de gehele toko af, op zoek naar een brood. Het enige wat meneer te bieden heeft is brood dat je nog in de oven moet afbakken. Bij Hoofd-voeding slaat een lichte paniek toe en  ze scoort, in godennaam, maar een pak Madelines. De meneer achter de kassa, van wie zijn wieg zeker niet in Wallonië heeft gestaan, merkt dat we op zoek zijn naar brood. Hij verontschuldigt zich, in een soort Frans wat alleen met een talenknobbel te ontcijferen is, dat hij maar 2-3 bezoekers per dag heeft en daar geen brood voor kan inslaan. 

Terwijl Hoofd-route, met zichzelf staat te overleggen, vraag ik mij af waarom 4 appartementen tegelijkertijd te koop staan bij dezelfde makelaar. Of ze hebben een onoverkoombare ruzie met elkaar gehad of er ligt een andere reden aan ten grondslag.

Zoals eerder gememoreerd, alle omliggende dorpen hebben geen bakker, of zijn tot woensdag dicht. Dus besluit Hoofd-lekkeredingen om naar Eijsden door te gaan en daar in de Lidl alle benodigdheden maar in te slaan.

 Na de 7 extra kilometers en het tijdstip, nuttigen we eerst maar eens een heerlijke uiensoep. De cappuccino is geen succes, dus laat ik die maar staan. Hoofd-cappuccino krijgt een nieuwe: "want misschien is er een boon blijven steken!" Je gelooft het niet, maar dat is de reden van een lebbig bakkie troost. Ik weiger, want heb geen vertrouwen meer in apparaten waar bonen in blijven steken.

Als de inkopen zijn gedaan en we de terugweg aanvaarden, blijven we even stilstaan bij dit Kapelletje. Niet voor een boetedoening, maar omdat we de weg kwijt zijn. Ik vraag de weg aan een paar voorbij-gangers, maar dat zijn Walloniërs  en die spreken Frans. Ze zijn best bereid Engels te spreken, maar dat is altijd lastig bij Frans sprekenden. Het krijgt altijd een hoog inspecteur Clouseau gehalte. (Dos that dug baite).  Een local helpt ons uit de brand.

We merken dat de temperatuur aan het dalen is, vanavond/vannacht komt de neerslag, wat dat ook moge zijn.

Noorbeek 13

 Het kraken van de camper duidt erop dat de zon alweer haar werk doet. Vandaag zou dit onze laatste dag in Noorbeek zijn, maar Hoofd-bespreken heeft de eigenaar gebeld, dat we nog een tijdje blijven. Kennelijk heeft zij het hier deftig naar haar zin, of is ze een beetje verslaafd aan deze plek. In dat laatste geval voel ik mij toch genoodzaakt een advocaat in de arm te nemen, want iemand verslaafd maken is ten strengste verboden, ook in Limburg. Natuurlijk is het zo dat er slechter weer aankomt en dat je hier zo op de bus naar Maastricht of Gulpen kan stappen, of het nu regent of niet.

Hoofd-routes heeft een leuke trip, voor op de fiets, uitgestippeld en daar gaan we ons vanmiddag aan wagen. Op mijn Mi Fit app ontdek ik een leuke featcher waarmee ik de route tot "leven" kan roepen.

We kruisen meerdere malen de Nederlands-Belgische grens en ik heb niet het idee dat Hoofd-voorop fietsen daar ook maar één enkele moeite mee heeft. Het paard heeft compleet andere gedachten, dat meen ik tenminste aan zijn meewarige blik te ontdekken als hij haar nakijkt.

Maar wat is het hier prachtig, hoewel het weer "etwas diessig" overkomt. De wind is wat aan de frisse kant en dat merk je als je een afdaling maakt, dus op een gegeven moment is het toch slimmer om de wind jacks aan te trekken.

"Martien", waar ik al eerder overschreef, die eigenlijk Chris heet en fotograaf is, vertrekt. Tenminste, alles wordt opgeruimd, de stroom wordt afgekoppeld, waar meestal het vertrek mee wordt aangekondigd. Maar het duurt een hele tijd voor ze daadwerkelijk vertrekken. Er wordt omstandig met en over de dissel gediscussieerd en ik vermoed problemen. Als ze dan zijn vertrokken ontdekken we dat ze hun stoelen zijn vergeten. Maar wat blijkt. Hier op de camping loopt een meneer rond die een cursus geeft omtrent het rijden met een caravan in de bergen. Want rond vijf uur zien we de combinatie weer de camping oprijden een ervaring rijker.

Morgen schijnt een zogenaamde "boekjesdag" te worden, want de verwachtingen zijn dat het rond 9 uur begint met regenen en voor de rest een druilige dag gaat worden.

Noorbeek 12

 Een uur later op bed, of was het nu een uur eerder.... ach wat maakt het uit, we zijn op de "normale" tijd wakker, dus kennelijk blijft bij ons de zogenaamde "jetlag" achterwege.

Als we de gordijntjes open doen, is dit ons uitzicht van vanmorgen. Er ligt een dikke mist over het dal van Noorbeek. Het is ook fris buiten, de thermometer tikt de 6 graden aan.

We krijgen meelij met de mensen die in hun tentje de nacht hebben doorgebracht, ook al is het "hoog en droog", fris blijft het. Ja, je moet wel een goede slaapzak hebben, meldt de Belgische jongeman. Ik loop er gisteren even naartoe om te vragen of ik een foto mag nemen, omdat ik het nog altijd een heel mooi en avontuurlijk beeld vind, zo'n tent op het dak van een auto. 

Het ontbijt en de lunch wordt opgeluisterd door deze "trommelkoek". Maar als ik ernaar vraag bij het bakkertje, heeft ze geen idee wat ik bedoel. Tja, je komt uit het Noorden en dan blijven bepaalde woorden hangen nietwaar. Want de Friese Boffert of Poffert, wordt ook wel trommelkoek genoemd. Het heet "vruchtenbrood" en houdt het midden tussen een brood en een cake. Het doet ons sterk denken aan een paddenstoel. 

Vanmiddag wil Hoofd-beweging nog wel even een wandelingetje maken. Dus gaan we op pad. Alleen kiezen we voor een avontuurlijk pad, wat nergens toe leidt! Dus keren we noodgedwongen weer op onze schreden terug. Uiteindelijk vinden we het bewegwijzerde voetpad.

Nu werd het paadje, steeds smaller tot er geen paadje meer was, dat had al een teken moeten zijn.

Hoe ik deze opname van het scherm maak, is mij een wonder, maar het is gelukt. Toch maar eens de gebruikshandleiding lezen.

Normaal kan ik een kaartje laten zien, van deze vreemde route die we lopen. Nu moet ik het noodgedwongen bij de kille cijfers houden.

Aan het eind van deze wandeling komen wij erachter, dat we een deel van de Wijngaarden wandeling Noorbeek hebben gelopen, toch handig om te weten, nietwaar?

Noorbeek 11

 Na het ontbijt en de koffie, met uiteraard een stuk appeltaart, komen de fietsen onder het kleed vandaan.

Want vandaag staat de bovenstaande knooppunten fietsroute op de rol. Ik hoor jullie al denken, 13.2 km, dat zal um de kop ook niet kosten, wel? Vergeet niet, we zitten hier in het Zuidelijkste puntje van Limburg en de klimmetjes zijn hier niet "voor den poes". Het is niet voor niks dat het hier wemelt van de "kromme sturen", die je links en rechts om de oren vliegen. Behalve,.... bergopwaarts, want als wij ons Flyer fietsje op de hoogste ondersteuning zetten en het verzet niet te groot kiezen, peddelen we het spul, tot hun grote ergernis, rustig voorbij!

Maar oké, terug naar het verhaal. We zijn zo'n 3 km onderweg en rijden door het dorpje Banholt, als ik aan de rechterkant van de Mheerderweg het volgende zie.

Nu is Hoofd-haar al een paar dagen aan het jeremiëren dat "haar haar voor haar ogen hangt" en daar ben ik nu wel klaar mee. Ze rijdt, zoals ik gewend ben, een eind voorop, dus een harde schreeuw is noodzakelijk om haar terug te roepen. Ik zie verschillende gordijnen aan de kant geschoven worden, maar ik bereik mijn doel.

Even later zit ze, links in de spiegel, helemaal gelukkig te wezen op de kappersstoel en volgt er een uitgebreid overleg over hoe het precies geknipt moet worden. Ietje meer rechts wordt een jongeman een modern, dus opgeschoren kapsel aangemeten. Dus als ik ook aan de beurt ben, vraag ik eerst of de kapster ook andere kapsels op haar repertoire heeft staan! Dat is het geval....

Het zijn een beetje slechte selfies, omdat jezelf van opzij fotograferen niet meevalt, maar de noodzaak van een kappersbezoek wordt hiermee wel duidelijk. En nee, nu niet opmerkingen maken over wanneer het wordt afgemaakt, de kapster heeft uitstekend werk gedaan en ik word tenminste niet meer verward met Piet van Dijken of vergeleken met Catweazle. Voor de jongeren onder ons, Catweazle was een kinderprogramma rond 1970. 

De resterende 10 kilometer maken we uiteraard af, want het Zuid-Limburgse landschap is oogverblindend mooi en sterk spier verzurend.

Noorbeek 10

 

Van dit soort zonsondergangen kunnen we bijna iedere avond genieten. Het nodigt zeker uit om 's avonds nog even een ommetje te maken.

Hoofd-inkopen komt vanmorgen op het idee om "even" inkopen te gaan doen bij Albert Heijn, in Maastricht, wel te verstaan. Nu stopt lijn 57 Gulpen-Maastricht, pal bij de camping, maar toch. Even later komt ze ook nog met de mededeling dat we in Maastricht dan een uurtje op de volgende bus moeten wachten, omdat ze, in de rustige periodes, één keer per uur rijden. Nu is een uurtje doorbrengen in Maastricht niet echt een probleem, maar je zit een beetje met de timing. Doe je eerst boodschappen, sjouw je door de stad met de volle tassen. Doe je later de boodschappen, dus na het verpozen, is het spannend of je dan de bus nog wel haalt. We gaan voor de eerste de beste bus retour, dus 30 minuten in de bus naar Maastricht, 30 minuten voor de boodschappen en dan weer op de bus naar Noorbeek.

Het is ongelooflijk, hoe Hoofd-inkopen door de AH wandelt en links en rechts de aankopen in het wagentje legt. Binnen de twintig minuten liggen alle inkopen op de lopende band en wandelen we, in alle rust, weer terug naar de bushalte. Oké, die gaat niet om 11.15 u, maar om 11.19 u, maar we redden het zonder enig probleem. Ik heb al eens verteld dat Hoofd-navigatie, zelfs na vijf jaar, de weg nog exact wist te vertellen, maar dat dit ook in een Albert Heijn het geval zou zijn verwacht ik niet.

Maar om 12.00 uur zitten we, bij de camper, alweer aan de koffie met een fors stuk appelgebak, heerlijk.

De wind wordt iets frisser, dus verkassen we naar de achterkant van de camper, waar het heerlijk warm is.

Vervelen doen we ons niet, zeker niet als er een uit de kluiten gewassen caravan het terrein op komt rijden. Mevrouw bewaakt de vrije plek, een eindje verderop, als een kloek die haar jongen bewaakt.

De interactie tussen meneer en mevrouw is werkelijk vermakelijk. Met de armen over elkaar wijst ze aan waar de caravan exact moet staan. Of dat mevrouw de druk iets te hoog opvoert, of dat wij zitten te kijken wat er pal voor ons zich afspeelt, maar meneer probeert de stroomaansluiting in de water vulopening te stoppen. Als meneer rond de caravan dartelt, heeft hij zijn rechterhand ter hoogte van zijn schouder, terwijl zijn handje er wat slapjes bij hangt. Het loopje van meneer doet mij heel sterk denken aan Martien Meiland. 

Hij wordt zo bezig gehouden door het inrichten en aansluiten van de caravan, dat hij de hele tijd het doorgaande verkeer blokkeert met zijn auto. Hij sluit zijn stroom, gemakshalve maar boven op de camperplaats aan, maar een camperaar wijst hem daar fijntjes op. Als hij zijn auto naast de caravan parkeert, neemt hij ook maar even een groot deel van de volgende afgebakende plaats in. 

Het zal allemaal wel nieuwigheid zijn. 

Noorbeek 9

 Hoofd-campings zit al uren in de ACSI boeken te snuffelen, want de vraag begint zich op te dringen "waar naartoe". Maar dat valt "voor den drommel" nog niet mee. De meeste campings gaan pas op of na 1 april open, dus is de camping-spoeling dunnetjes. Natuurlijk komt ook de vraag naar boven "waarom blijven we hier niet?" Al met al, er is nog geen beslissing genomen!

Als je zo met andere campings bezig bent, bekruipt je het gevoel van: "is de volgende plek wel net zo mooi?"

Dat is natuurlijk de aangewezen aanleiding om de fietsen onder zeil weg te halen en nog een rondje te maken in deze prachtige omgeving. We volgen, min of meer, een knooppuntenroute, die we bij de eerste de beste kruising al uit het oog verliezen. Op goed geluk vervolgen we onze weg en komen pardoes weer op de goede weg terecht.

Voor Noorderlingen, die aan het vlakke land gehecht zijn, valt ook hier, in het zuidelijkste puntje van Limburg, nog voldoende om van te genieten.

Vanuit de verte zie ik dit vreemdsoortige gebouwtje staan. Voor een kerk is het wat aan de kleine kant, voor een kapelletje ruim bemeten. Ik neem met opzet, in de foto, het "gelijkwaardige kruising" bord mee, want dat belooft in dit landschap nooit veel goeds. Links van de weg staat inderdaad een kruis verscholen en mijn inschatting is dat een jong iemand hier zijn leven heeft gelaten.

Het gebouw is, ondanks het formaat, een kapel. De toegangsdeur is zwaar vergrendeld en er staat 1 stoel. 

Dan doet de overkant, bij de bewegwijzering, een stuk vrolijker aan. Het is een waterput, waar in vroeger tijden water uit de diepte opgevist kon worden. Ook dit object is hermetisch afgesloten, om vandalen de weg te versperren.

Even later rijden we pardoes op het vervallen Klooster van Hoogcruts af, waarbij we door het groene bord worden opgeroepen om "vriend van Hoogcruts" te worden en zo door middel van donaties het klooster te behouden van de totale ondergang.

Ik denk dat ze al een aardig stuk op weg zijn, nu nog even een dak erop!

Dan nog even een persoonlijke deceptie. Trouwe lezers van deze blog weten dat ik een grote fan ben van Hefe Weitzen. Wie schetst dan ook mijn vreugde als ik in de Lidl van Eijsden mijn "eigen" Perlenbacher Weissbier ontdek. Dus voor dorstige middagen worden 5 blikjes ingeslagen.

Gisteren gaat de eerste open en bij de eerste slok schrik ik. Het is anders, heel anders, dan dat ik gewend ben. Een bittere nasmaak verpest mijn Hefe Weitzen beleving. Gisteren geef ik de brie nog de schuld. Vanmiddag neem ik eerst een slok, voordat ik aan de brie begin. Jammer. 

Oké, oké, Hefe Weitzen wordt als vrouwenbier bestempeld, maar voor mij hoef je het dan niet persé meer mannelijk te maken!  

Noorbeek 8

 

Ik had niet zo hard moeten roepen over de "Ventjes" een paar Blogs terug. Wat als straf zijn we nu omringd door de zogenaamde "schuifdeurcampers". Op zich niet zo heel erg, maar dit soort mensen is doorgaans van het actieve soort. 's Avonds zitten ze tot laat buiten, wat niet betekent dat ze des ochtends lang uitslapen. Nee, heel vroeg, voor ons doen dan, is er al activiteit te bespeuren in deze krappe reis onderkomens. Nu is onderkomen ook wel weer een te groot woord, want veel ruimte hebben deze mensen niet. Zo moet er voor de nachtrust een ombouw van het interieur plaatsvinden, voordat ze zich in horizontale positie kunnen begeven en in de vroege ochtend moet dit weer teruggebouwd worden. Toch moet ik enig meelij tonen voor deze mensen, want het is in de nacht, hier boven op de bult, aardig fris om niet te zeggen dat het om het vriespunt draait. Dan moet je jezelf maar warm zien te houden achter dat dunne tentdoekje. Het grappige is dat de voertuigen, die hier staan, allemaal in Corona tijd zijn aangeschaft. Dit kun je zien aan de hand van het kenteken. Veelal zijn ze geïmporteerd omdat de prijzen, in die periode, in Nederland uit de pan zijn gerezen. Maar oké, als ze maar plezier hebben, nietwaar.

Was het niet de warmte die ons vertelde dat de lente is aangebroken, ook de vlinders laten duidelijk merken dat ook zij er weer zin in hebben. Vandaag worden we bezocht door een paartje "dagpauwoog" vlinders die overduidelijk met een soort paring ritueel bezig zijn. Het gekke is, dat ze op de grond nauwelijks bij elkaar in de buurt komen. Vandaar twee aparte foto's. Maar in de lucht begint hun liefde ontegenzeggelijk met grote passie duidelijk te worden.

Ik zit nog even door de foto's van gisteren te bladeren en het valt mij op dat hier en daar de bordjes in de Arriva bussen enige discrepantie vertonen. Zo ontdek ik het bordje (rechts) en de streep (links). Wie nu de fout heeft gemaakt zal een diepgaand onderzoek duidelijk moeten maken. Of één, of twee, van de medewerkers is kleurenblind. 

Dan nog even het weer, van het door ons ontvluchte Oliva in Spanje. Voor de komende week zijn de verwachtingen bar slecht. Wij kunnen dus wel spreken van een goede keuze.

Maaarrrrr.... komende week wordt het ook in Nederland ietsje frisser en wel 10 graden, want er nadert een koude-bubbel vanuit het Noorden. 

Noorbeek 7

 Vandaag gaat het naar Maastricht. Om kwart over negen stappen we op de bus, die pal tegenover de camping een halte heeft, ideaal. Rond de 25 minuten kunnen we genieten van het Limburgse mergelland, wat door de ramen van de bus aan ons voorbij trekt.

Het is een prachtige dag en als we de geleerden mogen geloven één van de warmste 22 maart ooit. We zullen het er maar op houden dat ze gelijk hebben, zeker hier in het zuidelijkste puntje van Limburg.

We stappen uit bij het mooie station van Maastricht, waar pal tegenover een DE koffie tentje is. Één meisje doet de bediening, dus duurt het allemaal wel even voordat we onze cappuccino krijgen geserveerd, maar die smaakt voortreffelijk. Het is nog voor tienen, dus heel veel is er toch nog niet open in de binnenstad.

Via de Stationsstraat, de Wilhelminabrug en de Bijenkorf, door de Grote Staat en de C&A, belanden we op het beroemde Vrijthof van Maastricht. In de C&A beleef ik nog wel een schrijnend voorbeeld van de problemen die winkeliers hebben om goed personeel te krijgen. Ik vraag een winkel mevrouw naar de "leggings", want Hoofd-legging wil een nieuw exemplaar aanschaffen. Met een zwaar Limburgs accent wijst ze in een richting met de mededeling "op de ring". Ik loop de aangewezen richting op, maar ontdek geen "ring", dus vraag ik aan een winkelmeisje "waar hangen de leggings?". "Die verkopen wij niet meneer". Maar die mevrouw daar meldt dat ze op de "ring"hangen!", "Nee, die verkopen wij hier niet", vervolgt ze. De eerste mevrouw komt aanlopen en wijst ons "de ring". Het blijkt een kledingrek in cirkelvorm te zijn! Ik kijk nog eens naar het winkelmeisje die zegt "Niet hier!" en wijst op haar eigen rekje. Ik sta werkelijk versteld van zoveel dommigheid en meld haar dat ook duidelijk. 

Bij de kassa is een rij ontstaan, omdat een oudere mevrouw alvast haar gehele zomer outfit heeft aangeschaft. Van de 6 kassa's is er zegge en schrijve ééntje open en de rest van het personeel laat haar heerlijk aanmodderen. Even later hoor ik, dat zelfs klanten van de gehele C&A bij deze ene kassa moeten afrekenen. Zo had meneer Brenninkmeijer dat zeker niet bedoeld, toen hij de eerste C&A in Sneek oprichtte.

Hoogste tijd voor een cappuccino en een stuk Limburgse vlaai aan het Vrijthof. Het wordt zelfs in de zon te warm. 

In de binnenstad van Maastricht lopen ze met een soort stofzuiger de straten schoon te houden, meneer is er maar druk mee.

Na een lange wandeling langs de Maas, zoeken we de Albert Heijn op, want er moeten ook nog een paar boodschappen gedaan worden. 

Precies op tijd komen we weer bij de bushalte aan, waar een asociaal de atmosfeer verpest door een pijp op te steken om zo het bushokje voor zichzelf te claimen. Onze Lieve Heer heeft vreemde kostgangers.