Onderweg 73

Bourges – Troyes

Als je boos bent, smaakt een goede maaltijd niet.

Als je boos bent, is het gezicht van je partner irritant.

Niet omdat het gezicht is veranderd, maar

er iets mis is met je eigen houding.

Het is zo'n dag dat je ervaart hoe gelukkig je eigenlijk bent met de situatie en omgeving, waarin je op dit moment zit. Vandaar misschien dat ik het nodig vind, vrij naar, de Dalai Lama te citeren.

De hele dag is de lucht vol met dreiging en ieder moment verwacht je een enorme donderslag. Later op de dag wordt het regenachtig.

Maar wat is het hier mooi.

Dit geldt overigens niet voor de winkel juffrouw, van de Lidl, die met een enorme zware machine en daarop 3 platgeslagen kartonnen dozen de winkel uit wil rijden.

Ze komt met de onderkant van het apparaat klem te zitten en in plaats van even terug te rijden, blijft ze met het gevaarte heen en weer raggen.

Sterker, ze haalt er een tweede apparaat bij, om zo de eerste vooruit te rammen.

Dat daarbij het slot in de vloer volledig aan gort wordt getrokken heeft op haar geen enkel effect. Met keilbouten uit de vloer probeert ze het slot, met het 2e gele gevaarte weer op de plek te krijgen.

Ik ga ervan uit dat deze deur de eerste paar uur niet meer op slot wil.

Nogmaals het is hier mooi en de tweebaanswegen zijn prachtig en recht.

We komen de laatste dagen steeds vaker van dit soort torens tegen en waarschijnlijk zijn het watertorens waarvan je in eerste instantie denkt, zijn die nu nog wel in gebruik? Maar een nadere studie leert dat de telefoon maatschappijen gretig gebruik maken van deze torens. Sommigen hangen dan ook vol met antennes voor de mobiele telefonie.

De tweebaanswegen brengen ons steeds vaker door kleine dorpjes en gehuchten, soms bestaat zo'n gehucht uit niet meer dan 3 huizen, maar krijgt dan nog wel een naam.

De regenval van de laatste weken heeft ook op de Loire zijn uitwerking. Het water stijgt tot grote hoogten en hier en daar treedt de rivier al buiten haar oevers, maar het levert wel weer mooie plaatjes op.

Als ik net, vanuit de camper, met het klaarmaken van de blog aan de slag ben, komt er een caravan pal naast ons staan. Hierdoor valt mijn verbinding met internet weg en moeten we met het laptopje verkassen naar een speciale internet ruimte, midden op de camping.

'Een wolkje voor de zon'.

Onderweg 72

Bourges

Het is druilerig weer als we ons naar de binnenstad van Bourges begeven, gewapend met een plattegrond van de stad, paraplu en regenkleding.

Bourges ligt, als je de kaart bekijkt, werkelijk precies in het midden van Frankrijk.

Het is een oude stad en het heeft een beroemde universiteit, waar Johan van Oldenbarnevelt, ooit vertrouwenspersoon van Willem van Oranje, nog rechten heeft gestudeerd.

De Kathedraal van Bourges heet eigenlijk Saint-Étienne de Bourges en staat bekend om zijn unieke glas in lood ramen en staat sinds 1992 op de Werelderfgoedlijst van Unesco.

De prachtig gebrandschilderde ramen zijn scenes uit het oude en nieuwe testament.

Er staat een groepje mensen, voor een kassa, kaartjes te kopen voor de crypte in de kathedraal. Naast de kaartjes verkoopster, ook in de kassa, staat een mevrouw het tafereel te bekijken zonder iets te zeggen of te doen. De kaartjes mevrouw legt de bezoekers omstandig uit, hoe ze bij de crypte moeten komen. Na enig heen en weer gevraag lijkt het de groep duidelijk waar ze moeten zijn. Ze maken aanstalten richting de crypte te vertrekken. Plotseling komt er leven in kassa mevrouw 2. Ze stapt de kassa uit en vraagt streng naar de zojuist gekochte kaartjes van de groep. Verbaasde blikken gaan richting kassa mevrouw 1, maar mevrouw 2 is niet te vermurwen. 'Hier met die kaartjes'. Ze scheurt ze 1 voor 1 doormidden en neemt weer plaats in de kassa, de verse bezoekers verbluft achterlatend.

Dan is er nog het paleis van Jacques Coeur. 

Dit was een koopman die veel voor de stad heeft betekend.

Door handelsgeest heeft hij er in z'n eentje er voor gezorgd dat Marseille de grootste havenstad van Europa kon worden. 




 Zijn rijkdom was op den duur zo groot dat deze ruim een vijfde deel vormde van de inkomsten van de Franse koning. 

Het paleis was helaas niet te bezichtigen.

We zijn nog bezig uit te zoeken waar de reis morgen naartoe gaat. 

Onderweg 71

Castelnaud-la-Chapelle – Bourges

Heb ik al gezegd dat Frankrijk een prachtig land is?

We vertrekken rond 10 uur voor een rit van ruim 400 km richting Bourges.

De eerste kilometers voeren ons door het schitterende Dordogne landschap en de meeste daarvan langs de rivier La Dordogne.

Kleine, smalle en vooral kronkelige weggetjes, met prachtige doorkijkjes zijn wederom ons deel.

Als we de Dordogne verlaten wordt het allengs duidelijk dat we een goede dag hebben uitgekozen om te reizen, want de regen komt, afgewisseld met zon, soms met bakken naar beneden.

Dit levert werkelijk indrukwekkende 'van Ruysdael' plaatjes op. Je kent die schilderijen wel, met die prachtig zwaar aangezette luchten, vanwaaruit Wodan ieder moment tevoorschijn kan komen.

Voeg daarbij de uitgestrekte koolzaad velden en we wanen ons alweer bijna thuis.

We zijn Bourges binnen gereden richting camperplek. Maar aangekomen blijkt het een simpele camping te zijn, zonder ACSI korting en waar je € 5,= per nacht voor stroom mag betalen.

Daar kun je naar mijn inziens een complete fabriek 's nachts op laten werken, maar ja.

Gelukkig hebben wij van die zonnecellen op het dak van de camper liggen. Dan moet er wel zon zijn, gelukkig is die er nu.

Er is zojuist, door de directie, besloten dat we morgen Bourges gaan bekijken, lijkt me leuk.

Onderweg 70

Castelnaud-la-Chapelle

Om kwart voor zeven worden we wakker van een enorme regenbui en draaien ons nog eens heerlijk om. We genieten daarbij van het monotone geluid van de regen op het dak van de camper.

Rond half tien wordt het, zo calvinistisch zijn we ook nog wel, tijd om op te staan en beginnen we aan het ontbijt. Tijdens het ontbijt oppert Ali het programma van vandaag. Chateau des Milandes.

Om 11.00 uur begint daar een show met roofvogels en daarna kunnen we het Chateau bekijken.

Het dorp Milandes ligt op ongeveer 6 km vanaf de camping, dus gaan we met de camper, weer langs die 2.50 m brede weggetjes. En het wordt nog haasten, want hard rijden is er niet bij vanochtend.

Bij de ingang wandelen we weer met een pas aangekomen groep mee naar binnen. We hebben daar goede ervaring mee, dus waarom niet. Maar we worden er netjes tussenuit gepikt en langs de kassa gestuurd. Lachend ondergaan we ons lot. Als Ali nog even naar de camper loopt en ik een plekje bij de vogelshow opzoek, word ik bijkans voor de tweede keer weggestuurd door een groepslid. Ik kan haar duidelijk maken dat deze show niet exclusief voor deze groep is.

De roofvogel show is indrukwekkend en iedere keer vraag ik me af hoeveel training daar aan vooraf gaat, voordat de beesten heen en weer vliegend om dan weer op de handschoen te landen.

Achtereenvolgens komen langs: De Woestijnbuizerd, de Torenvalk, een Kerkuil, de Oehoe, een Laplanduil en de Witwangdwergooruil.

Als voor een Steenvalk een levende hermelijn wordt getoond ben ik even van mijn stuk, ze zullen toch niet.....??

Het beest wordt op de grond gezet... en verdwijnt in een gat. Opluchting alom.

Plotseling verschijnt een op afstand bestuurbaar konijn ten tonele, dat wordt aangevallen door de Steenvalk. Jawel, Fransen kunnen echt wel grappig zijn.

(Het is ten strengste verboden foto's en/of te filmen in het chateau, dus de nu volgende beelden zijn volkomen illegaal verkregen).

Maar we komen eigenlijk voor het Chateau des Milandes:

Want het is het onderkomen geweest van de op 3 juni 1906 geboren Amerikaanse Josephine Baker, jawel, die met dat bananen rokje danste, 

die Josephine. Saint Louis, Missouri was de geboorteplaats.

Als ze als danseres in 1925 afreist naar Parijs begint, dankzij de Revu Negre op de Champ Elysee, het grote avontuur. Men ziet voor het eerst een naaktdanseres, die met alle wetten breekt. Ze zal ook de Franse nationaliteit aannemen.

Ze huurt het Chateau des Milandes vanaf 1937 en in 1947 heeft ze genoeg geld om het kasteel te kopen.

In de tweede wereld oorlog laat ze zich ook niet onbetuigd. “Met gevaar voor eigen leven toonde Josephine Baker gedurende de vijf oorlogs-jaren moed, intuïtie en intelligentie” aldus een hoge Franse militair. Het voert te ver om hier al haar verzets-daden op te sommen, maar ik krijg een volledig ander beeld van Josephine als dat ik voor dit bezoek van haar had.

In het kasteel was ruimte genoeg om de goede zaak te dienen, want Josephine was een ruimhartige en gulle vrouw. Ze adopteerde 12 kinderen van verschillende nationaliteiten en verschillende godsdiensten. Ze bezat bijna het gehele dorp Milandes , waaronder een hotel en pretpark.

In het kasteel geeft ze regelmatig uitgebreide soirees en is ruimhartig met goede doelen.

Het is dan ook geen wonder het eerste faillissement zich in 1964 al voordoet. Ze wordt dan op het nippertje gered, o.a. door de inzet van Brigitte Bardot. Echter in 1968 volgt dan een gedwongen verkoop. Josephine probeert dit nog te verhinderen door zichzelf in de keuken te verschansen.

Morgen gaan we verder omhoog en zoeken nog uit waar naartoe.

Onderweg 69

Bergerac – Castelnaud-la-Chapelle

We kiezen er vandaag voor om niet te ver te rijden, maar onderweg wat dingen te bekijken.

Zo ligt er, min of meer, op de route een te bezichtigen grot met prachtige Stalactieten en Stalagmieten. Maar als we een, heel vreemde, afslag missen komen we op een andere bezienswaardigheid terecht, nl. op een weggetje van 2.50 m, terwijl de camper 2.75 m meet.

Voor Ali is dit iets teveel avontuur en ze roept dan ook regelmatig, “dit vind ik niet leuk meer”.

Maar het weggetje levert ons vlak voor de deur van de 'Les Grottes de Maxange' af.

We mogen even 20 minuten wachten, want dan er een gids. Maar dat komt goed uit, want er is een winkeltje annex restaurant. Dus een heerlijke espresso, want er staat zo'n prachtig apparaat, dus dat kan niet mis gaan. Nou, dat kan wel!

Op een gegeven moment krijgen we een geplastificeerd stuk papier in de hand gedrukt, zodat we weten wat de gids zegt, onderweg. Ik vraag of het ook in het Engels gaat. Dat had ik maar beter niet kunnen vragen, want in het Engels doen ze alleen voor Engelsen. Het is ten strengste verboden om foto's en/of films te maken, begint het schrijven mee. En je mag nergens aankomen en we moeten vooral de kinderen in de gaten houden.

De rondleiding is zeer gedegen en uitgebreid, in het rap Frans, als we dat op papier zouden hebben gekregen, was er zeker een bos voor gesneuveld. Maar het moet gezegd, het is mooi.

Hierna gaat het naar de camping in Castelnaud-la-Chapelle, dwars door en langs de Dordogne.

Ik kan mij heel goed voorstellen dat hier veel Nederlanders zitten, want de omgeving is meer dan prachtig en dat ondanks de heel smalle weggetjes.

We staan aan een snel stromende rivierje vlak bij het water.

1 kilometer verderop staat het Chateau de Castelnaud en dat mag je bezichtigen.

Het wordt warm, heerlijk warm, dus de meegezeulde paraplu en regenjassen zijn volledig overbodig.

Aangekomen in het dorpje krijgen we een schitterend uitkijk op het Chateau dat op 300 meter hoogte ligt. Dus dat wordt klimmen en niet te zuinig ook.

Als we halverwege zijn krijg ik het gevoel het niet te overleven en met dit beeld komt het allemaal wel heel dicht bij.

Eenmaal op de begraafplaats geeft een spectaculair uitzicht.

Er zijn plaatsen waar je dood niet gevonden wil worden. Dit geeft het tegenovergestelde beeld.

De klim is werkelijk, ook in deze warmte, killing.

Maar het blijkt het allemaal waard te zijn. Dit is een schoolvoorbeeld van wat en hoe je een Middeleeuws Chateau openstelt voor bezoekers. Het is schitterend ingericht met in allerlei nissen instructieve films over het hoe bv. kruisbogen werden gemaakt of helmen en al wat in die tijd belangrijk werd geacht.

 De uitgestalde zaken, zoals Kruisbogen, Vechtzaken, Maliënkolders etc. het is er allemaal.

Je kunt de verschillende torens beklimmen en hoewel we al bekaf zijn van de klim naar het Chateau, slaan we werkelijk niets over.

Hoe hoger je komt des te mooier worden de uitzichten over het Dordogne landschap.

Op de terugweg nippen we nog even aan een heerlijk glas wijn en een koele Leffe en dalen daarna tevreden weer af naar het dorpje en kom dan dit huis tegen, waar je zeker niet beschonken thuis moet komen. Let op de trappen.

Als ik dan ook nog een prachtig set Petanque ballen op de kop tik, is het helemaal feest.

Onderweg 68

Bergerac

De dag begint voor Ali redelijk vroeg, keiharde muziek uit een omroep installatie laat geen ruimte meer om te slapen. Aan de overkant van de Dordogne is een begin gemaakt een roei wedstrijd te laten plaatsvinden.

 Als even later de omroeper ook zijn best gaat doen is het gebeurd met de rust op de camping.

Het grote aantal ganzen hebben de gewoonte om op de wal te kakken, dus als je even naar de wc gaat is het oppassen.

 Ik heb het niet echt op ganzen en vind het maar agressieve beesten, zeker als ze met de kop vooruit, gakkend, achter je aan zitten.

Bergerac is, naast Cyrano de Bergerac, ook bekend om zijn wijn.

Als we in het stadje op een mooie binnenplaats terecht komen, ontdekken we een trap, die ons naar een wijnkelder voert.

In de kelder wordt een film getoond over de manier van wijn maken. Ook kun je allerlei geuren proberen te herkennen. Als we doorlopen komen we in een zeer moderne winkel waar wel honderd soorten wijn staan uitgestald. Ali kiest een fles uit omdat die het mooiste etiket heeft. Ja, zo kun je ook tot een keuze komen. Bij het afrekenen vraagt de mevrouw achter de toonbank, “alleen deze?” kennelijk is het de bedoeling een hele doos te kopen. Wij dus niet.

Jammer dat de Kathedraal op zondagmiddag gesloten is.

Morgen gaan we verderop naar Castelnaud-la-Chapelle. Volgens de verhalen moet het daar mooi zijn.

Onderweg 67

St-Paul-Les-Dax

Ik had al verteld, dat Ali een mosselmaaltijd had besteld en dat deze openbaar was. Voor € 15 p.p. kon je daar aan deelnemen. Om 20.00 uur melden wij ons bij het restaurant. Een paar mensen staan daar in een tent, voor een barretje, te blauwbekken. Want het is koud en zo'n tent verwarm je niet 1,2, 3. Eigenlijk heb ik er al genoeg van. Wel is er al gedekt voor 25 personen en staat er een enorme paella braadslee klaar. Zo'n eentje van meer dan een meter doorsnede. Kennelijk worden de mosselen daarop klaargemaakt. We komen naast een paar dames te zitten, want er is tafelschikking, die Engels spreken, zo verzekert ons tenminste de juffrouw van de camping.

Oké, we hebben het heel koud, maar ook gezellig gehad (stom dat we geen foto's hebben). De mosselen zijn volgens Ali heerlijk en de wijn smaakt haar voortreffelijk. Dat is het nadeel van chauffeur zijn, je kan niet drinken op de avond voor vertrek. Tenminste, dat doe ik niet, tot verbazing van onze tafeldames. Om een beetje stoer over te komen, meld ik maar dat ik 

s' middags een aantal glazen whiskey heb gedronken en dat ik morgen moet rijden.

St-Paul-Les-Dax – Bergerac

“Cyrano de Bergerac wenst dat ik flensjes voor hem bak”. Dit zinnetje komt onmiddellijk in mijn hoofd als ik Bergerac hoor. En sinds vanmorgen zit ik me suf te piekeren wie dat ook alweer zong. Het blijkt, na ijverig zoeken Corry Brokken te zijn, uit het lied 'Mijn Ideaal".

Liefdesbrieven voor een ander schrijven is nooit een goed idee, leert ons Cyrano.

Onderweg naar de Dordogne dus, ik vertelde het aan mijn tafeldame, toen ze vroeg wat we morgen gaan doen. Een beetje besmuikt antwoordde ze “dat er veel Nederlanders waren in de Dordogne”.

En als we door het prachtig glooiende land van de Dordogne rijden kan ik mij dat levendig voorstellen.

Misschien komt het door de steeds vaker doorbrekende zon, maar het is hier prachtig. Dit wordt nog eens fijntjes onderstreept door de vele velden met klaprozen.

Maar ook verval is hier regelmatig te constateren. Is het niet prachtig: een mannetje met zo'n karakteristieke alpino scheef op zijn hoofd, dan zijn het wel de vervallen huizen en gebouwen die ook een geweldige schoonheid bezitten.

Diezelfde schoonheid ontdek ik bij het meisje, dat achter de balie van van de receptie op de camping in Bergerac zit. Maar wat ik ook probeer, er kan geen (glim)lachje af. Ze blijft serieus. Ali vraagt een plaats met ontvangst van satelliet, i.v.m. de wedstrijd van vanavond. “Peut-etre place 58” zegt ze. “Wat nou misschien” roep ik “ik heb daar ontvangst, anders vertrek ik weer”. Ali begint te lachen, maar onze schoonheid blijft serieus, alsof ze ons zojuist van de camping heeft verwijderd. “Mijn god wat is ze zuur!”

Wat is Bergerac mooi. De wandeling van 10 minuten is werkelijk een cadeautje, met prachtige doorkijkjes en een mooie blik op La Dordogne, de rivier die naamgever is van deze streek.

             Trouwens, wij staan met onze camper pal aan La Dordogne.

In een heel leuk kleding zaakje, valt Ali als een blok voor een Pruisisch blauw jasje. Maar dit jasje is gemaakt van gerecyclede plastic flessen, dus haar bijdrage aan onze gezonde planeet is ook weer ingelost.

En daar hebben we de heilige Jacobus ook weer, die we kennen van de Pelgrims in Santiago de Compestelo.

Midden in het mooie Bergerac stuiten we op deze Heilige Jacobus kerk.

Ook kom ik hier een beeld tegen van de Heilige Bernadette. Ooit verscheen aan haar Maria als "de onbevlekte" en dit wordt als bevestiging gezien van het verhaal van Maria's onbevlekte ontvangenis.

Volgens het verhaal kan Bernadette, geboren in Lourdes, niet lezen en kan ze dit allemaal niet hebben geweten.

Na vier jaar onderzoek in 1862 concludeerde de katholieke kerk dat de verschijning een bovennatuurlijk karakter had. 

Vanaf dat moment werd Lourdes een officiële bedevaartplaats. 

En als de zon zo blijft schijnen kunnen we de verleiding van het eten van een Crêpe “Belle Helene” en voor mij een “crêpe Grand Manier” niet weerstaan.

Ik verheug mij nu al op onze volgende wandeling, op zondagochtend, in Bergerac.

Onderweg 66

Spanje - Frankrijk

Vandaag verlaten we Spanje en wordt Frankrijk voor een paar weken onze verblijfplaats. Nu is Frankrijk nog nooit mijn favoriete land geweest
of liever anders gezegd:
 "Frankrijk is een prachtig land, er moesten alleen geen Fransen wonen".
We besluiten om deze keer van ons voornemen, om nooit tolwegen te nemen, af te stappen . Want als we TomTom de route laten uitrekenen betekent dit, dat we i.p.v. 2 uur via een tolweg, 4 1/2 uur onderweg zijn en dat de route dan ook nog dwars door de Pyreneeën loopt.
Een prachtige Spaanse weg, die ons regelmatig vlak bij de kust langs voert.

En met de zon nog achter de wolken worden we weer op prachtige plaatjes getrakteerd. Het betalen van de Spaanse tolwegen gaat meestal via een vriendelijke mevrouw en de bedragen staan op een display.

Om 12.45 uur precies naderen we de Franse grens. Deze grens wordt gevormd door een rij poortjes van de Peage (tolweg).
Ik stop en wordt geconfronteerd met een immens groot bedieningspaneel.
Allerlei knoppen, displays, sleuven, en een stem die een, voor mij, onverstaanbaar prevelement uitbraakt. Let wel, wij zitten in een camper hoger dan een personenauto en kennelijk is alles 2x uitgevoerd, hoog en laag.
Bij 'carte' neem ik aan dat mijn betaalkaart kan, maar ik zie nergens een paneel waar ik een Card nummer kan invoeren. Op 3 meter afstand staan een 15 tal mensen in uniform. Toch wel een beetje in paniek, want de rij achter mij groeit gestaag, toeter ik. De enige reactie die ik krijg is een vernietigende blik.
En weer braakt een blikken stem haar prevelement uit. Plotseling ontdek ik een sleufje met daaronder 'Biljette' "Geef me eens een briefje van 5" zeg ik tegen Ali. Maar wat ik ook probeer, hij vreet het biljet niet!
Terwijl ik dit typ, merk ik dat ik weer geërgerd raak.
Als ik het biljet ietsje naar rechts verschuif, slikt de machine eindelijk het briefje van 5 euro. Na 30 seconden rammelt 1 voor 1 het wisselgeld naar beneden. Nu nog uitvinden waar, in godsnaam, het bakje met het wisselgeld zit!!! "Welkom in Frankrijk" zegt Ali.
Het is maar goed dat zo'n kampeerauto lekker breed is.
Als ik weg wil rijden staat, dwars voor mij een auto, waardoor ik geërgerd toeter. Een geüniformeerde juffrouw maant mij te stoppen en doet dan een paar stappen terug, waarna ik door kan rijden. "Viva la France"

Vanmorgen had de 'Cruisse Control' kennelijk weer een vrije dag, waardoor hij of is het een zij, weer dienst weigerde. Neemt niet weg dat we op een prachtige camping staan. Midden in een bos, op precies een plekje waar we Satelliet ontvangst hebben.

Het is een 4 sterren camping en we worden dan ook naar onze plek gebracht
door een mooie juffrouw in een elektro wagen of golf karretje.
Ali ontdekt dat er vanavond in het restaurant een mossel-maaltijd is, die ook nog wordt opgeleukt met zang en dans. Dus die slaat Ali niet over.
Alleen hadden we ons dan gisteren moeten opgeven, maar het lukt alsnog.

Dan blijven we nog een extra nacht, stel ik voor, "Kan ik mooi hier de Champions Leage Finale kijken, om te zien hoe Borussia van Bayern wint"

Maar dat gaat niet door, of we moeten verhuizen naar een plek zonder Satelliet ontvangst. Tja, niet dus.... Ali is nu de was aan het doen en stopt deze in de droger en morgen gaan we verder.