zaterdag 30 mei 2015

Best een Blog puinhoop

"Dou bist ok een mooie sloeboks" kreeg ik van mijn meest trouwe lezer te horen . Enigszins verbaast probeerde ik te achterhalen wat ik de afgelopen periode verkeerd had gedaan, of had nagelaten. "Skriefst un verhaal en dan maakst het niet af" Bij mij ging het licht al aan omdat ik al een lange periode niet meer op mijn blog actief was geweest. Niet omdat ik er geen zin in zou hebben, maar het lukte gewoon niet meer. Van een Writersblock is geen sprake, nee, de techniek laat mij in de steek.
Sinds we een paar dagen op de Beerze Bulten hadden doorgebracht, was het mis, en echt goed mis.
Op geen enkele manier was het mogelijk een nieuwe Blog te publiceren, constant kreeg ik een foutmelding. En nu, na een complete nacht te hebben "doorgehaald" om en en ander voorelkaar te boksen, sta ik met de spreekwoordelijke rug tegen de muur.De aantallen"Offline" Blog programma's die ik heb geprobeerd zijn niet te tellen. Ik weet het gewoon niet meer.
 Het plaatje hierboven illustreert wel het beste hoe ik mij op dit moment voel. Maar ook het leven van een Blogger gaat door.......



vrijdag 29 mei 2015

Beerze Bulten 3

(Na wat inlog perikelen met de Blogger, toch nog het verhaal van de derde dag op de  Beerze Bulten)

Vandaag gaat het weer richting zwembad, maar dit keer ga ik mee. Het is frisjes buiten en de wandeling naar het zwembad, vooraan in het park, is een aardige tippel. Je merkt dat het op deze Hemelvaartsdag veel drukker is geworden en iedereen wil profiteren van de aaneengesloten extra vrije dagen. Voor de ingang van het zwembad staat een rij en dat het nu opschiet, nou nee. Maar als we dichter bij het draaihek komen zie ik de oorzaak. Het is vakantie dus zullen de kinderen het naar hun zin hebben, kost wat kost, dus…. ze mogen “zelf” hun kaartje door de machine doen. Nu is het zo’n streepjescode geval en daarbij kun je verschillende dingen verkeerd doen en dat gebeurt prompt bij ieder kind. De onderdrukte tegenzin voor dit soort gebeuren begint alweer voorzichtig de kop op te steken. “Ik denk dat ie weer stuk is” oppert Ali, “dat was gister ook al zo”. “Nou ik denk meer dat iedereen zo achterlijk is om het  zijn of haar kind  ‘zelf’  te laten doen” probeer ik nog  zonder hoorbare irritatie. Eindelijk zijn we aan de beurt en natuurlijk komt de tas met bad spullen van Ali klem te zitten in het draaipoortje. Voor het zwembad moeten we een lange trap omhoog en bij iedere stap stijgt de temperatuur, maar zeker ook het volume van het geluid wat ruim 150 kinderen kunnen maken in een zwembad hal. De temperatuur is bovengekomen werkelijk niet te harden en ik wil snel doorlopen. Dat laatste is niet de bedoeling, hier moeten de schoenen worden uitgetrokken dus, op de plaats rust. Nou, rust? Hier boven het zwem geweld wordt het geluid van beneden tegen het plafond weerkaatst, dus als je iets tegen elkaar wilt zeggen, zal je ook moeten schreeuwen, precies zoals de anderen ook al  doen. Het omkleden gebeurt in zo’n klein hokje waarvan de deuren worden afgesloten door een lat, die op het veel te smalle bankje is gemonteerd, om voor de beide deurtjes te klappen. We staan samen in het hokje en het kind wil eruit. Lat omhoog, kind eruit laten, maar dan gaat ook het andere deurtje open en ik sta nog in mijn blote kont en achter mij lopen drommen mensen langs, tsja ik geloof dat gĂȘnant het juiste woord is. Eenmaal in de zwembroek valt de temperatuur heel erg mee, sterker, het is wel comfortabel. In het zwembad krioelt het van de schreeuwende kinderen. Er rest mij maar een ding, het ondergaan en mezelf er in onder dompelen en na een tijdje hoor je het kabaal niet meer, sterker nog, mijn favoriete plek is het zogenaamde ‘pierenbadje’ waar de allerkleinsten hun waterpret beleven. Waarschijnlijk is een meewerkend onderdeel daarvan de begeleidsters van deze dreumesen.

Na de patat, lolly en Mentos wordt In het “Konijnenhol”  nog wat energie kwijtgespeeld  in de ‘Ballorig’ een klim gedoe van overweldigende afmetingen. Als je de boys even uit het oog verliest ben je ze kwijt en wordt het zoeken. Terwijl Milan zich bij een voetbalclub aanmeldt om de finale van de Europa Leage te spelen, gaat Ali nog ‘even’ met de jongste naar een van de vele speeltuinen.

En dan is het hoogtijd voor een ‘spannende’ film. Doodmoe, bekaf en weinig meer van elkaar kunnen hebben komt er langzaam een einde aan deze ‘extra’ vakantie.

donderdag 14 mei 2015

Beerze Bulten 2

Om half drie, vannacht, meldt de jongste kleinzoon zich. Hij mocht gisteravond kiezen of hij achter- of vooraan wou liggen en hij koos voor vooraan. Maar vannacht hebben we ze over geheveld naar het hefbed, voor in de camper en daar moet hij in verband met de hoogte achteraan liggen. Als hij midden in de nacht, slaapdronken, wakker wordt waant hij zich op het andere bed en ligt de oudste nu verkeerd. Dat staat meneer niet aan en hij begint stampij te maken. Gelukkig vallen we met z’n allen weer in slaap tot zeven uur.  Ja, het is soms gelijk als werken, met de kleinkinderen onderweg te zijn.

Zwembad Beerze_bulten

Na het ontbijt gaat het op naar het zwembad, terwijl Opa de camper weer een beetje toonbaar maakt. Onderwijl wordt het echt druk op de camping, caravans rijden in colonne het terrein op om vervolgens, met veel moeite hun sleurhut op de juiste plek te manoeuvreren. Op het veld waar wij staan, ontspint zich het volgende tafereel. Terwijl meneer de auto  en caravan uitpakt en inpakt, gaat mevrouw nog even, met de kaart in de hand het terrein over. Als meneer bijna klaar is, komt mevrouw met de mededeling dat ze een “veel betere plek” heeft gevonden en dat ze wil verhuizen.  

SAM_8595 (800x600)

De Kids  bezoeken ondertussen het immens grote “Konijnenhol”.

Meertje 3

Terwijl  diverse kinderen pogingen doen zichzelf te verdrinken in het meertje tegenover ons,

SAM_8604 (800x600)

vermaakt de jongste zich op de veilige schommel.

En terwijl ik dit aan het opschrijven ben, arriveert een Duits echtpaar met twee jonge kinderen met een caravan en toebehoren. “Mama will etwas anderes dan Vati” om een lang verhaal kort te houden.

Iedere keer als ik dit soort “Strapatzen”  aanschouw prijs ik mij weer gelukkig dat wij een camper hebben.

dinsdag 12 mei 2015

Beerze Bulten 1

De schoolvakanties zijn begonnen, waardoor bij Ali een oude trigger ontstaat. In vroeger dagen ging ze namelijk in de vakanties uit logeren en dat heeft bij haar een dusdanige ervaring achter gelaten, dat ze het bijna als vanzelfsprekend vindt dat de kleinkinderen, waar mogelijk, komen logeren. De kleindochters zijn een weekje weg, dus is er ruimte de kleinzonen te laten komen in huize HermanAli. Nu vind ik het zelf nogal een omissie om de beide knapen tegelijk te vermaken, wat eerlijk gezegd meestal op Ali neerkomt. “Waarom gaan we niet met ze naar een leuke camping?” opper ik waardoor Ali in het ACSI boek gaat zitten pluizen. ACSI campings geven, voor kaarthouders, een forse korting van soms meer dan 50% . “Het is ‘schoolvakantietijd’ dus is er geen korting mogelijk, meldt Ali. Maar na nog een half uurtje studeren wordt er toch een camping met korting gevonden. “De Beerze Bulten vlakbij Ommen in Overijsel, het is wel een 5 sterren camping”. Dat laatste betekent vaak dat de camping, druk en “massaal” is, maar voor de boys fantastisch vanwege de vele kinderen. Dat de “korting” niet voor deze periode geldt, wordt later pas duidelijk en zal de geschiedenis ingaan als de duurste camping “ever” waar we ooit met de camper hebben gestaan.

Ze staan al in de tuin op ons te wachten en ze willen het liefst onmiddellijk onderweg, maar eerst moeten de nieuwe knuffelbiggetjes worden bekeken.

IMG_20150512_105559_3 (450x800) IMG_20150512_105619 (450x800)

En dan eindelijk gaat het naar Beerze en het moet gezegd, wat een prachtige camping en wat een fantastische plek hebben we. Uitzicht op een soort zandvlakte waar allerlei speel attributen staan en…. heel spannend een grote plas waar je jezelf met een vlot overheen kan trekken.

IMG_20150512_152059 (800x450)

En vlak naast de “Panna-kooi” waar de hele dag gevoetbald kan worden.

SAM_8602 (800x600)

Dit gaat, qua omstandigheden, een leuke week worden.

Shoppen

“Nee, ik kan niet omdat ik met Janny ga wandelen”, hoorde ik Ali over de telefoon zeggen. De zwager van onze zoon ging trouwen en er zou een enorm ‘vrijgezellenfeest’ plaats vinden, waarvan zoonlief en schoondochter in de organisatie zaten.  ‘Andere’ oma zou op een aantal kinderen passen, maar met de oudste kleindochter er ook nog bij, zou er een te grote wissel op haar worden getrokken. Bijna twaalf, dan begint het puberen al aardig de kop op te steken. Het zou een lange oppas dag worden en om heel eerlijk te zijn was het Ali die de dames gedurende de oppas altijd ‘vermaakte’. Wel speelde in mijn achterhoofd dat er een kermis  op zaterdag zou zijn, dus een escape lag voor het oprapen. “Hoe laat komt ze” WhattsAppte ik naar mijn zoon. Het antwoord was overweldigend, bijna het gehele scherm werd benut voor het antwoord van kleindochter. Ik denk dat er niet een emoticon ongebruikt werd.

Op de donderdag was er een verjaardag waar de gehele familie bijeen kwam, maar ruimte om over de oppas dag te spreken was er niet want de ‘vrijgezellenfeest’ slachtoffers waren er ook. “Ik haat de kermis” was het antwoord, toen ik haar vertelde dat we ook wel even over de kermis konden lopen. Mijn plan stortte als een kaartenhuis, maar geruisloos in elkaar. Geruststellend was de gedachte aan de woorden van ‘andere’ opa, die vertelde dat ze bijna vergroeid was met haar telefoontje, “Ze gaat in een hoekje zitten met haar telefoon en je hoort haar niet meer” was zijn commentaar. “Maar we kunnen wel gaan shoppen?” opperde kleindochter enthousiast. Mijn hemel, stel je even voor, eindeloos door de zaterdag drukke stad sjokken, winkel in en winkel uit. En dan was kleindochterlief ook nog eens behept met een eindeloze besluiteloosheid als het op kiezen aankwam. In gedachten zag ik haar al met twee blouses voor de spiegel staan. Minutenlang, dan de een en dan weer de andere proberend. Want dat er kleding gekocht zou moeten worden stond buiten kijf. Ik was in mijn eigen val gelopen, door de kermis aan te grijpen om de stad in te gaan.

Om half tien staat kleindochter voor de deur en haar rode koontjes onderstrepen haar opwinding. Eigenlijk wil ze niet eens meer naar boven, want opa wil eerst nog een kop koffie. “Ik zoek opa’s kleren wel even klaar” roept ze,  als ze mij nog in mijn “Roy Donders” pak ziet rondlopen. Eindelijk stappen we op de bus met de opdracht in ieder geval een ‘lang vest’ te scoren op onze strooptocht. Als we in de stad uitstappen is ons een dame voor die een prachtig zalmkleurig en vooral lang vest draagt. “Dat vind ik nu een mooi vest, wil je zo iets?” vraag ik kleindochter, maar de dame draait zich om en neemt het compliment met een “dankjewel” in graagte aan. Deze vrijpostigheid is kennelijk niet de bedoeling van mijn shop Princes, “Opa” sist ze me toe en haar kleur wordt een tintje roder. Ik weet weer mijn plek voor vanmiddag, dienstig, maar vooral bescheiden.

cena

Als we de C & A binnenstappen en op de juiste verdieping bij de juiste kledingrekken aankomen, veranderd mijn klein verlegen meisje in een zelfverzekerde puber. Geroutineerd en zelfverzekerd wandelt ze langs de rekken met veelkleurige kleding. Als een volleerd shopper grijpt ze naar de merkjes waar ook de maat vermeld staat. Voorzichtig probeer ook ik een kledingstuk uit het rek te halen. “Hoe vind je deze?” probeer ik. Een blik opzij en de opmerking, “Die is te klein”. Maar kennelijk staat de kleur de dame wel aan, want ze begint direct de juiste maat in het rek te zoeken.  Met een arm vol gaat het richting de kleedkamer, waar ik mijzelf geduldig op een bank neervlij. Snel vallen er al een aantal kledingstukken af, te groot, zit niet goed, geen mooie kleur, het gaat crescendo. Drie blijven er over en er kan worden afgerekend. We gaan de rest van de Heerestraat onveilig maken.

 henm coolcat 

H  & M, CoolCat en alles wat er tussen ligt wordt aangedaan.

cenAherenstraat

Tot aan de V & D en bij die laatste raakt de spirit er een beetje uit. Tijd om naar huis te gaan, maar niet voordat we “nog even” bij C&A naar binnen te glippen. Toch nog twee kledingstukken worden als trofee trots naar buiten mee gebracht.

Verbeeld ik het mij nu of bespeur ik, op de weg naar de bus, enige trots op de manier waarop ze haar tas met de nieuwe aanwinsten draagt?