Peñíscola 2

Ik hoop, dat onze kleine controverse niet de oorzaak is, maar onze Belgische buren zijn spoorslags vertrokken.
Gistermiddag halen we de fietsen van de camper om nog even Peñíscola te gaan verkennen. Onderweg komen we een grote Mercadona tegen, maar die is hermetisch afgesloten. Vreemd, want het is niet een speciale feestdag in Spanje. De eerstkomende feestdag is 1 mei "Dia del Trabajador" de "Dag van de Arbeid", maar dat is woensdag. Welke feestdag het vandaag, hier in Peñíscola is, komen we niet achter, want ook de plaatselijke VVV is gesloten.

Op het fietspad naar het centrum is het even vreemd opkijken, als we bij iedere uitrit moeten stoppen en dat zijn er nogal wat. Kun je maar beter gaan lopen, lijkt mij.

Het is en blijft een mooi stadje, zo tegen de berg aangeplakt, met op de achtergrond het kasteel.

Hier nog een mooie blik op de tuinen boven op de stadsmuren van het kasteel, waar je overigens apart voor moet betalen als je die wilt bekijken, of er in rond wilt wandelen.

Gisteravond besluiten we de maaltijd in het restaurant, op de camping, te nuttigen en dat is zeker geen teleurstelling.

De juffrouw, die de bestelling komt opnemen, heeft een aparte manier om haar pen te bewaren. Nu maar hopen dat de pen niet gaat lekken.

Vandaag doen we inkopen bij de inmiddels geopende Mercadona. Hypermodern en groot kun je deze winkel wel noemen, maar de indeling is hetzelfde gebleven. Want die is voor alle Mercadona’s voornamelijk hetzelfde en dat maakt het winkelen stukken prettiger.

Hoofd-fotografie maakt mij opmerkzaam op de aparte boom in het zwembad en dat ik daar maar even een foto van moet maken. Ik gehoorzaam natuurlijk en stap het verhoogd zwembad binnen, met de camera in de aanslag. Ik krijg een heel ongemakkelijk gevoel als ik een naakte dame voor de lens krijg, die aan de rand van het zwembad ligt te zonnen.

Dit is niet de meest mooie hoek, van de kunstig gesnoeide boom, maar zeker de meest kuise.

Peñíscola 1

Peñíscola is een toeristische stadje ten noorden van València met ongeveer 8000 inwoners.
De stad heeft veel beschavingen voorbij zien komen met onder anderen de Carthagers, Romeinen, Arabieren, Byzantijnen, Grieken en Feniciërs. Op de rots, met een top van 64 meter boven zeeniveau, staat een 14-eeuwse burcht. Het kasteel, strategisch gelegen op een schiereiland en gebouwd tussen 1294 en 1307, staat op de ruïnes van een oude Arabische citadel.

We bezochten dit kasteel en plaatsje vorig jaar, met een excursie vanaf de camping in Benicassim. Het kasteel is prachtig gelegen, het stadje doet een beetje doods aan en met moeite konden we een tentje vinden voor een bakje koffie.

Maar laat ik bij het begin beginnen.

   Zwaar bewolkt is het, als we vertrekken, onder begeleiding van twee navigatie apparaten. Sygig is nog niet helemaal wakker, waardoor we blindelings op de TomTom afgaan. Wat die bezielt is een groot raadsel, maar de route ”lijdt” ons langs een soort karrenpad, wat eigenlijk die naam ook niet mag dragen. Grote gaten en afgebrokkelde zijkanten zijn ons deel. Plotseling worden we getrakteerd op een éénrichting bord. Afslagen naar rechts of links zijn helemaal geen optie, dus rijd ik door! Eindelijk belanden we op de CV605, pfft.

Of hier is een rekenfoutje gemaakt, of de centjes waren op, maar deze 4 baansweg leidt nergens naartoe.

Als we deze acrobaten boven de weg hun capriolen zien uithalen, slaat ons de schrik om het hart. Niet alleen is het pal boven een snelweg, maar normaliter staat op deze draden ook nog eens 380 volt.

In de buurt van Cullera krijgen we dit mooie paadje naar het kasteel in het oog. Hoofd-fotografie stelt dat ze er geen mooi plaatje van kan maken, "gebruik die van vorig jaar maar" is haar conclusie. Als hommage gebruik ik toch deze.

"Hé, wat was daar?" vraag ik als ze een foto "in het wilde weg" neemt. "Omdat de brem hier nog in bloei staat, in Zuid-Spanje is het allemaal al weer uitgebloeid!"  Op de reis naar het Noorden zullen we begeleid blijven door bloeiende brem.

Camping Los Pinos is een kleine camping op 2 km van Peñíscola. Smalle weggetjes en smalle plekjes. Wij krijgen nr. 55 toegewezen met de bijbehorende sleutel. Als we er aankomen staat er een personenauto op die plek. Hoofd-plekjes vraagt aan de buren of die auto van hen is. De Belgische auto behoort tot een langkampeerder, die een soort vaste plek hier heeft. Als mijn eega zich bij de caravan, naast nr. 55, meldt wordt ze bijkans aangevallen door een grote hond. Een dun plastic gordijntje is haar redding. Ze roept een aantal keren, maar er gebeurt niets. "Hij is er wel, maar hij komt niet!" Als ik mij meld, al aardig geagiteerd, komt meneer naar buiten en beduidt ons dat we maar een plek verderop moeten gaan staan.

Ik laat hem ons nummer zien, maar meneer maakt alleen maar wegwerp gebaren. Ik meld mij bij de receptie. Deze loopt met me mee en verordent de Belg zijn auto op de daarvoor bestemde parkeerplaats te zetten.  "Hij zet zijn auto daar altijd neer" weet een Nederlandse mevrouw te melden.

Ik denk dat we hier maar een paar weken blijven, gezellig toch?

Playa de Xeraco 6

Goh, 6 dagen en nachten op de meest mooie, heerlijk ruikende, camperplaats in Playa de Xeraco. Voor een ieder die hier in de buurt rondtoert, probeer het eens.

Hier nog een opname van een zeer vroege en rustige ochtend, als de zon alleen nog op de hoge bergen schijnt. Je waant je op een mooie plek, ergens in Noord Afrika.

Als de zon iets hoger staat, zie ik , vanuit het  camperraam dit lieve plaatje van geluk. Onze Spaanse achterbuurtjes hebben hun tafeltje in de zon gezet en genieten gezamenlijk van het ontbijt.

Na de koffie stappen we op de fiets om, nu de andere kant, te gaan verkennen.

Maar als we dit plaatje zien, schieten de herinneringen weer naar boven. Ook hier waren we in 2016 al eens vanuit Tavernes de la Valldigna met Riky en Theo.

Het uitzicht vanaf de toren is betoverend en de contouren van het eiland doet verdacht veel aan Benidorm denken.

We keren om, want de weg gaat niet verder, om met een grote bocht weer in Playa de la Xeraco, op het strand, aan te komen, waar de appartementen het onderstaande uitzicht hebben.

Mooi om te zien hoe verschillend mensen genieten van strand en water, gevat in één plaatje. De ene relaxed door heerlijk in de zon te gaan liggen, terwijl de ander zijn rust vindt bij het verschalken van een visje.

Dan nog even een plaatje van dit bootje, die midden tussen de sinaasappelbomen staat te verstoffen. Voor hem is het al te lang geleden dat hij water en/of strand heeft gezien.

Wij vertrekken morgenochtend, om niet al teveel te verstoffen, richting Peñíscola.

Playa de Xeraco 5

Koningsdag, dus zit ik om even voor elven voor de televisie om te genieten van de aankomst van de hele familie. Hier de huidige koning en zijn opvolgster.

Dat deze laatste meegaat in het feestgedruis, laat ze hier zien door met een basketbal aan de slag te gaan.

Dit meisje moet zó huilen, als ze koningin Máxima dichterbij ziet komen, dat een koninklijke en troostende knuffel nodig is en die ze ook krijgt.

Het hele Koningsdag gebeuren gaat aan de eigenaren van deze camperplek volledig voorbij. Al dagen zijn ze bezig om de palmbomen te snoeien.

Als Max Verstappen ook nog eens op de 2e startplaats eindigt in de Formule 1 race, morgen in Baku, Azerbijan, kan mijn dag niet meer stuk.

Playa de Xeraco 4

Oké, oké, ik ben misschien gister een beetje onaardig geweest over de Fransen, die in de rook van de verbrande palmboom bladeren kwamen te staan. Maar het is en blijft een eigengereid volkje. Zo neemt een Franse mevrouw, met het grootste gemak, meerdere wasmachines in beslag en moeten de andere gasten maar even wachten tot zij klaar is.

Een aardig voorbeeld is hier te zien. Normaal gesproken dien je op een camperplek niet je vuile was buiten te hangen. Daar denken de Fransen geheel anders over. Aan beide kanten van hun camper zijn twee plekken vrij. Waarom zou ik daar niet mijn was te drogen hangen? Dan zoeken de nieuwe camperaars maar een andere plek. Houd ik nu drie plekken bezet? Nou en? Ik hoor U denken, "dan kwam die rook eigenlijk een beetje te laat!" Kijk, dat zijn niet mijn woorden!

Gisteren hebben we ons aangemeld om aan de barbecue mee te doen, alleen wilden we dan vis, bij voorkeur zalm. De schrik slaat ons om het hart als we willen gaan fietsen, om ongeveer 1 uur, als de chef al druk in de weer is met grote lappen vlees. De geur is heerlijk, maar wij hebben "het er nog niet aan toe". We hadden niet in de gaten, dat het om de "lunch" zou gaan. Hoofd-voedsel legt uit, dat we eerst een stukje gaan fietsen en ons dan om vijf uur komen melden voor onze maaltijd.
Onze fietsroute richt zich op Tavernes de la Valldigna, waar we in 2016 hebben gestaan. De bloesemgeur is hier misschien nog wel heviger dan op onze camperplek, kortom het is genieten. De camperplek valt ons nu een beetje tegen, maar we zijn dan ook verwend op Xeraco Campers, zo onder de palmbomen.

Ook het stadje la Valldigna raakt een beetje in verval. Er staan veel appartementen en winkelpanden te koop, vaak een slecht teken. Wat kan het toch snel gaan, zo'n verval in 3 jaar. Maar goed, een dergelijk doorkijkje naar de Middellandse zee,  vergoedt weer veel.

Terug bij de camper kijk ik nog even naar de 1e vrije training van de Formule 1 in Baku. Wat een drama voltrekt zich daar. Leclerc rijdt gedeeltelijk over een putdeksel, die komt een stukje omhoog te staan. De volgende coureur rijdt er dwars overheen, waardoor het putdeksel de complete vloer van de bolide vernielt, geschatte schade € 1.000.000. Einde vrije training.

We melden ons bij het restaurant, waar "onze" zalm klaargemaakt wordt. De chef krijgt een extra toezichthouder, die bekijkt of alles oké gaat, want Hoofd-voeding heeft duidelijk aangegeven dat de vis NIET bloot op dezelfde gril mag als "al dat vlees". Ze zijn dus gewaarschuwd!
Heerlijk, werkelijk heerlijk is de grote moot zalm, vergezeld van een paar bleke aardappelen, want die mochten ook niet op de gril. Als compensatie krijgen we extra salade.  Alles vergezeld door een mooie Chardonnay. Top dit af met Whisky-cake, een cappuccino en een Irish-Coffee en een stel tevreden klanten verlaten het openlucht restaurant.

Morgen maar eens de Sangria proberen, stel ik me voor.

Playa de Xeraco 3

Nee, we zijn niet verhuisd, maar ik kom erachter dat we, om precies te zijn, in Playa de Xeraco staan!

(Gisteren was ik even aangeslagen en kon niet het dag-verhaal afmaken, dus nu maar.)

Gistermiddag stappen we op de fiets om de omgeving een beetje te verkennen.

We komen terecht op een minuscule kleine camping Vincente, pal aan het strand. Het is heel klein, zelfs een beetje bekrompen. Alleen het restaurant is prachtig gelegen.

Een schitterend uitzicht over de Middellandse zee, terwijl je geniet van je tapas.

Als we de camping op willen, moeten we door een heel smal poortje, want aan de grote poort wordt gewerkt. Als we terugkomen zijn ze aan het beton storten. Er komt iemand informeren wanneer hij eruit kan. Het antwoord luidt, "Misschien vannacht"!

We komen langs een sluisje, dat uitkomt op de zee. Kennelijk zit hier veel vis, tenminste, dat denken de vele vissers.
Als we linksaf slaan, valt ineens het kwartje. "We zijn hier eerder geweest". Op 24 maart 2016 (inderdaad, de overlijdens datum van Johan Cruijff) hebben we in Tavernes la Valldigna gestaan, met Theo en Riky. We stonden daar op Area Camper la Finca en hebben toen een fietstocht gemaakt, die ons hierlangs voerde. Alleen staan we nu op een andere, nieuwe camperplaats 6,5 km daar vandaan. Nu we weten, dat we hier prachtig kunnen fietsen, verlengen we ons verblijf tot na het weekeinde.

Bij een beetje wind komen vanuit de palmbomen, deze enorme bladen naar beneden. Vandaag komen mannen langs om de dikste bladen, uit voorzorg, te verwijderen.

Maar die bladeren moeten ergens naartoe. Dat verklaart ook de verandering in geur, over de camperplaats, van heerlijke bloesem naar brandlucht. Gelukkig staat de wind "gunstig", zodat alleen de Fransen er last van hebben.

Dan komt er via de "tamtam" een bericht binnen, wat mij een stuk vrolijker stemt dan gisteren het geval was. Door Babylonische spraakverwarringen en "Hear Say" (die hoorde van die en die etcetera), blijkt niet Nelly te zijn overleden maar iemand anders.
Mijn dag ziet er weer een stuk zonniger uit.

Vanmiddag stappen we weer op de fiets en genieten we van de heerlijke bloesems. Onderweg zien we een bord met daarop Xeraco aangeduid. Wat blijkt, Xeraco is dus NIET de plaats waar we staan! Nu missen we daar ook niks aan, als we er doorheen fietsen.

Oké, ze hebben hier een bank, waar we graag gebruik van maken. De vertaling is niet helemaal "up to date", waardoor we het gewenste bedrag in twee keer moeten scoren.

Mij vallen vaak gekke dingen op in een stadje.

Wat te denken van deze tennishal? De ontwerper heeft een goed idee gehad. "We maken het helemaal van glas, lijkt het precies alsof je in de buitenlucht speelt". Tja, maar in Spanje schijnt vaak de zon, toch? "Joh, spannen we er toch een groot kleed overheen, is dat ook weer opgelost, nietwaar?"

Nog even naar de Masymas, om de noodzakelijke voeding in te slaan, waar ik een fenomeen ontdek. Hoofd-inkoop wil een kilo aardappelen, maar er is alleen groot-verpakking en losse aardappelen.

Dus pakt ze de losse voor € 1,25 de kilo. Als ik het afweeg, zie ik dit! Ik zeg, er is een kruidenier aan haar verloren gegaan.

Xeraco 2

Wat een heerlijk rustige en mooie camperplaats is dit! Ik verheug me dan ook op het ontwaken in de ochtend. Niet gestoord worden door aankomend personeel op motoren en auto's, het geschreeuw van het personeel onderling, pal achter onze camper. Maar de godin Sterculius denkt daar geheel anders over. Als ik opsta, om te plassen, gaan de sluizen aan de andere kant los. Maar ja, als je 6 maanden onderweg bent, kan het gebeuren dat het lichaam even protesteert tegen, tja wat eigenlijk.....

Soms denk ik dat ik in het leven iets verkeerds heb gedaan, zeker als ik een camper als deze bekijk. Let op, twee airco's hebben ze nodig en een soort uitschuif pui, waarbij je het zitgedeelte met een kleine 2 meter vergroot.

Zojuist bereikt ons het bericht dat iemand van de Marokko reis is overleden. We piekeren ons suf wie dat kan zijn en wij beide komen tot maar één conclusie. "Het moet Jan van Nellie zijn". Beide ontmoeten we vorig jaar in Oliva en Jan was er slecht aan toe. Hij liep met een zuurstoffles en kon eigenlijk niets meer. Verschillende keren hebben we toen een borrel gedronken en een keer gezamenlijk wezen eten, wat Jan maar moeilijk vol hield. Nellie is een prachtige energieke vrouw, met alle kracht en levenslust van de wereld. Maar wat blijkt, tot mijn verbijstering, niet Jan maar Nellie is overleden. Iets met een bacterie wat niet op tijd is onderkend.

Ik ben er stuk van!

Xeraco 1

Xeraco ligt ongeveer 50 km ten zuiden van Valencia. Bij mij roept de naam Valencia altijd een associatie op van sinaasappels. We staan nu midden tussen de sinaasappelgaarden en ruiken de sinaasappelbloesem de hele dag. De geur van de bloesem is "oorverdovend".

Even voor negenen koppelt een medewerker ons los van het elektrisch en nadat de stand akkoord is bevonden kunnen we wegrijden.

  Bijna de gehele rit blijven we langs de Middellandse zee rijden en dat geeft meerdere malen mooie uitkijkjes.

Hoofd-fotografie zit weer met het fototoestel in de aanslag en er is weinig wat aan haar oog ontsnapt.

We slingeren ons door het Spaanse landschap, waarbij we hier en daar dwars door de bergen geleid worden.

Soms lijkt het alsof een enorm cruiseschip ons pad kruist, maar dichterbij blijkt het een wit dorpje te zijn wat tegen een berg is geplakt.

In de lager gelegen gebieden zien we de gevolgen van de enorme hoeveelheden regen, die de afgelopen dagen is gevallen. Grote stukken land staan compleet blank.

De weggetjes worden steeds smaller, totdat we door de politie tot stoppen worden gedwongen. De weg is afgezet door het te hoge water, dus worden we omgeleid. In het stadje Xeraco rijden we aantal keer rondjes tot het punt, dat we besluiten om een volgende camperplek uit te kiezen. Een Duits sprekende oude Spaanse heer weet ons echter weer op het juiste pad te voeren. We rijden het stadje al weer uit, als een Franstalige dame ons verder de weg wijst. We zijn de camperplaats gewoon voorbij gereden, de coördinaten volgend, maar nu staan we er recht voor.

Een prachtige camperplek, met gelijk evenredige dames in de receptie, die ons de voorzieningen wijzen, die op een camping niet zouden misstaan.

Water en stroom bij de plek, toiletten en douches bij de receptie (op de achtergrond) en briljante WiFi.

Ik zeg “we blijven een week”, maar ja, ik ga daar niet over.