Verleden tijd?

 

Dit feeërieke beeld kon wel eens tot het verleden gaan behoren. Nee, ik ga niet de nieuwe Pelleboer of Piet Paulusma uithangen, want het gaat niet over de sneeuw. Ook heb ik nog niet genoeg van de sneeuwruimster, dus, No Swet mensen. Het gaat om de camper voor de deur.

Want hij staat alweer in de stalling. Time flies when you are having fun en dus kon de auto weer op de parkeervergunning gezet worden. Nou, dat bleek een zogenaamde "Mijl op zeven" te worden. Allereerst weigerde de App van de gemeente de personen auto aan te nemen, totdat we ons realiseerden dat die op naam van Ali staat. Maar wat veel enger was, ik ontdek een zinnetje in de app. "Kampeer auto's kunnen geen parkeervergunning meer aanvragen." Ik druk die zin even diep weg, want dat doen mensen die in paniek raken. 

Dus Ali gaat inloggen in de gemeente app. Maar voordat "haar" auto wordt geaccepteerd, moet ze even een "verklaring van deelgebruik" uploaden. Nu raakt zij in paniek.... want hoe, hoe, moet ik dat doen....??

Ik weet de oplossing. Ik bel met de gemeente. Een zeer lieftallige jongedame staat mij te woord. Die verklaring moet er komen (punt), omdat ik ook van de auto gebruik maak. Ik barst uit mijn vel. "Mevrouw, al laat ze haar buurjongetje van 12 in die auto rijden, daar heeft de gemeente niets, maar dan ook niets mee te maken. " Ik krijg steeds meer respect voor deze jongedame. Ze blijft rustig en beschaafd, wat ik niet van mijzelf kan zeggen. Ali ziet het uit de hand lopen. "Ik kom wel naar het loket, kan ik bij U een afspraak maken?" Dat kan, maar die verklaring moet alsnog mee! "Of Uw man moet meekomen" oppert ze. Ali heeft een rijke fantasie en ziet mij al boos worden bij het loket van parkeerzaken. 

Maar we zijn er nog niet! Het zinnetje komt weer naar boven! Ik wil weten hoe het met Kampeerauto's gaat worden. "Vanaf volgend jaar mogen campers niet meer een vergunning aanvragen" is het droge antwoord. Er volgt een uitleg, dat we nog wel 3 dagen (blijkt 16 uur per week te zijn)  op een bezoekerspas mogen staan om in en uit te laden. Ik zal U de rest van het gesprek besparen! Ik vraag nog wel even waar de burgemeester woont, want vult Ali aan:  "dan parkeert hij de camper voor zijn deur." De jongedame kan wel een afspraak met het secretariaat van de burgemeester maken. "Nou nee, laten we Koen maar met rust laten" (Ik ken Koen Schuiling persoonlijk, kwam vaak langs in de studio). Humor heeft ze zeker en ik vraag of ze meer van dit soort heftige gesprekken heeft. "Och meneer, er zijn veel ergere mensen dan U."

Dus, trek ik mijn parkeervergunning, voor de camper terug, want dat mag volgend jaar toch niet meer en dan kan de auto (van Ali) erin, zonder verklaring van deelgebruik.

We moeten er mee leren leven, 2 dagen voor een eventuele keuring, schoonmaken en inpakken.

Thuis, Camper en nieuwe (oude) hobby

 

Vorige week, bij thuiskomst, worden we gewaarschuwd voor marters die de buurt maar vooral de auto's onveilig maken. De buurman verderop, waarvan de binnenkant gedeeltelijk verwoest is, zet zijn auto op de meest vreemde plekken, want zo gaat het verhaal, die marters komen steeds naar dezelfde plek.

Maar ja, wij hebben ook nog eens last van dakhazen, die te pas en te onpas op het camperdak klimmen om daar vreemde dingen te doen, zoals het in de was zetten van het camperdak.

Ik moet wel met het schaamrood op de kaken bekennen, dat ik het er een beetje bij heb laten zitten. Zeker als het op camperwerk aankomt. Want ik had het, op mijn manier, ook heel erg druk.

Hierboven ziet U een ware metamorfose van de zogenaamde tuinkamer, eigenlijk Ali haar domein.

Maar een paar weken terug ontmoette ik in Holzminden DD5DG..... ja, een Duitse zendamateur. We raakten aan de klets en ik vertelde dat ik 30 jaar geleden ook zendamateur met een licentie was geweest. "Zendamateur ben je voor je leven" en ik kon het zo weer oppakken, volgens deze collega.

Het vuur ging bij mij weer smeulen, tot later een laaiend vuur. Ik mailde de RID, de huidige Telekom.

Jammer, ze konden mij niet meer terug vinden, maar ik kon gerust weer examen doen. Toen ik dit meldde op een zendamateur forum, stroomden de bewijzen van mijn callsign binnen. Die heb ik vervolgens allemaal naar de RDI gestuurd. Een lang verhaal kort...... ik heb mijn zendamateur roepnaam weer terug....

De hobby heeft mij weer in de greep, zeker nu ik ook op de HF banden mag uitzenden.

Zendapparatuur in huis gehaald, grote antennes in de tuin en gaan.....

In een paar dagen tijd en een hoop geklooi met antennes, het bouwen van een bureau, kan ik eindelijk een paar verbindingen maken. Italië, Slovenië, Rusland, Ukraine, San Marino (heel klein landje in Italië) Kroatie, Ukraine, Spanje en nog een paar landen..... waar ik verbinding mee heb gemaakt.

Dat allemaal met een draadje van het slaapkamerraam naar een mast achter in de tuin...... en Ali vindt het allemaal maar goed....

Nu ben ik bezig om een tijdelijk licentie voor Spanje te krijgen en dan gaat het spul allemaal mee.

Deze oude man is best wel een beetje trots.

Groningen

Wat kunnen sommige dingen in het leven opeens anders gaan dan gepland. Had ik een paar dagen geleden al een keer gemeld dat er (weer) een lekkage is geconstateerd, nu zal dit onze de hele week op de kop zetten. Er is namelijk regen voorspeld.

De vorige keer had John Douwes, uit ten Boer, al gemeld dat hij de lekkage wel wou repareren, maar wij kozen voor een "camperboer" uit Siddeburen. Temeer we anders de camper weer in de belasting moesten zetten en die 2000 meter in Siddeburen durfden we wel te wagen. Tja, soms maak je verkeerde keuzes, want het lekt nog steeds.

Vanmorgen belt Ali met John, die net terug is van vakantie. Ja, we kunnen woensdag  komen, voor de reparatie. Dus.......

Dat betekent inpakken en naar huis. Maar in 30 graden opruimen, terwijl je nog geen enkele voorbereiding hebt getroffen, pfffft wat een hitte zeg. De onverstoorbaarheid van Ali sleept mij erdoor, anders had ik de reparatie uitgesteld.

Dus draaien we, even na half twaalf, van de camping af. Eerder die ochtend waren Jikke en Mink al richting huis vertrokken. 

Natuurlijk nadat alles "spic & span" is achter gelaten.

Nu verbaas ik mij er al over, dat we vanaf de camping linksaf moeten, want dat leidt naar allemaal kleine weggetjes, maar het zij zo.

Langs het schooltje, waar ik een paar dagen geleden nog een bandenplaksetje heb geregeld voor Mink z'n lekke band.

Langs de Spin, waar we deze week al een paar keer op onze fietsritjes, aan voorbij zijn gekomen.

Om vervolgens kilometers lang op dit smalle weggetje te moeten rijden. Denk niet dat we hier rustig alleen kunnen rijden. Diverse campers, vrachtwagens, bussen en trekkers met oplegger, komen ons tegemoet. Dan is het wel even passen en meten. Maar de omgeving is hier werkelijk prachtig en we nemen bedroefd afscheid van deze omgeving.

Onderweg kan de airco het niet meer aan en komt er zelfs warme lucht uit het apparaat. Ik ben dan ook bekaf als we voor de deur de camper achteruit inparkeren.

Henxel 7

 

Soms kom je niet betalende gasten op de camping tegen. Het is een Platpootrandwants. Het is niet erg als U daar nog nooit van hebt gehoord, want het is namelijk een zogenaamde exoot. Het dier is voor het eerst in 2007 in Nederland ontdekt en komt oorspronkelijk uit Amerika.

Gisteravond, nog net voor zonsondergang, stappen we op de fiets om nog even een rondje te rijden. Vorig jaar hebben we deze rondgang ook gemaakt, maar raakten wij de weg kwijt, simpel door het feit dat er een naamwegbordje ontbrak. Maar gelukkig werden we toen geholpen door een local. Trouwens het bordje ontbreekt nog steeds.

We zien een indrukwekkend tafereel, namelijk de witte wieven. Heel plaatselijk en plotseling ontstaat er grondmist. Wij kunnen ons allebeide voorstellen dat dit in vroeger jaren onheilspellend is geweest. "Witte Wieven" werd het genoemd en er zouden duistere krachten achter verscholen gaan.

Wij verbazen ons al een paar dagen over de uitbouw van een caravan, schuin tegenover ons, aan de overkant van het veld. Als U even meetelt, caravan met een voortent en daarvoor een tweede voortent, waar de voorkant is weggevouwen. Daar weer voor staat een driekantig tentdoek gespannen en een parasol. Het geheel reikt bijna tot aan de overkant van het veldje. O ja en het zijn geen Duitsers....

Over Duits gesproken, om ons heen breken de meeste Duitsers hun kamp op, of ze moeten maandag weer aan het werk, of de kinderen moeten naar school.

Voor de wat oudere Duitser geldt dat niet, want tegenover ons is een ouder stel aan het opbreken. Mevrouw, die een stuk jonger is dan meneer, vindt het noodzakelijk om "nog even" afscheid van de Nederlandse buren te nemen. Uitgebreid wordt daar gemeld naar welke camping ze nu gaan. De Nederlandse meneer doet erg zijn best haar te verstaan en roept steeds maar weer, ja, ja, ja, ja.

Ik vang een paar Barge Dutsj zinnen van hem op:

Ick hou van Naturr, niet van die .....  waarbij hij breed heen en weer zwaait met zijn armen...."Laden?" vraagt de Duitse dame.. Er komt geen antwoord.

Wie zijn dar ook geweze...

Op die weg was un aksidant

Al die Dútse hebbe geklaagt 

Het vermakelijke is dat ze elkaar lijken te verstaan, want de Duitse dame blijft maar doorratelen, zeer tot ongenoegen van haar oudere man.

Later komt de Nederlandse meneer de Duitser nog behoeden voor een drama, want hij wijst hem erop dat hij  zijn caravan nog niet "gelockt" heeft. Nein, zegt de Duitser om zijn gezicht te redden: Das mag Ich immer auf die Strasse!

Henxel 6

Gisteravond zitten we op het terras, want de zin in koken is Jikke vergaan, na 3 pilsjes. Dus gaan we in het restaurant eten. Tenminste, als je nog van een restaurant kan spreken bij dit veredelde cafetaria.  Want allerlei vlees-dingen worden vergezeld van een portie patat. Een Pizza Tonne (tonijn) wordt onze keuze. We zitten buiten, want binnen is het helemaal niet te harden van de warmte.

Er passeert een jonge dame het terras, waar Rubens jaloers op zou kunnen worden. Op haar been is een tatoeage te zien, waarvan nog net een staartje van een slang valt te ontdekken. Ik kan het niet laten, "Wie weit geht er?" vraag ik, wijzend op haar Tattoo. Met haar hand geeft ze de hoogte van haar heup aan. "Lass mahl sehen!" Vraag ik brutaal, waarop ik verwacht dat ze alleen hard gaat lachen, of blozend verder zal lopen. Maar zonder blikken of blozen tilt ze haar rok tot ver boven haar heupen omhoog. We ontdekken een gigantische getatoeëerde slang op haar been tot boven haar heup. 

Voor de grootste drukte, maar vooral warmte, doen we onze inkopen bij de Albert Heijn, in Winterswijk. Kennelijk zijn er meer mensen met dit zelfde idee, want het is al aardig druk.

Ik loop er twee keer aan voorbij, maar de derde keer valt mijn oog op dit bord. Er valt hierover voldoende te melden. Te beginnen met de naam van de sokken. Mijn hemel, zijn we met z'n allen al zo aan het aftakelen dat wij erop gewezen moeten worden dat we een "sok" aan onze "footie" dragen? Dan de prijs. 50% is al niet niks, maar als je drie tegelijk koopt heb je ook alweer een cent verdiend, want dan kosten ze €3,- per stuk. Trouwens, 1 paar kopen kan niet eens, ze zijn met 3 gebundeld. 

Dan de dames "t-shi", want meer energie had de maker van dit bord niet. Ook hier kun je "Multi sports" in beoefenen. Want Multi is iets, net zoals Multivlaai, multitool, multiplex, multimedia en niet te vergeten de multisim.

Jullie merken het al wel, door de warmte begint mijn hoofd ook al een beetje multi kanten op te gaan.

Wij kiezen voor een "rustig aan dag" want meer energie zit er voor vandaag niet in. 

Dan nog even dit aandoenlijke tafereel. Na een lange en zware jacht, hebben vader en schoonzoon eindelijk het vuur kunnen opstoken om hun vangst, voor de vrouwen, te kunnen bereiden.

Iedere dag kunnen wij van dit schouwspel genieten. Ze zijn wel zo vriendelijk om ons regelmatig te vragen of het niet teveel walmt.

Om 4 uur is de blog geschreven, alleen het redigeren laat vandaag iets langer op zich wachten.......

Henxel 5

 

"Ze zegge dat je, als de blaren valle, met de treurnis één wordt......" uit een strofe van Gerrit Komrij.

Tja, die Gerrit maalt al vanaf vanmorgen door mijn hoofd. Dit komt omdat we vanmorgen door het Winterswijks centrum wandelen en Ali mij op een foto van Gerrit Jan Komrij wijst, die op een muur is geschilderd.

Die foto maak ik niet, maar nu ik zo de hele dag ermee bezig ben, pik ik wel een zogenaamde stockfoto van het internet.

Gerrit Jan Komrij was een dichter en kenner van de Nederlandse poëzie, schrijver, feuilletonist vertaler, criticus, polemist en toneelschrijver. In 1993 werd hem de P.C. Hooft-prijs toegekend voor zijn beschouwend proza. Hij was van 2000 tot 2004 de Dichter des Vaderlands. Geboren: 30 maart 1944, Winterswijk, waar hij tot 1963 woonde. Overleden: 5 juli 2012, Amsterdam

Eigenlijk ken ik hem het beste als polemist, die het regelmatig aan de pen had met Boudewijn Buch.

Die lijzige, bijna zeurende stem, waarmee hij ooit zijn grootste liefde, Charles Hofman, beschreef als "het type, Italiaanse schoorsteenveger."

In hartje centrum van Winterswijk staat de imposante Jacobskerk. De kerk dateert uit de middeleeuwen en heeft de status van rijksmonument. Ik heb niet het idee dat er nog veel kerkbijeenkomsten zijn, want in de Jacobskerk vinden regelmatig tentoonstellingen, concerten en andere evenementen plaats. Er worden rondleidingen gegeven en het is mogelijk om de toren te beklimmen. Bovendien is de Jacobskerk ook een officiële trouw locatie.

Dan dit prachtige pand. Het is een voormalige Manufactuur. Ik moest het even opzoeken, want we gaan er zo gemakkelijk aan voorbij, zonder de betekenis ervan te weten.

"Een manufactuur is een werkhuis of fabriekshuis waar een aantal mensen een bezigheid uitoefenen die voordien wel als huisnijverheid werd verricht. De werkers werden betaald in stukloon of dagloon. Kenmerkend voor de manufactuur was de lage mechanisatiegraad en de geringe mate van arbeidsdeling."

Wist U het? (nog)

Henxel 4

 "We gaan vanmorgen een mooie knooppuntenroute fietsen..." Kort na het ontbijt krijg ik deze mededeling te verwerken. Aangezien mijn ervaringen van de afgelopen dagen, toen de rit naar Obelink gemaakt werd, bereid ik mij ietsje beter voor. Tenminste..... de knooppunten krijg ik door, maar het synchroniseren naar mijn Nyon, dat is navigatie van de fiets, wil maar niet lukken. Een aantal keren reset ik het apparaat, maar niks helpt. Later zal blijken dat de bluetooth van de telefoon het begeven heeft. Maar gelukkig heeft Ali de opvolgende knooppunten op een Post It geschreven, dus wat kan ons gebeuren? 

Nou, het briefje kan van de fiets waaien, bijvoorbeeld... en zo geschiedde... Verderop is er een brug uit de route gehaald en gaan we via een geïmproviseerde bruggetje naar de overkant. Aan de andere kant van de paar planken staat een stel te overleggen of ze de oversteek ook zullen wagen,.... maar dan met hun auto, werkelijk waar. Ik heb niet de tegenwoordigheid van geest om een foto te maken, want mevrouw is al uitgestapt om het bruggetje te voet te inspecteren. Ik zou het niet geloven als we er niet langs waren gereden. Kort en goed, de route wordt iets uitgebreid, totdat een doffe knal iets onheilspellends aankondigt. Mink heeft een lekke band en wordt een 'ridder te voet.' Ik regel bij een schooltje nog een bandenplak setje, maar hij loopt liever door....

Vanmiddag zoeken we verkoeling in het zwembad, want de 31 graden gaan op den duur wel parten spelen. We kunnen nog net twee stoelen, met behulp van een parasol, in de schaduw bemachtigen en het verkoelende water, zeg maar steenkoud als je er nog niet door bent, is op den duur weldadig.

Ook de rust op de camping is weldadig, totdat een meneer, met een Capfun shirt, het nodig vindt om het gras te gaan maaien. Ruim een half uur lang verbaas ik mij erover hoeveel meters je extra kunt rijden om een rechte maailijn te creëren. Ach, hij zal wel verkoeling krijgen van de rijwind, anders kan ik het mij niet voorstellen.

Tied vur n' Weitzen...

Henxel 3

Vanmorgen, voor de warmte aan, gaan wij de stad in. Ik denk dat we alleen naar de Albert Heijn gaan, maar het programma van Ali is iets meer uitgebreid. De Hema en de Blokker staan ook nog op de ToDo lijst. Het blijft een heel lieflijk centrum en kan mij dan ook goed voorstellen dat de bewoners waken over de fiets luwe gebieden. Zoals bijvoorbeeld langs de markt, hoewel daar geen borden staan die ons het fietsen bemoeilijken. Gelukkig kent een rolstoeler de regels beter dan de plaatselijke verordeningen, dus meldt hij ons dat even.

Het terras, achter de Hema, nodigt zeker uit om een lekkere cappuccino met een velvet gebakje te eten. Het maakt het winkelen een stuk aangenamer....

Ik verwacht vanmiddag dat ons campingtafeltje wordt bezorgd door de DPD, dus meld ik mij af voor een bezoek aan de Mondriaan Villa.

Bij weinig mensen is bekend dat de schilder Piet Mondriaan zijn vroege jeugd in Winterswijk heeft doorgebracht aan de Zonnebrink op nummer 4. We fietsen er langs als we naar het centrum gaan. 

De gemeente vond in 2008 dat er meer aandacht aan Mondriaan besteed moest worden waarin Villa Mondriaan een kans voor Winterswijk wordt genoemd. Tja, als er centjes verdiend kunnen worden.....

Natuurlijk ontstond er een probleem, om werken van Mondriaan, waarmee hij beroemd is geworden te verwerven. Alleen het bankje, voor het museum, herinnert aan deze periode.

Dus rest het de bezoeker om te genieten van het vroege werk van Piet Mondriaan. Die deze kunst in eerste instantie van oom Frits heeft afgekeken. Maar ja, op je twaalfde ben je natuurlijk ook nog niet zo productief en ik denk zelfs dat dit werk ook uit een latere periode is.

Pas op zijn 40ste jaar begon hij abstract werk af te leveren en die zijn natuurlijk ietsje te duur voor een kleine gemeente als Winterswijk.

Nu is het tijd voor een biertje en een toastje blauwe kaas.....

Een heerlijke salade Nicoise, aan onze nieuwe tafel, completeert deze dag.

Henxel 2

 Het is al zonnig als we uit de camper stappen, heel zonnig en het gaat warm worden, zo zijn de verwachtingen. Dus is het plan om eerst 'even' naar Obelink te fietsen voor een nieuwe campingtafel,   om daarna nog even inkopen te gaan doen.

Ali heeft de navigatie aangezet via Google Maps, dus wat kan er misgaan. Nou, laat ik het kort houden, veel. Haar geluid staat uit en de zon schijnt op haar schermpje. Ook is er een weg opgebroken, waardoor de navigatie ook nog eens vastloopt. Als ik "snel" even mijn Google Maps aanzet en Obelink aanklik, gaat het helemaal mis. Want, wat blijkt, er zijn 2 Obelink's alleen is de andere het distributie centrum. Dus begin ik maar te vragen.... maar... de Winterswijkers weten het ook niet.... Kortom, we fietsen krap 10 kilometer, wat 6 km had moeten zijn. Maar wij maken er geen grapjes meer over, want dat is voor sommige mensen te pijnlijk.

Dit is em, tenminste wordt hem/haar. met traploos verstelbare poten. Dat laatste is heel handig op ongelijke grond, zoals de afgelopen maand in Holzminden. Die andere tafel kon je 2 cm uitdraaien, wat lang niet voldoende was. Deze is traploos verstelbaar over 20 cm.

Vergeet ik helemaal ons plekje te duiden. Het zijn enorme grote plekken, met aan de voorkant een groot stuk kunstgras. Zo te zien houdt dat geen mollen tegen, want onder het kunstgras door lopen grote mollen gangen. Ach ja, mollen zijn eigenlijk ook stekeblind. Wij leggen er toch ook maar een kleed voor, want anders loop je constant zand naar binnen. Oh ja, dat hokje rechts, dat is ons privé douche, wasbak en toilet. Ik zit vanmorgen voor de camper en er kondigt zich een sanitaire stop aan. Normaal moet je dan een heel eind wandelen, nu prijs ik mij gelukkig dat ik 10 stappen "van mijn eigen toilet" zit. Ook zullen mensen om mij heen ervaren dat het prettiger toeven is in mijn buurt, omdat ik toch wat vaker zal douchen.

 Nog even een stukje nostalgie. Holzminden met een ondergaande zon. In dit geval klopte de uitspraak "Avondrood, water in de sloot" niet! Het was de volgende ochtend prachtig zonnig.

"Der neue Campingtisch kommt am Donnerstag."

Henxel 1

 

Ja, ik kan er niet om heen, DE 10 VAN MAX. Nooit weer zul je kunnen zien dat 1 coureur 10 keer op een rij een Grand Prix zal winnen. Max Verstappen doet het!

Dan nog een moment om niet te vergeten. Dagenlang zit Ali, met haar fototoestel klaar om de "vleugeldroger," vast te leggen.  Dan weer is het dier net ondergedoken en krijgen we een opname van een stromende rivier, dan weer alleen de staart van het beest. Maar nu.... de "Vleugeldroger" in al haar glorie vastgelegd, wat onmiddellijk duidelijk maakt hoe Ali aan die naam komt. En.... zelf geschoten..

Het eerste gedeelte van de trip van vandaag is adembenemend mooi. Niet alleen de plaatjes die het oplevert, maar ook de naam van de route. Wat te denken van "Die Strasse der Weser renaissance." Werkelijk en wij komen er langs.

Renaissance of niet, ook nu nog spreken de beelden voor zich, of niet?

Maar dan krijgen de beide navigatie systemen mot met elkaar. Er ontstaat allereerst onenigheid over de nog te rijden afstand. Ze verschillen maar liefst 25 km in afstand. Ali wil haar Sygic graag trouw blijven, dus nemen we een afslag, die ons onmiddellijk daarna weer op dezelfde weg terugvoert.

Ja, dat moet je bij mijn derde navigatie niet doen! Direct moet Sygic voor straf in de hoek blijven staan en verklaart ze haar tijdelijke liefde voor TomTom. 

 Met als gevolg dat we onmiddellijk onze, tot dan toe, idyllische route inruilen voor de harde Autobahn.

Maar zodra we in de buurt van Henxel komen is er weer van alles te beleven en wensen wij het verse bruidspaar een gelukkige toekomst.

We zijn via Huppel weer Nederland binnen gehuppeld en staan op de camping Het Wieskamp vlak aan de grens met Duitsland. De camping is overigens overgenomen door een organisatie genaamd Capfun. Ik weet niet of het daar beter van wordt. Ook nu zijn we omringd met Duitsers, dus kunnen we het Duits langzaam af gewennen.

Maar wij hebben een "gouden plekje," dus komen wij de eerste week wel door.

Holzminden 35

 

Vanmorgen vroeg, als Ali de camper uitstapt, ziet ze dit tafereel, in al haar schoonheid, voor zich. Het zonnetje probeert al vast er door te komen, maar daar is het nog te "Diesig" voor.

De buurtjes voor ons zijn ook al aan het inpakken, om donderdag weer voor het weekeinde hier te komen. Ze vertellen ons dat ze voor volgend jaar in Bayern besproken hebben, aan de Tennsee. 

Ons uitzicht op de kerk van Holzminden is weer ongeschonden, maar dit is maar voor korte tijd, want we hebben besloten om morgen ook te vertrekken. We hebben al een camping besproken in Henxel. Ja, oplettende lezers weten dat we daar al eerder hebben gestaan. Het heeft privé sanitair en de omgeving is daar prachtig.

Er is een klusje waar ik dan heel erg tegenop zie en dat is de extra steun die ik onder de camper heb gezet. Ik moet dan eerst met een hydraulisch pompje de camper opkrikken om dan die steun er onder weg te halen. Dan is er maar één methode, direct doen!

Ali is al helemaal klaar met de plannen, die ik heb zodra ik mijn oude roepletters van mijn zendlicentie weer terug heb. 

Omdat ik dan ook op de langere golven mag uitzenden, zijn er plannen om een langdraad antenne in de tuin te plaatsen. We gaan het beleven.

Ik ga me opmaken voor de Formule 1 race op Monza, waar Max een nieuw record kan toevoegen aan zijn toch al briljante carrière.

Daarna opruimen en reisklaar maken, hoewel Ali al rustig aan bezig is.

Holzminden 34

 

Het is in het zwembad een drukte van belang, maar gelukkig voor de ambtenaren, hoeven ze niks te doen. Want er is een regionale zwemwedstrijd georganiseerd en dat zullen wij, op de camping, weten.

Drommen mensen komen op de wedstrijd af en ik heb in de 10 jaar dat we hier komen, nog niet zo'n drukbezette parkeerplaats gezien.

Tijdens een buitje krijg je dit soort romantische plaatjes. Of is het gewoon een kwestie van onder de springplank schuilen voor de regen?

De Posse besluit om een rondje Lüchtringen te gaan doen. Dat betekent over de brug met een steile opgang en dan direct, na de afdaling, linksaf richting Holzminden.

We houden even halt bij het Moll's Cross. Dit is een gotisch stenen kruis, zonder lichaam, maar met inscriptie. "Geprezen zij Jezus Christus voor eeuwig en altijd, Amen." Dan nu het verhaal erachter;

Het kruis werd in 1899 opgericht door de boer Karl Korte, bekend als "De Oude Plasbecker."

De "oude Plasbecker" reed met zijn span ossen naar het veld. Op Moll's Hof, de plek waar vandaag het kruis staat, bewogen de ossen zich niet, ondanks bemoedigende woorden en zweepslagen. In Moll's Hof werd de duivel verondersteld om in een fles te worden opgesloten en in de kelder te worden ommuurd. Pas nadat Plasbecker de ossen iets in de oren had gefluisterd, vervolgden ze hun reis het veld in. Een paar dagen na dit incident begon de "Alter Plasbecker" met de bouw van het kruis.

Als ik de rest van de Posse ook iets in het oor fluister, gaan ook wij weer op weg.