zaterdag 31 januari 2015

Capmany – Benicassim (España)

Het is koud, zo rond de 8 graden, maar de zon schijnt als we van de camping vertrekken. Als we Barcelona naderen stel ik voor om even bij Johan aan te wippen. Ali heeft geen bezwaar, dus zo gezegd zo gedaan. Even later bellen we aan. De huishoudster doet open, “Nee, Johan is er niet en Danny is net de deur uit om boodschappen te doen. Maar kom binnen  voor een kop koffie “Por Favor” Ze spreekt een beetje gebrekkig Nederlands, heeft ze natuurlijk van Johan geleerd. Na een tijdje gaat de bel en ik loop naar de voordeur, shit daar zit een soort beveiliging op… wat ik ook doe de deur  gaat niet open en het bellen houd maar aan… Ali zegt, “Herman de wekker gaat al een tijdje” .

Zon, zon en nog eens zon en om heel eerlijk te zijn is het onderweg mij zelfs een beetje te warm. Hierbij moet ik eerlijkheidshalve melden dat ik een dikke trui aan heb want het is buiten zo’n 8 graden en het waait als een dolle. “Modere Velocidad” staat op de borden boven de weg. En dat  wil zoveel zeggen als pas uw snelheid aan. Zeker met deze harde wind, want je ziet de vrachtwagens soms geweldige zwiepers maken.

SAM_7326 (800x600)

Maar zo achter het glas is het goed toeven. Het grote genieten gaat beginnen, het zonnetje in de camper maakt het allemaal veel vriendelijker dan de dagen hiervoor. Salvador Dali is voor vandaag even “on Hold” gezet, want de weersverwachtingen zijn dusdanig dat het volgens Ali geen uitstel kan velen om NU naar het Zuiden te verkassen. Sneeuw en harde wind wordt er verwacht. “We doen Dali op de terugweg”  is het devies.

SAM_7309 (800x600)

Ali maakt foto’s en opeens juicht ze, “Oh wat een mooie foto, deze moet je verplicht gebruiken. Oké, zeg ik, we doen het.

En dan de camping. Het is een enorme camping en de receptie meneer is een chagrijn, die zijn werk doet. Hoelang wilt U, een maand, 14 dagen, een week.. zegt U het maar. Ons standaard antwoord is “Dat weten we niet” en deze zin kennen we in allerlei talen. De zucht van deze meneer geeft iets aan van, “daar heb je weer zo’n stel”.  “We hebben geen plaats meer” kijkt nog een op z’n computerscherm en roept, “tot de 20e februari, daarna moet U weg, of naar een andere plek.” Ik heb het al helemaal gehad met deze droogkloot. Op dat moment gaan er in de receptie 2 deuren tegelijk open en vliegen de voorlichtingsbladen van de standaard. Ik begin ze op te ruimen en roep onderwijl naar Ali, “als die Pipo mij nu niet bedankt, flikker ik alles weer op de grond”. Alsof hij Nederlands verstaat roept hij “Gracias señor, gracias.

Bonterra park 1

Dit is ons plekje.

Bonterra park 2

Dit is op 400 meter van de camping.

SAM_7344 (800x600)

Op het moment dat ik de Blog zit te tikken zit Ali in de ondergaande zon te genieten van de 20 graden.

O ja, had ik al gezegd dat we hier eerst maar eens een weekje blijven?

vrijdag 30 januari 2015

Le Teil – Capmany España

Het is niet te geloven, maar als we onze ogen opendoen gluurt de zon tussen de bomen door. España, here we come, of hoe je dat ook maar in het Spaans zegt.

SAM_7251 (800x600)

Vlak na onze camperplek steken we, via een prachtige brug, Le Rhône over, die we nog een aantal keren zullen tegenkomen.

SAM_7281 (800x600)

Als we de uitloper van de Middellandse zee in het zicht krijgen, betrekt de lucht en vermoeden we neerslag in de bergen.

SAM_7290 (800x600) SAM_7292 (800x600)

De zon doet zijn best maar we hebben last van de “Vente latteral“ oftewel een horizontale wind. Ik vraag mij af of een wind ook verticaal kan blazen, maar de borden geven het duidelijk aan. Door deze wind komt de koude lucht uit de bergen rollen en blijft de temperatuur op 12 graden steken. Als TomTom dan ook nog eens met een “Sneeuw” waarschuwing komt slaat de angst ons om het hart, we zitten vlak voor de Pyreneeën.

Op de Spaanse grens belanden we onmiddellijk op een Tol poort en moet ik een kaartje trekken anders kom ik niet verder en dat terwijl we moeten afslaan om op de camping Les Pedres in Capmany  te kunnen komen. Er is geen ontkomen aan. Vlak na het poortje slaan we af en stuiten weer op een Tol poort. Ali grijpt het muntgeld maar er zit geen sleuf voor geld op het apparaat. Dan maar een betaalkaart, ook die werkt niet, dan maar mijn creditcard en jawel, de 1.35 euro is betaald en we mogen verder.

Steil omhoog gaat het naar Camping Les Pedres en erg smal, maar gelukkig “Abierto todo el Año” oftewel het gehele jaar open. De Nederlands sprekende beheerder is Nederland al helemaal vergeten en Internet weet ie helemaal niks van. Ter demonstratie haalt hij zijn telefoon uit zijn broekzak, zo eentje waar je mee kan bellen.

SAM_7301 (800x600)

We staan op onze plek en natuurlijk moet Ali even de camping rond om wat opnames te maken.

SAM_7304 (800x600) SAM_7305 (800x600)

De camping bestaat uit het overgrote deel uit oude kurkeiken en bied een prachtig uitzicht over de omgeving.

Morgen via het Salvador Dali museum in Figueres weer verder richting zuiden.

donderdag 29 januari 2015

Pont a Mousson–Le Teil

Kwart voor acht gaat wederom de wekker en springt Ali uit bed, maar niet nadat ik de kachel hoger heb gezet en de temperatuur in de camper draaglijk is. Ze wil douchen, dus het ontbijt staat vandaag op mijn lijstje. Na het ontbijt gaat de stroom eraf en kunnen we vertrekken, tenminste, dat begrijp ik uit Ali haar “klaar”; ik start de motor en rijd achteruit. Als ik een schreeuw vanachteren hoor begrijp ik dat ik iets te voortvarend tewerk ben gegaan. Ali was nog even bezig in het toilet en ligt nu op haar knieën, alsof ze nog beroerd is van het teveel aan alcohol de vorige avond. Ja mensen, ik maak soms ook foutjes!

We nemen vandaag de Peage omdat we een beetje “droog” in Spanje aan willen komen en droog wil dan zeggen, voordat de sneeuw ons in de Pyreneeën te pakken heeft. In Nederland hebben we een ‘badge’ aangeschaft waarmee we bij alle Tolpoorten gewoon door kunnen rijden.

Een slimme keus, deze Tolpoort Badge

SAM_7237 (800x600)

Zeg niet dat de Fransen niet kustzinnig zijn getuige deze opgekalefaterde watertoren.

Tomtom heeft weer een verassing voor ons in petto. Voor het bereiken van de camperplek moeten we van de A7 via de N7 naar Le Teil , maar als TomTom ons laat afslaan en de route door een wel heel smal dorpje voert, om vervolgens weer op de N7 te belanden weet ik weer genoeg; TomTom is een vrouw, ondoorgrondelijk.

G0051793_1422548804950_low

Maar het is een mooie plek waar we terecht komen.

SAM_7248 (800x600)

En terwijl we pal tussen de bomen staan, probeer ik nog even de Sat-ontvanger, met succes.

s ’Avonds besluiten we om de ‘pizzeria’ met een bezoek te vereren. Nu is pizzeria misschien iets teveel eer. Het is een veredelde bouwkeet en de uitbaatster ziet er niet uit dat ze ooit dichterbij Italië is geweest dan Le Teil. In de beschrijving van eerdere Nederlandse bezoekers staat niets dan lof over de geserveerde pizza’s. Ook de mevrouw uit een splinter nieuwe ‘Rapido’ Integraal camper is vol lof. Tussen neus en lippen door vertelt ze even dat ze hun huis hebben verkocht en nu als een stel nomaden rondtrekken, maar haar man is nu ‘Malade’. Haar puberzoon staat het verhaal met lede ogen aan te kijken. Ali is over de pizza helemaal enthousiast, “een echte Italiaanse pizza met een dunne bodem” is haar commentaar. Ik had liever gehad dat de kok eerst de kartonnen doos had verwijderd, voordat hij hem in de oven had gedaan. Maar gelukkig krijgen we als extra mes een soort middeleeuws moordwapen erbij geleverd, zodat ik in ieder geval door het karton kan komen.

Morgen gaat het naar Spanje.

woensdag 28 januari 2015

Rijssen-Pont a Mousson

Om kwart voor acht gaat de wekker, het is koud, heel koud. Snel maak ik het ontbijt want Ali is nog even aan het tutten. Dan op naar Rijssen waar onze nieuwe satelliet ontvanger wordt gemonteerd. Ali voorspelt dat de Oyster monteur vast ziek is. Nu was het bedrijf in  Leeuwarden met een stand op de Caravana en dan is er altijd wel wat. Ik ben alleen maar bang dat de ontvangers niet binnen zijn gekomen. Maar Ali krijgt gelijk en de baas zelf gaat de klus doen. Twee uur later rijden met de spiksplinternieuwe HD ontvanger richting Frankrijk.

SAM_7185 (800x600) SAM_7184 (800x600)

SAM_7189 (800x600) SAM_7191 (800x600)

We passeren alle rivieren die we op de lagere school hebben mogen leren. We hebben daar de IJssel, de Rijn, de Waal en de Maas, die we overigens meerdere malen kruisen.

Ineens ontstaat er in de camper een zogenaamde ´putlucht´ en we komen er maar niet achter waar het vandaan komt. Afvoer van de vuilwatertank staat open, dus dat kan het niet zijn. Todat……

SAM_7192 (800x600)

we dit gevaarte naderen en de lucht steeds sterker wordt, snel inhalen is het devies.

Het is nat en winderig, heel nat en winderig, om niet te zeggen dat het bij of in vlagen stormt. Enorme klappers maken we soms als we achter bebouwing vandaan komen of een een vrachtwagen passeren. In de Ardennen ligt nog sneeuw, dat belooft wat voor de Pyreneeën.

SAM_7208 (800x600)

Sneeuw terwijl het regent.

In de buurt van Luxemburg begint de brandstof de twee laatste streepjes te naderen. Nu zit naast mij een dochter van een automonteur en ze heeft net iets meer verstand van dieselmotoren dan mij lief is. “We moeten zo tanken”  luidt het bevel, want zo moet ik een dergelijke opmerking wel classificeren. “Oh, maar we kunnen nog ruim 100 km rijden” probeer ik nog. “Ik heb geen zin om de motor te moeten ontluchten, want dat moet als je alle brandstof leegrijdt”. Met zulke kennis is het maar beter geen verdere discussie aan te gaan. We gaan van de snelweg af en duiken een stadje in. Prachtige en uitgebreide winkelcentra rijden we door, maar geen pompstation. Nu maar de zaak aan de kant zetten, TomTom een pompstation laten zoeken en klaar is Ke…. euh Herman.

De camperplek is geweldig, gratis stroom, gratis water, gratis douchen, alleen worden we nog wel even door een mooie jonge dame uitgenodigd om bij het havenkantoor te komen betalen. Dat van die mooie jonge dame vertelt Ali pas als ze weer terug is. Sommige mensen gunnen een ander maar weinig.

Morgen gaat de rit naar Le Teil een rit van ruim 500 km.

dinsdag 27 januari 2015

Wandeling naar Wierden

We halen het in ons hoofd om naar het dorpje Wierden te wandelen. Nu ben ik al niet een geweldige wandelaar, maar met een pijnlijke knie wordt het helemaal een ‘crime’. De ruim 2 km doen we in 40 minuten en ik ben trots op mezelf. Een ‘schetig’ dorpje is Wierden, met zijn krap 24.000 inwoners, nou niet direct. Wel komen we langs een wat gekke kerk waar een soort toren tegenaan is geplakt. Het valt in ieder geval op.

IMG_20150127_114511 (800x593)

Als ik achter de naam wil komen krijg ik diverse opties te horen en wordt hij de 'Grote Kerk', 'Oude Kerk', 'Dorpskerk' of 'Nederlands Hervormde Kerk' genoemd, maar officieel is het een protestantse kerk. Ga er maar aan staan. En ik altijd maar denken dat een kerk met de naam Sint Janskerk altijd katholiek is. Maar sinds Luther kun je nergens meer van op aan.

Aan bedrijvigheid ligt het niet en aan de haargroei al helemaal niet; Ali telt in het dorp maar liefst 5 kappers. Een grote Jumbo is er ook, maar wij kiezen voor de Albert Heijn. Maar vlot zijn ze wel, die Twentenaren. Als we daar even een kopje Perla-koffie gaan drinken, raken we aan de klets met een tukker uit Indonesië, tenminste aan zijn tongval te horen. “Of wij wel weten waarom er op de kerktoren een haan staat”. Nou dacht ik altijd om de windrichting aan te geven, maar deze Indo helpt mij uit de droom. “Als er geen haan op de kerktoren zou staan, kwam er geen kip meer”.

Morgen wordt in Rijssen onze nieuwe satelliet ontvanger geplaatst en dan als een speer richting Pont a Mousson een paar kilometer boven Nancy, Frankrijk.

Stick to the plan

De camper staat voor de deur, de auto is naar de stalling en het grote genieten kan beginnen. Natuurlijk heeft Ali een strakke planning op papier staan, maar dat is niet het enige wat op papier komt te staan. Tijdens deze reis wordt ons huis bewaakt door Shanty, het nichtje van Ali. Natuurlijk moet ook dat goed worden voorbereid, dus wordt er een ‘gebruiksaanwijzing’ van elf kantjes geschreven. Ja echt, het zijn 11 kantjes met de hand geschreven. Verder worden alle gedrukte gebruiksaanwijzingen bij alle apparaten neergelegd… maar die moeten dan eerst wel opgezocht worden. En het huis, dat moet nu ook extra schoon! Naast het kopen van de  diverse voorraden en het klaar zoeken van de benodigde kleding. Het is veel, heel veel maar het gaat lukken, maar er is een klein probleempje. Alles zit in het hoofd van Ali, wat voor mij betekent dat ik als een soort Jan Doedel om haar heen dwarrel en magere pogingen doe haar te helpen. Ik eindig dan ook vaak, op dit soort dagen, voor de TV om maar niet in de weg te lopen.

Het is koud en de kachel in de camper staat heerlijk te snorren. Dit moet want anders gaat de boiler op ‘veilig’ en loopt al het water er weer uit. Als ook nog de vorst invalt betekent dit dat er zich een ander probleem voordoet. Butaan gas, dat is de LPG die we in een grote tank, van 80 liter, onder de camper hebben hangen, wordt onder de 5 graden vloeibaar en is niet meer te gebruiken. Als ik s ’avonds controleer of de kachel nog brand is dat  niet voor niets. Hij is uit en ik word gedwongen de ‘propaan’ gastank aan te sluiten. Propaan kan –42 graden aan, dus dat blijft wel werken.

Naast de vorst valt er ook nog eens een pak sneeuw wat het inpakken van de camper nog eens bemoeilijkt. Tja, reizen is vaak een enorme opoffering.

Het plan om de verjaardag, van de jongste kleinzoon, zondag nog mee te vieren, om daarna richting Spanje te rijden, komt op losse schroeven te staan. Ali wil de propaan gasfles eerst aangevuld hebben. “Stel je voor dat we in de Pyreneeën in de vorst terecht komen en geen verwarming en koelkast meer hebben” is een argument waar je niet omheen kunt. Op zaterdag bellen we Twin Seasons, maar er wordt, ook na herhaaldelijk bellen, niet opgenomen.

Twin Seasons

Twin Seasons is 1 van de weinige bedrijfjes die een propaan gasfles nog bijvullen, voor de rest is het alleen omruilen van leeg naar vol. We geven het op en gaan wachten op maandag, want dan zijn ze om 13.00 uur weer open. Zondag rijden we met onze oudste zoon naar  de 4e verjaardag van Noah en pakken we de camper daarna in. s´Avonds komt Shanty het ´fort´ overnemen en wij slapen in de camper.

Toch wachten op 13.00 uur wordt mij teveel, dus vertrekken we rond de klok van 12.00 uur richting de 1e stopplaats, een camperplek in  Wierden. Vlak voor Assen komt Ali met de volgende mededing "Sorry, we moeten terug, we hebben de HDMI kabel vergeten”.Lieve lezeressen en lezers, Ik ga niet uitleggen wat dit is, maar neem maar aan dat het, in ieder geval voor ons, belangrijk is.  Bij Assen-West wordt de camper gekeerd en dat betekent dat we  de eerste 26 km van onze tocht van ruim 4000 km omtoveren naar 52 vergeefse kilometers (2 x 26 km).

Als we weer voor onze eigen deur staan is het inmiddels 13.00 uur. “Zullen we Twin Seasons nog eens bellen?“  opper ik en natuurlijk nemen ze nu wel op. Met 3 kg extra propaangas, a raison van 7.80 euro, gaat het nu ‘echt’ richting Spanje weliswaar op woensdag via Rijssen, alwaar een nieuwe Satelliet ingebouwd gaat worden.

De Huurne

Camperplek de Huurne in Wierden is zo nat en drassig dat we besluiten pal voor dit bord te blijven staan. Woensdag worden we in Rijssen verwacht, dus dat wordt hier een dagje lekker luieren