Rio-Mar 34

 Zonnig 17 graden, later heet..

Ik ben nu drie weken mantelzorger en vanmiddag realiseer ik mij, hoeveel fruit wij dagelijks naar binnen werken. Bij het ontbijt, ik meergranen in de yoghurt en Ali brood, beginnen we met aardbeien erin en erop. In de middag wordt er een uitgeperste sinaasappel gedronken, waarna een stuk fruit, zoals een kiwi, banaan of mandarijn volgt. Het avondeten wordt vooraf gegaan door een salade met appel, druiven, tomaat en komkommer, aangevuld met Feta en kappertjes. De vitamines moeten toch je oren uitkomen, dacht ik zo.

Ali neemt gisteravond een foto die de uitdrukking, "even afwateren" een hele ander betekenis geeft. Hier giet ik de rijst af, in het putje naast onze camper. Oke, niet charmant, wel functioneel, zullen we maar zeggen.

Eigenlijk ben ik helemaal niet het type van een Spanje-ganger, want het liefst blijf ik uit de zon. Vandaag is er gelukkig een verfrissende wind die het buiten zijn veraangenaamd. Maar Ali vindt dat we een eindje moeten wandelen en dat begrijp ik wel, want zij zit de hele dag op de stoel. Gelukkig, het gaat een stuk beter met haar.

De uitbater van het Rio-Mar restaurant, Octavio's is vorig jaar zeer voortvarend aan de slag gegaan met een overgenomen restaurant, op de hoek bij de camping. De vorige eigenaar werd uitgekocht, hoewel we daar een keer heerlijk hebben gegeten en een groot aantal bouwvakkers gingen aan slag.

Tot ver in de omgeving had Octavio al borden laten plaatsen om zo alvast nieuwe clientèle aan te trekken. Helaas, dit jaar moeten we constateren dat het niet is gelukt. De bouw ligt stil.

Deze Kalanchoe thyrsiflora vinden we, op onze wandeling, in een soort tuintje en verbazen we ons dat dit exemplaar in deze dorre omgeving kan overleven. Later ontdek ik dat de naam in het Nederlands "Woestijnroos" is.

Dat de groei van struiken überhaupt vreemde vormen kan aannemen getuigt de volgende foto.

Hoe haalt een struik of plant het in zijn of haar hoofd zich in een elektriciteitspaal te nestelen, als je het zo mag noemen. Rechts, roept vragen op, zijn de zijloten eerst ontstaan en heeft de eigenaar gedacht, "ik kap de middelste" of "is de boom gekapt en is het leven verder gegaan?" Waar een mens zich zoal mee bezig kan houden, nietwaar?

Dan is er deze tegel, die bij de ingang van een huis is ingemetseld. In eerste instantie krijg ik de associatie van een triest ongeval, waarbij deze schatjes zijn overreden. Maar tegelijkertijd, lijkt mij dat een beetje vreemd. Dan lees ik de tekst iets nadrukkelijker. De vertaling luidt: "Pas Op Voor De Hond."

Rio-Mar 33

Zonnig 17 graden, bijna windstil.

Gisteravond besluit ik om deze ochtend maar weer eens mijn antenne op het strand op te stellen. Dat betekent om 8 uur uit bed. Dan eerst Ali haar medicijnen aangeven, want die moet een half uur wachten voor ze mag eten en verder het ontbijt klaarmaken. Waarom zo vroeg, ik hoor het jullie vragen. Wel, als het hier 9.00 uur is, wijst de klok daar, bijvoorbeeld in Brisbane, 18.00 uur, dus "dinertime."

Hier de opstelling, de antenne in het zand, de radialen richting de Middellandse zee en links de rugzak met zendontvanger. Op de frequentie van de Australiërs is het signaal prachtig, met als gevolg, 2 mooie verbindingen, met de Oostkust, 17.000 km verderop.

Mijn dag kan al niet meer stuk, met deze mooie verbindingen met Cris en Les. (Let even op het verschil in "kromming" van het signaal, want Cris zit een paar honderd kilometer zuidelijker.)

Verder nog een aantal verbindingen met Nederland, waarvan 2 uit Groningen en 2 uit Delfzijl, grappig.

Ik had zo'n beetje alles klaar gezet, in de hoop.... en die hoop is niet voor niets, mijn lieve schat komt mij echt 2 heerlijke espresso's brengen.

Er is veel activiteit op het strand, veel mensen die hun hond uitlaten, maar ook deze ploeg van ruiters, die hun paarden proberen aan te leren om de zee in te stappen. Niet alle paarden zijn daar gelukkig mee. Zo nu en dan bokken de beesten geweldig, waarna het even later weer wordt geprobeerd.

Beste lezer(res) U begrijpt natuurlijk wel dat dit silhouet van de fotografe zelf is en de mooie plaatjes voor deze blog door haar worden verzorgd.

Een stel probeert hun stoelen op het uiteinde van de dam neer te zetten, maar dat is geen goed idee, want de dam is gemaakt van enorme grote stenen, waar je het strandstoeltje maar moeilijk een plek kan geven die je niet onmiddellijk laat omkiepen.

Nee, dit zijn niet de achtergebleven zaken van de paarden, al lijkt dit er wel op, maar kapotgeslagen bolletjes, die vanaf de zee het strand op worden geslingerd. Ik denk dat één van de vele honden daar een leuk speeltje in zag.

Links op de foto, een creatieveling  die een leuk plekje voor zijn of haar camper denkt te vinden. Dit is aan de overkant van de rivier de Molinell. Dus veel verder komen ze niet want het brugje is te smal en ik vermoed dat de politie hier eerder is dan de nacht invalt.

Rio-Mar 32

Zonnig 15 graden, later regen.

Sommige verhalen herhalen zich, maar zo snel achterelkaar is wel heel apart.

Vanmorgen komt deze 8 cilinder brullend de camping oprijden. Hij is een beetje gehavend, maar daar wordt aan gewerkt, zullen we maar zeggen. 

Tot onze verbazing komt meneer een gigantische caravan ophalen en geloof het of niet, dit figuur probeert precies hetzelfde als die clown gisteren. Ik zit binnen en hoor Ali roepen "Dat gaat niet!" Als ik naar buiten stap, zie ik de chauffeur zichzelf in de problemen manoeuvreren. De Duitse overbuurman komt z'n reeds beschadigde camper uitstappen, terwijl mevrouw zich manmoedig tussen de caravan en hun "Wohnmobil" opstelt. Het zal toch niet!!! Maar de caravan staat al klem tegen de camper aan. Het is verbazingwekkend, hoeveel mensen zich er tegenaan bemoeien, zonder de geschiedenis van gisteren te kennen. Na een half uur is de situatie achter de rug! Zwetend vervolgt de "chauffeur" zijn weg en heeft zijn lesje geleerd.

Onder de minst intelligente dieren kan zich rustig de eend scharen, vandaar de uitdrukking: "zo dom als een eend." Maar wat ik vanmiddag meemaak, overtreft alles. Tijdens een strandwandeling ontdek ik een ei in de golven.

Dat is op zich al verwonderlijk, want eieren kunnen zelfstandig niet zwemmen. Dus ik wacht tot het ei aanspoelt en stel vast dat het om een eenden ei gaat.

Even denkt Ali dat het ei van deze voorbij trippelende "Drieteenstrandloper" is, maar daar is het ei toch echt iets te groot voor.

Nu zit ik met een vraag. Wanneer ontstaat de intelligentie, hoe beperkt ook, van een eend. Is dat voor of nadat het ei uitkomt. Want nu als ei zelfstandig te gaan zwemmen, is geen goed idee. Dat lukt alleen pas nadat het ei uit is gekomen.

Nu we het toch over eieren hebben, de Paasdag(en) zijn voorbij en de logés zijn weer vertrokken. Wat moet je dan met een extra bed en niet te vergeten een extra koelkast voor alle eitjes. Juist, die gooi je in de container. Moet het wel passen natuurlijk, maar gelukkig nemen we het in Spanje niet zo nauw met de regeltjes, als het maar in de buurt van een container staat, dan mag het, toch?

Rio-Mar 31

Zonnig, maar fris, in de camper is het 14 graden, buiten wordt het later 21. In de zon is het snikheet.

Maar gelukkig is het Paasmaandag en dat wordt beschouwd als een "zondag" dus neem ik een biertje. Wat kan dat heerlijk verfrissend zijn, zo'n fris gekoeld biertje in de snikhete zon. 

Ik hoop dat Franciscus, in de hemel, ook een biertje krijgt. Ik neem tenminste wel aan dat hij in de hemel komt. Zou hij ook nog verantwoording moeten afleggen voor zijn progressieve koers, die hij op aarde pleegde te varen? Hij rust in vrede.

Misschien herinneren oude bloglezers wel dat wij, nu voor ons, aan de overkant stonden? 26-3-2023

Er werd toen een beetje gek aangekeken dat wij stoelen neerzetten en een handdoek op de lijn hingen. Oke, wij hadden de camper iets verder terug gezet, dan nu onze Duitse overburen. (foto boven)

Maar een wat bruuske Spaanse chauffeur overschat zijn rijkunsten en onderschat de grote van zijn enorme caravan en zet met het indraaien van de bocht, zijn caravan klem tegen de nieuwe Wohnmobil van onze overburen. Ik ben binnen bezig en hoor Ali roepen "Dat gaat niet!" De chauffeur denkt van wel en rijdt door. De pilon, midden-rechts, maakt geen schijn van kans tegen de uit de kluiten gewassen caravan, van ruim 9 meter. De Duitser raakt in paniek, terwijl ik foto's maak van het gebeuren. Een paar Spanjaarden komen de chauffeur te hulp en bagatelliseren het ongeval. 

Maar als de caravan is losgekoppeld en weg gereden, valt de schade absoluut niet mee. Na deze foto's haal ik Marie-Carmen uit de receptie om te bemiddelen tussen de Duitser en de Spanjaard, want Marie-Carmen spreekt een beetje gebrekkig Duits.

Vertelde ik een paar dagen terug over de hangmat, als de bewoners van de caravan even weg zijn, zien de kindertjes ook hun kans, om dat ook eens uit te proberen.

Ik loop, sinds vandaag, met kousen omdat één onderbeen de neiging heeft iets meer vocht vast te houden. Oke, ik zou er voor kunnen kiezen om dan één kous aan te trekken, maar dat staat dan zo...

Rio-Mar 30

 Zonnig 17 graden, vanaf 15.00 uur bewolkt en fris (mede door de wind.)

Deze dametjes hebben elkaar gevonden en zijn de hele dag met elkaar in de weer. Het kleine broertje, van een van de meisjes, doet maar al te graag mee.  Moeders loopt regelmatig over de camping te roepen, want dan is hij weer niet te vinden, in een poging de dames te zoeken.

Eigenlijk is de uittocht al een beetje begonnen, maar toch zijn er nog veel Spanjaarden blijven hangen. Deze hebben kennelijk nog één of meerdere dagen aan deze korte vakantie geplakt terwijl Paasmaandag niet in Spanje wordt gevierd.

Soms worden je vooroordelen bevestigd, al moet je daar heel voorzichtig mee zijn. Ali komt met deze foto terug en meldt dat deze Spanjaard moeite heeft de camper van de plek te krijgen. Ruim 20 minuten later moet het busje bij ons de hoek om. 4 mensen staan te assisteren en dan nog moet er 3 keer opnieuw gestoken worden. Maar ja, als je de gehuurde bus ook nog eens door je vrouw laat besturen.

De luchten worden zwaarder de temperatuur lager, het terras langzaam verlaten, het luidt het einde van Semana Santa aan.

Dan nog even, heel kort, over de kwalificatie van gisteren in Jedah, Saudi Arabie. Op miraculeuze wijze haalt Max Verstappen een zogenaamde "Pole position." Ik ga niet uitleggen waarom dit zo bijzonder is, maar ik zie wel uit naar de race, vanavond om 7 uur.

Op tijd eten maken is dus het devies. Met Ali gaat het steeds beter, ze kan nu zelfs de deur van de camper weer eigenhandig open krijgen. Voorheen moest ze kloppen zodat ik hem open kon doen. Maar neemt niet weg dat de kracht in haar handen nog grotendeels ontbreekt, maar zo langzamerhand krijgt ze weer wat praatjes.

Rio-Mar 29

 Zon 17 graden, later heel veel wind.

Het is weer "ontbijtindeochtendtijd." Sinds weken kunnen we dus weer buiten het ontbijt nuttigen en Ali is daar zo blij mee, dat ze een foto van mij neemt terwijl ik "de krenten uit de pap probeer te vinden."

Vertelde ik gisteren dat Semanta Santa een echte familieweek is, voor de Spanjaarden, hier het bewijs. Gisteravond wordt de 5 generatie familie aangevuld met familieleden, wat betekent dat ze nu met z'n tienen aan de Paella gaan, zie Paella pan links.

Maar ook wij krijgen bezoek, maar wij moeten het doen met een enorme krekel. Nou ben ik niet zo van dit soort diertjes en zeker niet als ik ontdek dat het ding ook nog kan vliegen, zij het in  een beperkte vorm.

Aan het eind van de middag komt er een caravan de camping op rijden, waarvan ik me afvraag hoe dit barrel überhaupt hier is gekomen. Ramen dicht geplakt met folie, andere ramen staan onder het rijden klapperend open, de kentekenplaat bungelt een beetje onbeholpen aan een draadje. 

Dit idyllische plaatje, van een dochter met pappa gezamenlijk in de hangmat, is het resultaat van moeizame, maar niet minder hilarische "gevecht" met deze hangmat, bij de eerder genoemde caravan. Het is een samenwerking tussen papa en dochterlief, waarbij de jongedame regelmatig in een deuk ligt, als pappa weer eens niet een goede knoop in het touw maakt. Eindelijk vindt pappa dat het nu wel vertrouwd is en neemt plaats in de hangmat, voor zegge en schrijve 5 seconden. Daarna landt hij met een doffe dreun op zijn achterwerk. Dochterlief slaat dubbel en moet een sanitaire mogelijkheid zoeken om niet ter plaatse........

Inmiddels zijn de meeste strandgasten, gezandstraald, terug op de camping, want de wind is werkelijk, bij heftige vlagen, striemend.

Rio-Mar 28

 Zonnig 16 graden, later 21 graden in de zon warmer, amper wind.

We  kunnen rustig stellen dat de camping vol zit, want alle lege plekken, tot de kleinste plekjes aan toe, zijn opgevuld met Spanjaarden. Alle appartementen zijn vol, maar ook de chalets hebben nu bewoners.

Ali maakt deze, bijna feeërieke foto van een 4 generatie Spaanse familie, die achter ons in een straatje het gezellig heeft gemaakt. Let even op het kabeltje, links vlak boven de motorkap. Daar zit de boemboem box aan gekoppeld, voor de benodigde muziek. Maar het moet gezegd, ze houden het heel beschaafd. Tot gisteravond laat, met laat bedoel ik rond half één, rennen er nog kindertjes over de camping. Ik ben benieuwd of dit vannacht weer het geval is. 

Dan heel anders dan andere jaren rond deze tijd, het blijft relatief netjes op de camping. Gebeurde het vorige jaren dat het toilet op een oorlogsgebied begon te lijken. Nu beperkt het zich tot grote bulten zand in de wasbakken, als gasten, wel of niet van de camping, van het strand afkomen en hun voeten gaan staan spoelen. 

Niet van de camping zijn de gasten vanuit het restaurant, die tussendoor "even" het strand opgaan en dan wil je wel weer je voeten schoon hebben, of niet dan? Wat je natuurlijk ook kunt doen bij een daar speciaal voor geplaatste spoelzuil.

Bijna alle families hebben nu bezoek, op deze Goede Vrijdag en dan valt er altijd veel bij te praten. Als ik even op het toilet zit, komt deze kakafonie door alle openstaande raampjes naar binnen, waar het ook nog eens weerkaatst wordt door alle tegeltjes in de doucheruimte. Kortom, er is een hoop  gezelligheid hier op de camping. (zie bovenste foto)

Het is de laatste weken echt een ramp op het gebied van radiocommunicatie. Verbindingen worden min of meer afgeremd door geomagnetische stormen, die uitgedrukt worden in Kp waarden. Maar ik draaf door, noem het hobby deformatie. Laat ik een voorbeeld nemen. Vanmorgen heb ik nog een verbinding met Les VK2CPC aan de Oostkust van Australië, zeg maar ruwweg  in de buurt van Brisbane, dat is 17.000 km Zuidoostelijk. Maar een verbinding met Rouzede (Frankrijk) op 1.000 km noordelijk, of Nederland is absoluut niet mogelijk. 

Tja, ik heb een bijna ondoorgrondelijke hobby.

De wind begint weer op te steken, waardoor de mensen in het restaurant bijna worden gezandstraald, terwijl wij op de camping het als verfrissend in deze warmte ervaren. Ali zit al in de schaduw. 

Rio-Mar 27

 Bewolkt 14 graden, de hele dag regen......???

Dat laatste is wat onze weerapp ons doet geloven. Vannacht regent het licht en vanmorgen zal het ook gaan regenen vanaf 10.00 uur. Dus haalt Ali de was weer uit de machine en bergt het weer op. Maar als ik buiten kom, zie ik een blauwe lucht, met hier en daar een wolkje. Ik kan haar overtuigen dat we alsnog de was te doen, eventueel gooi ik een deel in de droger. Het verhaal, de gehele was is gedaan en binnen de kortste keren droog van de lijn. 

We merken dat het steeds een beetje warmer wordt, ook in de nacht, dus halen we een deel uit ons dekbed. Dus dat wordt vannacht weer lekker tegen elkaar aankruipen. Wat dat laatste betreft, Ali kan ook weer op haar rechterzij liggen, dus we, zij dus, maken kleine, maar het zijn stapjes.

Er bestaat twijfel of de Lidl nu morgen wel of niet open is en dat maakt mij onrustig. De bui die er aan komt, volgens de weerapp, komt niet en het wordt steeds warmer, ook omdat de wind is gaan liggen. Dus stel ik voor: "zullen we eens proberen of je kunt fietsen?" Het lijkt Ali een goed idee en even later zit ze parmantig op de fiets om een rondje te maken. Het enige probleem is om naar een andere  versnelling te schakelen. 

Dus fietsen we, mijlpaal, mijlpaal, SAMEN naar El Verger om inkopen te doen. 

Overigens was de Lidl alleen zaterdag dicht, maar daarentegen zondag weer open. Maar goed, wij hebben de spullen voor de Paasdagen weer in huis.

Wat hier (bijna) te zien is zijn twee heel stoere dames uit Haarlem, die iedere ochtend een duik in zee nemen. Als ik zeg dat ik dat heel stoer vind, vinden ze dat zelf wel meevallen. Thuis, in Haarlem, duiken ze ieder dag in de Spaarne, die voor hun huis langs loopt. Hier zijn ze na het zwemmen oefeningen aan het doen om de spieren weer soepel te maken.

 We raken maar niet uitgepraat over deze prachtige bloemenzee. Volgens Duitsers zijn het Hottentotfeigen. Wij blijven in opperste verwarring achter.

Rio-Mar 26

 Zonnig 12 graden, harde koude wind.... 5-7 Bft.

Vandaag gaat het met de bus naar Denia. Ali wil haar apotheek uitbreiden met wat meer pijnstillers en  ze wil nieuwe Pikolinos. Dat laatste zijn schoenen, het mocht ook eens niet. 9.00 uur vertrekt de DeniaBus, aan de overkant van de rivier. De eerste 10 minuten van de 30 minuten durende reis gaat voorspoedig. Voor het eerst in de geschatte 10 keer dat we met deze bus reizen, is de rijstijl rustig bedaard en relaxed, want de chauffeur is een vrouw. Maar dat relaxed gaat spoedig tot een einde komen, want het wordt druk in de bus. Zo druk, dat het smalle gangpad compleet gevuld is. Aan het begin van de rit zitten we nog comfortabel voorin, maar de plaats leveren we in aan een zwaar gehandicapte man. Als er werkelijk niemand meer bij kan, horen we vanuit achterin een zacht "le Proxima" wat zoveel betekent als "Ik wil er bij de volgende halte uit." Dan voltrekt zich een pandemonium dat ik nog niet eerder heb meegemaakt. Alle passagiers, die tot dan in het middenpad staan, moeten de bus verlaten, om degene die achteraan zit eruit te kunnen laten. Als iedereen weer is ingestapt, bedenkt een ander dat het misschien handig is om ook vooraan te gaan staan en begint het circus weer opnieuw. Iedereen eruit en diegene die als eerste eruit moeten als laatste er weer in. 

Bij mij slaat de paniek toe, "Stel dat er iets gebeurt, ik zit als een rat in de val" bedenk ik. De adem stokt mij in de keel en krijg de neiging om te gaan schreeuwen. Ik moet mij tot het uiterste dwingen om rustig te blijven. Hyperventilatie dreigt, maar ik krijg mezelf weer onder controle. Als we uitstappen heb ik het gevoel dat ik een marathon heb gelopen. Nu al zie ik tegen de terugreis op.

We wandelen naar het parkje, waar een leuk koffietentje staat. Het ruikt overigens heerlijk in de hele stad. Het Pikolinos winkeltje is nog dicht, dus genoeg tijd om koffie te drinken, die we vergezeld laten gaan door een heerlijk appelgebak.

Terug bij Pikolinos, wat overigens vooraf gegaan wordt door een bezoek aan een winkel die op de voorruit beloven dat ze Clarks schoenen verkopen. Maar als ik er naar vraag "Tienes zapatos Clarks?" is het antwoord "nee."

Terwijl Ali allerlei schoeisel probeert, wat niet meevalt met pijnlijke polsen, komt er een ongelooflijk lelijk hondje met z'n baasjes mee. Een snuit alsof het in volle vaart tegen een muur is gerend en een paar uitpuilende ogen. Ook de lengte van de te korte  poten staan in geen verhouding met de omvang van het potsierlijk dikke lijf. Wat bezield mensen om een dergelijk gedrocht aan te schaffen.

Als we terug, richting bushalte wandelen, ontdekken we een Mercadona en dat is een zegen. Hier kunnen we nog wat extra inkopen doen, want rond de Paasdag(en) zijn verschillende winkels gesloten.

Bij de bushalte, we zijn een half uur te vroeg, zie ik achter ons in de haven deze vlag en dat wekt mijn nieuwsgierigheid. Lang leve de "Lens" functie op mijn Google Pixel, zo kom ik erachter dat het de Maltezer vlag is.

Dan komt eindelijk de bus, weliswaar 20 minuten te laat. De chauffeur komt met zijn hoofd uit de instapdeur en geeft iedereen te verstaan dat hij "niet iedereen kan meenemen, want hij wil geen mensen die in het gangpad staan." Maar het staat zo vol bij de halte dat ik vrees met grote vreze. Maar, jullie kennen mijn levensgezellin nu wel een beetje. Handig manoeuvreert ze zich door de kluwen van mensen en stapt als 4e in, met uiteraard in haar kielzog, Uw scribent. De laatste 4 jongelui dreigen te worden achtergelaten, totdat iemand achterin roept dat er nog plaats is. Het zou ook heel sneu zijn geweest, want deze jongelui hebben alle ouderen voor laten gaan. Is het heel erg als ik zeg dat je dit in Nederland absoluut niet meer meemaakt?

Twintig minuten later dan het routeschema aangeeft komen we weer aan bij Rio Racon, de laatste halte. Dan zijn we ook wel toe aan een broodje, want we vallen bijna van onze graat.

Het was een vermoeiend uitje, deze keer.

Rio-Mar 25

 Bewolkt 15 graden, zo nu en dan een bleek zonnetje.

Het is relatief frisjes als ik na het ontbijt de fiets pak om in El Verger 5 km naar het zuiden naar de Lidl te gaan. Ali vertrouwt het nog steeds niet om op de fiets te stappen en dat is eerst ook maar beter, want nog zo'n val lijkt me niet handig.

Vanmorgen krijgen we bericht dat Henk zijn boot weer helemaal klaar is en alles weer top functioneert. Hij moet hem nog wel even uit Lelystad terugvaren naar het Paterswoldsemeer, maar dat lijkt mij een feestreis te worden. Ik schat in dat Henk op dit moment een gelukkig mens is.

Dit gezwel zien we wel meer hier op bomen tevoorschijn komen en het is een vreemd gezicht, zo'n pukkel op een boom. Het is een soort biologische schimmel die zich ook wel op takken manifesteert.

Gisteren komt een gezinnetje aan in een bus camper. Het weer speelt niet echt mee en pappa loopt ook maar nurks rond.

Zoals gezegd, het is frisjes, dus houden wij ons liever schuil in de camper, want de gure wind maakt het er niet aangenamer op. Als wij, na de boodschappen, aan de koffie zitten, zien we de Spaanse pappa richting het strand gaan. Hij is compleet ingepakt met alle aanwezige kleding, die ook maar beschikbaar is in het kleine bus campertje. 

Zijn kleine dochter wil naar het strand, dus gaan ze naar het strand, al straalt pappa aan alle kanten uit dat hij hier geen enkele zin in heeft. Diep weggedoken in zijn parka met de capuchon zo ver mogelijk over zijn hoofd getrokken, waar nog net een bungelende sigaret in zijn mond zichtbaar is. Een schepje en een emmertje in iedere hand. Ali ziet ze een uurtje later aan de waterkant. Pappa geduldig wachtend, tot deze opgave weer achter de rug is.

Kijk, het kan dan fris zijn zo aan het strand, met de Semana Santa (goede week) neem je het ervan.  Dit stel heeft zich aan de waterkant geïnstalleerd om te genieten van de de dingen die gaan komen. Ook al is het een beetje lijden, want is daar deze week ook voor? Het lijden van Christus te herdenken?

Het is misschien een beetje overdreven, maar deze bloemen passen hier op dit moment uitstekend, IJsbloemen, zijn ze niet prachtig.....

Terwijl ik dit zit te tikken, trekt de bewolking weg en straalt de zon in volle glorie, dat is Spanje in deze dagen.