Thuis in de werkelijkheid

Thuis in bed wakker worden met  een beperkt uitzicht, in dit geval door de mist. Hopelijk wordt dit vandaag geen ‘echte’ en herfstachtige werkelijkheid.

Een bezoek aan de Cardioloog staat op het programma. Het gekke is, dat ik mezelf ‘ up to date’ aankleed, alsof dat enig verschil maakt bij een “inwendig” onderzoek. Je hoopt op het beste, maar weet dat de werkelijkheid anders kan liggen.

Dr. Gerhards is ‘ straith’, het gaat goed, maar als de fietstest een probleem aangeeft, “gaan we weer Katheteriseren”. Ik doe enorm mijn best om niet uit te schreeuwen “ dat ik dat niet wil” Heb je en keuze? Oké, Ik heb een keus, maar die keuze wil je niet met de buitenwereld delen.

Ik wil op reis en niet anders dan op reis. Noem het een vlucht en ik zal het niet ontkennen.

Ruinerwold De Toffe Peer 3

In 1925 werd de 7 kilometer lange Dokter Larijweg aangelegd en werden er meer dan 1000 hoogstam perenbomen langs de weg geplant. De vruchten werden in de beginjaren door gemeentearbeiders geplukt en door de gemeente verkocht. Toen het plukken te duur werd ging de gemeente er toe over de peren per perceel op stam te verkopen. Tot op de dag van vandaag gebeurt dit, inmiddels onder de verantwoordelijkheid van ‘museumboerderij de Karstenhoeve’.

 

Bij opbod worden de bomen per stuk of per kavel aan de hoogste bieder verkocht. De koper heeft tot middagnacht om de boom kaal te plukken. Daarna zijn de bomen algemeen goed en mag iedereen de overgebleven peren meenemen. Maar zeker niet eerder, want als Ali iets te lang onder een boom staat te kijken naar de ‘gevallen’ peren wordt ze al, door een voorbij fietsende bewoner, gewaarschuwd dat het nog geen 4 oktober is.

Dat het niet altijd een vetpot is bewijst de bovenstaande foto die we tijdens onze fietstocht langs de Larijweg tegen komen! (zoek het peertje)

 

Maar wat is het onderweg mooi ondanks de dreigende buien. Op het moment dat we Ruinen in fietsen voelen we de eerste druppels en parkeren de fiets bij restaurant Luning en drinken een heerlijke kop cappuccino. Het buitje is van korte duur dus kunnen we weer verder.

Kennelijk verwachten ze in Drenthe binnenkort sneeuw, gezien dit pad, speciaal aangelegd voor een ‘langlaufer’!

Kennelijk wordt dit de laatste mooie en zomerse zondag en daar denkt deze libelle ook zo over en legt zich te ruste op mijn been.

Morgen maar weer eens kijken of het huis er nog staat.

Ruinerwold De Toffe Peer 2

Het is een kleine wereld als we wakker worden en dat heeft niets te maken met het alcohol gebruik de vorige avond. Na het ontbijt gaan de fietsen van de camper en gaat het richting het dorp Ruinerwold.

  

Het oude vrouwtje lokt ons in een alleraardigst winkeltje waar je jezelf, als je even de 3 bloedmooie meiden weg denkt, een eeuw terug waant. Alle artikelen die je ziet kunnen door je oma gekocht en gebruikt zijn.

 

 

Hoewel het reclame bord rechts in de huidige ‘zwarte Piet’ discussie ook wel eens controversieel gevonden zou kunnen worden.

 

Na de inkopen bij de Coop gaat het richting Havelte. De zon doet haar best, het kwik loopt op naar 24 graden en de atmosfeer wordt drukkend.

 

Terug op de camping wijst Ali mij op een enorme paddenstoel en een prachtige vijver, maar er lang van genieten wordt ons niet gegund omdat een korte onweerbui ons weer naar de camper dwingt.

Als het weer het morgen toestaat gaat het  op de fiets de andere 3,5 km van de Dokter de Larijweg af.

Ruinerwold De Toffe Peer 1

Weer voor een paar dagen onderweg en wel naar “De Toffe Peer”, een mooi recreatie centrum van Tineke en Bert Bal. Ja inderdaad, diezelfde Tineke en Bert waarmee wij jaren geleden diverse vakanties vierden met onze schepen. Hier nog op de foto met Happy, hun helaas overleden hond.

Een idyllische plek in het mooie Zuid-West Drenthe. http://www.detoffepeer.nl

Het wordt een weekend van lekker bijkletsen en genieten van de rust en in de omgeving fietsen.

Weer thuis

Door allerlei afspraken de komende weken,toch maar even thuis. Ik neem gelijk ook maar even de tijd om het laptopje weer wat leven in te blazen. En het is gelukt, ik zit weer te tikken op m’n oude vertrouwde Notebook.

 

Jammer dat hierbij veel foto’s van onze trip naar Turkije verloren zijn gegaan, maar je kunt niet alles hebben. Gelukkig dat ik nog een aantal terug kan halen uit DropBox.

Na een dag hard werken zijn er weer een kleine 1500 foto’s gered. Ook deze prachtige foto’s van Cappadocie tijdens mijn ballon vaart.

Ik kan weer wat rustiger slapen.

Nederland 5 Stegeren 2

Vandaag ben ik weer eens helemaal blij dat wij een camper hebben. Op het moment dat wij ergens aankomen duurt het hoogstens 10 minuten  voordat wij volledig geïnstalleerd aan de koffie, of beter, een biertje zitten.

Zoveel anders gaat het met een caravan.  Tegenover ons komt een jong stel aan met hun redelijk nieuwe caravan. Eerst wordt de 'sleurhut' geplaatst, wat zonder een zogenaamde mover ook nog een hele toer blijkt te zijn. De gemoederen raken hierbij al een beetje verhit.
En dan komt de voortent uit de auto en begint het echte circus. Het hele opzetten van de voortent neemt 'zegge en schrijve' 1 1/2 uur in beslag. Ik zit het allemaal met opperste verbazing te bekijken. Het aantal haringen dat wordt gebruikt lijkt mij onwaarschijnlijk hoog  en deze worden ook nog eens tot het eind in de bodem geslagen.

Ik denk dat de haringen aan het eind van de vakantie onvindbaar blijken te zijn en nog tot jaren in de bodem blijven zitten.

Nederland 4 Stegeren

Voor vandaag is de route uitgezet naar een camping in Stegeren. Mocht U de behoefte hebben op te zoeken waar dat ligt, Ommen is de 'grootste' plaats in de buurt.

Bij navraag blijkt, dat de keuze voor deze camping, de aanwezigheid van een zwembad de grootste drijfveer schijnt  te zijn. En het bad blijkt ook nog eens verwarmd te zijn. Nu is mijn ervaring dat de verwarming het dan wel doet, maar op een heel laag pitje.

De route naar "de Kleine Wolf", via 'vermijd snelwegen', is er eentje die werkelijk de kleinste weggetjes weet te vinden. Over 50 km doen we ruim een uur. Ali geniet vooral van de prachtige luchten en fotografeert voor het lieve vaderland weg.

Het inschrijven bij de camping duurt en duurt, waarbij ik niet begrijp wat er aan de hand is. Ik krijg het vermoeden dat het verder gaat dan 1 nachtje slapen, maar om een huwelijk onder huwelijkse voorwaarden. Het contract wordt verpakt in de bovenstaande tas, waar wij nog jaren onze boodschappen in kunnen halen en bevestigt mijn angst enigzins.
Over de camping niets anders dan goed. Alles ziet er fantastisch uit en de toiletten zien eruit alsof ik de eerste ben die er een bezoek brengt.

Nederland 3 Erve Velpen 3

"Het is jullie schuld dat wij hier staan" roept een mevrouw vanuit de zojuist naast ons gestalde camper. Nu staat hun camper inderdaad pal onder een Eikeboom, waaruit regelmatig eikels vallen en op hun dak terecht zullen komen. Ik kijk nog eens, nee, zo ruim hebben wij onze fietsen nou ook weer niet op de andere vrije plek gezet. "Jullie zijn toch Herman en Ali" vervolgt ze. "Ja want zie je, ik volg jullie blog" Opgelucht haal ik adem en onmiddellijk daarna, "mijn blog?, Hoe komt u daar aan?" Ik hoor de onozelheid in mijn eigen stem doorklinken. "Tja, via, via!" Er volgt een leuk gesprek over de belevenissen over en weer.
Ik begin mij te realiseren dat niet alleen familie, vrienden en kennissen dit lezen.

O ja, op dit moment is Gerard, de eigenaar van de camperlocatie, bezig de verbinding tussen veld 1 en veld 2 te plaveien met zware betonblokken en dat komt de rust, op dit moment, niet ten goede. Maar de klus is in 2 dagen geklaard en dan kunnen de campers weer, na een regenbui, met schone bandjes naar veld 2 rijden.

We fietsen door het Twentse landschap waar ze kennelijk, in juni en juli, ook last van de Eikenprocessierups hebben gehad. Hoewel Ali, na mijn waarschuwing, toch nog op zoek gaat naar een paar rupsen die kennelijk achteraan in de processie lopen.

Die processie werd in vroeger tijden en nog steeds ook naar dit beeld gemaakt om een goede oogst af te dwingen. Het verhaal gaat dat dit al vele eeuwen wordt gedaan.

Ook de natuur is werkelijk geweldig, rijdend door het bos vallen de kastanjes als appeltjes naast ons op het pad en ieder moment verwacht ik eentje op mijn hoofd te krijgen. Maar paddestoelen, zoals deze, zijn in alle verscheidenheid te bewonderen.

Na een tijdje voor dit vreemde gebouw te hebben gestaan, niet wetend wat het voorstelt, helpt Ali mij uit de droom. Het is een overblijfsel van een oude molen. Ja, dan ziet iedereen het natuurlijk.

Het is nog te vroeg om te bepalen waar we morgen naar toe gaan.

Nederland 2 Erve Velpen 2

Ali heeft de voorbereidingen voor onze fietstocht van de volgende dag helemaal klaar liggen als gisteravond Gerard, de beheerder van de camperplaats, de pecunia komt ophalen. Als wij ethiousiast reageren op zijn voorbeeldige camperplek en daarbij ook de omgeving roemen, heeft Gerard een tip voor ons. De Gildehaus - Dinkel route. De Dinkel is een prachtig riviertje in Twente en Gildehaus een dorpje in Duitsland. De rondrit is 41 kilometer, dus goed te doen.

Ali haar voorbereiding kan de prullebak in, want het wordt de Gildehaus-Dinkel route. Een zogenaamde 'grensoverschrijdende' fietsroute. Nu is van een fysieke grens geen sprake, want zo fiets je vrolijk en fruitig op Nederlandse bodem en plots zie je de naambordjes van de weggetjes en laantjes in het Duits verschijnen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik hier op een onvervalste 'smokkelroute' rijd.

Aan wegbewijzering hoeft het hier niet te liggen, want het is perfect voorelkaar. De grap is alleen dat soms het bordje groot is, soms klein, soms rechts van het pad staat, soms links, soms hoog op een paal zit, soms in het gras, soms staat het ook aan de overkant van de weg en verder zijn alle combinaties van dit alles mogelijk.

In Losser komen we een "Bleekveld" tegen. Nu legde mijn moeder vroeger de was ook in de 'bleek' en dat had niets te maken met bleekwater. Ik herinner mij ineens een verhaal. Ik had de gewoonte om mijn kleding achter mijn bed te gooien. Maar op een dag kon ik mijn lange broek niet vinden en keek achter mijn bed. Alles was weg, mijn complete gardarobe was weg. "Moe, wer binne mien kleren?, Inne bleek jonge, must zu mar bij de was doenn", was het luchtige antwoord van mijn moeder.

In 1774 werd de dorpsbleek in Losser aangelegd. Een grasveld, doorsneden met reken (sloten) waaruit het linnen bevochtigd kon worden, zodat de zon zijn blekende werking goed kon doen. Een bleek werd meestal gesticht door een fabrikeur. Maar in Losser kwam het initiatief van de bewoners van het Dorp Losser.

In Gildehaus komen we, na een pittige klim, bij de "Ostmuhle" met een prachtig uitzicht. Hoogste tijd voor een kop koffie met "Flaumenkuchen" Hier vindt Ali het nodig om 'eventjes' van de route af te wijken.

Na een aantal kilometers stuiten we op een soort uitspanning, met verderop een 'grensovergang' en wel midden op een bospad. Toch nog maar even een broodje en wat te drinken.

Midden in het bos komen we dit bord tegen. Ik bedoel, zoiets zet je bij een snelweg en niet bij een bospaadje. Lijkt mij.

Morgen toch maar de uitgewerkte fietsroute van Ali, is anders ook een beetje sneu, nietwaar?

Nederland 1 Erve Velpen

Erve Velpen staat voor " het erf Velpen" en ligt in het Twentse De Lutte wat dan weer, naast een leuk dorpje, ook een riviertje is. Bent U er nog?

Maar eerst maar even over vanmorgen, waar al weer vroeg de stoelendans om de voorste plekjes van start gaat. Nog tijdens ons ontbijt lopen en rijden er alweer camperaars langs. Sommigen roepen zelfs de hulp van de 'Hafenmeister' in. Ik zie de bui hangen voor de oudjes, die ons gisteren benaderden en loop even naar hun toe. " Jullie kunnen beter even jullie stoelen voor onze camper neerzetten, dan is "der Platz belegt". Nou wil het geval, dat de 'oude baas' nog even met de 'Hafenmeister' heeft overlegd over de aanstaande ruil. Maar een 'Meister'  is "alleen"  der Meister en alleen hij 'bepaalt' hoe een en ander geregeld wordt en niemand anders. Dus het verhaal gaat niet door. Als we wegrijden zien we iemand anders het plekje aan het water 'inpikken'. Soms kun je maar beter niet 'te' netjes zijn.

We zetten TomTom weer in de 'vermijd snelwegen' mode, wat ons op een gegeven moment de schrik om het hart bezorgt. We rijden een weggetje in, dat steeds smaller wordt en waar later maar 30 km/u gereden mag worden. Het weggetje is 7 km lang, voor er een afslag komt. Als we dan ook nog een vrachtwagen tegen komen, wordt het 'billenknijpen'. Even verderop geeft de TomTom aan dat we hier 100 km/u mogen rijden. (zie foto) terwijl er net genoeg breedte voor de camper is.

Maar mooi is het en mooi blijft het tot we onze camperplek bereiken. We hebben veel, heel veel, camper plekken gezien en beoordeeld, maar ik durf wel te zeggen dat "Erve Velpen" in De Lutte de kroon spant. 2 veldjes met respectievelijk 9 en 11 ruime plaatsen. Stroom voor alle plekken, toilet, ook voor gehandicapten en een douche. Vergeet ik nog bijna de gratis Wifi.

En dan de omgeving. We fietsen even naar het dorp De Lutte en bezoeken daar de uitgebreide VVV, annex bibliotheek. Kopen een  zogenaamde 'Knooppuntenkaart' en maken "even" een rondje van 7 km. Wat kan ik zeggen?
Fiets vanaf De Lutte richting Oldenzaal, neem als koers knooppunt 73 en daarna knp 60 en daarna knp 61. Op de Paasberg kijk je over Duitland uit.
Mocht U nog nooit in Twente zijn geweest, sterker nog, wel eerder bent geweest en deze 7 km nog nooit gereden?
U ziet Twente, zoals U Twente nog nooit hebt gezien. Adembenemend mooi!

Ik hoor zojuist dat de route voor morgen alweer is uitgezet, maar mooier gaat het echt niet worden!

Om Ilse de Lange te citeren: "Het geeft een warm gevoel als ik weer in Twente ben".