zaterdag 31 mei 2014

Ortahisar 5 (Cappadocie)

Het is vroeg als ik dit aan het tikken ben, maar daarover zo dadelijk.

Gisteravond zijn we gaan eten in een gigantisch hotel, in een stadje hier van de camping best wel een stuk vandaan. Met 2 busjes worden we naar het hotel vervoerd. Nu is mij wel verteld dat de hoteleigenaar iemand was die ook iets met de camping van doen had, maar toen er een dame ons op het bordes van het hotel welkom heet, moet ik toch even 2 maal met mijn ogen knipperen. Is dit echt dat oude vrouwtje, dat ik regelmatig over de camping zie sloffen? Is dat dezelfde vrouw in een slonzige broek, met een hoofddoek op en daar bovenop een gekke pet? Ja, dit moet haar wel zijn, deze eigenaresse van dit hotel. Een ieder krijgt een hand en we worden vervolgens naar onze plek begeleid. Deze kleine vrouw, die medewerkers met een genadig knikje begroet, wijst ons de weg. Het buffet wordt inmiddels ingericht en omdat we niet de enige eters van vanavond zijn, naar ik schat nog een kleine 100, is dit een enorm buffet. Geen nee te koop. Een buffet van wel 10 meter alleen met koude gerechten;  een zelfde buffet met warme spijzen en eentje met alleen maar toetjes. Op de zijkant zijn koks bezig allerlei soorten vis en vlees te bereiden. 2 dingen wil ik er even uithalen. De kalfslapjes, als ik het niet beter had geweten zou ik denken dat mijn moeder ze had klaargemaakt, compleet met zo’n lekkere rand vet. Met de toetjes loop ik achter de eigenaresse aan en vraag haar wat ze kan aanbevelen. Ze wijst me op een wit goedje en vertelt dat dit heerlijk is en typisch Turks. Weer aan tafel vertelt een ober mij, dat dit wel heel erg Turks is en op mijn vraag wat het is, zegt hij “Brood met melk”.  Wat nou, typisch Turks?! “Weake Bole” zal je bedoelen. Mijn moeder maakte dat vroeger, oud brood met melk en het liefst heel veel suiker. Mijn avond is geslaagd en mijn moeder is erbij.

IMG_6106 (800x450)

5.45 uur worden we wakker van een geraas boven de camper. Het geluid komt mij bekend voor, dat is een ballon. Ik spring uit bed, grijp mijn camera en schiet dit plaatje door het dakluik.

 IMG_6108 (800x450)

De een na de andere ballon scheert werkelijk vlak over onze camper heen.

Als ik een broek aan trek en naar buiten loop, zie ik nog net een ballon  over de boomtoppen scheren.

IMG_6126 (800x450)

IMG_6127 (800x450)

 

En dan……… plotseling voor mij op de grond zit een Hop.

IMG_6117 (800x450) 

IMG_6118 (800x450)

Een hop is een zeer schichtig dier, dat nauwelijks te fotograferen blijkt en hier zit hij of zij vlak voor mijn neus. Even later vliegt ze naar een boom en lijkt te zeggen, “Ik poseer hier voor de laatste keer, doe je best”.  Als ik de foto’s aan een vogelkenner laat zien is hij stomverbaasd.

We gaan kijken wat deze dag ons nog meer voor  moois gaat brengen. Het is nu nog maar 6.45 uur en nog een lange dag te gaan.

17.00 uur. We staan op de nieuwe camping in Bogaskale en hebben nu Cappadocie verlaten. Nog net op tijd kunnen we nog een foto nemen van de rotsformaties waar Cappadocie om bekend staat.

SAM_5269 (800x533)

Die gekke rotsformaties, waarin een schijnbaar wankel evenwicht een soort van hoedje op staat. En denk niet dat dit door mensenhanden is gedaan, maar puur door erosie en de verschillende samenstellingen van de tufsteen hebben dit bewerkstelligd.(Pffftt)

De eerste kilometers zijn saai, in verhouding met Cappadocie, want dit wil ik nog wel zeggen over Cappadocie, “je moet het zelf ooit eens gezien hebben.” De verandering gaat zo snel, dat je de overgang vertaalt naar saai, maar ook dit heeft zo zijn/haar bekoring.

SAM_5260 (800x533)

Maar misschien is dit “a man's mind”

SAM_5240 (800x533)

In deze desolate omgeving wordt het 1e na het andere pompstation onttakeld, terwijl er 500 meter verderop een nieuw station wordt gebouwd.Maar als je ergens de schoonheid van inziet, wordt alles mooi, nietwaar.

Morgen staat er een excursie op het programma naar de oorsprong van een Hettitische beschaving, of hoe je dat ook schrijft.

vrijdag 30 mei 2014

Het leed van 19 heren en 1 dame

Op 1 van de laatste trips in Turkije blijkt dat het niet mogelijk is om de Tolwegen te vermijden, dus moet er een Vignet aangeschaft worden. Op dat vignet, dat correspondeert met het kenteken van je camper, wordt dan een vooraf afgedragen bedrag gestort. Iedere keer, dat het voertuig een poortje passeert, wordt er een bepaald bedrag afgeschreven.

Maar dit vignet is alleen maar verkrijgbaar op het PTT postkantoor, ja ook hier is het de PTT. Nu moet een ieder persoonlijk dat vignet komen halen en betalen, met medeneming van het paspoort en kenteken bewijs. Dus stappen 19 heren en 1 dame in een vooraf gehuurd busje.

20140529_104009 (800x450)   20140529_104025 (800x450)

Het is ruim 35 graden, maar gelukkig heeft het busje Arko (Alle Ramen kunnen Open) en wordt de 8 km lange tocht aanvaard. Als we met z’n allen het kleine PTT kantoortje binnenstappen, ontstaat er een soort van paniek. Want nog nooit zijn er zoveel tegelijk in dit kleine kantoortje geweest. Zelfs de directeur van het kantoor komt een kijkje nemen en aanschouwt met enige zorg de ‘menigte’, want zo moet dit ongeveer op hem overkomen.

Nu heeft zich een paar weken geleden iets voorgedaan met een aantal campers onder ons. Sommigen hebben al een stuk Tolweg gereden en hoogstwaarschijnlijk staat er dus een boete voor deze camperaars open. Er wordt besloten om eerst te informeren naar de eventueel openstaande boetes. Stel je even voor, je vraagt dit aan een PTT ambtenaar, zoiets als bij de groenteboer vragen naar je saldo op de bank. Het volgende pandemonium speelt zich voor mijn ogen af.

Aan de telefoon is Yaser, onze camping manager. Dick stelt een vraag aan Yaser, geeft de telefoon aan de ambtenaar, die luistert naar de vraag, geeft antwoord, geeft de telefoon weer aan Dick en die hoort het antwoord van de ambtenaar via Yaser. Nu is het wel duidelijk, waar de Tolpoorten, zonder betalen zijn gepasseerd, maar maak dat maar eens duidelijk aan een ambtenaar die normaal alleen maar postzegels verkoopt. Dus gaat de telefoon herhaalde malen heen en weer. Bent U er nog?

Plotseling ontdek ik op de heup van de ambtenaar een levensecht pistool en realiseer ik mij dat dit helemaal geen PTT beambte is maar een beveiliger. Nu spreekt deze beveiliger een paar woorden Engels, zoals “sit down” , maar er zijn maar 4 stoelen in het gebouwtje, dus dat heeft niet echt effect. Daarbij is iedereen nieuwsgierig naar de uitkomst van dit geheel en wil er zo dicht mogelijk bij staan. Landkaarten worden er bijgehaald, maar men komt er niet uit. En dit alles speelt zich letterlijk en figuurlijk boven en over het hoofd af van de enige medewerkster van dit kantoor.

Dick heeft een soort van oplossing, “Diegene die zeker weet dat hij of zij een boete heeft, gaat het vignet het  eerst aanvragen, zo kunnen we zien of het problemen oplevert.” De “groenteboer en banksaldo” argument blijft natuurlijk bestaan. Nu moet er uitgelegd worden dat wij allemaal een vignet willen en dat is ook niet zomaar voorelkaar. Maar dan eindelijk, paspoort en kenteken in de aanslag en 50 Tl voor de betaling. De “boeteklanten” krijgen zonder een probleem een vignet, behalve de eigenaar van een Arto camper, want die heeft een tandemmaster met een grotere wielbasis en dan zit je in categorie 3 en……. U raadt het al, die vignetten hebben ze niet in dit kleine kantoortje. Er wordt met maten geslingerd, omtrent de wielbasis, dat het een lieve lust is. Totdat ik ontdek dat op het ‘nieuwe’ kenteken bewijs, dat plastic ‘kaartje’ de wielbasis simpelweg ontbreekt.

Nu ineens weet niemand meer over het ‘hoe en wat’ van de criteria en hoe dit gecontroleerd wordt en of ze hier het “plastic” wel gaan accepteren.  Let wel, de uitgifte van de vignetten wordt gedaan door het meisje, dat steeds roder begint aan te lopen. Als 1 van ons aan de “pistool”meneer vraagt of hij kan meehelpen, wijst deze demonstratief naar zijn badge, met andere woorden, “dat is niet mijn werk”. Ik verdenk de directeur ervan, dat deze inmiddels een aanvraag voor een 2e medewerkster aan het opstellen is, want een dergelijke omzet en handelingen is in geen jaren voorgekomen en dat vraagt om uitbreiding van personeel, wat hem natuurlijk ook nog belangrijker maakt.

Inmiddels heeft het meisje de slag aardig te pakken en duurt iedere handeling hoogstens 10 minuten. Ook het “plastic”krijgt zonder bezwaar het felbegeerde vignet. Als iedereen, behalve de Arto eigenaar, zijn vignet heeft, kunnen we terug naar de camping. De bewaker staat bij de uitgang iedereen opgelucht een hand te geven en rekent stiekem ook op promotie. Tenslotte heeft hij de directeur kunnen laten zien dat hij dit soort situaties, soepel en in het Engels, kan oplossen.

donderdag 29 mei 2014

Ortahisar 4 (Cappadocie)

Het is 10 minuten over 4, op deze Hemelvaartsdag, als de oproep voor het gebed mij wakker maakt, precies 5 minuten voordat de wekker gaat. Vandaag gaat het gebeuren. Wij varen de hemel in, maar dan met een ballon.

IMG_6035 (800x450)

Nog slaapdronken worden we met een busje naar de opstijgplek gebracht, waar we met een kop koffie eerst weer tot de levenden worden geroepen. Ondertussen kunnen we de voorbereidingen van een afstandje bekijken.

IMG_5936 (800x450) 

Immens grote ballonnen worden eerst met hete lucht kanonnen gevuld, daarna wordt de lucht, in de ballon, verder verhit met enorme branders.

IMG_5947 (800x450)    IMG_5949 (800x450)

Langzaam richt de ballon zich op, hij is zo groot dat ik niet ver genoeg kan lopen om hem in z’n geheel op de foto te nemen.

IMG_5950 (800x450)  IMG_5952 (800x450)

En dan is het met z’n 28- en instappen geblazen; je verbaast je dat dit ding nog de lucht in kan gaan.

En dan gaat het langzaam, heel langzaam omhoog en ontplooit zich een uitzicht dat z’n weerga niet kent. Eerlijk gezegd hebben die eerste meters op mij een verlammende uitwerking en als iemand mij de keus had gegeven, ik zou weer zijn uitgestapt. Maar het went snel en dan kan het grote genieten beginnen.

IMG_5994 (800x450)

De zonsopgang maakt dit spektakel tot een feeërieke belevenis en dat het een spektakel is valt niet te ontkennen.

IMG_6030 (800x450)

Want rond om ons heen stijgen minstens 80, zo niet meer, ballonnen op.

IMG_6040 (800x450)

Het uitzicht is adembenemend en ik zou alle 164 opnames wel op deze weblog kunnen plaatsen, alles is even mooi.

IMG_6063 (800x450)  IMG_6067 (800x450)

Na een vlucht van ruim 50 minuten zien we in de verte de auto met aanhanger al staan en tot mijn niet geringe ver-  en bewondering, zet de piloot het enorme gevaarte precies op de aanhanger neer……… 

IMG_6086 (800x450) IMG_6089 (800x450)

De champagne staat klaar en na een korte toespraak van de piloot wordt er getoast op een goede vlucht. Het is champagne met bubbels, maar of er 1 druppel alcohol in zit betwijfel ik ten zeerste. Het blijft een land van Moslims natuurlijk.

SAM_5183 (800x533)  IMG_6099 (800x450)

Een oorkonde en een foto, als bewijs, hangen nu pontificaal in de camper.

We zijn terug van een avond vol eten, drinken en dans. Stel jezelf voor, een rond podium en rondom 5 oplopende tafels, zoiets als in een bioscoop. Dat alles uitgehakt in een tufstenen grot.

SAM_5185 (800x533)

Daar worden gedurende de gehele voorstelling eten en drankjes geserveerd, terwijl in het midden dansgroepen traditionele dansen opvoeren. Wij zitten hoog, waardoor de foto’s een wat lagere kwaliteit hebben.

SAM_5209 (800x533)

Natuurlijk mag een buikdanseres niet ontbreken op een dergelijke avond. Het eten is prima verzorgd, maar de alcoholische dranken zijn wat aan de sterke kant. Ik zie kans 1 Wodka Jus, die zo sterk is dat ik denk pure Wodka te drinken, te verwerken en verder houd ik mij bij witte wijn.

SAM_5217 (800x533)

Ter  afsluiting nog een ontroerend moment, Mary vraagt Jetty ten dans, terwijl Jetty al 34 jaar aan haar rolstoel gekluisterd is.

Morgen, rust?

woensdag 28 mei 2014

Ortahisar 3 Cappadocie

Vandaag maken we met onze camping manager Yasar een wandeling door het gebied rond de camping. Door kloven, grotten en bergpaadjes. Als je zo, te voet, door het gebied loopt maakt het een onuitwisbare indruk. De grootsheid van deze rotsformaties komen, als je wandelt nog beter over en voel je jezelf als mens steeds nietiger worden.

IMG_5913 (800x450)

Yasar, de Turkse, perfect Duits sprekend manager van de camping.

  IMG_5919 (450x800)    IMG_5905 (450x800)

Sommige rotsformaties hebben vormen die vreemde associaties oproepen.

IMG_5916 (800x450)

Soms lijkt het alsof een reuzen kabouter ons vanachter de struiken in de gaten houdt.

IMG_5927 (800x450)

O, ja, nog een klein voorvalletje: Yasar waarschuwt ons voor de oplichtingspraktijken van een sap verkoper, halverwege de wandeling van rond de 1 1/2 uur. "Koop daar geen sap, want hij vraagt minstens 10 Tl = 3.60 euro per beker”. Als we daar aankomen staan er al een paar mensen een beker sap te kopen en betalen ze prijzen tussen 6 Tl en 8 Tl. Ik vraag wat een beker kost, “6 Tl” zegt het baasje, terwijl hij ziet dat ik me weer bij de groep van 30 man voeg. Hij maakt een grote beker sap klaar en komt ermee naar mij toe, “5 Tl”fluistert hij. Ik schud nee, “4 Tl” vervolgt hij en drukt mij de beker sap in de handen. Als hij merkt, dat ik het rondbazuin van die 4 Tl maakt hij nog een aantal bekers en komt naar ons toe om de mensen die in de handen te drukken en moedigt mij aan het nog eens te roepen. Wat zijn dit toch donders handige mannen, om zo hun handel aan de man te brengen. En nu maar hopen dat hij het sap niet heeft aangelengd met onzuiver water, want anders hebben we morgen de  diarree poppen aan het dansen.

IMG_5928 (800x450)

Na 1 1/2 uur wandelen is Ali maar wat blij om door een busje weer naar de camping te worden vervoerd.

Morgen om 4 uur opstaan om met een ballonvaart mee te gaan.

dinsdag 27 mei 2014

Ortahisar 2 (Cappadocie)

Op deze 27e mei is het vroeg uit de veren geblazen. Het vertrek van de bus staat om 9 uur gepland. Vandaag staat een rondrit in het gebied Cappadocie op het programma.

Cappadocie is een landstreek ten zuiden van de steppe in de Turkse regio's Centraal-Anatolië  en Oost-Anatolië. Het gebied staat op de wereld erfgoedlijst van UNESCO. Het bestaat uit een tufsteenlandschap, ontstaan door uitbarstingen van de Dagi-vulkanen en kalksteen waarin karst-verschijnselen te zien zijn. Door langzame verwering en de verschillende gesteentetypen, die elk anders en met een andere snelheid eroderen, is een bijzonder eigenaardig en grillig landschap ontstaan. In de karst-grotten zijn in de loop der tijd kerken gebouwd, waar we een aantal van gaan bezoeken.

IMG_5864 (800x450)

IMG_5841 (800x450)

Tijdens onze eerste stop komen we een ander fenomeen tegen, namelijk deze dames, die zich laten fotograferen in verband met het halen van hun diploma Economie aan de Universiteit.

IMG_5850 (800x450)  IMG_5855 (800x450) 

Het gekke is dat ondanks hun studie, geen van allen ook maar 1 woord in een andere taal spreekt of verstaat. Wel weer grappig, dat 1 meisje haar Universiteits hoedje bovenop haar hoofddoek draagt.

SAM_5119 (800x533)  IMG_5839 (800x450)

De kerken zijn van binnen beschilderd met het verhaal van Christus, omdat in vroeger tijd de mensen niet konden lezen en ze toch het verhaal uitgelegd wilden hebben.

IMG_5877 (800x450) IMG_5876 (800x450)

Wij krijgen uitleg van onze uitstekend Duits sprekende, maar Turkse camping beheerder. Hij vertelt het kruisigingsverhaal tot in perfectie, aan de hand van de eeuwenoude tekeningen.

Na de eerste uren worden we gelaafd met typische Turkse spijzen, tijdens een gezamenlijke lunch.

IMG_5894 (800x450) IMG_5891 (800x450)

Op het pleintje voor het restaurant staan oude vrouwtjes poppetjes te verkopen, die ook door hunzelf worden gefabriceerd. Na enige aarzeling worden er toch nog een aardig aantal aan de vrouw gebracht, want echte mannen wagen zich niet aan dergelijke aankopen. Ook de vrouw, die de tassen aanprijst doet goede zaken.

Morgen wordt er een wandeling door de omgeving gemaakt en hoop ik die typische puntbergen met van die hoedjes te kunnen fotograferen.

maandag 26 mei 2014

Ortahisar 1 (Cappadocie)

Om 8.15 uur wordt er gezongen voor de camper van Dick, die vandaag zijn verjaardag viert. Daarna gaan we genieten van een ontbijt, dat is aangeboden door de camping eigenaar.

SAM_5031 (800x533)

Twee dames bakken voor ons een soort pannenkoek, welke je kan laten beleggen, dat de derde dame doet, met honing of kaas.De kaas is dan wel een soort Danisch Bleu.

SAM_5065 (800x533)

Daarna worden we op een soort platte kar, “an masse” en dwars door het dorp vervoerd naar een “Kervanseray”.

Dit is, in vroeger tijd,  een veilig heenkomen op de zogenaamde ‘zijderoute’. Hier was het mogelijk je onderweg verzamelde goederen weer te verkopen, je kamelen te stallen en iets te eten. Ik krijg het idee, dat de plaatselijke bevolking ons, toeristen,  als een bezienswaardigheid bekijken. Daar heb je weer een paar van die malloten die zich op een boerenkar door het dorp laten vervoeren. En dat terwijl er een veel kortere weg is naar de Kervanseray.

SAM_5038 (800x533) SAM_5043 (800x533) 

Hierna worden naar een fabriek gebracht, waar Turkse kleden worden hersteld.

SAM_5059 (800x533)

Deze meneer herstelt een origineel tapijt van AtaTurk in opdracht van de vrouw van de huidige 1e minister, die een nieuw AtaTurk huis origineel wil inrichten. De tapijten worden hier hersteld met wol en zijde uit de tijd, dat het tapijt is gemaakt. Ik hoor een cynische opmerking “lopen die schapen dan met een kruk?”. Indrukwekkend blijft het om te zien met hoeveel geduld deze tapijten worden gerestaureerd.

Ik kan het niet laten en vraag; “Vrouwen knopen, soms maanden lang, dit  soort tapijten, waarom zitten hier alleen mannen te herstellen?” Er komt een verhaal over “patience” (=geduld) alsof vrouwen dat niet zouden hebben? Ik laat het maar zoals het is en troost mezelf met de gedachte dat hij niet ‘geduld’  maar iets anders bedoeld.

SAM_5068 (800x533)

We rijden de regio Cappadocie binnen, 1 van de  toeristische trekpleisters van Turkije en natuurlijk verschijnen dan ook de hotels, maar dat het op een dergelijke prominente plek moet?

Maar gelukkig is Cappadocie meer dan alleen hotels.

SAM_5089 (800x533)

Ons uitzicht, vanaf de camping Kaya, die als de mooiste camping van Turkije kan worden beschouwd.

Gisteren hoorde ik dat deze Weblog tot aan in Australië, Adelaide  wordt gelezen. Vanuit Cappadocie een hartelijke groet “to you  folks in Australie”

We blijven hier 5 dagen en gezien de uitleg van de camping- beheerder, worden dat 5 geweldige dagen, incluis  een Ballonvaart.