Rio-Mar 11

Zo langzamerhand vertrekken de Spanjaarden van de camping. Voor de meesten is de Semana Santa bijna voorbij en dit betekent dat er morgen weer gewerkt moet worden. Ook de kinderen moeten weer naar school. Het is dit jaar, hier op de camping, met een serene rust verlopen. Normaal, zeker als het beter weer, lees warmer, de avonden uitbundig gevierd worden. Dit jaar is het frisjes, dus blijven de meesten lekker binnen in hun respectievelijke camping onderkomen.

Natuurlijk worden er wel pogingen ondernomen om buiten te eten en te drinken. Vooral dat laatste, maar dit gaat niet door tot midden in de nacht, of later.

Het blijft natuurlijk sneu voor de kinderen, die zich nu moeten vermaken in of op de weinig droge plekjes op de camping. Want het is ook nog eens regenachtig, reken daar een straffe wind bij en je voelt bijna de huidige omstandigheden, jammer.

Als de zon dan weer eventjes door het wolkendek piept, ziet het er onmiddellijk weer vriendelijker uit.

Zeker als je die vriendelijkheid zelf gaat opzoeken, zoals hier vlak voor de receptie waar ze bakken met Spaanse Margrieten hebben neergezet.

Gisteravond zien we door de Ring camera een zeer apart wolken fenomeen in de straat. Het is een soort Noorderlicht, maar dan in Groningen. Zeer apart. 

Rio-Mar 10

 

Wat zegt het als je levenspartner een dergelijke foto maakt van een, voor mij, lullige houding en gelaatsuitdrukking. Is dit, "kijk hem eens druk aan de studie zitten" of is het meer "er is toch ergens wel een betere zoutzak te vinden dan deze?" Je weet het niet!

Maar als het puur om de foto gaat, ze kan ook mooie plaatjes produceren. Deze panorama foto is van gisteravond na een winderige dag. De onstuimigheid spat er vanaf. 

Ik denk, dat Jacob van Ruisdael dit 350 jaar geleden als een enorme inspiratiebron zou hebben ervaren.

Inmiddels is de camping overlopen door de Spanjaarden, die allemaal hun kinderen mee hebben gebracht. Het enige probleem is nu het "oversteken" ja, u leest het goed! Sommige kids rijden rond op hun "normale" fietsjes en dat gaat hard, maar anderen maken gebruik van een stepje, maar dan zo'n elektriek ding. Die hoor je niet aankomen, maar stuiven met een bloedgang hier over de smalle paden tussen de campers door.

Nee, deze afbeelding brengt mij niet op gruwelijke ideeën, maar is een illustratie die we voorbij komen als we, na de boodschappen, weer richting Devesses fietsen. Ik vind hem werkelijk, in al zijn simpelheid, beeldschoon.

Dat brengt mij bij het heugelijke nieuws dat de nestkast, in Groningen, weer bezet is door een fris nestje.

In de nacht verblijft er ook een koolmeesje in de nestkast, maar ik weet eigenlijk niet of deze ook het nestje aan het bouwen is. Het nest wordt door het vrouwtje gemaakt en bestaat uit plantaardige materialen, grassen, mos, dierenhaar, wol en veertjes. Nu is het opletten wanneer er eitjes komen.

Ik houd U op de hoogte.

Rio-Mar 9

Je kunt Ali niet gelukkiger maken dan het ontbijt buiten te genieten. En genieten, dat is het, zo in de ochtend rond half negen om in een rustig zonnetje te "Brekvesten". 

Let ook even op onze nieuwe Spaanse achterburen. Die schrikken er niet voor terug om hun oude caravan ruimschoots met de dissel over de straat te laten steken. Een dissel is dat uitstekende ding aan de voorkant van een caravan, die aan de trekauto wordt vastgemaakt. Vanmorgen, toen een forse camper vertrok, was het wel even oppassen.

Xabia het leuke kustplaatsje, waar we gisteren waren, heeft diverse verrassingen in petto. Volker vraagt of wij geïnteresseerd zijn in het bekijken van kerken. Nu is het stadje zo compact gebouwd, dat je niet direct een kerk in de buurt verwacht.

Wel zien we, vanaf de boulevard langs de zee, een futuristisch uitziend gebouw tegen een heuvel geplakt, maar daar verwacht je niet een kerk te zien. Maar als we dichterbij komen, zien we dit!

Nog voordat je de werkelijke kerk binnenstapt kom je dit lugubere beeld tegen. Eerlijk gezegd moet ik gissen naar de betekenis, of dit de zalving van Christus is, of dat het iets anders moet voorstellen.

Het is een indrukwekkend beeld, als je de werkelijke kerk (lees Tempel) binnenkomt. Dit wordt nog eens versterkt als je de betekenis van dit alles weet.

Want deze tempel wordt gevisualiseerd alsof het de bodem van de zee is, waarvan het oppervlak wordt gesplitst door de onderkant van de boot en de verlossing van de golven van schuim, die weer gecreëerd worden door wit licht.

De twaalf bogen stellen natuurlijk de 12 apostelen voor.

Zo gegrepen door de bouw van de tempel, zie ik pas bij het verlaten van de kerk dit gebouw. 

La Abdij. Het is het aangrenzende gebouw dat een klein klooster heeft, met bogen die de gotiek imiteren. 

Er valt veel meer over deze kerk van Onze-Lieve-Vrouw van Loreto of Parroquia del Mar in Javea (want zo schrijf je Xabia in het hoog Spaans) te vertellen, maar dit lijkt mij eerst wel genoeg.

Wat volgt is een enerverende rit met prachtige uitzichten over Denia en zijn prachtige haven. Zo nu en dan worden de vergezichten ons ontnomen doordat het "etwas Diezig ist." Diezig is een woord wat niet te vertalen is naar het Engels of Nederlands. Definities die in de buurt komen zijn. Bewolkt, dampig, dauwig, nevelachtig, niet helder, maar niets pakt het. Diezig is diezig. (spreek uit als Diezieg)

Het is vandaag zonnig en rond de 23 graden, maar er staat een heftige bries van rond de 7 beaufort. De lange palmbomen, pal naast onze camper staan vervaarlijk heen en weer te zwiepen.

Ideaal weer om te gaan leren Foilen. Ik heb al een paar weken geleden eens uitgelegd wat dat is! Hier duwt opa de Foil naar een rustiger vaarwater terwijl kleinzoon het zeil, tegen de wind in, meeneemt. In de verte is nog een tweede Foil te ontdekken, maar die is zojuist plat gegaan.

De vin, die opa vast heeft, heet de Foiler, die met genoeg snelheid uit het water komt en dan gaat het razend hard. Het blijft een mooi gezicht als het geheel uit het water wordt gelift en de snelheid toeneemt.

Ik probeer nog een eindje de zee in te lopen, maar de hoge golven brengen je al snel uit evenwicht, dus houd ik het maar voor gezien!

Rio-Mar 8

 

Dit is een dag waar veel, heel veel is gebeurd. Ja, kijk maar eens goed. Die stoere man die daarnet met een borstcrawl de zee inzwemt, dat ben ik! Iedere dag gaat Nol, rechts, rond 8 uur een paar baantjes zwemmen in de Middellandse zee. Gisteren vraagt ie: "Ga je morgen mee?" Nu was ik al van plan om een deze dagen het eens te proberen en waarom dan niet morgenvroeg. Dus vanmorgen om even voor achten lig ik te verrekken van de kou in de Middellandse zee. Als ik er weer uit kom, ben ik geheel buiten adem en dat is geen fijn gevoel. Maar ik heb het geprobeerd.

Ik heb al eerder gemeld dat Ali Volker, onze Duitse vriend die we ieder jaar hier treffen, gevraagd heeft uit eten te gaan naar El Gaucho in Xabia. De naam waren we vergeten, want het is jaren geleden dat we met o.a. Volker hier waren.

El Caucho staat voor Argentijnse cowboy en misschien daarom dat je aan de bar op een zadel komt te zitten.

Het is is werkelijk van een grote klasse en de rekening doet daar niet voor onder,

Naderhand wandelen we nog door Xabia stad, wat nogal wat voeten in aarde heeft om er te komen. Volker is chauffeur geweest en "wist" precies de weg!?! Maar de hele stad is een soort eenrichting geworden, dus alle kruipdoor sluipdoor weggetjes zijn nu niet meer beschikbaar.

Een typisch Spaans havenstadje, waar ook hier toerisme zijn intrede doet. Er is een nieuwe haven aangelegd en die ligt alweer tjokvol.

Beate, de vrouw van Volker wil altijd nog eens deze berg op wandelen. Alleen zou de weg erheen alleen al 3 uur in beslag nemen, dus de hele tocht, heen en terug zal 7 uur duren. Wij bedanken voor die eer en zij ook blijkt.

Bekaf, ben ik nu, dus morgen meer over Xabia en een heel bijzondere kerk.

Rio-Mar 7

 "Stormy weather," Etta James zong er al over! Als de zon is verdwenen, wordt het stormachtig weer!

Het lijkt wel of heel Spanje zit te schuilen in het restaurant van de camping. Het zit werkelijk bommetje vol. Natuurlijk speelt mee dat het restaurant op de hoek gesloten is, dus komen ze hier een hapje drinken.... en nee, geen fout, dat is een woordspeling.

Hoeveel dreigender wil je het hebben? De luchten boven Urbanitzacio Bassetes zeggen genoeg.

Trouwens, onze Duitse achterburen zijn vanmorgen om 8.00 uur vertrokken en wij mochten de achtergelaten kleden rondom onze camper leggen. Het zand inlopen is nu een stuk minder erg. Het is een beetje een lappendeken, maar het vervult een doel.

Ali heeft het op deze camping reuze naar haar zin en is dan ook de een deel van de dag de hort op. Hier een praatje, daar een beetje hulp aanbieden, zo brengt zij haar dagen door.

Natuurlijk biedt ze haar hulp ook aan bij Ellen en Cor, maar daar is Nol al druk in de weer met emmers water om de afgebroken tent schoon te maken. 

Maar gewoon een praatje maken terwijl Nol en Carina, de overburen, aan de afwas zijn, is ze ook niet vies van.

Morgen gaan we uit eten met Volker en Beate in een restaurant op een half uur rijden van hier, ook een project van Ali. We hebben al een paar jaar geleden met Volker en 3 van zijn Duitse buren, die naast hem op de camping stonden, uitgebreid gegeten in dit restaurant.

Rio-Mar 6

Voor het weer hoef je op dit moment niet naar Spanje te komen. Het is guur, harde wind en de zon laat het ook nog eens afweten. Zo zien de dreigende luchten boven de rivier de Molinell en de Middellandse zee er uit.

Het is dan ook geen wonder dat Ellen en Cor, Nederlanders die we vorig jaar hier hebben ontmoet, hun spulletjes inpakken en zich voor bereiden op de terugreis.

Ook onze Brabantse overburen denken erover om na de Paasdagen verder naar het Zuiden te trekken.

Trouwens Nol is wel zo stoer om iedere ochtend een duik in de zee te nemen. Ook al vindt hij het vandaag wel een beetje frisjes.

Wij doen vandaag inkopen in El Verger, bij de Lidl. Het is er rustig en we kunnen vrij vlot de inkopen doen. De terugweg, naar Rio-Mar, is pal tegen de wind in en dan hebben we nog geluk, want op dit moment waait het met een windkracht 7 en dan heb je zeker je elektrische ondersteuning hard nodig.

Rio-Mar 5

Het heeft altijd wat voeten in de aarde, het verkassen met een camper. De buurvrouw meldt dat je maar beter van camping kan verhuizen, dan zo'n klein, beloopbaar, eindje, want je blijft bezig met heen en weer rennen.

Vanmorgen, als de Fransen vertrekken beginnen we aan de verhuizing. Dit alles onder de dreiging van regen. Maar tot dusver valt het allemaal reuze mee. Vanmorgen een paar druppels, maar tot 16.00 uur blijft het droog.

De Duitse buurman biedt ons zijn kleed, wat voor de camper ligt, aan. Dat is geen overbodige luxe, want het loopt "in" als een dolle. Met als gevolg dat Ali alle kleden uit de camper wil uitkloppen. 

Wat de buurman ook al heeft gedaan is tussen ons in een windscherm neergezet, wat hij aan zijn achterkant had staan. Hij had het mij al aangeboden, maar ik wou wachten tot ze overmorgen weg zouden gaan, maar hij heeft het nu al verhuisd. Nee, hij doet het niet omdat hij geen inkijk wil. Op de foto ligt hij al onder de camper, want hij wil zijn gaas, tegen de vele katten, er onderweg hebben.

Tja en wat doet een echte zendamateur als hij op een nieuwe plek aankomt? Juist, hij spant zijn antenne op een respectabele hoogte, om zo de beste ontvangst te hebben. De grap is, dat er op dit moment slechte condities zijn. Maar we hebben zowel op de schotel op het dak als de losse schotel t.v. ontvangst.

Elkaar helpen is wel een dingetje op deze camping. Zo wordt hier de Duitse buurvrouw weer door een andere campinggast geknipt en gekapt. Ze staan nu op het zand, want wij hebben hun kleed gekregen.

Oh ja, Ali heeft met Volker geregeld dat we uit eten gaan in het restaurant waar we jaren geleden eens met hem en een aantal mensen zijn geweest.

Maar goed, al met al, kom ik zo niet aan de studie toe.

 

Rio-Mar 4

Laat ik eerst maar even voorop stellen dat ik, voor Max verstappen geboren werd, al Formule 1 keek. Ik bedoel, ik heb Ayrton Senna nog wereldkampioen zien worden, waar hij Alan Prost van de troon stootte. (Voor mij het mooiste jaar.) Maar goed....

Vannacht wordt ik om 4.45 uur wakker, zo maar, nou eigenlijk door de oude mannenkwaal. Ik realiseer mij dat de race in Australië over een kwartiertje begint, tja, en wat doe je dan als fan? Je blijft op en zet de laptop aan, om via F1 pro de race te bekijken.

Kijk, dat dan in de 4e ronde de rem rechtsachter blokkeert en een ronde verder Max moet uitvallen, is sneu voor mij, maar nog meer voor hem. Het blijft een mechanische sport mensen.

Carlos Sainz behaalt een geweldige overwinning, nog voor teamgenoot Leclerc, die 2e wordt.

Stom genoeg, neem ik alvast om 5 uur, mijn medicijnen in en dat zonder iets te eten. 15 minuten later zit ik met brandend maagzuur de wedstrijd te bekijken. Hoe stom kun je zijn!

Dan nog even, heel kort iets over mijn andere (hernieuwde) hobby. Ik maak, na de Formule 1 wedstrijd, in alle vroegte contact met 2 Amerikanen. Als ik even later bij zinnen kom realiseer ik mij dat dit alleen maar via "The Long Path" heeft kunnen gebeuren. (Neem de wereld in gedachten, dan kun je linksom, de korte weg, een verbinding met Amerika maken, maar ook rechtsom, oftewel via The Long Path.) Ik ga dit niet verder uitleggen, maar stel het wel vast. 

Voor de rest wordt het een heel normale zondag, met hetzelfde rustgevoel, totdat..... Ali besluit dat we een "eindje" langs het strand gaan wandelen. Ik snap het wel, want ik was aan het studeren geslagen, maar de hele dag binnen zitten, "Kommt nicht in Frage" in Ali haar vocabulaire. 

Terwijl dreigende luchten vanuit het Oosten over de bergen van El Verger komen, starten wij onze wandeling. Het begint al redelijk te waaien en de golven komen steeds verder het strand op.

Er is een moment dat we bijna worden verrast en de tocht met natte schoenen moeten afmaken. Maar zover komt het niet, want we zijn alert.

Altijd zijn er van die stoere mensen, die zich vermannen en de zee in wandelen. Wij hebben daar heilig respect voor, want zo warm is het 17 graden is de luchttemperatuur en de zee zal wel iets frisser zijn.

Zandkastelen bouwen, wie heeft zich er niet in verloren. Kennelijk is er onenigheid geweest, want de linkerkant is beschadigd geraakt. Het lijkt wel de bedoeling dat ze nog terug komen, gezien het nog aanwezige "bouwgereedschap." 

Bij camping Pepe gaan we van het strand om via de Camia Bessetes de weg naar Rio-Mar te volgen. Het vroege opstaan en de veranderde etenstijden heeft gevolgen voor de darmflora. Nood breekt, in dit geval, wederom wetten, want het is bijna een leven lang geleden dat de duinen mij beschutting bieden bij het uitoefenen van een sanitaire stop, waar zelfs de koning te voet gaat. Het lucht enorm op!

Dankbaar laat ik mij bij terugkomst op het bed ploffen. Om na een uurtje, zo fris als een oude man maar kan wezen, mij weer in het volle leven te storten.

Trouwens, berichten bereiken ons dat de Fransen dinsdag vertrekken, dus kunnen wij morgen alvast voorbereidingen treffen om te verkassen.

Rio-Mar 3

Het is een gekke dag. Al een paar weken, als voorbereiding op ons vertrek naar hier, halen we weer wat herinneringen naar boven. Als allereerste ontmoeten wij toen een man, die zeer behulpzaam was bij het uitvinden van allerlei zaken. Maar nu hebben we hem al een paar jaar hier niet gezien, maar kunnen maar niet op zijn naam komen. Vanmiddag dartelt Ali weer over de camping, wanneer plotseling een man op haar afstuift. Hij is haar naam vergeten, maar de hernieuwde ontmoeting is allerhartelijkst. Ze blijft dan ook uren weg, totdat ik mij begin af te vragen waar ze blijft. Als ze terug komt krijg ik als raadsel: "Nu weet je nooit wie ik tegen kwam." Nu is een naam raden, die je al een tijdje kwijt bent sowieso lastig, maar deze raad ik nooit. De grap is, Ali weet de naam ook "nog" niet. Die mag ik gaan vragen. Als ik er naar toe wandel, hoor ik al een kreet van herkenning. "Herman!" hoor ik roepen en dan zie ik hem ook opduiken vanuit een groepje. Als eerste vraag ik zijn naam, "die zijn we vergeten" Volker, Herman, Volker" en het ijs is weer helemaal gebroken en de verhalen van een paar jaar komen op tafel. Nu en voor het eerst ontmoet ik ook zijn vrouw Beate, waarover ik jarenlang verhalen heb gehoord. Tsjonge, wat kan het leven toch leuk zijn als je oude vrienden ontmoet. (Sorry, een heel verhaal, maar moest het even kwijt.)

Het schijnt de laatste dag te zijn dat het weer nog een beetje aantrekkelijk is, want na vandaag zou het modder gaan regenen. Dat laatste heeft ermee te maken dat er Sahara zand over ons heen waait en dat in combinatie met regen schijnt modder op te leveren.

Louis, de camping onderhoudsman, is weer met zijn favoriete klusje bezig namelijk het ophangen van een zonnenet. Met verse tegenzin kwijt hij zich iedere keer weer van deze taak. Je kunt er vergif op innemen dat hier Spanjaarden komen te staan, want die willen altijd zo'n scherm boven zich. Het zijn overigens, naar nu blijkt, dezelfde Spanjaarden te zijn als vorig jaar, alleen heeft de schimmel op de caravan zich nog iets meer uitgebreid. Dat die mensen daarin kunnen verblijven is mij een raadsel.

Ik ben trouwens al deze dagen bezig met het proberen of we een satelliet signaal in de camper kunnen krijgen, want deze plek, waar we nu staan, is voor wat dat betreft hopeloos. Ik heb het opgegeven, dus de komende dagen zullen we het met streamen via Internet moeten hebben.

De bomen, die nu al helemaal in blad staan, verhinderen een ongestoorde ontvangst van de Astra 3. Dit betekent, geen televisie vanaf deze plek. Die schotel links staat daar dan ook zielig te wezen.

De Fransen die nu op onze, toekomstige, plek staan, zijn al druk aan het opruimen. Die hebben kennelijk ook een weerapp die de modder regen voorspelt.

Rio-Mar 2

Eerst maar even terug naar de aankomst hier op de camping. Laat ik op voorhand zeggen dat de organisatie hier op de camping in handen is van 3 verschillende mensen. Marie-Carmen, de schoondochter,  Vincente j.r. plus Vincente senior. The Big Boss. Die laatste heeft mij vorig jaar  midden in de nacht naar het ziekenhuis in Denia gebracht, toen ik wondroos had. Met junior hebben we een hele mail uitwisseling gehad en een plek besproken. Normaal kan dit helemaal niet! 2 weken terug belt Vincente ons op: De plek is tot 27 maart bezet, daarna krijgen wij die plek, onze voorkeurs plek. Heel eerlijk, wij gaan onderweg, met in het achterhoofd dat alles anders gaat zijn, want de ene medewerker weet vaak niet wat de ander heeft gezegd of überhaupt doet.

We komen dus in de receptie waar Marie-Carmen achter de balie zit. Allerhartelijkst worden we verwelkomd. In haar gebrekkige Duits noemt zei ons de familie De Vries en lepelt het hele verhaal op, wat wij met Vincente junior hebben besproken. We staan elkaar aan te kijken of we getuige zijn van een elfde wereldwonder. Alle data kloppen, dus krijgen we eerst een alternatieve plek om op 27 maart te verkassen, naar onze favoriet. Nu maar hopen dat die mensen op die plek werkelijk op 27 maart vertrekken. Ha, ha..

Ali voelt zich hier als een vis in het water en is dan de eerste uren niet meer te vinden. Hier een praatje, daar een begroeting, het houdt niet op. Ik moet mij maar zien te redden, maar vindt maar eens de spullen die een ander heeft ingepakt.

Wij gaan vandaag naar de markt in Oliva. Als we onderweg dit tafereel tegenkomen geloof ik mijn ogen niet. Paard en wagen, met daarachter nog een paard....

Vroeger konden we op vrijdag met het busje naar Oliva, maar die is "uit de vaart" genomen. Dus gaan we op de fiets. Nou mensen, dat is voorwaar geen straf. Als je onderweg, op de fiets tussen de sinaasappel gaarden doorfietst en je ogen sluit (bij wijze van spreken dan he) waan je jezelf in een sinaasappelhemel. De geur van de sinaasappelbloesem is werkelijk goddelijk. Onderweg plukt Ali 2 oranges, maar werkelijk, daar kun je iemand de hersens mee inslaan. (Mocht je dat willen).

Nee, dan kun je ze maar beter op de markt kopen. Let trouwens even op de spruitjes links boven. Ik durf te wedden dat daar de "vorst niet overheen" is geweest.

Ik vind het iedere keer weer enerverend als ik tientallen dames in de balen met kleding zie wroeten, alsof hun leven ervan af hangt.

Hier, in deze marktstand gebeurt iets ongewoons. Allereerst is het er ontzettend druk en moet ik me rekken om deze foto te nemen. Het geval wil dat meneer, tussen de 2 dames met hoofddoek,  aan het naaien is. Hier ter plekke kun je de zojuist aangeschafte kledij op maat laten maken. Waar zie je dat nog.

Het belooft een genoeglijk verblijf op Rio-Mar te worden, want ik zit lekker buiten aan een tafeltje dit verhaaltje op te tikken.