Benidorm 16

De ochtend begint vroeg, want ik ben voor de wekker wakker. Na het ontbijt maak ik het wensenlijstje van Ali alvast klaar. Ook de corfee klusjes komen aan de beurt. Dan wandel ik rustig naar het ziekenhuis.

De cardioloog is al druk bezig een  echo te maken met een mobiel apparaat.  De uitslag is prima, goede bloeddruk, geen kenmerken van een eerder hartprobleem zoals infarct etcetera. Ze krijgt wel, voor de komende 24 uur, het bekende kastje om, dus zitten we in ieder geval nog tot dinsdag "vast". Maar beter "safe than sorry.'

De cardioloog spreekt Nederlands en dat is na een weekeinde met Spaans en koeterwaals Engels een hele verademing. 

Dat het iets koeler is, is ook een hele verademing. Want bij 30 graden is zelfs een wandeling van 670 meter een opgave.  (Wij zitten tussen Valencia en Murcia.) En dan te bedenken dat het nog steeds winter is.

Gisteravond, als ik naar de camping wandel, zit er een eekhoorntje parmantig op de stoep voor mij. Voorzichtig haal ik mijn telefoon uit mij zak en zal een foto nemen. Een lomp figuur begint te schreeuwen "een eekhoorn, een eekhoorn, kijk hier toch een eekhoorn.

Ik kan nog net een fotootje maken, als de eekhoorn, aan de overkant, de vlucht neemt.

Als ik de lomperd passeer sist hij me toe, "ik ga wel aan de kant hoor!" Kennelijk loop, ook ik, hem voor de voeten! Hij zal het ook wel warm hebben, denk ik.

Zojuist komt de bedden verschoon ploeg binnen gaan aan het werk. Ik maak een fotootje van achteren. Maar dat is "illegaal" volgens de jongeman. Ik verwijder de foto.

Maar vind hem bij het schrijven van deze blog weer terug.

Alleen mag hij, verbod eindredactie , niet geplaatst worden.

Als je een heel weekeinde plat ligt, verlang je naar beweging, dus gaat "Nederland in beweging" aan. 

Maar als het lichaam niet zo goed wil, moet je de geest blijven trainen, dus gaat Max geheugentrainer ook aan....

We kunnen er maar niet achterkomen of de cardioloog de beloofde scan is  geweest, of dat er nog eentje komt. Het vervelende is dat ze tot dan niks mag eten.

Bij de balie weten ze van niks en wachten tot 1 uur. Ook de zaalarts is kennelijk niet bereikbaar.

Kennelijk werpt mijn bezoekje vruchten af. 15 minuten later staat de jongeman bij het bed. Ze mag eten, maar wanneer het eten komt, weet hij niet! Tja...

Het is 2 uur en zowaar, daar is de  behandeld arts. Het lijkt allemaal goed. De oorzaak van de hevige pijn schijnt een onwillige spier te zijn en niet het gevolg van vocht of embolie.

Ze herstart weer met de pijnstilling en die krijgt ze ook mee naar huis.

Als morgen het hartritme kastje eraf gaat, komt de arts weer. Als de uitslag goed is kunnen we naar huis!  (camper)

Hopenlijk is dat dan het einde van ons bezoek(je) aan Imed Hospital

Nog even over onze balkon deur. Kennelijk heeft de maandag schoonmaak een andere instructie, want de deur is weer van het slot en staat weer open.

Het zieke vogeltje kan weer uitwaaien.