zaterdag 15 juni 2019

Gelijk oversteken?


Genoeg is genoeg, ik ben klaar met de TomTom, die we hebben. Onderweg met de camper ziet het apparaat kans ons langs de meest onooglijke oorden te sturen en meestal via weggetjes waarvan je denkt dat op ieder moment een Romeins voertuig om de volgende bocht zal kunnen komen. Om maar aan te geven dat dit nog een karrespoor uit die Romeinse tijd lijkt te zijn. Met een personenauto is het meestal nog wel te doen, maar met een 3 meter hoge en 2,75 m brede camper is dat niet slim. Ja ik weet het, er zitten een aantal opties op zo'n navigatie apparaat waar je de “snelste”, “kortste”, “mooiste” route kan kiezen. Op diverse TomTom Fora heb ik die aanwijzing wel eens gekregen. Nu heb ik jaren lang met de diverse TomTom types gewerkt, zelf de kaarten erop gezet en allerlei wijzigingen op die apparaten doorgevoerd, dus een beetje een idee heb ik wel over zo'n ding. Maar zoals gezegd, “genoeg is genoeg”. Vrienden van ons, waar we regelmatig mee op pad gingen, waren in het bezit van een zogenaamde “Camper” uitvoering, weliswaar van het merk Garmin, maar toch. Dat ding bracht ons, zelfs in Engeland, over betere wegen dan onze TomTom.

Dus gaat het apparaat in de verkoop. Voor € 150,= verhuist het ding naar een nieuwe eigenaar, die hem gaat gebruiken in zijn personenauto. Wij schaffen de TomTom Go Camper World aan. Het kost een paar centen, maar dan heb je, hopelijk, ook wat. De eerste tripjes laat het ding zich van zijn of haar goede kant zien, dus onze verwachtingen zijn hoog gespannen.

Maar nu de reden van dit verhaal.

Bij de nieuwe TomTom zit een waardebon voor een Instax Mini 9 Polaroid camera. Nu hebben we een kleindochter, die de laatste jaren helemaal idolaat is van fotograferen, maar als ik de prijzen van de filmpjes bekijk slaat de schrik mij om het hart. Dus, gaat het apparaat op Marktplaats. Na een storm van biedingen, kies ik voor een mevrouw met twee dochters waarvan hun selfie camera stuk is gegaan. Deze mevrouw had al eerder eentje gekocht, maar dat aanbod bleek van een oplichter te zijn.

Dus wil mevrouw graag via “Gelijk Oversteken” van Marktplaats betalen. Voor mij betekent dat, dat ik een aantal handelingen moet doen op mijn telefoon en dan kan ik haar een betaalverzoek sturen. Natuurlijk maak ik de fout om niet voor de “Gelijk oversteken” optie te kiezen. Dus mag alles weer overnieuw. Eindelijk kan ik haar de juiste wijze van betalen aanbieden en nog geen 5 minuten later krijg ik het bericht. “Betaald door Koper”.

Op naar het postkantoor en verstuur ik het pakketje, aangetekend wel te verstaan. De volgende dag krijg ik bericht, via Track & Trace, dat het pakket is bezorgd. Hierna begint voor mij het “grote gluren” naar mijn rekening. Maar wat er ook wordt bijgeschreven (en afgetrokken), geen betaling voor de camera.

's Nachts krijg ik visioenen. Zoals eentje waarbij ik mij voorstel, dat bij de aflevering van het pakketje, in Amsterdam, een mannetje klaar staat met een zwartwit geblokte vlag, die het sein geeft om de betaling op mijn rekening te storten. “Gelijk Oversteken” toch?

We zijn nu een aantal dagen verder en nog steeds is er geen afgesproken bedrag op mijn rekening gestort. Terwijl we in een tijd leven waarin de technologie al zo ver is dat een overschrijving, bijkans, al op andermans rekening staat, nog voordat het knopje versturen is ingedrukt. Natuurlijk kan het zo zijn dat het mannetje, met die vlag, iets te laat was. Tenslotte heb ik een handtekening van ontvangst op mijn telefoontje staan, zo geavanceerd zijn we dan al wel weer!

Lang Leve Marktplaats en de “Gelijk Oversteken” optie! Misschien moet ik deze betekenis eens aan Marktplaats uitleggen.

UPDATE

De dame, koopster, was vergeten aan te geven dat ze het pakket had ontvangen, vandaar dat ik nu mijn centjes, na een week, binnen heb! Hoera

zondag 9 juni 2019

Mooi Oavelt 2

Mooi Oavelt betekent "Mooi Havelte", maar ronduit gezegd is niet alleen Havelte mooi. Heel Drenthe is mooi en dat vooral door het uitgebreide fietsnetwerk. Dit zijn natuurlijk kansen, die Hoofd-fietstochten zich niet laat ontnemen. Was het in Frankrijk dun gezaaid, met aangegeven fietsroutes, in Drenthe moet je wel van een andere planeet komen, wil je verkeerd fietsen. Afgezien van de vele zogenaamde ANWB paddenstoelen, waar het volgende dorp staat aangegeven, ook de "Knooppuntenroutes" worden zonder mankeren aangegeven.

Dus stappen we vanmiddag op onze elektrisch aangedreven fietsen om de omgeving te gaan verkennen. Nu is "verkennen" een veel te groot woord, want zoals gezegd is de route al uitgestippeld en weten we bij benadering hoelang de fietstocht gaat worden. Van Mink is gisteren ronduit teveel van zijn lichamelijke vermogens gevraagd, dus die meldt zich af. Zelfs als er uit onverwachte hoek hulp wordt aangeboden. Een buurvrouw hoort van zijn ongemak en komt met een spuitbus aanzetten. Het helpt tegen spierpijn, maar het gebodene kan Mink niet over de streep trekken.

  Ik denk dat Jacob van Ruisdeal met liefde hier zijn ezel zou hebben neergezet, om deze prachtige wolkenpartij vast te leggen.

Ikzelf word gegrepen door deze kleine spar, waarvan de verschillende kleurschakeringen een bedenksel lijken te zijn.

Dan even een puntje van grote ergernis van deze oude man. Hoewel het beklimmen van hunebedden ten sterkste wordt afgeraden omdat het levensgevaarlijk is, gebeurt dit nog steeds. Natuurlijk onder toeziend oog van de respectievelijke ouders. Het getuigt tegelijkertijd van geen respect hebben voor de doden, want het is en blijft een begraafplaats. Daarbij zijn vorig jaar diverse kinderen van een hunebed gevallen, met ernstig letsel tot gevolg. Tja en een claim bij de bouwer neerleggen is een beetje lastig nietwaar. Als ik mijn ongenoegen met mijn medefietsers deel, schreeuwt de mannelijke ouder mij na, dat ik de foto bij hem dien in te leveren. Grappig hoe zaken, vaak door onwetendheid, worden omgedraaid.

Even later wordt ons een onverwachte rustpauze gegund, omdat hoofd-route een telefoontje krijgt.

Vanavond zal blijken hoe ons Nederlands voetbalelftal het eraf brengt tegen Ronaldo.

zaterdag 8 juni 2019

Mooi Oavelt 1

Jikke en Mink, onze jarenlange reisgenoten, hebben hun camper verkocht. Ze hebben zich gesetteld in een chalet in Havelte. Het brinkdorp Havelte bestaat sinds de jaren 1310. Toen is er begonnen met het bouwen van een kerk en is voor het eerst beschreven. Het dorp heeft maar liefst 3 brinken, waar normale dorpen er slechts één hebben.

Het chalet van Jikke en Mink staat op het park "Mooi Oavelt". Wij zijn natuurlijk nieuwsgierig en brengen het Pinkster-weekeinde op het park door. De park eigenaren zijn niet helemaal op camper bezoek ingericht. Zo hebben wij de receptie nog niet kunnen betrappen op een openingstijd. Ook het beloofde water tappunt, op het veldje waar we staan, staat nog kurkdroog.

Het is weer heerlijk bijkletsen met de spiksplinternieuwe chalet eigenaren. Tot onze verbazing worden we uitgenodigd voor een bezoek aan het dierenpark “Wildlands” in Emmen. Nu hadden ons berichten bereikt, dat van de oude dierentuin weinig meer over was en het allemaal een beetje tegen zou vallen. Natuurlijk is het altijd beter om dingen met eigen ogen te bekijken, dan af te gaan op een andermans mening. Dus gaat het op naar Emmen. Ondanks dat Emmen ook in Drenthe ligt is het nog een klein uurtje rijden.

  Als we "Serenga", één van de 3 thema's op het park, binnen gaan voelt het even alsof we weer in Noord Afrika (Marokko) rondwandelen. De Noord Afrikaanse sfeer spat je tegemoet. Dit in tegenstelling tot het weer, want het is winderig en de motregen houdt zich ook al niet in.

Zo kan het maar zo zijn dat je plotseling oog in oog komt te staan met een kameel.

Als we even later een Safari truck voorbij zien rijden, sluiten ook wij ons aan voor een ritje door de Wildlands van de Serenga.

Het woestijnleven trekt aan ons voorbij, of liever, wij trekken door de woestijn waarbij de chauffeuse, een bijna onverstaanbare en kinderlijke, uitleg geeft.
Leeuwen, Zebra's, Neushoorns en een Antilopesoort, waarvan ik de juiste naam even kwijt ben.


In de “Jungola” afdeling is de temperatuur zeer aangenaam, ondanks de hoge vochtigheidsgraad. Het is dan ook druk, want iedereen zoekt de warmte op en je loopt dan ook “hutje mutje” over de glibberige paadjes van de jungle. Dichterbij dit soort vlinders kom je nooit, die je al snel zult verwarren met een vliegende vis. Ja, als je even langer kijkt, zie je het ook.

Na een paar uurtjes door de Wildlands te hiken, worden de beentjes moe. Ook eisen de vele indrukken de nodige energie. Toch nog maar even naar de "Nortica" afdeling, hoewel de batterij bijna leeg is. De IJsberen zijn, jammer genoeg, echter op vakantie in het echte Antarctica. De plaats wordt ingenomen door de Pinguïns.


Als je dan zo’n pinguïn, die met zijn of haar, want dat kun je lastig zien, toilet bezig ziet, geeft weer wat extra energie.
Een bezoek aan “Wildlands” in Emmen is zeker een bezoek waard.
We vinden nog een extra reservoir energie en kunnen nog even de binnenstad van Emmen in voor een paar “noodzakelijk inkopen”.  De weg terug naar de parkeerplaats levert nog even een "uitdaging" op.

Uitgeblust en dus geen puf meer om te koken, dineren we in "t Knooppunt" in Havelte.


zondag 2 juni 2019

Groningen

Een dag later en om eerlijk te zijn weet ik niet waarmee te beginnen. Oké, open deur, ik begin bij het begin.

De afgelopen paar dagen heeft mijn reisgenote, steeds vaker pijn in haar hoofd. Op zich niet heel alarmerend, maar als dat ook nog eens gepaard gaat met een hoge bloeddruk, wordt het toch een stuk minder gezellig. Ik stel voor een arts te raadplegen, maar daar heeft Hoofd-gezondheid totaal geen behoefte aan, lees: "Er is geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt". Als er ook klachten gemeld worden van "Druk op de borst, maar het valt mee", is het te trekken plan duidelijk. "We gaan terug naar Nederland." Ik stel Arcen voor, omdat dit een vertrouwd adres is, dus houden we dat aan. In mijn achterhoofd staat het vast: "Het wordt Groningen".
Nu ligt Groningen een krappe 700 km noordelijker, dat wordt een hele kluif.

Half acht is het als we gisterochtend, de snelweg opdraaien, waar het op dit vroege tijdstip nog heerlijk rustig is. Ook dat het een Franse feestdag is helpt mee, want dat betekent weinig vrachtverkeer.

Tot onze verbazing worden we, even voorbij Reims, van de autoweg gedirigeerd, om vervolgens kilometers lang over een heel smal weggetje en uitgestorven dorpjes, parallel aan de hoofdweg, te moeten rijden.

Hoofd-fotografie kwijt zich van haar "normale" taak en maakt foto's van mooie doorkijkjes. Het verkeer zit mee, de wegen zijn redelijk en bij onze tweede stop deel ik mijn plan met Hoofd-route. "We gaan door naar Groningen."
Met een ruime boog om het altijd drukke Luik, waarna vrij snel de tunnel bij Maastricht zich laat zien. Wat een heerlijkheid om niet meer dwars door Maastricht te hoeven, hoe mooi die stad ook is.

De laatste 100 kilometer liggen nog voor onze wielen als we de IJssel, bij Zwolle, oversteken. En dan.... na 9 uur onderweg te zijn geweest draaien we de parkeerplaats voor ons huis weer op. Het is half vijf precies.

Zo, nu eerst de dokterstelefoon. Hoofd-gezondheid denkt: "Ik bel even en dan maak ik een afspraak". De werkelijkheid is iets weerbarstiger, want 10 minuten later ligt ze in een ambulance voor een eerste onderzoek. Als we even later worden afgeleverd bij de "Spoedeisende afdeling" van het Martini -ziekenhuis, dringt de ernst van de zaak en de werkelijkheid tot haar door. Tijdens de diverse onderzoeken en de schier oneindige vragen komt nog iets grappigs aan het licht. Een administratie- mevrouw komt vragen of  "U ooit in Annen hebt gewoond, met een andere achternaam, want hetzelfde BSN nummer komt uit de computer rollen".

De onderzoeken leveren geen ernstige zaken op. De hartspier heeft geen beschadigingen en geen zuurstof tekort gehad. Dus van een hartinfarct is geen sprake.
(U begrijpt natuurlijk wel dat ik maar geen foto's heb genomen van het gebeurde).

Om kwart voor tien ’s avonds zitten we, in huis, samen uit te puffen van deze enerverende dag. We gaan vroeg op bed, kijken nog een paar afleveringen van een Detective  op KRO-NCRV en vallen heerlijk in slaap.

Vandaag zit Hoofd-tuin alweer planten te snoeien, alsof er niets is gebeurd en alles weer bij het oude is.