Rio Mar 5

 

Een paar jaar geleden heb ik een dergelijke foto al eens geplaatst. Er staat "GEVAAR!". "Einde van deze weg." "STOP". Hoewel de strepen op de weg anders doen vermoeden. 

Dit weekeinde heeft kennelijk iemand het bord over het hoofd gezien en heeft hij of zij toch maar besloten de pijl naar rechts te volgen. 

Nu is het bruggetje over de Rio Mar niet berekend op auto's en dan blijkt, als je het toch probeert, je aan één kant een paar centimeter te kort komt.

Vanmiddag maken we nog een heerlijke strandwandeling, waartoe het zonnetje ons van harte toe uitnodigt. Er staat een ferme wind uit zee, waardoor de golven toenemen en het geluid een rustgevende uitwerking heeft. 's Nachts is dit geluid duidelijk, ook in de camper,  waar te nemen.

Aan de rand van het strand staan veel huizen, waaronder ook kleine appartementen die diverse kleuren hebben gekregen.

Trouwens, er zijn altijd van die doorzetters die, ondanks de temperaturen, een duik in de zee nemen. Vol bewondering staan wij deze dame te aanschouwen.

Wij zijn nog even op zoek naar de naam van dit vetplantje, maar dat ze volop in bloei staan leidt geen twijfel.

Rio Mar 4

Deze dreigende luchten vertellen het verhaal van vandaag. Bewolkt en rond de 14 graden, dus blijft het frisjes.

Alle tijd om, rustig aan, van de douche en het ontbijt te genieten, waarna we de koffie ons goed laten smaken, opgefleurd met een Berlinerbol en een chocoladekoek.

Rond een uur of één breekt de zon door, wat betekent dat Hoofd-wandelen de wandelschoenen onder het bed vandaan tovert en dan helpt er geen lieve vader of moedertje meer aan, het wordt een strandwandeling.

De hele duinenrij wordt afgeschermd met een lang touw, waarbij borden ons opmerkzaam maken dat het hier een Vogelbroedgebied is en of we het omheinde gebied willen respecteren.

Eerst anderhalve kilometer langs het strand, om vervolgens, via de camping Pepe, ruim twee kilometer, terug over het kronkel weggetje door de bebouwing naar de camping.

Camping Pepe heeft niet over klandizie te klagen. Er zijn maar enkele plaatsen onbezet en het terras aan de zee zit dan ook stampvol. 

Ons bouwproject staat nog steeds leeg en het idee om dit te gaan herbouwen, wordt er niet rooskleuriger op. Zelfs onze spiegel, links naast de graffiti, is stuk gegooid. Ook de bar vergt nog enig onderhoud.

We moeten dit project nog maar eens heroverwegen.

 

Rio Mar 3

Negen uur is het als we opstaan. Het is weken geleden dat dit gevoel van uitslapen ons deel was. Niet dat we laat zijn gaan slapen, integendeel. Mijn MiFit meldt, dat we 9.45 uur hebben geslapen, ook wel weer eens lekker. Het weer staat een beetje op z'n kop. Het is bewolkt en frisjes en de barometer blijft onder de 15 graden steken. Op zich niet slecht, maar zonder zon, met een frisse zeewind wordt het een beetje chilly. Volgens de geleerden zijn dit de naweeën van de stormen die Nederland hebben geteisterd.

Vandaag gaat het naar El Verger, zo'n kleine 6 kilometer zuidelijk. Handschoentjes aan, hoofdband om, want het voelt alsof het vriest. Aanstellerig natuurlijk, maar koud is het wel. Het is wel weer wennen, want niet iedere Lidl heeft dezelfde indeling, dus is het weer even zoeken. 

Het is druk, maar wat wil je op de zaterdag van het Carnaval weekeinde. Want maandag is het "Rosenmontag" het einde van het carnaval, dus moet er nog even wat ingeslagen worden. Waarom ik over Rosenmontag begin? Wel, we staan hier in een bijna puur Duitse enclave en daarom speelt carnaval hier een grote rol.

Gisteren werd hier al uitgebreid carnaval ingezet door te gaan "Frühschoppen" in de "Schoppegasse".

Zelfs Louis (rechts), de Spaanse handyman van de camping, krijgt opdracht om zich om te kleden en mee te doen. Geloof mij, Louis heeft geen idee, maar had nog wel het kerstman-pak van de afgelopen "Weihnachten"  liggen, waar hij ook aan mee moest doen. Deze camping wordt geleid door een Spaanse familie, die het "Gemeinshaft Gefühl" van de Duitsers goed aanvoelt, vandaar deze opdracht aan Louis, je ziet de treurnis van zijn gezicht druipen. 

Trouwens onze Duitse buren, waarvan ik het idee had dat ze ons niet meer groeten, blijkt reuze mee te vallen.  Ze begroeten ons met alle egards en vriendelijkheid. Wat niet gezegd kan worden van Gaby en Alfredo, die wij al jaren kennen. Ik zal verder niet in details treden!

Ik had het er al over dat het vanmorgen frisjes was?

Dikke jassen, hoofdband en handschoenen moeten ons op de fiets beschermen tegen de ochtendkou.

Rio Mar 2

 

We beginnen vandaag maar even met een mooi sfeerplaatje van de Rio Mar. De zon breekt even door en wij er even tussenuit. Want het regent al de hele dag.

Dan nu het verhaal van de stoelendans, waar wij gisteren deel van uitmaakten. Ik hoop niet dat ik jullie verveel! Het is een heel kleine camping en het is vaak woekeren met de ruimte(s).

Een paar dagen geleden belden we de camping met de vraag of er nog een plekje vrij was. Jazeker, we konden op "pitch" 15 staan, als wij aankwamen. We melden ons gisteren aan en de dochter van de eigenaar ontvangt ons. Met een hoop gezucht en gesteun krijgen we nr. 5. Dan kunnen jullie morgen naar nr. 37, want die gaan een paar dagen naar nr. 15. "Oke, maar ons is pitch 15 beloofd! Let wel, deze conversatie gaat in het Koeterwaals, deels Engels, deels Duits en een zuchtend gedeelte gaat in het Spaans.  We hadden al gezien dat nr. 7 ook leeg staat, die is ruimer. Nee, daar staan ook Engelsen, die blijven nog!

Ik loop naar nr. 37, overigens heel vriendelijke Engelsen. Geen 2 of 3 dagen gaan ze naar pitch 15, maar een hele week. Op de weg terug staan de Engelsen, van nr. 7 er nog steeds en wel midden op de weg! "Gaan jullie?" vraag ik, "Ja", is het antwoord: "we zijn aan het betalen."

Terug bij de receptie, zegt dochterlief, maar "vrienden van nr. 6 willen daar, vanaf "Samstag", staan." "Op nr, 5 staan ze ook naast elkaar!" is mijn repliek.      BENT U ER NOG?

"Wij gaan naar pitch 7" Oké, oké...... Dus wij verhuizen van 5 naar 7 en installeren ons. 

Even later komt de Engelse dame, van nr. 37, naar mij toe. "Omdat zij maar een week staan en wij de hele maand, mogen wij op 15 staan." Is dat niet ontzettend lief mensen, zeg nou zelf. Maar wij hebben al besloten om op pitch 7 te blijven! 

Trouwens, de mensen op 6 kijken ons niet meer aan, maar de Engelsen genieten nu even van de zon!

Rio-Mar 1

 

"Etwas diesig", zou zouden de Duitsers de weersomstandigheden duiden. "Het is niet helemaal helder" zo omschrijft Hoofd-fotografie dit weer. Zo het zich nu laat aanzien, wordt dit de laatste droge dag. Alle voorspellingen duiden op vochtige, zeg regenachtige dagen.

Onderweg zien we verlaten panden, die ten prooi zijn gevallen aan de graffiti kunst, want je kunt zeggen wat je wil, het is en blijft kunstzinnig.

Het valt ons op dat de kids op het schoolplein in Oliva, bijna, allemaal een mondkapje dragen. Wij dachten dat het buiten niet hoefde, maar ja, wie zijn wij.

Oliva is en blijft een zogenaamde flessenhals. Eigenlijk komt hier veel te veel verkeer doorheen wat geregeld moet worden met minstens één verkeerslicht om de 100 meter. Zouden die lichten er niet zijn, zou het stadje in tweeën zijn gedeeld. Want oversteken is dan geen optie meer, met een niet aflatende stroom van auto's.

Bij ons "vaste" tankstation slaan we diesel en LPG gas in, zodat we de komende weken weer voorzien zijn van brandstof. We worden geholpen door een zeer vriendelijke pompbediende. Hij verbaast zich over de enorme drukte vandaag. "Mucho trabajo hoy". Ik denk dat dit ook te maken heeft met de inval van Rusland in Oekraïne.

Want als we de satelliet schotel plaatsen, ontdekken we dat Rusland, vannacht, daadwerkelijk Oekraïne heeft aangevallen.

Benicassim 31

 De laatste dag, dus is het vandaag opruimen en klaarmaken voor het vertrek.

Het tentje eraf, het kleed opgeruimd, de stoelen en tafel achterin, de fietsen op de camper en natuurlijk de verhogingen onder de voorwielen moeten er onderweg. Het loopt hier redelijk scheef, naar voren toe, dus moet dat rechtgetrokken worden met een krik. 

Maar allereerst gaan we boodschappen doen bij de Lidl om de voorraden weer op peil te brengen, zodat we niet bij aankomst in Rio Mar, direct weer boodschappen moeten doen.

Bij aankomst, bij de Lidl, zit deze jongeman voor de deur wat op zijn gitaar te tokkelen. Als we de winkel inlopen, hoor ik ineens prachtige Spaanse gitaarmuziek klinken. "Hij zal wel even een pauze muziekje opzetten" denk ik bij mezelf. Als we klaar zijn met de boodschappen en bij de kassa afrekenen, hoor ik die prachtige gitaarmuziek weer. We lopen naar buiten en nadat ik wat geld in zijn gitaarhoes gooi, neem ik plaats op een bloembak, tegenover hem. Het is bijna ongelooflijk, zo mooi deze jongeman gitaar speelt. Ik vraag hem: "Waarom hij, terwijl hij zo mooi speelt, hier zit te spelen." Maar hij begrijpt de vraag niet en zegt: "Ik speel ook wel eens ergens anders". "Maar, je hebt ongelooflijk veel talent en je speelt fantastisch!!" Hij kijkt me lachend aan. Ik ga weer op mijn bloembak zitten. Dan gebeurt er iets, waarbij ik het niet droog houd. Hij zet "Concerto de Aranjues" van Paco de Lucia in. Dit is voor mij het meest ontroerende concert voor gitaar en orkest. Ik heb geen zin om de volle 12 minuten daar jankend op die bloembak door te brengen, dus nadat ik hem twee duimpjes heb gegeven en hem bedank, "You make my day" vertrek ik. Hij ziet mijn tranen.

Tijd voor iets luchtigs.

Als we naar de Mercadona wandelen voor een verdere aanvulling van onze voorraden, zien we twee dames heel sexy bewegen. Wanneer we de heg voorbij zijn, zien we de aanleiding. Kent U ze nog? Hula Hoop's. Twintig minuten houden ze het vol, zeg de linker dame bij navraag. Tjonge, ik herinner mij m'n kleine broertje nog, die kon dit uren volhouden. Voor de duidelijkheid, dat kleine broertje wordt volgende week 68.

Dan iets minder luchtig!

Daar zit ik dan vanmorgen, heerlijk op de troon, nummer twee te doen. Onderwijl neem ik het laatste nieuws door. Als ik omkijk kom ik van de "koude kermis" terug. Op de foto toiletpapier, welke wel bruikbaar is en een niet bruikbaar exemplaar. Die laatste manifesteert zich op mijn plee. Tja, daar zit je dan, jezelf heel ongelukkig voelend, luisterend of je andere mensen hoort. Het is even stil en met de broek op de enkels vlucht ik naar een toilet waar het papier wel bruikbaar is.

Vanavond gaan we afrekenen en alvast voor het volgend jaar reserveren, want dan alleen zijn we verzekerd van een plaats en wel een "Golden Pitch."

  

Benicassim 30

22-2-2022 een mooie datum, waarop veel stelletjes hebben gewacht om op deze datum te gaan trouwen.  

Tjonge, we zijn hier alweer dertig dagen. Soms realiseer je jezelf dat de tijd vervliegt. We zijn vroeg op, want er moet gewassen worden, waaronder het beddengoed. Dus of ik wil of niet, eruit want de pyjama moet er ook aan geloven, terwijl ik toch heerlijk gewend raakte aan de wat zure geur.

Hoofd-fotografie komt dan ook al om 8.15 uur terug met deze foto van een opkomende zon op de bergen achter ons.

We hebben ook een ontdekking gedaan, hier op de camping, of eigenlijk is het een soort van herontdekking.

Achterop de camping bestaat een minuscuul klein hekje, ook nog een beetje verscholen achter bosjes. We zagen al regelmatig mensen daarachter verdwijnen. Nieuwsgierig als we zijn, volgen we een stel met een hond. We hadden het natuurlijk kunnen bedenken! Hier is een "poeplaantje" ontstaan, oftewel, honden uitlaat plek. We kunnen wel stellen dat er driftig gebruik van wordt gemaakt.

Via Google krijg je vaak van die herinnering foto's van een aantal jaren terug. Zo ook deze van drie jaar terug. "Ons" plekje, vooraan en tegenover het zwembad, wordt ontdaan van haar bomen. 

Kennelijk wordt Hoofd-foto's hierdoor ook geïnspireerd om de huidige situatie vast te leggen! Op "ons" plekje is een speeltuin gekomen. Nu zien wij, als wij hier zijn, nooit dat er iemand aan het spelen is. Misschien zijn de meeste bewoners van de camping hier ook een beetje te oud voor.

Kennelijk heeft hoofd-voeding ook het menu in het restaurant bestudeerd, want het wordt vanavond dineren met een drie gangen menu. 

Oh ja, morgen is het "opruimdag" en maken we de camper reis-klaar voor de tocht naar Oliva.

Benicassim 29

 Tjonge, wat is het druk bij de Lidl. Het lijkt erop alsof ze het vandaag gratis weggeven. Maar gelukkig, net als wij bij de kassa aankomen, is deze bijna leeg.... Ik leg de boodschappen op de band en dan begint het wachten, lang wachten. De man voor ons, met 3 rolletjes drop, een chocoladereep en 2 kleine stokbroodjes begint ongeduldig op de lopende band te tikken. De kassiere staat een half varken omhoog te houden en praat driftig in haar oortje. Dat is dus de bottleneck, ze kan de prijs niet op haar kassa vinden.

Hoe vaak en hoe driftig ze een nummer ook op haar kassa intikt, geen soelaas. Ook als de juffrouw van de belendde kassa haar te hulp schiet, de kassa weigert.

Daar tussendoor komt er steeds een mevrouw bij de kassa terug, die het niet eens is met haar betaling. Let wel, ook deze klant wordt te woord gestaan. Wij hebben ons voorgenomen ons niet druk te maken en dan wordt zo'n voorval bijna hilarisch. De meneer met de ham mag uiteindelijk vertrekken, met onder zijn arm een koopje, tenminste, dat hoop ik, voor hem, van ganser harte.

We kunnen verder, denken we, alleen heeft de mevrouw nog een klein probleempje. Nu is de kassa juffrouw er klaar mee en negeert de dame volledig.

Vanmiddag rijden we nog even naar Oropesa en dit keer rijden we door tot voorbij de grote hotels, op de berg, waar we een prachtig uitzicht hebben. Alleen de wind is hier heftiger en ook frisser. We kunnen nog verder omhoog, maar dat laten we voor wat het is.

Zo tegen de zon in maak je niet snel zulke foto's, maar mooi is hij wel geworden.

Ver beneden ons, hier heb ik nog geprobeerd in te zoomen, schommelt een piepklein bootje vervaarlijk heen en weer, op de toch nog wel aanwezige golven. "Tuitelig bootje": zei ooit iemand in de haven in Haren over onze 5 ton wegend Fisker. Hij had ooit een LM de haven van IJmuiden zien binnenkomen bij hoge zee! (of zoiets). 

Als we even later, met gevaar voor eigen leven, de berg weer af suizen, ontdekken we halverwege dat we de verkeerde kant van een eenrichtingsweg zijn afgereden. Het wordt op het eind inderdaad wel erg smal.
   

Benicassim 28

De Olympische Spelen zijn ten einde en de hele Nederlandse delegatie verlaat het grote stadion. Jutta Leerdam vindt kennelijk dat ze nog niet genoeg "airtime" heeft gehad en doet nog even, bij de Chinese groep,  een zogenaamde "Fotobomb". Schattig toch?

  Acht keer goud, vijf keer zilver en vier keer brons, is de totale Nederlandse score, ik vind het geweldig!
 

Hoofd-nieuwecamperaanschaf ontdekt haar favoriete campersoort. (Eindredactie: absoluut niet!!). Het apparaat meet ruim 10 meter en heeft aan weerszijden een uitschuif deel, waarmee je de ruimte binnen kan vergroten. Ik zal en moet mee komen om te kijken of het ook iets voor mij is. Op het moment, dat ik een paar foto's wil maken, komt de eigenaar naar buiten. "Das kostet dich Fünf Euro". Dat is goed, zeg ik, maar dan wil ik jou erbij op! Zijn T-shirt ziet eruit alsof hij zojuist iets te gulzig zijn bier heeft leeg gedronken. Hij wijst dan ook mijn verzoek, lachend, af.

De Duitse buurvrouw met een enorme Morelo, staat het tafereel te aanschouwen. Bij het langslopen wil ik haar niet teleurstellen en meld haar: "Die van U is ook mooi hoor! Waarop zei zegt: "die van ons fotograferen kost maar € 3,=".  Wie zegt dat Duitsers geen humor hebben?

Bescheidener kan natuurlijk ook, maar bedenk dat dit soort karretjes dan weer achter die Morelo 's hangen.

Nee, dan deze beauty van een Cadillac Coupe de Ville uit 1953, die kennelijk op een bruidspaar staat te wachten, want de gehele binnenplaats is ingericht voor het geven van een huwelijksfeest.

Ondanks dat het zonnetje schijnt, laten veel Spanjaarden, door het frisse windje, verstek gaan op de boulevard. Desondanks zijn er altijd van die "Diehards" die vinden dat dit de uitgelezen kans is nog even een zonnetje mee te pikken en met hun stoeltje op het strand gaan zitten.

Benicassim 27

 Gisteravond maakt Hoofd-foto een schitterende foto van de zonsondergang. Na een prachtige en zonnige dag, neemt de dag op deze wijze afscheid.

Opluchting in beeld, want je kunt wel huizenhoog favoriet zijn op de Massa start dames, je moet het toch allemaal wel "even " waarmaken. 3 keer goud en een bronzen medaille, maakt haar tot de koningin van deze Olympische Winterspelen. Ard Schenk en Yvonne van Gennip gingen haar voor met het winnen van 3 gouden medailles op de winterspelen.

We hebben nieuwe buren. Op zich is dat niet een bijzonder gegeven, want het wisselt hier regelmatig. Maar een Dethleffs Globetrotter XLI Premium van € 180.000,= krap 9 meter lang wekt wel enige nieuwsgierigheid op. 

Hij past nauwelijks op de plek, maar het lukt uiteindelijk.

Denk nu niet dat ik hier iets zit te hypen, want zelfs de Duitse achterburen kunnen hun ogen niet van het vehikel afhouden.

Vol bewondering staan ze hun buurman te bewonderen en onderdrukken jaloezie met verve.

 Om even later hun voortent leeg te laten lopen en ons in de veronderstelling te laten, dat ze gaan vertrekken. Nee, niets is minder waar, het gaat hier om een schoonmaak actie. 

Nog niet eens zo lang geleden waren wij ook in het bezit van precies hetzelfde type voortent. Ik moet bekennen, dat dit nooit een een prettig huwelijk is geweest. Het kostte ons, de eerste week dat de tent op stond, bijna onze gehele luifel. 's Nachts hingen we, om 3 uur, aan de opblaas tubes.  Iedere keer 2 dagen spierpijn na het opzetten, doordat er 30 haringen in de harde grond geslagen moeten worden....... enzovoort, et cetera. 
Nu kijken we, bij het zien van een dergelijke tent, elkaar aan en beider blikken zeggen: "Wat zijn we blij dat we dat ding kwijt zijn."