Tournus 4

Oke, jullie hebben er niks aan of mee, maar toch wil ik even kwijt dat ik voor de eerste keer, vanaf september, voor een proefexamen ben geslaagd! Dat geeft wel een boost aan mijn zelfvertrouwen.

Het is dreigend, het weer althans, maar ondanks dat wil Ali het stadje in. Dus ik volg met gepaste tegenzin. Voor alle zekerheid wordt de grootste paraplu, die in de camper is, meegenomen. 

Deze abdij passeren we nu al jaren en het blijft een mooi plaatje, maar Ali heeft ontdekt dat er vandaag een soort open dag is in de abdij.

Maar als we bij het tuinhek aankomen, staat deze open. Tja, dat moet je net doen met Nederlanders... dus huppelen we naar binnen. We zijn nog niet binnen of we worden aangesproken door een perfect Engels sprekende pater, weliswaar in een keurig burger kloffie, maar toch. Ze onderhouden de uitgestrekte tuinen en er is een tentoonstelling in het huis, van schilderijen van diezelfde tuin. Hoe meneer zo goed Engels spreekt vragen we. Hij heeft in Amerika en Engeland gewerkt en heeft een PhD in de geneeskunde. PhD is de hoogste wetenschappelijke opleiding en geeft toegang tot een wetenschappelijke carrière. Als hij hoort dat we uit Nederland komen, schakelt hij over op een evenzeer vloeiend Duits. Meneer is namelijk geboren in het Duitse Munster. 

Door de tuinen en het woonhuis komen we, via een klein straatje, in de Abdij Saint-Philibert met al zijn kunstschatten.

Ik maak er maar even een collage van, anders worden het wel heel veel foto's in één blog. Let wel, dit zijn kunstschatten van meer dan 1000 jaar oud. Het gebouw is overigens in de vroeg Romaanse stijl.

De kerk, die onlosmakelijk onderdeel van de Abdij is, is eveneens indrukwekkend, al was het alleen al door de immense hoogte, waar je je als mens nietig voelt. (en zo hoort het.) Rechtsonder is een klein deel van de mozaïeken die een deel van de vloer beslaat.

Na al deze indrukken, want je valt van de ene ervaring in de andere, is het hoogtijd voor een heerlijke espresso en een café au lait. Ook deze uitspanning puilt uit van de sfeer.

Als ik even later Ali helemaal kwijt ben, zoek en vind ik haar terug, helemaal gebiologeerd door deze grote aantallen kippen. Als ze even later de winkel verder induikt, komt ze na een tijdje terug. "Ik heb een hele mooie kip gezien, kom maar mee." Een blikken kip van 30 cm hoog, is wat ze begeert. Als ik zeg "koop maar" deinst ze terug, want € 99,- euro is best wel een hoop centjes voor een kale kip.

Die kun je inderdaad ook nog eens niet plukken.

Tournus 3

Tjonge, wat is het toch vreemd weer. Het is bewolkt, wat inhoudt dat het het ene moment frisjes is en er regen dreigt, het andere moment breekt de zon door en is het warm. Het is dan ook niet gek dat we allebeide verkouden zijn, want hier kun je je bijna niet op kleden.

Het was vanmorgen weer een ware uittocht en staan we gedurende de dag met niet meer dan 6 kampeerders. Op het moment van dit schrijven, de receptie was tot 14.00 uur dicht, had zich alweer een bonte stoet aan overnachters voor de slagboom gevormd. Nu druppelen ze één voor één binnen, met alle capriolen van dien.

Op het terrein, wat overigens te koop staat, zijn ook deze wijntonnen te huur voor een overnachting. Ik zeg expliciet, voor een nacht, want je kunt je kont er niet in keren.

Een wat ouder stel, die met een motor zijn, gaan even een ritje maken en laten een deel van hun bagage buiten staan. Kennelijk is het binnen nog krapper dan ik al dacht. Gelukkig laten ze het gordijntje een stukje open en kan ik deze foto's maken. Inderdaad, alleen met een hele dunne kont, lukt het.

Hier het bewijs(je) van het wisselende weer. Deze dame heeft zich, in bikini, op een ligbed gewaagd en leeft met de gedachte: "ik ben hier in Frankrijk, dus is het warm." (btw Ali haar foto.) 

Ik had nog geen verslag van het sanitair alhier gemaakt. Nou, dat is van alle gemakken voorzien, zo je dat in Frankrijk normaal tegen komt. Kijk, je kunt natuurlijk overal zogenaamde "zit wc's" plaatsen, maar wat blijft er dan nog over van de "eigen keuze" van de bezoeker? Precies, helemaal niets. Ikzelf heb altijd moeite met het zuiver mikken, omdat mijn ene knie, na de operatie, niet zo goed (lees ver) kan buigen, dus zit ik altijd een beetje scheef gehurkt ... met alle gevolgen van dien.

Ali komt met heel verdrietig nieuws terug van haar dagelijkse ronde over de camping. Het vogeltje heeft het niet overleeft. Dat is jammer, want de Gekraagde Roodstaart, wat dit is, komt niet zoveel meer voor.

Tournus 2

Terwijl de verwachtingen optimistisch waren, worden we toch gewekt door het ritmisch tikken van de regen op ons camperdak. Het verbaast ons, maar rest ons niets meer dan aanvaarding.

Ondanks dat het een natte boel wordt, haalt Ali de sleutel van het washok, want er zal en moet gewassen worden.

In en rond het washok ontdekt ze een zeer jong vogeltje, wat nog maar nauwelijks kan vliegen. De ouder vliegt piepend heen en weer. Maar wat moet je in zo'n geval doen?

Vanmiddag, als de zon zich zo waarlijk kort laat zien wandelen we "even" naar de rivier. Alleen jammer dat we niet door het weiland kunnen, omdat de boer aan het maaien is. Die afstand is veel korter. Dus is het omlopen geblazen. Het water heeft ook hier hoog gestaan, getuige de boom die op en aan het vissteigertje is blijven hangen. Het weggetje dat naar de boothelling leidt zit dan ook zwaar onder de modder.

Op de terugweg ontdekken we een verlaten en zwaar overwoekert mini golf "resort." Ooit moet dit een vermaak van Jan en Alleman zijn geweest.

Had ik het zojuist nog over hoogwater in de rivier, de stille getuigen voor het afzetten van de weg moeten nog door de gemeente worden opgeruimd.

Tournus 1

Eerst maar even mijn ervaringen op onze eerste Camping-Car Park plaats van vannacht. Het leek allemaal zo mooi te gaan, zeker toen zich steeds meer campers melden. Het is altijd een soort van schijn veiligheid die dan gaat heersen als je met meer staat. In het begin van de nacht valt het wel mee, voor wat betreft het verkeer, die langs de camperplek raast, maar midden in de nacht, schrik ik toch regelmatig als er weer zo'n snelheidsmonster voorbij raast. Want hard rijden, dan kunnen ze die Fransen. Rond half één komt er nog een simpele ziel zijn plee legen, dan ziet niemand je zal hij/zij gedacht hebben. Het is zo'n rolschijthuiscassette (3x woordwaarde)  en ik hoor hem van verre al aankomen. Ik hoor een trein passeren, ik hoor schepen op de Rhone en een late auto.... maar om 2 uur hoor ik een verdacht geluid rondom de camper. Ik hoor het een kwartiertje aan en dan wint mijn nieuwsgierigheid het en huppel ik uit bed. Nou, je raadt het al, niks te zien. Ik weet niet hoe laat ik in slaap dommel, maar even later gaat Ali naar het toilet en staan we op. Kortom, mijn waakzaamheid wint het van mijn slaapzaamheid.... op zo'n camperplek waar iedere jamdoedel maar kan oplopen en ongein kan gaan uithalen.

Voordeel, we rijden al om half negen, nadeel, dan gaat heel Frankrijk ook naar zijn of haar werk. Binnen 10 minuten staan we in een warboel van links en rechts passerende auto's. Het devies, "rustig aan dan breekt het lijntje niet."

We kiezen voor de A9 oftewel de Peage, want we hebben zo'n drommels handig apparaatje op de voorruit, waarmee we met 30km/u door de tol heen sjezen.

Ik weet niet hoe vaak, maar zeker heel vaak passeren of kruisen we de Rhone. Ali komt binnen en zegt minstens 6 keer, ik geloof haar op haar woord.

Ook daar is er druk verkeer, zeker als we in de buurt van Lyon komen is het ook voor de schepen file varen.

We gaan met een wijde boog om Lyon heen, want we mogen er niet dwars doorheen. Dit alles komt uit de koker van Ali, die van jaren hiervoor aantekeningen maakt van de te volgen route. Bij Givors gaan we al de  A46 op, richting Parijs, je raadt je het niet, dit is ruim 23 km voor Lyon. Alle vrachtwagens moeten deze weg ook nemen, maar gelukkig heerst daar een inhaalverbod voor vrachtwagens. Waarom de voor ons rijdende vrachtwagen wel inhaalt?  Dezelfde reden als voor zijn snelheid. Hij moet op de rechterbaan en mag niet harder dan 80 km/u. Deze chauffeur vindt dat te langzaam, rijdt 93 km/u en haalt gewoon alles in. Dat hij, bij zijn inhaal manoeuvre, mij bijna van de weg rijdt, is natuurlijk mijn probleem, zo vindt hij. 

We zorgen dat we op de camping zijn voordat de pauze ingaat. Dat mislukt omdat de camping de hele ochtend nog niet open is geweest. De schoonmaakster laat ons (weer) binnen, net als vorig jaar.

La Voulte sur Rhone

Kwart voor negen vertrekken we vanaf de camping en vallen de ruim 250 km aan. Dat is inderdaad niet heel veel, maar zo'n 3 uur rijden vindt Uw scribent eigenlijk wel prima. We hebben een informele afspraak op een 

 maar daarover straks meer.

Laat ik beginnen met de in bloei staande brem. Het lijkt wel of  alle bermen, of het nu de Peage is, of een berm in een stadje. Brem, brem en brem... maar het ziet er erg gezellig uit.

Ja, ik weet het, die klaprozen hebben we al een keer gehad, maar het gaat hier om de dreigende luchten, want er gaan dikke buien vallen. Het wordt op momenten zo erg, dat ik maar vaart ga minderen, want je ziet, ondanks de hoogste snelheid van de ruitenwissers, maar 10 meter meer voor je uit.

Ook gezien de naam van ons doel, is het geen wonder dat we kilometers lang de Rhône volgen. 

Totdat we een brug over moeten die of heel futuristisch is of  uit vroeger tijden komt. Hij is zo akelig smal, dat ik blij ben dat enkele Fransen stoppen om ons te laten passeren, zeer vriendelijk.

En dan.... onze "première" met een Camping-Car Park. Een oud collega van Ali, Trientje, heeft Ali een tip gegeven om de Card voor deze mogelijkheid van overnachtingen aan te schaffen. Trientje en Maurits zijn verstokte Francofielen en crossen regelmatig met hun camper door Le Dolce France, dus die raad slaan wij niet in de lucht. Maar U snapt het natuurlijk wel, dat mag de schrijver dezes allemaal regelen.

Zelfs het kaartje in een sleufje stoppen laat ze aan mij over. Nou, en er zijn een paar sleuven zeg.... links voor kun je al je lol op en de vaste gebruiker ziet al van verre dat dit het oplaadpunt is..... ach ja, provinciaaltjes. Een paal verderop is de werkelijke "inlogpaal," maar die vindt dat ik "Le Voiture" dichterbij moet zetten, ja wij zijn bescheiden. Ali komt nu ook uit het voertuig om morele steun te betuigen en slingert ook een paar keer met het kaartje en zie daar "Sesam" geeft gehoor en we zijn binnen.

Ik moet zeggen, het ziet er allemaal keurig uit. Bij iedere 4 camperplekken is een overdekte verhoging, waar je eventueel zou kunnen gaan zitten, of je potje zou kunnen koken, mocht dat in je camper lastig zijn. 

Er is een mogelijkheid om je toilet te legen en eventueel water in te nemen, kortom, tot nu toe een succes. Dit Camping-Car Park staat aan een, nu nog drukke provinciale weg, maar die zal vannacht wel rustiger worden, hopen wij vurig. In de omgeving wordt kennelijk gejaagd, want ik hoor regelmatig schoten. Zolang wij het wild niet zijn, nemen we ook dat voor lief.

Natuurlijk wandelt Ali nog even richting de Rhône en komt met deze foto's terug.

Kortom, tot nu toe is het Camping-Car Park avontuur een succes en zeker voor herhaling vatbaar met dank aan Trientje en Maurits.

Villeneuve les Beziers 3

Enerverend, dat is het enige woord wat bij mij te binnen schiet als ik de uitslag van de duurste optocht van de wereld bekijk, die Formule 1 in Monaco wordt genoemd.

Charles Leclerc is de eerste Monegask die deze race wint en eerlijk gezegd, helemaal terecht.

Deze camping is een geliefde plek voor wandelaars en fietsers, die de route langs het Canal du Midi wandelen of fietsen en hun overnachting hier doorbrengen. Zo zie je iedere dag de rij van tentjes groeien, om 's morgens de plekken weer leeg aan te treffen.

Rondom de camping zijn verschillende druifstekken aangeplant, waar later, hoogstwaarschijnlijk wijn van zal worden gemaakt.

Aan de voorkant van de camping is een soort bar gesitueerd, die meestal bezet wordt de locals. Om nu als camping bezoeker hierbij te gaan zitten is niet erg aanlokkelijk. Tenzij je aan het Canal, aan één van de tafeltjes gaat zitten. Er wordt niet bediend, dus zul je jezelf tussen de locals moeten begeven om een bestelling te doen. Ach, zo heeft iedere situatie zijn charmes, nietwaar?

Ali ontdekt een mooi veld met klaprozen, die de Engelsen Poppy noemen. De betekenis van de klaproos: een herdenkingssymbool voor de Eerste Wereldoorlog. 

Morgen gaan we voor het eerst gebruik maken van ons Frans kaartje van het Camping-Car Park.

Je kunt met het kaartje reserveren en ook betalen..... spannend.

Villeneuve les Beziers 2

Het belooft een prachtige dag te worden, want het is a) mooi weer en b) de strijd om de Pole position in Monaco wordt een ware thriller. I Love It!

Wij stappen vanmorgen op de fiets om Beziers te bezoeken. Door Béziers stromen de Orb en het Canal du Midi en pal langs die laatste fietsen wij de 7 kilometer naar Beziers. Dit kanaal is ontworpen en gegraven door, natuurlijk geholpen door nog een paar mannetjes, Pierre-Paul Riquet. Zijn standbeeld komen we pontificaal tegen op de markt van nog het echte brocante. Niet die enorme troep die we in El Verger tegenkomen. Nee, mooi spul uit "den ouden Doos."

Vanaf dit standbeeld wandelen we rechtstreeks, over de brocante markt, richting het Theatre le Municipal.

We kunnen rustig stellen, dat Beziers een bijzondere mooie stad is, met prachtige gebouwen en waanzinnig mooie smalle straten. Bij de foto rechtsboven, zo'n smal straatje, word ik, terwijl ik de foto zal nemen, gepasseerd door een heerschap. Als ik nog steeds met mijn fototoestel in aanslag sta, roept zijn vriendin hem in paniek terug.... foto, foto... roept ze een paar keer. Kennelijk had meneer hoge nood en dacht Ah ha, een smal straatje... maar in dit geval was zijn geval op de eeuwige plaat vastgelegd. Hij keert dan ook op zijn schreden terug.

Geen kerk vandaag? Ik hoor jullie denken.... wat denk jezelf..

Eigenlijk is het niet een echte kerk, volgens Ali, want het is een Chapelle des Penitents. (en vergeet die laatste T even niet bij het opzoeken.)

Ik probeer Ali wijs te maken, dat dit in vroeger tijden mensen waren, die zich nooit wasten en daarom Penitents genoemd werden, waar weer het woord Penetrant van is afgeleid.

Maar eigenlijk is  Chapelle Des Penitents, de Kapel der Berouwvolle.

Nu gaan we racen.

Villeneuve les Beziers 1

Waar zal ik een beginnen. Gistermiddag lopen we nog even naar Le Llac, om de camping toch nog een beetje eer aan te doen, want dat geklaag ook altijd. 

Op het wel erg blauwe meer wordt er op dit moment geoefend met roeiboten, je weet wel de 8 met, of 8 zonder stuurman, of dat laatste bestaat, ik betwijfel het. Maar ik zie dat ik daar nu net geen foto van heb....

Ali ontdekt het geluid van een specht, pal boven ons, maar als we op zoek gaan naar die vogel zonder hoofdpijn (sla zelf maar eens een paar keer met je hoofd tegen een muur) ontdekken we dat het helemaal niet een Specht is. Het is een stel jonge klepperende ooievaars, die de aandacht van hun ouders opeisen.

Vandaag gaat het de grens over en heeft Ali een bescheiden afstand uitgezocht van rond de 200 km.

Als we de grens zijn gepasseerd, komt het met bakken uit de hemel zetten. Hier doet Ali een poging om de Etange de La Berre te fotograferen, maar haar fototoestel is leeg, de accu dan en dit is haar telefoon camera. De ETA (Estimeted Time of Arrival) is 11.15 uur en eigenlijk vind ik dat een beetje zonde. De hele dag ligt dan nog voor je en kun je, als je wilt, nog een hele slag maken. Ik gooi het in de/het groep(je). Voor mij alleen maar een "kreet" voor Ali zit daar een hele uitzoekerij aan vast. Waar is nog een camping, staan daar niet teveel bomen, is het niet te ver rijden...... et cetera, enzovoort, enzo.

Als ik dan ook nog even "drop" dat Monaco dit weekeinde op het programma staat, neemt ze direct een besluit! "We hebben geen haast, als de plek in Villeneuve goed is qua ontvangst, blijven we daar 3 dagen gaan we maandag verder."  Ja kijk, wie ben ik dan!

In de receptie van de camping, geen strakke jonge dames, maar een paar op leeftijd (hoor opa) zijnde dames, die ook nog eens humor hebben en de Engelse taal machtig zijn. 

We stellen de camper op de aangewezen plek, rijden wat naar achteren, dan weer naar voren. Dit allemaal voor de ontvangst van de Satelliet, om daarna nog een paar keer de kegjes onder de voorwielen te verbeteren, maar dan staan we ook!

We wandelen vanmiddag nog even het stadje in, je moet toch in beweging blijven, nietwaar. Het eerste wat we tegenkomen is één van de 120 sluisjes van het Canal Du Midi. Letterlijk betekent dat Kanaal van het Zuiden. Het is een 250 km lang kanaal door Frankrijk tussen Toulouse en de Middellandse Zee. Ik wist dat ik overdreef met het aantal sluizen, maar het zijn in werkelijkheid 86.

We wachten even tot deze hampelmannen zijn geschut. Ik weet nu ook waar het woord schutten vandaan komt, namelijk "Geschutter." Mijn hemel wat stelletje...... mevrouw, die voorop staat met een stukje touw in haar handen heeft geen idee wat ze moet doen. De mannen, bij het stuurwiel laten haar ook heerlijk modderen. De rest van het touwtje ligt als macramé achter haar en als ze het touw om de bolder wil gooien flikkert het hele zootje bijkans de sluis in. Ondertussen vraagt de "schipper" om applaus van de mensen aan de kant, omdat hij de boot in de sluis heeft gekregen. Dat hij bijkans dwars in de sluis ligt boeit hem ten gene dele. Onderste foto, geen wonder dat de stootrand deels compleet verdwenen is.

Is er trouwens beter vermaak dan leedvermaak, ik denk het niet. Ook is er iets van "beste Stuurlui" en hun huidige positie.

In de Spar wil ik een paar biertjes kopen, maar € 3,50 voor een blikje bier is me wat te gortig dus neem ik maar druivensap, maar dan gefermenteerd.

Porqueres 2

Het heeft volgens mij de hele nacht geregend, maar door de opstelling van de camper is er geen druppel naar binnen gekomen.

De koorts is gezakt, blijft alleen nog het snotverkouden gevoel over. Je kent dat wel, alsof je met watten in je hoofd rondloopt. "Even" een examen doen lijkt op het beklimmen van een rijstebrij berg. Maar ik kom er....  vraag niet hoe.

Oke, over deze camping. Wat zal ik ervan zeggen zonder al te negatief over te komen. Het is een Familiecamping, wat inhoudt dat het afgeladen is met aftandse caravans met dito voortent. Op dit moment is 10 % van de eigenlijke bewoners aanwezig, wat een sinister gevoel geeft. Wij mogen er, met onze camper, een beetje tussenin staan, tja... De plekken zijn niet van elkaar afgeschermd door bijvoorbeeld een haag, dus je moet wel met je buren overweg kunnen, want je staat pal tegen elkaar aan. Verder staat de camping vol met houten huisjes.

Het heeft allemaal een hoog Hubo gehalte. Wat een leuk voorbeeld is van "ieder voor zich en God voor ons allen" is bovenstaande foto. Deze kraan is aangesloten op het waternetwerk van de camping. De eigenaar van dit bouwwerk vindt het toch noodzakelijk om aan te geven dat dit geen drinkwater is en in wel 4 verschillende talen. Let ook even op het tentje ernaast, met zowel een rollator als ook een scootmobiel. Dus heel hard zal de bewoner wel niet achter je aankomen als je van zijn kraan een slokje water neemt.

De omgeving; 

Terwijl ik binnenblijf gaat Ali op onderzoek uit en is dolenthousiast.

Want als ze de camping afloopt stuit ze op dit kerkje Santa Maria de Porqueres. Dit is een Romaanse kerk uit de 12e eeuw. Ze wil ook binnen nog een paar foto's nemen, maar belandt in een ondoordringbare duisternis. 

Op de hoek van het weggetje, wat naar de kerk leidt, woont kennelijk meneer pastoor in dit riante optrekje, geflankeerd door statige pijnbomen. Ach ja, waarom zou je het voor minder doen, nietwaar.

Bij nader onderzoek blijkt dat dit het Castell de Porqueres te zijn. Het wordt al in 957 in kronieken vermeld.

Morgen maken we de oversteek naar Frankrijk.