Benicassim 8

 

Als we 's morgens, vanuit bed, uit het achterraam kijken zien we de bergen. Vanmorgen kwam daar door de zonsopkomst een schitterende rode gloed over te liggen, bijna sprookjesachtig. Maar ik kan er niet al te lang van genieten, want de ontbijt taak ligt op me te wachten. Het is 's nachts een graad of 8, dus als allereerste het kacheltje maar even aan. Want in de camper blijft het een graad of 15 en op de blote pootjes is dat wat frisjes. 

Na het ontbijt spoeden we ons naar het zwembad, maar vanmorgen was de schoonmaak nog niet helemaal klaar, dus moesten we even wachten totdat alles was afgespoten. Na een baantje of 30 houd ik het voor gezien en ga koffie zetten. Na het middageten gaat het kleed van de fietsen en tuffen we even voorbij het vliegveld.

Op het strand is het rustig, om niet te zeggen dat het uitgestorven lijkt. Hoewel, helemaal aan de rand van het water zit een stel zich te koesteren aan elkaar en de zon.

Ook de appartementen liggen er verlaten bij en steeds meer zijn versierd met een spandoek en de tekst dat ze te koop staan. Overigens, morgen wordt in Spanje besloten of de mondkapjes af kunnen, tenminste buiten.

Hoofd-route staat hier, met zichzelf, te overleggen of we nog verder rijden of de terugweg nemen. 

Het wordt het eerste, met als resultaat dat we 18.93 km fietsen. In de zon is het heerlijk, maar in de schaduw blijft het chilly.

Ik ben dan ook blij om weer bij de camper in het zonnetje lekker op te warmen en Hoofd-fotografie laat die kans niet onbenut.

Benicassim 7

 Vandaag sla ik de zwemsport voor een keertje over, omdat ik mijn eigen sport moet beoefenen. Vandaag is namelijk de finale van Australiën Open, tussen de Rus Medvedev en de Spaanse Rafael Nadal. Roep nu niet onmiddellijk dat sport "kijken" geen echte sport is, dan verschillen we van menig. 

Nadat ik het ontbijt heb verzorgd en voor Hoofd-zwemmen een tijdslot heb geregeld, zet ik mij achter de laptop, de tijd is 9.25 uur. Ja inderdaad, achter de laptop omdat Canal Digital alle Discovery Benelux kanalen van de satelliet heeft gegooid omdat de rechten te duur werden en daar vallen de Eurosport kanalen ook onder.

Maar gelukkig hebben we nog altijd Ziggo-Go, zodat we op het ragfijne beeld van het Chromebook kunnen genieten van deze enerverende wedstrijd.

Na een 0-2 achterstand in sets, weet Nadal de wedstrijd, in 5 uur en 24 minuten nog in zijn voordeel te beslissen. Set-standen 2-6,  6-7 wordt het 6-4, 6-4 en 7-4 voor Nadal. Hij wordt hiermee G.O.A.T. oftewel Greatest Off All Time met 21 Grand Slam's achter zijn naam. 

Meneer Djokovic dacht deze titel ook "even" op te halen, maar ja, dan moet je jezelf wel laten vaccineren, want ze zijn daar in Australië zeer streng, als het om Covid-19 gaat.

Denk niet dat ik de enige enthousiaste toeschouwer ben, ook de Spanjaarden op de tribune leven vurig mee.

Kijk, ik zit 20 minuten eerder achter het chromebook en neem de huldiging ook nog voor een groot deel mee, maakt toch snel 6 uur, is dat sport of niet.

Hoofd-beweging staat erop om nog even naar de boulevard te wandelen en dat kan uiteraard geen kwaad, gezien mijn zitvlees.

Bij de uitgang staat een ware politiemacht rondom een vervreemdend voertuig. Kennelijk in de overtuiging dat zoiets nooit de weg op mag. Maar blijkbaar kunnen ze geen belemmerende argumenten vinden, want na onze wandeling staat het Franse fertuut er nog steeds.

Benicassim 6

 "Vertrouwen is goed, controleren is beter" zei ooit een beroemd filosoof. Om eerlijk te zijn was het Peter Gillis en als deze naam U niks zegt, staat U dat te prijzen. Slinger nu niet onmiddellijk Google aan, laat het zo het is, werkelijk.

Voor het tijdslot van 10.00 tot 10.50 uur staan 3 stellen gereserveerd. Als die niet direct om 10.00 uur komen, kunnen we nog lekker even baantjes trekken. Want om heel eerlijk te zijn, wij smokkelen met de aanvangstijd door ons om 9.45 uur al bij het zwembad te melden. We wachten dan weliswaar op toestemming van de schoonmaakster, maar meestal mogen we er dan al in.

Vandaag meldt er zich een extra stel, dat we nog niet eerder hebben gezien. Als ik, terug in de camper, check, blijken zij niet geregistreerd te zijn. Kijk, dan wordt het tricky! Want vertelde ik al niet eerder dat je, voordat je toestemming kreeg om te zwemmen, je QR- codes moest laten scannen. Natuurlijk lopen er op de camping ook antivaxers rond en in het zwembad loop je dan wel extra gevaar, door deze mensen.

Ik meld mij vanmiddag bij de receptie en die beloven plechtig dat er in het vervolg iemand rondloopt die gaat controleren. We gaan het zien. Morgen sla ik trouwens de zwemexercitie over, want ik wil de finale van de Australien Open bekijken, tussen Rafael Nadal en Medvedev.

Vandaag vindt Hoofd-hygiëne het hoogste tijd om de dekbed- en de matrashoes een verschoning te geven. Nu is de matrashoes zo'n stretch-achtig ding van een soort badstof, wat heel strak om de matras zit. 

Het eraf halen gaat nog, maar het er weer omheen wurmen is iedere keer weer een gevecht met het matras. Ik heb dan ook voorgesteld om dit om de paar maanden te doen maar Hoofd-toezicht is niet te vermurwen. Normaliter doen we dit klusje gezamenlijk, maar gezien de schouder perikelen van Hoofd-organisatie neem ik het deze keren voor mijn rekening.

Gezien de prachtig rode luchten, die 's avonds aan het zwerk verschijnen, wordt het voor Hoofd-fotografie verleidelijk om tegen zonsondergang naar de zee te wandelen, in de hoop om de zon in de zee te zien zakken.  

Benicassim 5

De temperaturen beginnen al aardig op te lopen, hier in Benicassim. In de schaduw blijft het kwik op 15 graden steken, maar in de zon is het een stuk warmer. Op dit moment van schrijven, stijgt de temperatuur in de camper naar bijna 30 graden. Rond vier uur verliest de zon haar kracht en wordt het snel frisser.

 Onze Franse overbuurman heeft het weer op de heupen gekregen en verkast zijn mobiel voor de 2e keer. Hij stond op de plek, waar wij nu staan en verkaste naar de overkant. Nu heeft hij ontdekt dat er op een andere plek 30 vierkante centimeter meer zon is, dus meldde hij zich bij de receptie met de vraag of hij weer mag verhuizen. 

Via Amazon.de heb ik twee hydraulische krikjes besteld, om als steun onder de camper te dienen. Deze apparaten kunnen 2 ton heffen, dus dat moet voldoende zijn. Het is ongelooflijk hoe snel die Duitsers, ook in Spanje, leveren. Dinsdag besteld, donderdag lag de bestelling al bij de receptie. Ik moet zeggen, een verademing, deze kleine krikjes te plaatsen en de boel omhoog te krikken. 

Ik heb tot nu toe van die plastic Fiamma steunen gebruikt, maar dat is een hopeloze exercitie, om die dingen er goed onder te krijgen. Daarbij buigen ze door en dan verdwijnt het vertrouwen ook heel snel.

Vanmiddag wandelen we nog even naar de zee en iedere keer verbazen wij ons erover hoe weinig mensen gebruik maken van de boulevard. Dan vergeet ik even, voor het gemak, zo'n idioot die op z'n pedelec, dat is een elektrische fiets die 45 km/u kan, over de boulevard knalt, terwijl het verboden is voor fietsers. Draagt deze zot een helm of mondkapje, wat denk je zelf. Van Hoofd-humeur mag ik geen opmerkingen meer maken.

Benicassim 4

 Vanmorgen kunnen we eindelijk zwemmen, want dat had een aantal voeten in de aarde. Het begon ermee dat we eerst onze QR-codes moesten tonen bij receptie. Dus, alles wat we maar bij ons hebben aan materiaal, zoals het "gele" vaccinatie-boekje, uitgeprinte Internationale QR-codes en uiteraard onze QR-codes op de telefoon. Nou, niets van dat alles wordt geaccepteerd, zelfs na herhaalde pogingen verschijnt op het scherm van het scanapparaat een groot rood kruis. Ook de Internationale print werkt niet. Of wij de QR-codes even willen mailen! "Maar daarmee veranderen de codes niet", meld ik het meisje. Dan komt het spreekwoordelijke aapje uit de mouw. Zij wil graag bewijs dat ze alles gescand heeft. "Wel, maak een kopie op het kopieerapparaat." Dat blijkt het gouden idee. Daarna wordt ons uitgelegd hoe de link werkt om een tijdslot te boeken. Maar ook dat werkt, "nog niet". 's Avonds laat ik de receptie het 10.00 uur slot vastleggen!

Dus vanmorgen melden wij ons in het zwembad, waar de Haarlemmers van 2 jaar terug al liggen te spartelen. Het is alsof er niets veranderd is, behalve dan dat het overdekte zwembad niet meer ondraaglijk naar chloor ruikt, maar nu wordt er een zoutoplossing gebruikt, wat het zwemmen een stuk aangenamer maakt.

Wat deze plek ook zo aantrekkelijk maakt is, naast de heerlijke temperaturen, de Mercadona aan de overkant van de straat. Hoewel we vandaag wel op de fiets gaan, want er moet water ingeslagen worden en om nou met 12 kg terug naar de camper te lopen, is ook zo wat. Het blijft overigens, deze keer, bij één 6 liter fles.

Ik vermaak mij overigens kostelijk als we in dit soort winkels wandelen. Vandaag loopt er een mevrouw rond, die geen kar of mandje bij zich heeft, maar alles in haar trolley propt en in een tas die aan de handgrepen van haar trolley hangt. Ze is duidelijk op zoek naar de allerverste producten, letterlijk en figuurlijk gesproken. Alles wat vooraan staat slaat ze over, maar perst, b.v. een bakje druiven, vanuit de achterste rij naar voren. Compleet verfrommeld en krakend komt het pakketje naar voren. Als ook deze datum haar niet aanstaat, propt ze het bakje weer terug op de plaats en wordt de volgende naar voren getrokken. Gelukkig ziet ze mijn brede glimlach niet, omdat deze verscholen zit achter mijn mond/neus kapje.

Over mondkapjes gesproken. Eigenlijk alle Spanjaarden dragen het mondkapje, uiteraard uitgezonderd de jeugd. Maar ook de buitenlanders dragen hun mondkapje niet, tenminste niet om de mond, maar rond de arm bij de elleboog en dan draag je ook een mondkapje, nietwaar. Mag ik zeggen dat ik dit gedrag verfoei? Het op z'n minst onbehoorlijk gedrag jegens je gastheer en -dame, wat toch het Spaanse volk is.

Benicassim 3

 Gisteravond gaan we, sinds lange tijd, weer eens uit eten in het restaurant van BonterraPark. We hebben besproken en onze naam staat keurig op het tafeltje, wat we hebben uitgezocht. Hoofd-restaurantgang neemt als voorafje een tomatensoep, ik waag me aan de risotto met paddenstoelen. Slechte keus, maar een nieuwe ervaring. De risotto ligt in een grote bult op het bord, als een letterlijke rijstebrijberg. Voor de rest is het allemaal perfect voor elkaar, al weet ik niet of de vis wel had gekozen voor rode wijn.

Oh, Hoofd-lawaai meldt dat onze achterbuurman slechts een eenmalige uitspatting heeft gehad met zijn jaren 60/70 muziek. Nu is het heerlijk rustig.

Vanmorgen meld ik mij op de link voor het reserveren van een zogenaamd "zwemblok". Gisteren is mij dat omstandig uitgelegd. Je creëert hiermee een blok van 50 minuten, zodat er niet teveel mensen tegelijk op 1 plaats zijn. Fantastisch bedacht. Nu de uitvoering nog. Ik kijk om half negen op de link en ontdek dat er reeds een reservering staat. Officieel kan dat pas een half uur voor aanvang van het tijdslot. 10.00 uur gaat het overdekte zwembad open dus eerder dan half tien heeft geen zin. Ik zit helemaal klaar in mijn zwembroek, maar de link geeft alleen maar errors. Om kwart voor 10, kleed ik me aan en meld me bij de receptie. Dezelfde lieftallige jonge dame, die het mij gisteren uitlegde zit er nu weer. Haar Engels is nog even roestig als mijn Spaans. Om een lang verhaal kort te houden, mag ik mij vanavond, bij de receptie,  melden en dan reserveren ze voor ons het tijdslot van 10.00 uur. We gaan het vanavond en morgen allemaal  beleven.

Vanmiddag gaan de fietsen van de Camper. Het is ongehoord zoveel opgedroogd pekel er aan de elastieken zit, zo ook op het afdekkleed. Via de Via Verde gaat het naar Oropesa, zo'n 8.5 km langs de Middellandse zee, met prachtige vergezichten.

Het blijft een prachtige tocht, zeker met dit mooie weer is het genieten geblazen. 

In Oropesa vleien we onze derrière op deze stenen bank en dat is geen pretje. De temperatuur van de zon heeft zich nog niet meester gemaakt van de op marmer gelijkende bank en die is dan ook ijskoud. 

De immense appartementen complexen ontberen nog hun bewoners en wij vragen ons af of je niet veel last van de wind zal hebben als je op je balkonnetje ligt te zonnen.

Een nieuwe ziekte maakt zich van Spanje meester, zeker bij de jongelui is de elektrische step helemaal in zwang. Het is al zo ernstig, dat er een wet is uitgevaardigd dat deze apparaten niet meer op de stoep mogen rijden. Onderweg staan een paar jongelieden dwars met hun stepjes op de weg. Op mijn "Hola", Spaans voor "Hallo",  maken 2 knapen de weg vrij, terwijl een derde het wel stoer lijkt om nog even, met een schijnbeweging, te doen alsof hij nog voor mij langs gaat. Ik denk dat hij gedurende de avond nog wel eens aan mij terug denkt, zeker als hij over zijn pijnlijke dijbeen wrijft.

Benicassim 2

 In vergelijk met Lloret de Mar is het hier even wennen aan de nieuwe geluiden. Zoals de geluiden hoog uit de bergen, waar een weg loopt en ik de vrachtwagens hoor passeren. Maar dat is nog niet zo irritant als onze Duitse achterbuurman, die kennelijk geïnspireerd door mijn veel te lange haar, constant muziek draait uit de jaren 60 en 70. Nu is dat, op zich, het ergste niet, maar het geluid komt uit een radiootje uit hetzelfde jaar, wat je destijds bij de Persil cadeau kreeg. Voor de jongeren onder ons, Persil is een wasmiddel. Het blikgeluid versterkt wel de nostalgische gevoelens, ware het niet dat de beste man ook nog probeert mee te zingen. Ooit een Duitser Engels horen praten, wel, een Duitser die Engels zingt, is vele malen erger.

Vandaag wordt de eerste, uitgebreide, was gedraaid. 2 propvolle machines worden aan een verschoning blootgesteld. Dus wordt er een lange lijn dwars over ons complete perceel gespannen. Dat is nog niet genoeg, dus komt er ook een lijntje tussen ons en de Franse buren. Nu staan die met de "blinde" kant naar ons toe, dus hun uitzicht wordt niet "Foire" (verpest). Echter, Hoofd-was heeft een ontsteking aan beide schouders, wat betekent dat ze niet haar armen mag heffen boven haar schouderpartij. Ergo, mag ik alles uit kastjes halen en uiteraard, de was ophangen. 

Het is soms aandoenlijk te zien, als ze weer iets uit een hoog kastje moet hebben en mij dan staat aan te kijken als een Poedel die het tijd vindt voor zijn eten. Ook het ontbijt komt nu voor mijn rekening en daar geniet ze nog het meest van, als ik haar mag geloven.

Vanavond gaan we iets spannends doen, wat al jaren de gewoonste zaak van de wereld was. We gaan uit eten in het  restaurant van het resort. We hebben een tafel gereserveerd en ben reuze benieuwd hoe we ons voelen als we daar zitten.

Voor onze dagelijkse zwem exercitie moeten we onze QR-code laten scannen, maar daarover morgen meer.

Benicassim

 Negen uur starten we de motor en na wat heen en weer gepiel, want er heeft zich vannacht een Pools gezin vlak voor ons geïnstalleerd met een caravan en bestelbus. Hierdoor is er niet al teveel manoeuvreer ruimte over om weg te komen. Onze achterburen uit Assen, uit de arme tak van de familie want zijn naam is Visser, kunnen nog net op tijd even zwaaien en dan is het gaan.

De laatste, toeristische, blik op Lloret de Mar en we zijn onderweg naar Benicassim, waar we 1 maand zullen blijven, rust. Een ritje van 4 1/2 uur, dus met 1x een pauze en 1x tanken kunnen we vandaag toe.

Boven een slordig uitgestrooid dorpje tegen de bergwand tekent zich een dreigende lucht af, wat al een teken schijnt te zijn.

Hoofd fotografie ontdekt dat de Brem hier alweer in bloei staat, terwijl een eindje terug de bomen nog berijpt zijn. Kennelijk houdt de bergkam het koude weer tegen.

Dan duikt, in de verte, de eerste contouren van de Middellandse zee alweer op, we zijn op de goede weg. 

Tijd om te tanken, dus wordt de eerste de beste Repsol tank uitgezocht. Hoofd-route navigeert met de Sygic truck versie en kan kilometers ver kijken wat voor tankstation op de route ligt.

Het wordt ook wel tijd voor een diesel-, sanitaire stop. 

Ik rijd naar een lege pomp, waar ik dus direct aan de beurt ben. Voor de andere pompen staat een rij, wat natuurlijk al een lichtje had moeten laten branden. De pomp werkt niet, terwijl ik op allerlei knopjes druk, geen soelaas. Oke, ik rijd achteruit en sluit me aan in de rij. Maar ja Spanje.... mañana, mañana, mañana.

Het duurt en het duurt, voordat iemand heeft betaald en weer terug in zijn of haar auto is. In de rij waar wij staan gaat het nog langzamer en de ergernis neemt per minuut toe. Op een gegeven moment krijgen we het idee, dat de voorste gewoon aan het koffiedrinken is. Ik ben er klaar mee, "Op naar de volgende", roep ik terwijl ik de rij laat voor wat het is en draai de snelweg weer op.

Na 5 kilometer komt Hoofd-diesel met een, voor mij, pijnlijke vraag! "Heb je de tankdop er weer op gedaan?" Paniek!!!!! Bij de eerst volgende "Air" (rustplaats) stop ik om te checken! "Sh.t, tankdop weg! 

En nu? "Terug" is de opdracht van Hoofd-tankdop, daar helpt geen lieve moedertje aan. De eerste de beste afslag is de onze en dan heb ik, weer, even de hulp van Hoofd-route nodig. 10 km terug, raar dat dat zo lang duurt..... De Repsol komt in zicht, maar aan de verkeerde kant dus, maarrrr, een restaurant is over de hele snelweg gebouwd, dus ren ik dwars door het restaurant naar de overkant. Geloof het of niet, mijn tankdop ligt nog op exact dezelfde plaats als waar ik hem heb neer gelegd. Bekaf kom ik weer bij de camper terug. NU eerst maar tanken!

De laatste 200 kilometer word ik geplaagd door kontkramp, maar het prachtige uitzicht op Benicassim vergoedt veel, heel veel. Calle C6 pl. 5, onze gedroomde plek voor de komende maand.

  

Lloret de Mar 7

 De, vooralsnog, laatste dag in Lloret de Mar, want je weet maar nooit of wij hier nog weer eens terugkomen. Het was een frisse, zeg maar koude, nacht. Volgens de berichten, die ons bereiken, de koudste nacht ooit gemeten in de maand januari, tenminste in Spanje. De verwarming maakt overuren, terwijl de thermostaat op 14 graden staat. Over thermostaat gesproken, eigenlijk hebben we het vermoeden dat thuis de verwarming is afgeslagen. Normaal kunnen we de temperatuur aflezen, maar het systeem meldt dat het "offline" is.  Zoonlief gaat langs om een en ander te onderzoeken.

De zon staat strak aan de hemel, maar de temperatuur komt niet hoger dan 11 graden, in de schaduw. In het zonnetje wordt het al snel 17-18 graden en dan is het werkelijk aangenaam.

Lloret de Mar wordt ook gekoesterd door de zon, die aan een strakblauwe lucht staat te shinen.

Even dreigt de dag alsnog te worden verpest, doordat de drone haar verbinding verliest en als een wees in de lucht blijft hangen. Gelukkig heb ik nog een fotootje kunnen maken van onze plek op de camping, maar nu sta ik toch wat wezenloos in de lucht te staren. Uit alle macht probeer ik de verbinding te herstellen en heel even krijg ik de drone naar beneden en kan ik hem grijpen, maar niet uit. Daar sta je dan, als (bijna) volwassen kerel met een draaiende drone in de handen. Uiteindelijk kan ik het apparaat het zwijgen opleggen.

Heb je kiespijn en zoek je een tandarts op, hoogstwaarschijnlijk is de kiespijn voorbij. Zo ook bij onze thermostaat, zoonlief komt langs en het werkt weer. Super. 

Morgen dus richting Benicassim wat ongeveer 4 uurtjes rijden is.

Lloret de Mar 6

 Eerst maar even terug naar gisteravond, waar we een déjà vu hebben. In onze prille huwelijksjaren schafte Hoofd-voeding een kookboek aan, met daarin 365 menu's. U leest het goed 365, voor iedere dag van het komende jaar een ander menu. Met als gevolg dat er ingrediënten gekocht moesten worden, die we nog nooit eerder aangeschaft hadden. Zo werd ik eens voor "aal" op pad gestuurd, waarbij de visboer vroeg, "Hoeveel meneer?" Nu leek mij een pond wel een aardige hoeveelheid, waarbij de visboer mij al een beetje vreemd aan keek. De rekening was navenant, namelijk 25 gulden. Ja, inderdaad, zo lang is dit al geleden. Op een deftige dag was de "Artisjok" aan de beurt. Het ding ging in z'n geheel in een grote pan, maar na een uur op hoog vuur, was de artisjok nog niet gaar en na nog een uur nog steeds niet. Veel later leerden we, dat de blaadjes eraf moesten en dan kon je het puntje opeten.

Gistermiddag werden er "boontjes" gekocht, want dat is lekker in de rijst met verse garnalen, nietwaar. Maar nadat de boontjes een kleine twintig minuten hebben opgestaan, zijn die krengen nog niet gaar. Natuurlijk, in het Spaans, staat er dat je met 3-7 minuten koken, het beste resultaat hebt. Ja, dat geldt natuurlijk voor boontjes, maar niet voor de door ons gekochte "peultjes". Dus zit er niets anders op dan de peultjes van hun jasje te ontdoen! Ze smaken heerlijk en deze Provinciaaltjes hebben weer een verhaal te vertellen.

Vanmorgen wandelen we na het ontbijt richting de bakker. Uiteraard voor de koffie, want je weet maar nooit of er niet een heerlijk gebakje bij de bakker op ons ligt te wachten. Een heerlijk uitziend brood en 2 gloeiend hete stokbroden, worden aangevuld met twee gebakjes. De gebakjes bewaren we voor morgenochtend en het stokbrood versieren we met zoetigheid, zodat die niet onderdoen voor gebak, zalig.

Op de terugweg valt ons oog op een vreemdsoortig, tja wat is het eigenlijk, mozaiek? We kunnen er allebei geen soep van koken en gaan ervan uit, dat de kunstenaar enige hulp van geestverruimende middelen heeft gehad, zeker tijdens het ontwerpen. Erg oud lijkt het ons ook niet, modernismen, zullen we maar zeggen.

 Zeker niet modern, maar minstens zo mooi, is deze toegangspoort van een reeds in verval geraakt huis. Eigenlijk is het donders jammer dat dergelijke kunstwerken zo weinig aandacht krijgen, als ze wel verdienen.

Wat moet je als fervent sporter in een lockdown tijdens corona? Je zet op je balkon een Hometrainer, zodat je heerlijk in de buitenlucht kan blijven fietsen (middelste balkon).

Maandag gaan ook onze fietsen van de camper!

Lloret de Mar 5

 Het is gek, hoe snel je aan iets gaat wennen. Vanmorgen worden we wakker en het voelt frisjes aan. Het is bewolkt, dus geen zon en dat merk je onmiddellijk. Waar we wakker van worden is een brommer die, iedere ochtend, kennelijk zo rond 8 uur naar zijn werk gaat en vlak langs de camping rijdt. 

Waar we ook aan gewend raken is een Fransman, die iedere ochtend zijn honden op de camping uitlaat. Nu is dat  op zich niet een probleem, maar meneer heeft 1 dier vrij rondlopen en de andere hond heeft hij aan een belachelijk lange lijn. Zo ziet het beest zijn kans schoon om overal tegenaan te pissen, of het nu een boom of een camper is, het maak ook het baasje niets uit! Achter ons staan mensen met ook 2 honden en daar vreet het beest rustig de etensbak leeg, terwijl deze honden eigenaren met verbijstering toe kijken. De "baas" staat er bij en kijkt er naar. Het enige wat hij doet is roepen, "kacky, kacky", maar of het beest niet zo heet of gewoon doof is, het dier reageert totaal niet.

Vanmorgen doen we boodschappen bij de Esclat, een gigantische supermarkt/warenhuis waar zo'n beetje alles te koop is. Het grote voordeel, ten opzichte van de naastgelegen Lidl, is wel dat het er erg rustig is. Hopelijk smaakt de aangeschafte wijn een beetje, want we gaan onze eerste week in Spanje vieren met een glaasje. 

We sluiten vandaag af met een gedeeltelijke zonsondergang vanaf de camping, de hobby van Hoofd-fotografie. Het autootje is trouwens van het baasje van "Kacky", waar hij mee heen en weer racet om z'n toilet en/of water te legen.

Lloret de Mar 4

 Zo langzamerhand beginnen we eraan te wennen om wakker te worden met de zon op de camper. Het kraken betekent nu niet veel meer dan, zon! Het plan voor vandaag is om het strand te gaan zoeken. Maar wat doe je als je een dag eerder de verkeerde kant op liep? Juist, je loopt nu de andere kant uit, hoewel ik nog wel even wat overredingskracht aan de dag moet leggen. 

"We weten niet waar we zijn, maar wat is het hier mooi!" is een veel gehoorde kreet, zo tussen ons tweeën.

Even krijgen we het idee dat je bij deze bank het geld gratis op kan halen, gezien de lange rij wachtenden, maar hier wordt een streng toelatingsregiem gevoerd. Niet meer dan 1 per keer, tja, dan gaat het nog even duren.

Eigenlijk lopen we, zonder dat we ons dat beseffen, pardoes tegen de "Capella Del Santissim" aan, met daaraan vastgeplakt de "Esglesia Parroquial De Sant Roma". Voor die naam alleen al, zou je Katholiek worden.

Natuurlijk wil Hoofd-bezichtigingen naar binnen en staat dan ook een tijdje aan de deur te rammelen. Pas als ik haar duidelijk kan maken dat meneer pastoor op dit moment met zijn siesta bezig is laat ze het rammelen voor wat het is.

Nu kan ik mij wel voorstellen dat ze naar binnen wil, want deze foto, gemaakt door de spijlen van de traliedeur, geeft wel aan hoe mooi het kerkje van binnen is.

Deze "Casa de la Vila" (Gemeentehuis)  mag er trouwens ook wel wezen. Dit Neo klassieke bouwwerk uit 1872, staat er nog prachtig bij.

Als we ons omdraaien krijgen we een rijke blik op het "Platja de Lloret", waar een groep jonge moeders hun kinderen laat ravotten in het zand. 

De regels hier in Spanje zijn duidelijk. Iedereen dient een mondkapje te dragen, dus ook buiten. Die regel geldt ook voor kinderen vanaf 6 jaar. De jeugd en de Alfa mannetjes, dragen natuurlijk geen mondkapje, want dat staat niet stoer.

                              Stoer moet je wel zijn, zeker als je dit soort figuren tegenkomt.

Lloret de Mar 3

 We maken een beste klap, voor wat het slapen betreft. Om 11.00 uur op bed en pas om 9.00 uur, de volgende ochtend, wakker worden. Natuurlijk, het zijn intense dagen, als je aan het reizen bent, dus zullen we er wel aan toe zijn geweest. 

Het zonnetje piept alweer boven het appartementen complex uit en laat de frisheid van de nacht al snel verdwijnen. Heel vroeg zit Hoofd-zon-aanbidding alweer buiten en probeert zoveel mogelijk vitamine D op te slaan.

Ik weet niet of deze mevrouw diezelfde vitamientjes wel binnen krijgt, want jezelf totaal onder een sjaal te verbergen helpt natuurlijk niet.

Na de koffie schraap ik alle moed bij elkaar en tover de drone tevoorschijn, terwijl hier aardig wat bomen in de buurt zijn.

De drone is aangeschaft om de geplaatste zonnepanelen bij tijd en wijle te inspecteren en natuurlijk is het ook mogelijk om op vakantie een paar leuke plaatjes te maken.

Nu is deze opname niet perse gemaakt om een naakte buurman, die zijn camper dak aan het reinigen is, maar het is een leuke bijkomstigheid.

Maar je kunt wel leuke overzichten van een camperplek maken, als is het niet in al te hoge kwaliteit. Met dat laatste ben ik druk bezig, maar moet nog toestemming losweken van Hoofd-financiën.

Vanmiddag wandelen we nog "even" naar het strand. Wat ik nog steeds leuk vind is de strijd van de Catalanen om onafhankelijk te worden, hoewel het wel een hoog Don Quichot gehalte heeft.

Zo langs de palmbomen wandelen geeft altijd wel een mediterraan gevoel en weet je weer dat je in het buitenland bent. Heel moedig neemt Hoofd-navigatie de telefoon ter hand om ons via Google-maps naar het strand te geleiden. Het is maar 1,5 km, dus een kleine 15 minuten wandelen. Na 20 minuten onderweg te zijn, informeer ik toch maar eens voorzichtig hoe ver het nog is. Een blik op haar telefoon leert mij dat de afstand groter is geworden naar 2,3 km en is het nog 28 minuten ver.

Ik schakel Sygic in en inderdaad, we moeten terug! Na 10 minuten geeft Hoofd-wandeling het op, "we gaan terug" is haar stellige standpunt. 

Morgen weer een dag.