donderdag 28 februari 2019

Rio Mar 4


Terwijl de stofzuiger van de overbuurvrouw voor de zoveelste keer aanspringt, knalt meneer de schuifdeur van de VW bus weer in het slot. De buren zijn al een aantal dagen aan het opruimen en hier en daar gaat dat gepaard met verwijten van mevrouw.
"Moet ik mijn nek soms breken?" als meneer zijn uitstalling pal voor de deur heeft verzameld. Het stofzuiggeluid geeft je het idee dat ze, met het mondstuk, de vaste vloerbedekking eruit wil schuren. Als meneer een plastic tuinstoel aan het in elkaar vouwen is, zit mevrouw er gehurkt voor om de laatste restjes stof van het groene ding te verwijderen. Steun- en kreunende geluiden komen vanonder de caravan uit als de poten onder het vehikel vandaan worden gedraaid. Op het eerste oog zul je het niet zeggen, maar de vertrekstress heeft toegeslagen. Ik hoor meneer, in het Drents, de Spaanse onderhoudsmonteur uitleggen dat ze " Um vief zuln wie vot goan". Hij herhaalt de zin een aantal keer, waaruit de Spanjaard kennelijk moet begrijpen, dat zijn hulp nodig is om meneer te assisteren door hem van zijn plek te dirigeren. Het hele tafereel zou niet misstaan in een film van Federico Felinni. Alleen speelt zich dit af in Spanje in plaats van in Italië.

Hoofd-verhuizingen heeft besloten, dat wij in ieder geval niet meer gaan verkassen. Voorkomend als ze is, vindt ze, dat wij dit even moeten melden bij de receptie. Want stel je voor dat ze daar "onze" plek gaan weggeven, terwijl we er nog staan.

De receptie ligt pal aan het strand naast het restaurantje, dat op het strand staat. Het is een idyllisch plekje om in de warme zon een lekker lokaal hapje te eten. Maar het bord vertelt ons niet meer dan dat er vandaag "een menu" is. Dus veel wijzer worden we daar niet van. Morgen maar lekker bij "de Duitser" eten in El Verger.

Als we nog even over de camping wandelen, stuiten we op deze Duitser. Nieuwsgierig als we zijn en al vrij snel begrijpen we dat dit geen Cliniclown is, vragen we naar zijn uitdossing. Hij legt uit. Het carnaval begint met de Woensdag die als "Weiberfastnacht" wordt omgeschreven. Vandaag en gisteravond staat voornamelijk in het teken van de vrouwen en meisjes. In veel delen van Duitsland geldt deze dag als een feestdag en wordt er verkleed in kroegen en cafés gedronken en gefeest. Een gebruik is dat tijdens Weiberfastnacht door vrouwen bij mannen de stropdas wordt afgeknipt en als een soort van verontschuldiging ze een kus (Bützchen) krijgen. Hij is nu nog alleen, maar 11.11 uur komt de rest. Ik beloof dan even terug te komen voor een foto.

Het is een bijeenkomst van oude uitgebl... uh, gelaten feestvierders, wat ik even later aantref. Onze Cliniclown legt nog even uit: Rosenmontag is traditioneel de dag van de optochten. De optocht van Keulen, want daar komt hij vandaan, meldt hij trots is de grootste van Duitsland. Een optocht bestaat voornamelijk uit muziekbands en veel prachtig opgebouwde praalwagens met een sarcastische blik op het nieuws uit het verleden.

woensdag 27 februari 2019

Rio Mar 3

Zo, dat was me het dagje wel. Ik weet niet welke uitwerking ik op mijn buren heb, maar even voor half tien begint iedereen zijn voertuig al weg te rijden. Tja, dan voel je je wel verplicht ook maar te vertrekken. Dus om precies half tien melden we ons bij Christian in El Verger. Maar die is "not amused". Ik krijg een chagrijnig, "Der Termin war um 10 Uhr" te horen en daarmee kan ik weer vertrekken. Hoofd-verzorging zet eerst maar eens een kopje koffie.
Rond tienen komen de techneuten. Na wat meetwerk roept de chef dat het niet wil. De pees komt dan te laag voor de tenthoogte. "Je zult de markies moeten blijven gebruiken", zegt Christian. "Geen sprake van", zegt het Hoofd-algemene zaken. "Dan zet je de camper maar op blokken". Kijk, ze kan streng zijn, maar tegelijkertijd doortastend.

De mannen gaan aan het werk en wij kopen nog 2 oprij keggen. Als er een nieuwe kap op de luifel zal worden gezet, blijkt dit een groter probleem dan voorzien. De slijptol komt er aan te pas om het geheel passend te maken. Het duurt allemaal langer dan gepland, maar het is dan wel weer voor elkaar.

Nu de rail iets lager is gekomen ben ik wel heel nieuwsgierig of de tent er nu wel een beetje "christelijk voor kan. Het plekje hier op de camping is een beetje krap dus twijfel ik of we de tent nog gaan proberen. Je hebt dan namelijk niet zoveel ruimte over om in de zon te zitten.
Maar toch beslist Hoofd-tent dat we het wel gaan proberen, nog wel even met vileine opmerking, "Want ik weet dat Jij dat wil!"

Wie zei dat liefde op latere leeftijd niet mooi kan zijn?

dinsdag 26 februari 2019

Rio Mar 2

Nog even over gisteren. Ik had al eerder verteld, dat we op woensdag een afspraak hebben met de firma Christian in El Verger om de peesrails op de camper aan te laten brengen. Kijk, we zitten hier in Spanje, dus wil ik die afspraak nog wel even verifiëren. Tenslotte is de afspraak gemaakt via WhatsApp. Nou, dat is maar goed ook, want als we ons melden bij Christian slaat zij hoofd in een groot vraagteken. In het afsprakenboek staat niks, nada. "Wanneer heb je die afspraak gemaakt?" Ik pak mijn telefoon en laat hem de WhatsApp's zien. Christiaan gaat overstag en pakt het grote boek en zet de afspraak erin. Ik heb nog wat wensen, maar dat is geen enkel probleem. Hoofd-tent koopt nog even een paar rots pennen en een reserve raamdoorvoer voor het satelliet signaal en we kunnen terug naar Rio Mar.

Dan nog even over Alfredo. Alfredo is de echtgenoot van Gaby. Gaby is zo'n beetje de goede fee van deze camping. Alleenstaande mensen helpt ze van harte door boodschappen voor ze of met ze te doen, of soms zelfs voor hen te koken. Haar Spaans is fantastisch, waardoor ze gemakkelijk zaken kan regelen, zoals het ondersteunen bij een bezoek aan een arts, of zelfs een dierenarts. Gaby en Alfredo staan ook altijd op dezelfde plek, want het zijn vrienden van de Spaanse eigenaar van de camping. Kijk, als Alfredo dan zegt dat er een plek vrij is, die door onze overbuurtjes bezet wordt gehouden met hun auto, spreekt niemand van het personeel hem tegen. Dus hebben we nu een plek, die eerst niet bestond. Als we aan het inrichten zijn, komt Gaby ons nog even hartelijk welkom heten.

Nu staat de bus van de buren wel pal voor onze neus, maar dat duurt tot aanstaande vrijdag. We ontdekken trouwens dat kennissen van onze overburen, diezelfde truc uithalen door hun auto ook op een vrije plek te zetten. Het blijft vreemd dat de camping directie daar niks aan doet.

Wij maken vandaag een wandeling over het strand naast de vloedlijn. Het is prachtig weer en in de verte liggen een aantal dames oefeningen te doen. In eerste instantie is het een gek gezicht, van die spartelende beentjes in de lucht te zien.

Ikzelf word tijdens deze wandeling getroffen door een golf aan artisticiteit en maak deze "onvergetelijke" plaat. Nee, ik heb niet gedronken!

Morgen, met de camper, richting El Verger om de peesrail aan te laten brengen. Hoewel we een Zwitser spreken die hetzelfde hier op de camping heeft laten doen.

maandag 25 februari 2019

Rio Mar 1

Zo, een beetje aan de late kant want er is dan ook wat gebeurd. We krijgen de afgelopen dagen berichten dat Camping Rio Mar afgeladen vol zou staan. Gisteren meld ik aan onze Berlijnse vriend Gernot Gurke dat we vandaag om 11.00 uur aan zullen komen op Rio Mar. Het bericht terug moet even tot mij doordringen. "Hallo Ali en Herman. Ik sta op plz 66 en vraag bij aankomst naar de reservering voor Ali en Herman, Groetjes Gernot". Normaal kun je niet reserveren, dus dit is zeer ongewoon. Ik vraag nog even naar een bevestiging, maar het klopt!

Over het weer hoeven we niet te klagen en het uitzicht ook niet. Hier een foto van het kasteel van Sagunto...... tenminste , dat denken we. Even later passeren we Sagunto echt, dus dit is een soort Fata Morgana, of zoals Hoofd-foto's het noemt "één of andere bult stenen"

Op onze "vaste" plek wordt kook- en verwarming-gas en diesel aangevuld en rijden we naar de camping. We worden weer "warm" welkom geheten door de dames langs de weg, dus voel ik me weer helemaal thuis. Ze lacht lief tegen mij, maar als ze haar concurrentie naast me ziet zitten, wil ze niet op de foto en draait me de rug toe.

In Oliva kijken we nog even gek op als we deze Imker op een balkon ontdekken.

We melden ons op de camping, waar nog maar één plek vrij is, helemaal achteraan en dat is een ramp, weten wij. "Nee, verder niks vrij!" "Maar er is gereserveerd op Ali en Herman!" Nee, alleen die krijgen we aangewezen. Gelukkig voor ons komt Alfredo ons in de receptie begroeten en meldt ook even dat 68 vrij is, pal achter Gernot. Ik leg later wel uit wie Alfredo is.
Maar die plek heeft een probleem, wat vorig jaar ook al speelde. Daar staat een camper! Alleen wordt die camper niet als zodanig gebruikt. Het is gewoon de auto van de overburen uit Peize. Vorig jaar werden mensen, die we kennen van onze Marokko reis, ook al geweigerd. Een lang verhaal kort, de camper is daar weg en wij hebben een goede plek.

Mijn fotograaf rent als eerste snel het strand op en maakt deze foto van de wilde zee, want wind staat er hier zeker.

Het is nu half 8, dus nu eerst maar even eten, morgen vertel ik wel even verder over vandaag.

zondag 24 februari 2019

Benicassim 28

Zoals ik gisteren al meldde is dit de laatste dag op Bonterra Park en gaat het morgen richting Oliva.
Maar we zijn niet de enige die hun boeltje bij elkaar aan het pakken zijn. Zo zijn de achterbuurtjes al een paar dagen bezig alles op te ruimen.
Het kleed krijgt een sopje, want alles moet weer in de caravan. Die caravan gaat niet mee naar Engeland, maar wordt hier in de buurt opgeslagen. Hoe die Engelsen dat in de toekomst allemaal gaan aanpakken is onduidelijk, want na de Brexit, wel of niet volgens plan, mogen de Brexeteers niet langer dan 90 dagen achterelkaar Engeland verlaten. Willen ze dat wel dan dienen ze een visum aan te vragen.

Nu zijn overal zogenaamde "afscheids- etentjes en -borrels" op de camping te vinden, dus ik neem aan dat de komende dagen er een exodus zal plaatsvinden.

Deze mensjes op de voorgrond schijnen ook al in tweestrijd te staan zo van: "moeten wij ook niet opruimen, of zetten we onze tafel en stoelen erbij?"

De afgelopen dagen was het zonnig en warm. Nu schijnt er een schraal zonnetje en blijft de thermometer op 17 graden steken.

zaterdag 23 februari 2019

Benicassim 27

Er wordt vanochtend een nieuw record gevestigd. Terwijl wij onze zwembaantjes trekken, staat het beddengoed in de wasmachine te draaien. Hoofd-was heeft haar horloge aan de zwembadrand gelegd, om steeds even te kijken, hoe lang de was nog draait. Dit laatste is nodig, omdat er steeds een rij in het washok staat te wachten, totdat er een wasmachine vrij komt.
Je moet trouwens niet gek opkijken dat, terwijl er 4 mensen met hun waszak in de hand staan te wachten, er een "boerin" binnen komt en alle machines checkt hoe lang het nog duurt voordat zij "haar" was er in kan doen. Als je dat de eerste keer meemaakt sta je werkelijk met volle verbijstering te kijken.

Zo langzamerhand komen we in de tijd waarin we alles, hier in Benicassim, voor het laatst doen. Aanstaande maandag gaat het richting camping Rio-Mar in Oliva, of liever gezegd "Partida Deveses", want dat is het gehucht waar de camping ligt.

Bij de Mercadeuro, een Chinese winkel, wordt door Hoofd-indeling een nieuwe ondergrond gekocht. Het is bedoeld voor ons "kleine" tentje. Want ze verwacht dat er weinig plaats is op de camping, dus geen plek voor de grote tent. Daarna gaat het naar de Mercadona om inkopen te doen, die ons in leven moeten houden tot en met woensdag.

Zo langzamerhand wordt de garage steeds voller en ons plekje steeds leger. Ook de losse satelliet schotel wordt weer uit elkaar gehaald en gaat weer in de zak.

De fietsen gaan weer op de fietsendrager en het bord gaat er weer op. Dit blijkt in Spanje verplicht te zijn, dus staat Hoofd-veiligheid erop dat ik het bord ophang.

Terwijl ik, in een bloedhete camper, deze blog zit te tikken, geniet Hoofd-opruimen van de warme zon en probeert een kleurtje op te bouwen. Maar ik word beloond met een heerlijke koele Paulaner Hefe Weitzen.

vrijdag 22 februari 2019

Benicassim 26

Onze zwemsessie wordt vanmorgen ruw verstoord door een Engelse familie met 3 ADHD kinderen. Gelukkig hebben we het grootste gedeelte van onze baantjes al gedaan. Maar als één van de kinderen pal naast mijn oor in het water plonst en ik bij de volgende baan, bij het doen van de rugslag, in botsing kom, is voor mij de lol eraf. Douchen en wegwezen. Het is vandaag wasdag, dus gaat het linea recta naar de wasgelegenheid, waar gelukkig een machine vrij is. Iets langer dan een half uur later hangt de was alweer fris en fruitig aan de lijn. Ja, Hoofd-was, zet er de gang in.
Kijk, dan is het heerlijk om op je lauweren te rusten in een hete zon. Wat zijn we beide blij, dat we gisteren alvast de tent hebben opgeruimd, want het is erg warm, vooral, zoals gezegd in de zon. Ik ontdek nog wel een klein mankement aan de luifel. De stormachtige wind, van een aantal dagen geleden, heeft zijn sporen achtergelaten. Het sluitsysteem van de Fiamma-luifel heeft een tik gehad en valt niet in het "slot" bij het opdraaien.
Aanstaande woensdag hebben we een afspraak bij Christian in El-Verger, waar we een zogenaamde pees-rail op de camper laten zetten. Dit om herhaling van dit euvel te voorkomen. Misschien dat Christian ook een Fiamma onderdeeltje kan regelen.
Toch is het weer even wennen dat de tent weg is. Het geeft toch wel een gevoel van privacy als hij ervoor staat. Maar dit geeft weer meer licht in de camper.

Zoals een briljante geest als eens zei: "Ieder nadeel heb ze voordeel".

donderdag 21 februari 2019

Benicassim 25

Donderdag, marktdag. Het is onvoorstelbaar hoe druk het op de wekelijkse markt is. Je kunt over de koppen lopen, om maar eens een oude zegswijze van stal te halen. "De meeste stalletjes stonden er vorige week ook al", weet Hoofd-marktzaken te melden. Tja, dat zag ik in één oogopslag.
Als ik dit stalletje zie, moet ik onmiddellijk aan mijn moeder denken, wat overigens steeds vaker voorkomt, dat ik aan haar denk bedoel ik. In de tijd dat ze werkzaam was bij de Hema, stond ze voor het overgrote deel achter de vleeswaren. Maar soms meldde ze, dat ze "vandaag" bij de "Bergen en Dalen" stond. Ik was toen nog een adolescent en onbedorven, dus duurde het jaren voordat ik erachter kwam dat ze hiermee de BH afdeling bedoelde. Helemaal ongelijk had ze niet.
Het is sowieso vermakelijk om te zien hoe er in de aanbiedingen "geklauwd" wordt. Nu is de "Oferta" ook maar € 1,-.
  Sommige aanbiedingen liggen wel heel erg voor de hand. Neem nu deze T=shirts van "Betty Boop." "Drukfoudje Bedankt".

Je kunt je geld op de markt op verschillende manieren verdienen, want neem nu deze ONCE (een Spaanse gok organisatie)  mevrouw. Door heel Spanje kun je de stalletjes op de hoek van de straat zien, waar je loten kunt kopen . Maar ook mobiele verkoper(sters) kun je op straat vinden, die op de goklust van de Spanjaard gokken.

Morgen gaat de temperatuur drastisch omhoog naar 20 graden, dus besluiten we de voortent vandaag alvast af te breken.
Mijn hemel, wat een uitstalling verzamel je in een paar weken in zo'n tent. Ruimte creëert zooi, dat bewijst dit maar weer eens.
Mijn grootste angst is of we het gehele apparaat wel weer in de daarvoor bedoelde zak krijgen. Maar het lukt, met alle tierlantijnen er nog in en aan, zoals gordijnen, rekkers, stormbanden en hemel.
Als we de voltooiing van dit experiment, want het is de eerste keer, naderen roept Hoofd-verzorging "Ik weet wat jij wil" en schiet daarmee exact in de roos. De grap is, wij hebben meestal alleen blikjes en geen flessen...... "Waar is een flesopener?"

Maar zoals U ziet, het is gelukt.

woensdag 20 februari 2019

Benicassim 24


De grootste en felste volle maan van 2019 laat zich gisteravond zien. Wanneer de zon net onder is, aan het begin van de avond, is-ie op z’n mooist. Iets na 20.00 uur is het middelpunt van de maan ‘maar’ 356.762 kilometer van ons vandaan, de kortste afstand van dit jaar. Gemiddeld staat de maan op zo’n 384.000 kilometer van de aarde. Je hebt er niks aan om te weten, maar toch.

Vanmorgen worden we door de twee technische mannen niet eerder het zwembad in gelaten dan 10.00 uur. Dit is de officiële openingstijd, maar wij zijn altijd 10 minuten eerder. De eerste techneut wijst naar zijn collega, maar die begint een uitgebreid telefoongesprek en ijsbeert steeds heen en weer, alsof hij ons niet ziet. Ach ja, ondanks dat bedanken we de mannen hartelijk.

Tijdens de koffie meld ik uit de gein, "Mooi fietsweer!". Da's natuurlijk dom, want onmiddellijk meldt Hoofd-beweging, "Maar dat gaan we ook doen, ik wil namelijk even een paar nieuwe borsteltjes voor de elektrische tandenborstel kopen, die hebben ze bij de Carrefour." Nu is de Carrefour vlak voor Castellon en dus 15 km fietsen.
"Helemaal langs het strand en bij de Octopus sla je rechtsaf", kregen we jaren geleden te horen, toen we voor de eerste keer naar Castellon fietsten. De vrolijke octopus hangt er nog steeds. Het is heerlijk weer, een licht windje in de rug, dus wie doet je wat.

Hoofd-inwendige mens haalt twee croissants met heerlijke vis en twee cappuccino bij het koffietentje in de Carrefour. Hier in Spanje hebben ze de "rekentoets" al ietsje eerder afgeschaft, want de betaling gaat met een machine, pal achter Hoofd-betalingen. De charmante bediening tikt het verschuldigde bedrag ik en de klant betaalt aan het apparaat, die ook wisselgeld teruggeeft. Gemak dient de mens.

Terwijl ik daar aan een tafeltje zit, tel ik mijn zegeningen. Want met het uitzicht op een Telefonia winkel, moet ik terug denken aan al die jaren dat ik, gelijk een junkie, de telefoonwinkels afstruinde om maar aan een voordelige Internet-databundel te komen. Ik weet nog dat we ooit € 40,- aftikten voor 5 GB voor 1 maand. Tegenwoordig kun je de Nederlandse bundel ook gewoon in het buitenland gebruiken. Werkelijk een zegen.

Deze Carrefour is gigantisch, maar toch weet Hoofd-tandenborstels feilloos nog de juiste afdeling te vinden. Het is een zeer luxe winkel, waar de sushi nog klaargemaakt wordt, door een handige Japanner, waar je bijstaat.

De terugreis is spannend, want Hoofd-oplading heeft vergeten om mijn accu op te laden, waardoor ik zuinigjes aan moet doen en dat ondanks de tegenwind. Niks even een extra ondersteuninkje bijschakelen, want op het eind houd ik nog 5 km over, op de lichtste ondersteuning welteverstaan.

dinsdag 19 februari 2019

Benicassim 23

Allereerst maar even melden, dat "onze" plek is verlaten door de "Brexateers". Ik had al eens eerder gemeld, dat wij, bij aankomst, op B1-6 wilden gaan staan, maar de Engelsen, die toen op die plek stonden, besloten "another day" te blijven omdat 7 dagen goedkoper was. Toen ik, als grap, aan hun meldde dat 30 dagen nog goedkoper zou zijn, kon ik niet bevroeden dat ze dat serieus zouden nemen. Deze 30 dagen zijn nu voorbij en zie daar, ze zijn vertrokken.

Het is en blijft, een aparte gemeenschap, zo'n camping. Je moet je voorstellen dat een groot aantal caravan bewoners en camperaars hier ruim een half jaar staan. Dan ontstaat er een zekere behoefte aan leesvoer, want de avonden zijn lang en de televisie niet altijd aantrekkelijk.
Er ontspint zich dan ook een soort "ruilsysteem" van week- en maandbladen, die bij de toiletten tussen muurtjes worden gestoken. Als er iets van je gading tussen zit, of je verveelt je te barsten, grijp je zo'n blad mee. Op deze manier kom ik ook aan het blad "Wat dokters niet vertellen". Zo op het eerste gezicht zou je denken dat dit wel interessante lectuur is. Maar voor iemand die een aanleg tot hypochondrisch gedrag aan de dag legt, is het absoluut geen goed idee. In het blad worden symptomen beschreven, welke duiden op een bepaalde aandoening, maar die een arts je niet zal vertellen. In sommige gevallen zijn de, in het blad beschreven, symptomen zo algemeen dat een ieder daar wel last van zou kunnen hebben. Na een aantal artikelen te hebben doorgelezen lijkt het mij het beste, het blad maar weer terug te brengen naar de "bibliotheek".


Maar als ik een, door Hoofd-bibliothecaresse, meegebrachte "Plus" open sla, word ik ook ook niet bijzonder vrolijk van het artikel over prostaat klachten van mannen boven de 45.

Gelukkig schijnt de zon ook voor mij.

maandag 18 februari 2019

Benicassim 22

Ons ochtend zwemritueel wordt al een aantal dagen "opgefleurd" door een Nederlandse mevrouw. Zo langzamerhand zijn we redelijk op de hoogte van haar levensverhaal, tenminste van de laatste jaren. Zo heeft ze kortgeleden een open hart operatie ondergaan, waarbij haar oude en lekke hartklep is vervangen door een nieuwe. Als oefening hangt ze de eerste 10 minuten aan het trapje en trekt ze zichzelf steeds uit het water. Dit om haar borstbeen "iets uit elkaar te trekken", zoals ze zelf zegt. Dan vervolgt ze haar oefeningen door een paar heftige baantjes borstcrawl, waarbij ze diagonaal het bad oversteekt. Iedere keer verbaast ze zich daarover, "ik heb geen stuur meer!", roept ze steeds weer. "Misschien moet je je hoofd boven water houden", opper ik dan, want ze zwemt steevast met haar hoofd onder water en veroorzaakt zo regelmatig een bijna-botsing.  Maar.... mevrouw is een beetje doof, nou laat ik zeggen, ze hoort helemaal niks meer. Ze is afhankelijk van liplezen, dus als ik wat zeg en ze kijkt niet naar me, reageert ze niet. Mijn zwemmaatje heeft hele gesprekken met haar, waardoor de 60 baantjes erbij inschieten. Maar goed, we doen het ermee.

De zon vergoedt veel, want die doet hevig haar best. Ook de bloemetjes laten zich de strelende zonnewarmte welgevallen.
Hier en daar piepen ze door de coniferen heen en geven een extra kleur aan de dag.
Ook op de camping beginnen de, nu nog, kale bomen uit te botten, met soms hier en daar een verdwaalde bloem. De bomen worden hier dagelijks water gegeven door middel van een ingenieus stelsel van waterslangen, die over de gehele camping langs de afscheidings-heggen lopen en cirkelvormig om de bomen liggen. Tegen de ochtend gaat de kraan open en krijgt alles een slokje water.

Vanmorgen gaat het naar de Lidl voor de broodnodige voedsel aanvullingen. Of het aan mijn bui ligt, of het is toeval, maar het lijkt alsof we alleen maar gehandicapten tegenkomen. Als ze niet met een blindenstok lopen, hebben ze wel een, even zo, kreupele vrouw in de arm, om zich zo voort te bewegen. "Hoe komen al die mensen hier ooit", vraag ik me hardop af. "Je moet je toch niet voorstellen dat dit achter het stuur van een auto zit?"
Op de terugweg komen we dit voorbeeld van een bloemrijke omgeving tegen. "Kennelijk is ze vergeten haar pyjama uit te trekken" merkt Hoofd-inkopen op. Ik schrik even, want we lopen pal achter het echtpaar. "Stil joh" fluister ik."Ach man dit kunnen alleen maar Engelsen zijn", krijg ik als cynisch antwoord terug.

zondag 17 februari 2019

Benicassim 21



Nee beste mensen, ik ga geen kookrubriek op deze plek starten! Maar waarom dan wel een slagroomklopper? Van Jikke ontvangt Hoofd-maaltijden, via WhattsApp, een Duits recept voor Rösti, met de vraag wat moet worden verstaan onder een zogenaamde Sneebesen. Als we Google Translate er op loslaten komen we op "vliegenmepper" uit. Ikzelf denk aan een bezem waar je de sneeuw mee opruimt. In en rondom de camper ontstaat een dispuut over wat het echt betekent. Op een bepaald moment ben ik daar wel klaar mee. Ik ga op zoek naar de eerste de beste Duitse vrouw, want laten we eerlijk zijn, mannen moet je dit soort dingen niet vragen. In een groepje staan ze bij een camper, als ik vraag wat een "Sneebesen ist." Omstandig begint één van de dames uit te leggen, dat je daar de sneeuw mee kan opruimen. Ik voel mij gevleid en wil weer vertrekken, maar vraag toch nog even door "En als het in een recept staat?" Een duidelijker "aha-Erlebnis" kun je niet van een gezicht aflezen en ze stuift de camper in, om terug te keren met een slagroomklopper. "Dit is een "Schneebesen", zegt ze triomfantelijk.

Vanmiddag wandelen we nog even over de boulevard en genieten van het prachtige weer. Het is niet meer dan 15 graden, maar in het zonnetje en uit de wind is het heerlijk toeven. De Elisa villa nadert haar voltooiing, zo staat op doek te lezen. De kosten zijn geraamd op € 1,8 miljoen en binnen 10 maanden zal het dienst doen als congrescentrum.

Ik sprak al over het lekkere zonnetje en daar denken de Spanjaarden precies zo over. Het is een drukte van belang in het restaurant aan het eind van de boulevard.

Dan nog even een "heel" oude frustratie van mij, naar aanleiding van een bericht op Fakeboek.

Tijdens het RADIO programma "Spijkers met Koppen" zit iemand een broodje te eten. Hierdoor ontstaat een rel, op aSociale Media. Maar mensen laat de kerk wel in het midden. Radioprogramma's zijn bedoeld te worden gemaakt ZONDER beelden, anders had het wel een Televisie programma geheten. Dus wat iemand tijdens een RADIO programma ook doet, zolang het niet te HOREN is, is er niks aan de hand.

zaterdag 16 februari 2019

Benicassim 20

Daar zit je dan, op een zonnige zaterdagmiddag, wat voor je uit te staren, hopende op een beetje inspiratie voor een verhaaltje. Maar er komt niks, nada, het blijft blanco. Met enige hoop begin ik maar eens, op goed geluk, door mijn foto's op de laptop te grasduinen. Maar hoelang ik ook voor me uit staar, er komt niets om aan het "wereldwijdeweb" toe te vertrouwen. Natuurlijk zijn er ongebruikte foto "bij de fleet". Want tijdens één bezoekje aan een stad of museum komen we met minstens 30 foto's terug, waar ik dan vervolgens maar een paar van gebruik.
Met een kreun van wanhoop dreig ik het op te geven, als de eindredactie met een "geweldig" idee komt...... "vogeltjes". Ze duidt hiermee op o.a. een paar geel/groene vogeltjes, die zij fotografeerde na het bezoek aan het Museu d’Histórica de Catalunya.
Heel lief bedoelt natuurlijk, maar wat heb je er aan? Ja, je hebt een foto, maar geen verhaal. Om nu alleen die foto op de blog te zetten lijkt me ook niet echt spannend.
Het humeur wordt er zo ook niet beter op. Zeker niet van de Franse buren, waarvan de heren het grootste woord hebben, een soort Coqhok, zeg maar. Een variant op een "poulailler" (kippenhok), maar dan met mannen. Jeempie, ga ik nog melig worden ook.

Ik kies er voor om een paar koppen, die ik gefotografeerd heb, te gaan tonen. Maar nu komt het moeilijkste, wie en wat stelt het allemaal voor? Wie is of zijn het? Van deze groep weet ik dat het overblijfselen zijn van een middeleeuwse kerk, maar daar blijft het ook bij.


Van meneer links weet ik de herkomst nog wel van, maar van meneer rechts ben ik de herkomst compleet kwijt. Het is dan ook wel handig om op te schrijven wie het zijn. De prospectus, die Hoofd-musea altijd ophaalt, is weg gegooid.

Naar deze heb ik ook lang moeten zoek, maar nu weet ik dat het Pablo Picasso is door de ogen en handen van Pablo Gargallo, een beroemd beeldhouwer.

Tja, bloed, zweet en tranen kost dan zo'n simpele blog.





vrijdag 15 februari 2019

Benicassim 19

Geroutineerd trekt ze een vloeitje uit het pakje Mascotte. Vervolgens haalt ze een plukje shag uit haar groene Twin pakje en rolt, iets minder geroutineerd, op het smyrna tafelkleed een shagje.
Alleen in het midden zit een beetje shag, waardoor het mondstuk en de voorkant uiterst dun zijn. Ze pakt haar plastic aansteker en steekt, hevig zuigend, de zelf gedraaide sigaret aan. Het papier aan de voorkant vat vlam en in kleine kringeltjes vliegt het dunne vloeipapier omhoog. Met twee ferme trekken wordt er wat rook geïnhaleerd, waarna de peuk weer wordt uitgedrukt in een druk-asbak. Nadat op de knop is gedrukt verdwijnt het restant in de buik van de asbak.

Een slok thee besluit dit ritueel, waarna het restant thee, met de theebladeren, in de naast haar staande cactus wordt gegooid.

Vanmiddag, terwijl ik in een schraal zonnetje zit, komt dit beeld van mijn moeder naar boven. De cactus was zo'n beetje de enige plant die ze in leven kon houden, (die hoef je bijna geen water te geven, nou)  ondanks de verzuring die optrad na het herhaaldelijk legen van haar laatste slok thee.

Het zonnetje laat ons deze ochtend een beetje in de steek, waardoor de temperatuur niet boven de tien graden komt. Als we in onze badjassen naar het zwembad wandelen, bekruipt ons de gedachte "waarom doen we dit eigenlijk?"
Maar vaak, als je er eenmaal "door" bent, is het ook wel weer lekker. Als we bij het zwembad aankomen, zit het hek nog op slot. Nu zijn we meestal 15 minuten te vroeg om, zo nog voor de drukte aan, een paar "rustige" baantjes te kunnen trekken. Daar sta je dan, het is zoals gezegd fris, in je peignoir te blauwbekken. Ondanks dat we te vroeg zijn, vraag ik toch maar even bij de receptie of de mannen nog op bed liggen. Via de mobilofoon worden de mannen opgeroepen en als ik weer bij het hek van het zwembad kom, arriveren ook de "mannen".

Dus mensen, ook aan de Spaanse Costa's is het niet altijd rozengeur en maneschijn. "Als het gras bij de buren groener lijkt, is het vast en zeker kunstgras".

donderdag 14 februari 2019

Benicassim 18


Al vroeg in de ochtend krijg ik de mededeling dat we vandaag "naar de markt  gaan", dan kan ik daar alvast aan wennen. Op weg naar het zwembad, worden we al "opgelopen" door een medezwemster. Maar zij is op de fiets en onderweg naar de markt. Het kan mijn inbeelding zijn, maar Hoofd-inkopen krijgt ineens meer haast. In "No Time" zitten onze baantjes erop en gaan we aan de koffie. Ik neem aan dat dit een soort ingebakken virus is bij vrouwen. Ditzelfde effect constateer ik ook regelmatig bij de uitverkoop.

Als junkies, die op zoek zijn naar een mogelijkheid om "te scoren", zo lopen de meeste dames langs de kraampjes. De kleding is vaak in de meest uitbundige kleuren, maar zoals Hoofd-kleding het fijntjes noemt "Zo synthetisch als de pest". Tja en daar kan zij nu eenmaal niet tegen, want binnen de kortste keren begint ze dan te zweten als een otter op het droge. Ondanks deze wetenschap, laat ze zich niet weerhouden om bij ieder kraampje met kleding halt te houden en de aangeboden waar te keuren zonder iets te kopen. Ik beschouw het willen aanschaffen van een overhemd "voor mij", dan ook maar als een substituut aankoop.


Mochten we het zijn vergeten, het is vandaag Valentijnsdag, de dag van de liefde. Zelfs de aardbeien worden in hartvormige doosjes aangeboden. En ondanks dat dit lang geen kilo is, wordt hierdoor de prijs "Rücksichtslos" opgedreven. Wij betalen voor 1 kilo € 2,- . Hier, voor nog niet de helft, wordt € 2,75 gevraagd.
Het uit Amerika overgewaaide fenomeen wordt in Europa klakkeloos overgenomen, alsof we maar 1 dag van het jaar lief voor elkaar kunnen zijn.
Valentijnsdag valt samen met de herdenkingsdag van twee christelijke martelaren met de naam Valentinus. De gewoonten, die met de dag in verband staan, hebben echter niets van doen met het leven van deze heiligen. Er bestaan verschillende heilige martelaren met de naam Sint-Valentijn. Eén was priester in Rome, een ander was bisschop van Terni. Beiden werden in de 3e eeuw ter dood gebracht. Mogelijk gaat het hier om dezelfde persoon. Over Sint-Valentijn is geen enkel biografisch gegeven bekend. Dat de commercie hier een "slaatje" uit heeft geslagen moge duidelijk zijn.

Voor deze arme drommel geldt Valentijnsdag kennelijk niet, want hij of zij, moet geduldig wachten tot de markt is afgelopen en maar hopen dat hij 4 oktober een extraatje krijgt.

Wij gaan in de de zon zitten.