Jarenlang voeren we met een clubje van gemiddeld 12 mensen, eenmaal per jaar, een weekeinde op een platbodem. Maar zoals dat in het leven gaat wil het lichaam, op den duur, niet meer zoals we dat zelf in gedachten hebben. Een pijntje hier een stijfheidje daar, op een gegeven moment krijgt iedereen daar wel last van. Zo ook ons “zeilclubje”, niemand die vrijwillig nog de zwaarden omhoog kon draaien, of een “kat” in het zeil kon hijsen en dan gaat de lol er snel vanaf. Toen er ook nog kritiek op de organisatie werd geuit, was het pleit snel beslecht. Dit was de laatste tocht, met elkaar, op een platbodem geweest. Maar elkaar nooit weer zien, is ook zoal wat, dus werden er alternatieven bedacht. De eerste keren werd dat een gezamenlijke maaltijd, bij één van de “bootjevaarders”.
Vandaag werd het een “wildpluk” in Nieuw Annerveen.
Mijn voorstellingsvermogen komt niet verder dat door een drassig landschap te ploeteren om vervolgens een verdwaalde “Tamme Kastanje” te vinden of een, reeds doorweekte, “Walnoot” te sprokkelen. Het plan is om daarna onze gevonden “schatten” om te toveren tot een maaltijd voor 11 mensen. Bij mij overheerst dan al snel de gedachte dat de AH alles kant en klaar voor ons klaar heeft liggen. Ik stel me dan ook voor om gauw, na afloop, naar huis te racen en met een gevuld bord op schoot Sport in Beeld te gaan zitten kijken. Ja, ja, ik weet wel dat het al jarenlang Studio Sport heet, maar ik hang aan die oude naam oké?
Het is mistig, heul mistig, en de opluchting is groot als we naast de boerderij in Nieuw Annerveen kunnen parkeren en worden ontvangen door een aller charmantste jonge dame, die kennelijk mijn gedachten heeft gelezen en één en ander heeft voorbereid. De angst dat ik met een “hongergevoel” naar huis moet rijden raakt langzaam op de achtergrond.
Onderweg, als ik even blijf staan, verdwijnt het gezelschap langzaam in de mist en moet ik benen maken om niet als verloren achter te blijven.
Het is een feest van herkenning als we de uitleg over “Stiekels” oftewel brandnetels horen en de heilzame werking tegen artritus en reumatische aandoeningen. Als ik “Knieneblaadn” ontdek, hoor ik van de “Drenties” dat zij dat “Hondetong” noemen, maar uiteindelijk zijn het gewoon de bladen van de Paardenbloem.
Dovenetel, Zuring en “Knieneblad”, alles gaat mee in het emmertje, hoewel de één wat fanatieker is dan de ander. Onze “plukgoeroe” Leah Groeneweg heeft gelukkig vaker met dit plukbijltje gehakt, want zij voorziet ons van duizendblad, kleefkruid, lijsterbessen, tamme kastanjes en walnoten. Ook liggen er uien en een pompoen klaar en de bijbehorende recepten, dus niets staat ons in de weg om te gaan koken. Tijdens de thee van “Vliegbessen” word ik erop gewezen dat het “Flierbessenthee” is. Ik houd het op “Vliegbessenthee”, want de besjes zijn er hoog overheen gevlogen, gezien de kleur en smaak van de thee.
Het is werkelijk een mirakel om te zien hoe zoveel mensen, met elkaar, een maaltijd in elkaar zetten. En dat met 2 elektro pitten en een minuscuul oventje. De brandnetelsoep is overheerlijk en de salade zeer smaakvol, de pesto van noten, dadels en zuringblad is verassend lekker. De pompoen quiche, waar ondergetekende de schouders onder heeft gezet, krijgt een onverbloemd compliment van Leah, waardoor mijn scepsis volledig verdampt en ik zelfs Sport in Beeld vergeet.
Kortom, een welbestede namiddag en een hartverwarmende, (bijna smeltend), ontmoeting met Leah Groeneweg van www.bloemenpad.nl