Schiermonnikoog oud en nieuw 24' 25'

 Na een week op Schiermonnikoog, is het weer prettig thuiskomen in ons huisje en kunnen we terugkijken op een geslaagde week. Misschien had het weer iets beter kunnen zijn, maar wie klaagt er nu over het weer, nietwaar? Hierboven één van de zeldzame momenten dat de zon was te zien. Deze foto is overigens genomen door Romy (onze kleindochter). Het Oud en Nieuw vieren op Schier gaat trouwens een aflopende zaak worden, want de prijzen in Vitamaris rijzen de pan uit. Hierdoor zijn wij genoodzaakt dit jaar alvast met de Kerstdagen daar te zitten en voor Oud en Nieuw weer te vertrekken, anders wordt een weekje S'oog toch wel heel kostbaar.

Schier, een belevenis die al 35 jaar een traditie is. Veelal komen dan de "vaste" clan bij elkaar, waarvan het voldoende is, elkaar op de boot te zien en of te spreken soms pas tijdens het vertrek. Daar tussendoor is het gevoel dat "ze er zijn" al voldoende om het "thuisgevoel" te krijgen. Marijke Disco leerde mij deze wijsheid bij vertrek, terwijl we elkaar de hele week niet hebben gesproken. Het Schier gevoel, het valt niet te om- of te beschrijven, je moet het meemaken.

Deze groep "(achter)kleinkinderen" is al net zo hecht met elkaar als de 2 generaties voor hen, al zien ze elkaar 1x per jaar op Schier, vanaf seconde 1 is het met iedereen "dik aan" ondanks het leeftijdsverschil dat loopt van 21 jaar tot 11 jaar. Hoe bedoel je "dik aan" hoor ik mensen denken. Wel, deze groep, die ietsje groter is speelt samen, geheel schaamteloos, verstoppertje met elkaar, ongeacht dus het leeftijdsverschil.

Ik had dit jaar m'n zender en een portable antenne mee, waarvan die laatste aan de balustrade van het balkon vast is gemaakt. Op een gegeven moment heb ik contact met een Griek, die graag wil weten waar ik vandaan zend. Ik probeer het nog met "een klein eiland, Noordoost van Nederland" maar hij wil graag dat ik het in het Navo spelalfabet doe. Ik vraag mij af of hij het allemaal heeft mee gekregen en hoe hij het dan, voor zichzelf, heeft uitgesproken. Ik heb er maar niet naar gevraagd.

Vanmorgen had de 7.30 boot een probleem om af te meren, vanwege de lage waterstand. Daardoor heeft de veerboot een tijdje op "zee" moeten ronddobberen wat natuurlijk weer tot vertraging voor de terugweg opleverde.

De veerhaven op Schiermonnikoog, bleef dan ook lang leeg, waardoor de afvaart met een half uur werd verlaat. Dit betekende voor ons, dat de bus naar Groningen al weg was en wij 45 minuten moesten wachten op de volgende. Een geluk, bij een ongeluk, kwam deze bus 20 minuten vroeger en mochten we alvast in de bus, want het waaide stormachtig en dan is het "in" de bus toch geriefelijker.

Maandag halen we de camper uit de stalling, gaat de auto er weer in en gaan we ons opmaken voor een half jaartje camper leven. Het is de bedoeling dat er dan weer een dagelijkse Blog volgt.

Holzminden 30 / Groningen

Er kunnen natuurlijk honderd redenen zijn waarom de deze Blog zo laat verschijnt. Maar laat ik daar het zo dadelijk even over hebben.

Donkere wolken verschenen er, nu alweer eergisteren, boven Holzminden. Hevig onweer en dito wind en regen zouden, volgens de verwachtingen, ons deel zijn.

Het lijkt alsof we worden ingesloten door het slechte weer. Je ziet dat de medebewoners aan de Weser ook hun spullen hebben opgeruimd.

Het zwembad is officieel gesloten, maar dat betekent niet dat er geen bezoekers komen. De ganzen zoeken een goed en veilig heenkomen in het wel veilige zwembad.

Later op de avond breekt de zon ineens door. Dit is wel symptomatisch hoe het weer hier in en op deze plek soms onvoorspelbaar kan zijn.

Als deze, wat slechtere dagen voorbij zijn krijgen we nog een paar mooie en warme dagen, om van te genieten.

Maar het loopt allemaal anders. Ali had de afgelopen dagen wat buikklachten en voelde zich daar niet gerust op. 

Als we gisterochtend ook nog wakker worden met een buiten temperatuur van 4 graden en het in de camper 7 graden is, heeft Ali, letterlijk en figuurlijk de buik ervan vol. "We gaan vandaag naar huis" is de koele mededeling, als ik, nadat ik de kachel heb aangezet, weer in bed kruip.

Waar we anders een paar dagen voor uittrekken en het relaxed aanpakken, komt er nu ineens druk op te staan. Antennes afgebroken, zenders en portofoons in de koffer. Het zijn een paar dingetjes, die "even" moeten gebeuren. Maar let wel, de dikste klus heeft toch echt Ali. Want die wil en moet alles nog inpakken in de garage en dat is een hele klus. Ook moet de camping nog betaald worden en moeten nog inkopen gedaan worden bij de Edeka.

Het betalen van de camping gaat ook niet zonder slag of stoot. Wilfried zit in de receptie en dat wordt dan een stuk eenvoudiger. Maar als we de receptie binnenstappen, komt er uit de op de achtergrond spelende radio het nieuwsbericht dat alle, ik herhaal alle, betalingen via Internet "In das ganze Land nicht möglich sind." Na een paar mislukte pogingen, wordt de grote baas gebeld. Een gewone overschrijving is het advies. 

Maar nu gaat het naar de winkel en ik maak mij zorgen, maar Ali neemt die weg, "Ik heb genoeg geld in de portemonnee en dat klopt "Zucht." Halen wij het met de diesel, is mijn volgende vraag! Geen probleem, ook Christoph bied ons €100, = wat we later kunnen overmaken, maar het lukt allemaal.

Zo rijden we rond 14.00 uur Albaxen door, op weg naar Nederland. Er liggen nog 350 kilometers voor de wielen.

Maar het zijn mooie kilometers door een prachtig landschap, waar wij maar geen genoeg van kunnen krijgen.

Maar als de Giraffe van Wildpark Emmen (Wildlands Adventure Zoo Emmen)  oprijst, voelen wij ons toch ook wel weer thuis. 

De camper staat weer op de (duurbetaalde) parkeerplaats voor de deur en het uitpakken en schoonmaken kan beginnen.

 Tot de volgende reis

Holzminden 29

Het voordeel van in een camper vertoeven is, dat je heel, heel dichtbij de elementen bent. Ik noem het een voordeel. Ali haat het. 

Vannacht stormt het ongelooflijk hard en dat gaat gepaard met harde regen. Ik vind het heerlijk om ernaar te luisteren, zeker nu we geen last meer hebben van een lekkage en geniet ik volop. Let wel, het is midden in de nacht en ik bedenk al dat ik hier iets over ga zeggen in deze Blog. Omdat het nacht is gaan je gedachten toch wel een beetje met jezelf aan de loop. Ik denk dat een ieder dat wel eens heeft ervaren. Problemen worden in de nacht groter, maar de poëzie stroomt rijkelijker. Terwijl ik lig te luisteren en het heen en weer zwiepen van de camper ervaar komt de volgende zin bij me op. "De onbarmhartige harde wind geselt de camper met een striemende regen." Bijna wil  ik uit bed stappen om het op te schrijven, maar dat gaat mij echt wat te ver! Het is ook nog eens koud, dus dan laat je het wel, tenzij het een onvermijdelijke sanitaire stop is.

Over koud gesproken, vanmorgen word ik uit bed gestuurd: "OM DE KACHEL AAN TE STEKEN." Echt waar, de kachel moest vanmorgen aan, want het was buiten 11 graden en binnen ongeveer 17 graden en dat is toch te koud voor oudere mensen.

Het verbaast ons iedere keer weer, als deze rondvaartboot langs komt en er totaal geen mensen op zitten. Dat kan toch nooit uit, maar ja, ze zullen het wel weten, nietwaar.

Er zijn mensen die hele schilderijen op hun camper laten zetten. Ik heb in het verleden daar wel voorbeelden van laten zien. Deze mensen vinden een afbeelding achter hun raam dus heel mooi, maar zelf zie je het niet, lijkt mij.

Maar ze hebben nog meer voor ons, toeschouwers, in petto. Wat te denken van deze sunblockers. Je waant je gelijk op een slagveld in Normandië, maar daar zullen ze wel niet over nagedacht hebben. Poppy's noemen de Engelsen deze klaprozen, die symbool staan voor de gevallenen in de eerste wereldoorlog.

Of ga ik nu te ver in mijn associaties?

Holzminden 28

Gisteravond proberen een oud collega, Rob Bakker PD5LX en ik een verbinding tot stand te brengen. Ik hoor hem luid en duidelijk, maar bij hem blijft de ontvangst stil. Ik ontdek plotseling dat mijn antenne rare dingen doet en we stoppen de poging. De grap is dat we wel contact houden via WhatsApp. Vannacht lig ik maar te piekeren hoe dit plotseling kan. Vanmorgen sta ik vroeg op, lees 6.15 uur en meet ik de antenne door en ontdek het euvel. Door het dramatisch kelderen van de temperatuur is er in de antenne condens ontstaan en dat vindt een zender niet leuk.... Condens ontstaat door verschil in temperatuur en de daarmee gepaard luchtvochtigheid. Tja, jammer.

We doen het vanmorgen rustig aan en drinken op ons gemak koffie om even later te gaan lunchen, allemaal in alle rust. Ondanks de kou, het is rond de 14 graden, heeft Ali het in haar hoofd om toch nog een rondje Lüchtringen te gaan fietsen, dus komen de hoofdbanden en de handschoenen uit de kast. Tja lezers, het is 15 graden en de wind is hard, maar ondanks dat gaan we op pad.

Het koolzaad raakt zo langzamerhand in bloei. Normaal staat het zogenaamde "winterkoolzaad" van half april tot begin mei in bloei, maar zomerkoolzaad, gezaaid half/eind augustus heeft een korter groeiseizoen, maar brengt ook minder op. Het koolzaad, hier in Duitsland wordt veelal gebruikt om te mengen met diesel, of er wordt compleet biodiesel van gemaakt. Ook wordt het gebruikt als krachtvoer voor vee. Maar het blijft ook mooi om te zien die felgele velden.

Nu komen we hier al jaren voorbij en iedere keer weer vraag ik mij af, waar deze afsluiting voor dient of überhaupt ergens toe leidt. Want hierachter deze versperring is het alleen een grote woestenij.

Voor een Duitser is het altijd weer de vraag, nadat hij zich tegoed heeft gedaan aan burgers en worstjes. "Waar laat ik mijn vieze, vette en onder het as zittende gril?" Nou, in de rivier natuurlijk. "Wo sontst." Gelukkig is dit een enkeling. Want het zou toch wat zijn als de hele goegemeente van de camping dit zou doen? Het werd een aardig zootje. Maar ja, "Jeder für sich und Gott für uns alle" deze spreuk doet, ook in Duitsland, steeds meer opgeld. Jammer maar waar.

Ik weet nog jaren, echt jaren geleden, vond ik, in "Neu Harlingersiel" een los papiertje op de grond van een "openbaar" toilet. Op dat moment verbaasde het mij ten zeerste in het, toen nog, "Saubere und Ordenliche" land. (Schoon en proper.)

Word ik nu echt oud door zo te zeuren dat het vroeger beter was?

Holzminden 27

Gister namiddag nadert ons een lagedrukgebied, die het weer in zijn geheel op de kop zet. De temperaturen dalen dramatisch. Ik bedoel 10 graden in een paar uur is wel extreem.

Maar er ontstaan een paar luchten waar Van Ruisdael alleen maar van heeft kunnen dromen. Hoewel Albert Cuyp er ook iets van kon. (Luchten schilderen.) Het begint met deze prachtige regenboog, die zich manifesteert aan de andere kant van de Weser. Dat is maar goed ook want anders was Ali achter die pot met goud aan gegaan.

Hier lijkt het, alsof Holzminden in de brand staat, veroorzaakt door de regenboog? Dat kan natuurlijk niet, want een regenboog is niets anders dan waterdruppels die door de zon worden beschenen. 

Wat te zeggen van deze opname, als de wolken boven Holzminden zich ontwikkelen tot een regenbui. Het ook aardig donker wordt, terwijl naar het westen toe de zon langzaam aan kracht verliest, maar nog wel voor licht zorgt. Die kleuren!

Nu komen we hier al een paar jaartjes en ontdekken we aan de overkant een satellietschotel die aan vermomming doet. Nu weet ik niet of de bladeren, die door de schotel heen groeien, ook een negatieve uitwerking op de ontvangst hebben, maar 1 van de 4 aangeslotenen zal dan wel geklaagd hebben. Hoewel de Duitse satelliet (Astra 1) bijna met een breinaald te ontvangen is.

Vanmorgen doe we inkopen bij de Edeka in de stad, omdat er een kaart op de bus moet en de postzegel daarvoor we bij de "Getränkenladen" moeten kopen en posten. (Ik heb daar al eens iets over geschreven.) Maar de Bäckerei Engel vergoedt veel, heerlijke broodjes en even zo lekkere koffie, lees espresso.

Holzminden 26

Zo zit je te puffen van de warmte, zo trek je de volgende ochtend dikke sokken aan omdat je koude voeten krijgt. Het overkwam ons, allebeide (voordat iemand van de één of andere denkt dat die een koukleum is), vanmorgen. Het is donders vochtig en de luifel, die ik vannacht niet heb ingedraaid, is kleddernat. Dit geldt ook voor de stoffen parasol, die we voor de garagedeur hebben staan, anders wordt, onder andere, mijn bier warm.

Het was gisteren zo benauwd, dat de kanoërs er de voorkeur aan gaven om zich maar in de Weser te laten zakken in plaats van je in het zweet te peddelen.

Des te meer respect voor dit meiske die, ze komt overigens hier iedere dag langs, de hitte trotseert en haar baantjes trekt. Stroomafwaarts richting thuis, zoals nu, is wel relaxed, maar stroomopwaarts is het echt werken geblazen.

Gistermiddag, U weet nog wel, na dat drankgelag, wandelen we langs dit schitterende pand. Jammer genoeg zijn niet al de teksten leesbaar, maar het zijn stichtelijke woorden die prachtig uitgesneden op de gevel zijn aangebracht. Let ook even om de evenzeer mooie windroos, die op het dak prijkt.

U zult, als niet camperaar, niks vreemds aan deze foto ontdekken. Maar als rechtgeaarde camperaar, is dit een gruwel. (Tenzij je dikke vrinden bent.) Je staat met je camper op een heerlijke plek, met een ruim uitzicht op de rustgevend stromende Weser. Het genieten met een Grote G. Totdat...... een collega camperaar verschijnt en op deze manier naast jou komt staan. Ik vrees dat U nog steeds het "probleem" niet ziet.

Met deze opstelling (tenzij het een Engelsman betreft) zitten de deuren pal tegenover elkaar. Met andere woorden: "Je zit elkaar de gehele dag aan te gapen." Oh ja, je moet ook overleggen, wie, wanneer zijn luifel uit mag draaien....

En jullie maar denken dat wij dit allemaal maar zo maar even doen he.... Nee het is een echte wetenschap..

Holzminden 25

Een paar dagen geleden stook ik een beetje teveel vermogen met de zender, waardoor er een zekering uit knalt. Gelukkig één van de nieuwe, door onze geweldige garage Douwes, aangelegde sigarenaansteker. Maar de schrik slaat je in eerste instantie om het hart. Zender stuk? Nee, dat valt mee. Het is zo'n zekering waar we vroeger zilverpapier om deden, als ie stuk was, maar dat wordt mij door mijn veiligheidsinspecteur ten strengste ontraden.

Ali heeft op Google maps een autozaak ontdekt, dus geen man overboord. We kunnen zo een nieuwe zekering gaan halen.

Maar goed, eerst gaan we een heerlijk kopje koffie in Holzminden centrum drinken. Ik moet trouwens oppassen dat ik nu niet allerlei Germanisme er doorheen weef, want we hebben zojuist een half uur aan de telefoon/video gezeten met Beate en Volker uit of van de Luneburger heide. Beide ontmoeten we regelmatig in Oliva, hoewel ik nu denk dat ze die reis niet meer gaan maken.

Terwijl ik nog na zit te genieten en diep in gedachten ben verzonken vindt Ali het nodig om deze foto te maken. "Voor Romy" is haar excuus.

Op naar de zekeringen! Maar onderweg komen we langs Schwager. Dit is een enorm groot warenhuis, maar met vooral kleding. Het is dus niet de eerste keer dat we hier komen en nu is dat de bedoeling ook niet. Echter, voor de deur staat een groot plakkaat met daarop de aankondiging van een "Modeshow" en die begint over 10 minuten. Tja, probeer dan maar eens een Gerrie Weber fan terug te houden.

Zo wil het dat we een kleine 10 minuten later op de voorste rij aan de Catwalk zitten te genieten van Gerry Weber en andere ontwerpers. De dame linksboven murmelt de diverse creaties aan elkaar, maar daar is niet veel van te verstaan.

Aan het begin van de show serveert een lieftallige jonge dame flesjes drinken, die we met liefde aannemen. Het is een soort Apfelschorle, wat Ali graag drinkt. Maar na een paar slokjes, vertrouwt ze het niet helemaal en leest het etiket. 5% alcohol zit in het drankje, voor een jolige ochtend. Zij hoeft niet meer, dus om 10.30 uur zit ik vrolijk lurkend aan 2 flesjes wijn en dat mist zijn uitwerking niet.

De zekeringen zijn inmiddels aangeschaft, 3 voor 1 euro, maar het zoeken naar de juiste sterkte was even een dingetje. "Tja, ik wou er al zilverpapier om doen" "ja, zo we dat vroeger deden" antwoordt de technicus. Inderdaad, die goede oude tijd.