Verleden tijd?

 

Dit feeërieke beeld kon wel eens tot het verleden gaan behoren. Nee, ik ga niet de nieuwe Pelleboer of Piet Paulusma uithangen, want het gaat niet over de sneeuw. Ook heb ik nog niet genoeg van de sneeuwruimster, dus, No Swet mensen. Het gaat om de camper voor de deur.

Want hij staat alweer in de stalling. Time flies when you are having fun en dus kon de auto weer op de parkeervergunning gezet worden. Nou, dat bleek een zogenaamde "Mijl op zeven" te worden. Allereerst weigerde de App van de gemeente de personen auto aan te nemen, totdat we ons realiseerden dat die op naam van Ali staat. Maar wat veel enger was, ik ontdek een zinnetje in de app. "Kampeer auto's kunnen geen parkeervergunning meer aanvragen." Ik druk die zin even diep weg, want dat doen mensen die in paniek raken. 

Dus Ali gaat inloggen in de gemeente app. Maar voordat "haar" auto wordt geaccepteerd, moet ze even een "verklaring van deelgebruik" uploaden. Nu raakt zij in paniek.... want hoe, hoe, moet ik dat doen....??

Ik weet de oplossing. Ik bel met de gemeente. Een zeer lieftallige jongedame staat mij te woord. Die verklaring moet er komen (punt), omdat ik ook van de auto gebruik maak. Ik barst uit mijn vel. "Mevrouw, al laat ze haar buurjongetje van 12 in die auto rijden, daar heeft de gemeente niets, maar dan ook niets mee te maken. " Ik krijg steeds meer respect voor deze jongedame. Ze blijft rustig en beschaafd, wat ik niet van mijzelf kan zeggen. Ali ziet het uit de hand lopen. "Ik kom wel naar het loket, kan ik bij U een afspraak maken?" Dat kan, maar die verklaring moet alsnog mee! "Of Uw man moet meekomen" oppert ze. Ali heeft een rijke fantasie en ziet mij al boos worden bij het loket van parkeerzaken. 

Maar we zijn er nog niet! Het zinnetje komt weer naar boven! Ik wil weten hoe het met Kampeerauto's gaat worden. "Vanaf volgend jaar mogen campers niet meer een vergunning aanvragen" is het droge antwoord. Er volgt een uitleg, dat we nog wel 3 dagen (blijkt 16 uur per week te zijn)  op een bezoekerspas mogen staan om in en uit te laden. Ik zal U de rest van het gesprek besparen! Ik vraag nog wel even waar de burgemeester woont, want vult Ali aan:  "dan parkeert hij de camper voor zijn deur." De jongedame kan wel een afspraak met het secretariaat van de burgemeester maken. "Nou nee, laten we Koen maar met rust laten" (Ik ken Koen Schuiling persoonlijk, kwam vaak langs in de studio). Humor heeft ze zeker en ik vraag of ze meer van dit soort heftige gesprekken heeft. "Och meneer, er zijn veel ergere mensen dan U."

Dus, trek ik mijn parkeervergunning, voor de camper terug, want dat mag volgend jaar toch niet meer en dan kan de auto (van Ali) erin, zonder verklaring van deelgebruik.

We moeten er mee leren leven, 2 dagen voor een eventuele keuring, schoonmaken en inpakken.

Thuis, Camper en nieuwe (oude) hobby

 

Vorige week, bij thuiskomst, worden we gewaarschuwd voor marters die de buurt maar vooral de auto's onveilig maken. De buurman verderop, waarvan de binnenkant gedeeltelijk verwoest is, zet zijn auto op de meest vreemde plekken, want zo gaat het verhaal, die marters komen steeds naar dezelfde plek.

Maar ja, wij hebben ook nog eens last van dakhazen, die te pas en te onpas op het camperdak klimmen om daar vreemde dingen te doen, zoals het in de was zetten van het camperdak.

Ik moet wel met het schaamrood op de kaken bekennen, dat ik het er een beetje bij heb laten zitten. Zeker als het op camperwerk aankomt. Want ik had het, op mijn manier, ook heel erg druk.

Hierboven ziet U een ware metamorfose van de zogenaamde tuinkamer, eigenlijk Ali haar domein.

Maar een paar weken terug ontmoette ik in Holzminden DD5DG..... ja, een Duitse zendamateur. We raakten aan de klets en ik vertelde dat ik 30 jaar geleden ook zendamateur met een licentie was geweest. "Zendamateur ben je voor je leven" en ik kon het zo weer oppakken, volgens deze collega.

Het vuur ging bij mij weer smeulen, tot later een laaiend vuur. Ik mailde de RID, de huidige Telekom.

Jammer, ze konden mij niet meer terug vinden, maar ik kon gerust weer examen doen. Toen ik dit meldde op een zendamateur forum, stroomden de bewijzen van mijn callsign binnen. Die heb ik vervolgens allemaal naar de RDI gestuurd. Een lang verhaal kort...... ik heb mijn zendamateur roepnaam weer terug....

De hobby heeft mij weer in de greep, zeker nu ik ook op de HF banden mag uitzenden.

Zendapparatuur in huis gehaald, grote antennes in de tuin en gaan.....

In een paar dagen tijd en een hoop geklooi met antennes, het bouwen van een bureau, kan ik eindelijk een paar verbindingen maken. Italië, Slovenië, Rusland, Ukraine, San Marino (heel klein landje in Italië) Kroatie, Ukraine, Spanje en nog een paar landen..... waar ik verbinding mee heb gemaakt.

Dat allemaal met een draadje van het slaapkamerraam naar een mast achter in de tuin...... en Ali vindt het allemaal maar goed....

Nu ben ik bezig om een tijdelijk licentie voor Spanje te krijgen en dan gaat het spul allemaal mee.

Deze oude man is best wel een beetje trots.

Groningen

Wat kunnen sommige dingen in het leven opeens anders gaan dan gepland. Had ik een paar dagen geleden al een keer gemeld dat er (weer) een lekkage is geconstateerd, nu zal dit onze de hele week op de kop zetten. Er is namelijk regen voorspeld.

De vorige keer had John Douwes, uit ten Boer, al gemeld dat hij de lekkage wel wou repareren, maar wij kozen voor een "camperboer" uit Siddeburen. Temeer we anders de camper weer in de belasting moesten zetten en die 2000 meter in Siddeburen durfden we wel te wagen. Tja, soms maak je verkeerde keuzes, want het lekt nog steeds.

Vanmorgen belt Ali met John, die net terug is van vakantie. Ja, we kunnen woensdag  komen, voor de reparatie. Dus.......

Dat betekent inpakken en naar huis. Maar in 30 graden opruimen, terwijl je nog geen enkele voorbereiding hebt getroffen, pfffft wat een hitte zeg. De onverstoorbaarheid van Ali sleept mij erdoor, anders had ik de reparatie uitgesteld.

Dus draaien we, even na half twaalf, van de camping af. Eerder die ochtend waren Jikke en Mink al richting huis vertrokken. 

Natuurlijk nadat alles "spic & span" is achter gelaten.

Nu verbaas ik mij er al over, dat we vanaf de camping linksaf moeten, want dat leidt naar allemaal kleine weggetjes, maar het zij zo.

Langs het schooltje, waar ik een paar dagen geleden nog een bandenplaksetje heb geregeld voor Mink z'n lekke band.

Langs de Spin, waar we deze week al een paar keer op onze fietsritjes, aan voorbij zijn gekomen.

Om vervolgens kilometers lang op dit smalle weggetje te moeten rijden. Denk niet dat we hier rustig alleen kunnen rijden. Diverse campers, vrachtwagens, bussen en trekkers met oplegger, komen ons tegemoet. Dan is het wel even passen en meten. Maar de omgeving is hier werkelijk prachtig en we nemen bedroefd afscheid van deze omgeving.

Onderweg kan de airco het niet meer aan en komt er zelfs warme lucht uit het apparaat. Ik ben dan ook bekaf als we voor de deur de camper achteruit inparkeren.

Henxel 7

 

Soms kom je niet betalende gasten op de camping tegen. Het is een Platpootrandwants. Het is niet erg als U daar nog nooit van hebt gehoord, want het is namelijk een zogenaamde exoot. Het dier is voor het eerst in 2007 in Nederland ontdekt en komt oorspronkelijk uit Amerika.

Gisteravond, nog net voor zonsondergang, stappen we op de fiets om nog even een rondje te rijden. Vorig jaar hebben we deze rondgang ook gemaakt, maar raakten wij de weg kwijt, simpel door het feit dat er een naamwegbordje ontbrak. Maar gelukkig werden we toen geholpen door een local. Trouwens het bordje ontbreekt nog steeds.

We zien een indrukwekkend tafereel, namelijk de witte wieven. Heel plaatselijk en plotseling ontstaat er grondmist. Wij kunnen ons allebeide voorstellen dat dit in vroeger jaren onheilspellend is geweest. "Witte Wieven" werd het genoemd en er zouden duistere krachten achter verscholen gaan.

Wij verbazen ons al een paar dagen over de uitbouw van een caravan, schuin tegenover ons, aan de overkant van het veld. Als U even meetelt, caravan met een voortent en daarvoor een tweede voortent, waar de voorkant is weggevouwen. Daar weer voor staat een driekantig tentdoek gespannen en een parasol. Het geheel reikt bijna tot aan de overkant van het veldje. O ja en het zijn geen Duitsers....

Over Duits gesproken, om ons heen breken de meeste Duitsers hun kamp op, of ze moeten maandag weer aan het werk, of de kinderen moeten naar school.

Voor de wat oudere Duitser geldt dat niet, want tegenover ons is een ouder stel aan het opbreken. Mevrouw, die een stuk jonger is dan meneer, vindt het noodzakelijk om "nog even" afscheid van de Nederlandse buren te nemen. Uitgebreid wordt daar gemeld naar welke camping ze nu gaan. De Nederlandse meneer doet erg zijn best haar te verstaan en roept steeds maar weer, ja, ja, ja, ja.

Ik vang een paar Barge Dutsj zinnen van hem op:

Ick hou van Naturr, niet van die .....  waarbij hij breed heen en weer zwaait met zijn armen...."Laden?" vraagt de Duitse dame.. Er komt geen antwoord.

Wie zijn dar ook geweze...

Op die weg was un aksidant

Al die Dútse hebbe geklaagt 

Het vermakelijke is dat ze elkaar lijken te verstaan, want de Duitse dame blijft maar doorratelen, zeer tot ongenoegen van haar oudere man.

Later komt de Nederlandse meneer de Duitser nog behoeden voor een drama, want hij wijst hem erop dat hij  zijn caravan nog niet "gelockt" heeft. Nein, zegt de Duitser om zijn gezicht te redden: Das mag Ich immer auf die Strasse!

Henxel 6

Gisteravond zitten we op het terras, want de zin in koken is Jikke vergaan, na 3 pilsjes. Dus gaan we in het restaurant eten. Tenminste, als je nog van een restaurant kan spreken bij dit veredelde cafetaria.  Want allerlei vlees-dingen worden vergezeld van een portie patat. Een Pizza Tonne (tonijn) wordt onze keuze. We zitten buiten, want binnen is het helemaal niet te harden van de warmte.

Er passeert een jonge dame het terras, waar Rubens jaloers op zou kunnen worden. Op haar been is een tatoeage te zien, waarvan nog net een staartje van een slang valt te ontdekken. Ik kan het niet laten, "Wie weit geht er?" vraag ik, wijzend op haar Tattoo. Met haar hand geeft ze de hoogte van haar heup aan. "Lass mahl sehen!" Vraag ik brutaal, waarop ik verwacht dat ze alleen hard gaat lachen, of blozend verder zal lopen. Maar zonder blikken of blozen tilt ze haar rok tot ver boven haar heupen omhoog. We ontdekken een gigantische getatoeëerde slang op haar been tot boven haar heup. 

Voor de grootste drukte, maar vooral warmte, doen we onze inkopen bij de Albert Heijn, in Winterswijk. Kennelijk zijn er meer mensen met dit zelfde idee, want het is al aardig druk.

Ik loop er twee keer aan voorbij, maar de derde keer valt mijn oog op dit bord. Er valt hierover voldoende te melden. Te beginnen met de naam van de sokken. Mijn hemel, zijn we met z'n allen al zo aan het aftakelen dat wij erop gewezen moeten worden dat we een "sok" aan onze "footie" dragen? Dan de prijs. 50% is al niet niks, maar als je drie tegelijk koopt heb je ook alweer een cent verdiend, want dan kosten ze €3,- per stuk. Trouwens, 1 paar kopen kan niet eens, ze zijn met 3 gebundeld. 

Dan de dames "t-shi", want meer energie had de maker van dit bord niet. Ook hier kun je "Multi sports" in beoefenen. Want Multi is iets, net zoals Multivlaai, multitool, multiplex, multimedia en niet te vergeten de multisim.

Jullie merken het al wel, door de warmte begint mijn hoofd ook al een beetje multi kanten op te gaan.

Wij kiezen voor een "rustig aan dag" want meer energie zit er voor vandaag niet in. 

Dan nog even dit aandoenlijke tafereel. Na een lange en zware jacht, hebben vader en schoonzoon eindelijk het vuur kunnen opstoken om hun vangst, voor de vrouwen, te kunnen bereiden.

Iedere dag kunnen wij van dit schouwspel genieten. Ze zijn wel zo vriendelijk om ons regelmatig te vragen of het niet teveel walmt.

Om 4 uur is de blog geschreven, alleen het redigeren laat vandaag iets langer op zich wachten.......

Henxel 5

 

"Ze zegge dat je, als de blaren valle, met de treurnis één wordt......" uit een strofe van Gerrit Komrij.

Tja, die Gerrit maalt al vanaf vanmorgen door mijn hoofd. Dit komt omdat we vanmorgen door het Winterswijks centrum wandelen en Ali mij op een foto van Gerrit Jan Komrij wijst, die op een muur is geschilderd.

Die foto maak ik niet, maar nu ik zo de hele dag ermee bezig ben, pik ik wel een zogenaamde stockfoto van het internet.

Gerrit Jan Komrij was een dichter en kenner van de Nederlandse poëzie, schrijver, feuilletonist vertaler, criticus, polemist en toneelschrijver. In 1993 werd hem de P.C. Hooft-prijs toegekend voor zijn beschouwend proza. Hij was van 2000 tot 2004 de Dichter des Vaderlands. Geboren: 30 maart 1944, Winterswijk, waar hij tot 1963 woonde. Overleden: 5 juli 2012, Amsterdam

Eigenlijk ken ik hem het beste als polemist, die het regelmatig aan de pen had met Boudewijn Buch.

Die lijzige, bijna zeurende stem, waarmee hij ooit zijn grootste liefde, Charles Hofman, beschreef als "het type, Italiaanse schoorsteenveger."

In hartje centrum van Winterswijk staat de imposante Jacobskerk. De kerk dateert uit de middeleeuwen en heeft de status van rijksmonument. Ik heb niet het idee dat er nog veel kerkbijeenkomsten zijn, want in de Jacobskerk vinden regelmatig tentoonstellingen, concerten en andere evenementen plaats. Er worden rondleidingen gegeven en het is mogelijk om de toren te beklimmen. Bovendien is de Jacobskerk ook een officiële trouw locatie.

Dan dit prachtige pand. Het is een voormalige Manufactuur. Ik moest het even opzoeken, want we gaan er zo gemakkelijk aan voorbij, zonder de betekenis ervan te weten.

"Een manufactuur is een werkhuis of fabriekshuis waar een aantal mensen een bezigheid uitoefenen die voordien wel als huisnijverheid werd verricht. De werkers werden betaald in stukloon of dagloon. Kenmerkend voor de manufactuur was de lage mechanisatiegraad en de geringe mate van arbeidsdeling."

Wist U het? (nog)

Henxel 4

 "We gaan vanmorgen een mooie knooppuntenroute fietsen..." Kort na het ontbijt krijg ik deze mededeling te verwerken. Aangezien mijn ervaringen van de afgelopen dagen, toen de rit naar Obelink gemaakt werd, bereid ik mij ietsje beter voor. Tenminste..... de knooppunten krijg ik door, maar het synchroniseren naar mijn Nyon, dat is navigatie van de fiets, wil maar niet lukken. Een aantal keren reset ik het apparaat, maar niks helpt. Later zal blijken dat de bluetooth van de telefoon het begeven heeft. Maar gelukkig heeft Ali de opvolgende knooppunten op een Post It geschreven, dus wat kan ons gebeuren? 

Nou, het briefje kan van de fiets waaien, bijvoorbeeld... en zo geschiedde... Verderop is er een brug uit de route gehaald en gaan we via een geïmproviseerde bruggetje naar de overkant. Aan de andere kant van de paar planken staat een stel te overleggen of ze de oversteek ook zullen wagen,.... maar dan met hun auto, werkelijk waar. Ik heb niet de tegenwoordigheid van geest om een foto te maken, want mevrouw is al uitgestapt om het bruggetje te voet te inspecteren. Ik zou het niet geloven als we er niet langs waren gereden. Kort en goed, de route wordt iets uitgebreid, totdat een doffe knal iets onheilspellends aankondigt. Mink heeft een lekke band en wordt een 'ridder te voet.' Ik regel bij een schooltje nog een bandenplak setje, maar hij loopt liever door....

Vanmiddag zoeken we verkoeling in het zwembad, want de 31 graden gaan op den duur wel parten spelen. We kunnen nog net twee stoelen, met behulp van een parasol, in de schaduw bemachtigen en het verkoelende water, zeg maar steenkoud als je er nog niet door bent, is op den duur weldadig.

Ook de rust op de camping is weldadig, totdat een meneer, met een Capfun shirt, het nodig vindt om het gras te gaan maaien. Ruim een half uur lang verbaas ik mij erover hoeveel meters je extra kunt rijden om een rechte maailijn te creëren. Ach, hij zal wel verkoeling krijgen van de rijwind, anders kan ik het mij niet voorstellen.

Tied vur n' Weitzen...