Afscheid!

Het is ruim voor 5 voor negen, als we voor de deur van de Bruna staan te wachten. Maar we zijn niet de enigen, die hopen op een spoedige opening van dit hulp postkantoor. 

Een jongeman dringt zich door de wachtenden heen en rammelt aan de gesloten deur. "Denk je dat wij hier voor de grap staan te wachten?" Ik kan het weer niet laten. Verstoord kijkt de corpulente jongeman mij aan. Ik kan niet ontkennen dat zijn blik één is, zo van, "wat wil je broer." Als hij even later ook via de achteringang probeert binnen te komen, waar met grote letters BRUNA op staat geschreven, heb ik het in de gaten. Deze jongeman is niet te vroeg. Nee, hij is een medewerker  en dus te laat. Even later komt ook Bob aan gefietst. Bob is de beoogde nieuwe eigenaar van "onze" camper. Na een avondje gekletst te hebben en  nadat ze de camper "binnenste buiten" hebben gekeerd bij de garage, waar de camper altijd in onderhoud is, besluiten ze tot aankoop over te gaan. 

De tekortkomingen van de camper laten wij op voorhand repareren. Zo is er een kraan die vernieuwd wordt. Een nieuw elektrische trapje, bij de ingang van de camper, wordt geplaatst. Om zo, zonder wroeging, de camper te kunnen overdragen. De gehele inboedel wordt mee verkocht, want een andere camper gaat er niet komen. "Jullie hoeven alleen een paar kussens mee te nemen en jullie kunnen op weg." 

In de Bruna is de overschrijving bijna een formaliteit. Overigens, het is de "ongeduldige" jongeman die de administratieve handelingen doet. Ali heeft alle benodigde papieren in haar tas. Ik hoef helemaal niets te doen en dat geeft een vreemd gevoel. Om toch nog van enige importantie te zijn, neem ik het zogenaamde "vrijwaringsbewijs" in ontvangst. Een hopeloos klein geprint papiertje, wat betekent dat ik geen enkele verantwoording meer draag voor "onze" camper! 

In deze verwarring vergeten we de reserve sleutels aan Bop te overhandigen, maar die brengen we diezelfde middag nog even langs. Nou, dat "even" heeft toch iets meer voeten in de aarde dan gedacht. Door de gehele nieuwe verkeerssituatie in Groningen zijn we genoodzaakt om Google Maps te raadplegen, want we kunnen niet bedenken hoe we, met de auto, op zijn adres komen. Voor de terugweg, naar ons eigen huis, geldt hetzelfde, want wij voelen ons een vreemde in onze eigen stad. Weer moeten we Google Maps raadplegen, want er zijn nogal wat wegen omgelegd en/of afgesloten voor verkeer. 

En dan.... "It hits me" het dringt nu echt tot mij door. Dit beeld is voor altijd verleden tijd. 

18 jaar lang was dit het beeld, als we ons voorbereiden op weer een tocht naar het onbekende. Hoewel, dat onbekende werd zo langzamerhand ook wel weer het bekende. Voor het 11e jaar Benicassim, Benidorm en dan Camping Rio-Mar. De laatste maanden gaven ons de spreekwoordelijke "Nekslag." Want ernstige ziekte in een land waar je de taal niet echt machtig bent, maakt dat je jezelf kwetsbaar voelt.

Oké, ik ga niet mijn ziekenhuis perikelen hier nu dunnetjes overdoen, maar een echt fijne herinnering is het niet. Natuurlijk, we hadden gezamenlijk al besloten dat het volgend jaar de camperavonturen de "laatste" zouden zijn. Laat ik zeggen, dat het heeft mee geholpen dat deze beslissing eerder is gekomen.

Het gekke is als eenmaal het besluit, voor beide, vast staat, gaan er andere mechanismen hun werk doen. "Is er wel belangstelling voor een camper van 25 jaar oud?" "Moeten we die kraan niet laten repareren?" "Oh, hemel, dat trapje is helemaal niet meer vertrouwd." "Ik wil hem niet op "Marktplaats" hebben hoor, al die mensen aan de deur "et cetera." Opeens wordt onze geliefde camper een last, die ons zorgen oplevert. Het verstoort onze nachtrust en er zijn momenten dat ik, midden in de nacht, het bed verlaat en voor afleiding moet zorgen, anders blijf ik "malen." Ali biecht op, dat ook zij problemen met slapen krijgt.

En zo wil het dat ik de Bruna verlaat met een dubbel gevoel. Enerzijds is er de opluchting van het niet meer zorgen hoeven maken om de camper, anderzijds het gevoel van nostalgische herinneringen, die zich aan mij opdringen.

Ik denk dat ons plekje in Holzminden, mij nog wel een tijdje parten blijft spelen.

Uitdragerij?

Hij staat weer voor de deur. Alle plakkerige troep van het dak gehaald, de zonnepanelen weer woestijnzand vrij. Let wel, dit is allemaal op het conto van Ali te schrijven, want ik moet nog steeds, zoveel mogelijk, met het been omhoog. Het gaat overigens een stuk beter, de wonden zijn dicht en ik heb weer onder de douche gestaan. Lijkt mij ook een stuk aangenamer voor de geurpapillen van mijn ega.

De buitenkant is dus weer netjes, maar dan moet de inhoud van de camper een plek vinden en dat valt nog niet mee.

Ik mag deze foto's niet eerder maken dan dat Ali de zaak enigszins gekuist heeft en het redelijk opgeruimd lijkt. In de hal ligt de extra vloerbedekking voor in de camper te wachten tot de garage leeg en schoongemaakt is. Ook nog een foto van uit te zoeken spullen in de tuinkamer, wat eigenlijk mijn shack (zendkamer) is, maar zo mag ik het niet noemen, omdat ik op oneigenlijke wijze een deel van "haar" tuinkamer heb geconfisqueerd. In de schuur staan de verschillende gereedschapskisten en elektrische boormachine. Het roze tasje bevat coaxkabels en zogenaamde paracord (parachutetouw) om een antenne mee in een boom te hangen. 

Er zijn momenten dat ik een "déjà vu" krijg van 18 jaar geleden, toen we de boot voor de laatste keer leeghaalden. Toen rook het hele huis naar diesel, nu blijft het een onbestemde geur, die mijn neus raakt, tenzij het de geur van schoonmaak spullen betreft.

Inmiddels wordt de camper nu voor een APK aangeboden en enkele reparaties uitgevoerd.

Nu we Spanje achter ons hebben gelaten en weer in het Groningse vertoeven, moeten we wel ontzettend wennen aan de weersomstandigheden. Tjonge, hadden we in Spanje dit jaar niet al te geweldig weer, hier in Nederland is het helemaal wennen.

Groningen

Half acht is het als we beide klaarwakker liggen te zijn. Ja, dan kun je ook maar beter gewoon opstaan en aan de slag gaan. Het zijn er maar krap 300 kilometers, maar ik zie er tegenop als een rijstebrij berg.

Bij het instellen van de navigatie roepen beide apparaten "Landgrens overschrijdingen" en dat verbaast mij in eerste instantie wel een beetje. 

Maar als we binnen 5 minuten al het eerste Duitse dorp binnenrijden, wordt alles duidelijk. Nu ligt het plaatsje Reuver, pal aan de grens, dus echt vreemd hoef ik dat niet te vinden. Maar het is heel smal en daar kom ik achter als een enorme vrachtwagen mij noopt het kleine stukje trottoir te gebruiken wat er voorhanden is.

"Frisches Gemuse" zegt het bord aan de kant van de weg en maakt aan alle onzekerheid een einde. De telefoons beginnen te piepen. "Welkom in Duitsland" meldt Vodafone ons. Tja, hoe duidelijk wil je het hebben.

Het is druk op de weg met vooral vrachtwagens, die bijna allemaal te hard rijden. Ik ben er tenminste nog steeds van overtuigd dat 80 km/u hun maximum snelheid is. Nu voor personenauto's 100 km/u geldt is het verschil heel weinig. Ik besluit dan ook 95km/u te gaan rijden. Op mijn teller is dat dan 100km/u want anders kom ik er nooit weer tussen.

In de verte zien we een vrachtwagen enorm slingeren als hij met een inhaal actie bezig is. 

Als we dichterbij komen, ruiken wij de oorzaak van het slingeren al. De drie verdiepingen tellende vrachtwagen is van onder tot boven afgeladen met varkens. Met mijn 95km/u kom ik hem nog maar nauwelijks voorbij. Trouwens mijn snelheid lees ik af op de navigatie.

Creatief, zou ik het noemen. Een ander meent misschien afgezaagd, maar het Nederlands klopt in ieder geval, of het moet zijn dat een echte puritein valt over het ontbreken van de punt, na het bedank woordje.

Oh, was ik mij daar vandaag toch een eind in overtreding. Als dochter van een automonteur wordt mij altijd op het hart gedrukt om de dieseltank nooit en te nimmer leeg te rijden, want dan is de ramp niet te overzien. Het gevolg is dat ik nooit boven de 400 kilometer mag komen, want dan is het absoluut tanken geblazen, op straffe van die avond zonder sokken naar bed te worden gestuurd.

Nu had ik haar kunnen plagen door haar op de dagteller te wijzen, maar kies er wijselijk voor om haar naderhand in te lichten. Dit alles was mogelijk omdat in Pont a Mousson de camper scheef stond er er dus meer diesel in ging en ergo we ook verder konden rijden op één tank.

Goed, ik ben opgelucht om weer thuis te zijn, want de afgelopen weken hebben mij wel geleerd, hoe kwetsbaar je eigenlijk bent.

Morgen eerst maar eens met de huisarts overleggen over de te volgen strategie.

Camping Natuurplezier Reuver

 

De receptie van Natuurplezier zou al open moeten zijn, maar wat wij over het hoofd zien is een enorme knop, waar The Voice Off Holland juryeden jaloers op zouden zijn. Daarnaast hangt een enorme camera, van waaruit wij ook worden aangeroepen. We krijgen een prachtige plek, dicht bij de toiletten, die er overigens keurig uitzien.

Laat ik beginnen met Pont a Mousson, waar Ali mij, om 8 uur, via kruipdoor sluipdoor routes naar een pompstation leidt, waar een liter diesel €1,56 kost in plaats van €1,86 langs de snelweg. De camper staat hier scheef, dus gaat er ook nog eens 41 liter in en das mooi.

Al kilometers hiervoor roept Ali: "oh ja, zo dadelijk komen we de kruisen tegen!" Ik heb geen flauwe notie wat ze bedoelt, maar bij Longwy doemen ze op. We, nou Ali dus, kiezen dit keer voor de A4 bij Arlon en niet voor de N4 die TomTom en Sygic aangeven. De N4 gaat langs Martelange en daar is de weg abominabel slecht. Ieder jaar weer zat ik te zeuren over de slechte wegen, op het moment dat we België binnenrijden. De A4 is daarentegen een ware verademing. Martelange staat bekend om zijn 20, daaromtrent, pompstations achter elkaar omdat het eigenlijk Luxemburg is. Maar ja, wij hoeven niet zo nodig.

Vanaf vertrek worden we langs de snelweg geflankeerd door Brem en Boterbloemen. Het is een aangenaam gezicht.

Dat de wegen zoveel beter zijn, heeft deels te maken met deze werkzaamheden, aan diezelfde snelwegen. Deze is rond de 12 kilometer lang, waar wij op een smalle strook mogen rijden.

Had ik het gisteren over het kerkje bij Luik, nou, dit is de echte, want deze staat echt bij luik naast de La Meuse/Maas.

We passeren La Meusse (Maas) en daar dan niet een foto van maken, jullie kennen Ali.

Dan, na veel geworstel en overgeconcentreerd autorijden, rijden we eindelijk Nederland binnen.

We kiezen voor de camping in Reuver, omdat die zo lekker dicht bij de snelweg ligt.

Little did we know, dat we eerst 7 kilometer langs dit soort kronkelige weggetjes moeten en verplicht zijn in de berm te stoppen bij iedere tegenligger.  Deze foto valt misschien een beetje tegen, want het wordt nog smaller dan dit. Waar Ali nu roept dat ze het wel avontuurlijk vindt, zou ze vroeger gaan gillen.

Deze chauffeur, een Belg, kan er niet zo goed tegen dat een Hollandse Kaaskop hem voorbij rijdt. Dus komt hij mij weer voorbij. Maar gaat het omhoog, moet hij mij weer laten gaan om vervolgens die Kaaskop weer in te halen. Let wel, hij gaat dan ver over de hem toegestane 90 km/u. Misschien heeft hij niet tot thuis gewacht. 

Pont a Mousson

Eigenlijk is het heel jammer dat we ons de tijd niet gunnen om nog even door Tournus te wandelen, of zullen we mijn medische toestand de schuld geven. Het plan is om deze ochtend nog even de Lidl met een bezoek te vereren, maar doordat we vroeg zijn en Ali "niet op de Lidl wil wachten" gaat het gas erop.

Vandaag kunnen we relaxed rijden, zeker als de wind verstek laat gaan en dat scheelt een slok op een flesje water. Ja, water, want met de antibiotica is een borrel uit den boze.

Het landschap langs de tolweg is groener dan groen en de zeer uitgestrekte graanvelden helpen daar een handje aan mee. Wederom doemt de vraag op of het planten van wijnvelden en/of graanvelden nu wel zo gezond is. Ook al is de verbouw bedoeld voor veevoeder, het lood dat neerslaat moet wel gigantisch zijn.

Strakblauw zou ik de lucht niet willen noemen, maar het is en blijft mooi weer. In tegenstelling tot vorig jaar. Op het moment dat we Frankrijk binnenreden, begon het te regenen en het is niet weer droog geweest.

Les vaches genieten er in ieder geval van. Grappig om te zien dat die beesten altijd in een groepje staan te grazen en nooit verspreid staan over het hele weiland.

Dan opeens een heel opmerkelijk verschijnsel, midden in het land ligt ineens een enorme bult zand. Geen enkel bouwwerk of  bouwactiviteit is in de verre omtrek te bekennen.  Even iets over de foto's, deze zijn allemaal genomen vanuit een rijdende camper. 

Dan de camperplek in Pont a Mousson. Als we het terrein oprijden, het is rond half één, staat het al afgeladen vol. Het onderste gedeelte, zeg maar op rivierhoogte, is volledig bezet en dat doet ons vrezen voor het bovenste deel, aan de haven. Gelukkig vinden we nog een plekje, waarvan de havenmeester ons op het hart drukt, dat dit alleen voor 1 nacht is. 

Vanaf de camperplek, richting Pont a Mousson, is er dit uitzicht. Het zal de reden zijn voor de naam van de stad. De Abdij van Pont a Mousson blijft indrukwekkend, hoewel de abdij tegenwoordig wordt gebruikt voor culturele activiteiten. Je schijnt er zelfs te kunnen overnachten.

Ik denk dat, als ik de 12 jaar van foto's zou doorspitten, ik ieder jaar wel een dergelijke opname zou tegen kunnen komen. Sommige zelfs met zwanen, waarvan een koppel hier ook rondzwemt.

Dan nog even een plaatje van de vorige camping. Op het toilet hangen dit soort briefjes en let vooral op de Nederlandse tekst. Er zijn altijd van die puristen die een dergelijke tekst "moeten" aanpassen.

Tournus

 7 uur rammelt de wekker, want vandaag moeten er een paar extra kilometers onder de wielen door. Precies 8 uur rijden we de de poort uit. Eerder kan ook niet, want die is dan nog niet open.

Vannacht, na een heerlijke rustdag, hebben we allebeide lekker geslapen, deels door de rustdag, maar ook omdat het heerlijk stil is op deze camping.

De Brem, Ali haar stokpaardje, staat hier nog prachtig in bloei. Het is sowieso heel erg groen, in het Franse land.

Het zal de wijn van dit jaar ook zeker ten goede komen. Hoewel, ik vraag mij altijd af of het wel gezond is, deze wijnranken zo dicht langs de snelweg.

De eerste rivier die we passeren is de Isere, maar we zullen nog vele rivieren kruisen, waarvan sommige 2 x.

Zoals de Rhône, die kruisen we een aantal keer.

Deze foto is eigenlijk wel exemplarisch voor deze dag, zeker als het gaat om fotograferen van caravans en campers. Want het lijkt er wel op dat in heel Nederland geen enkele caravan meer rondrijdt, want ze zijn allemaal onderweg naar Zuid-Frankrijk of Spanje. Ali is minstens een uur bezig om op één en dezelfde plaat zowel een camper als een sleurhut vast te leggen. Bij deze is dat (bijna) gelukt.

Deze toren, hoogstwaarschijnlijk een watertoren, is bijna ontelbare keren door ons vastgelegd, want zowel op heen- als de terugweg is hij/zij wel gefotografeerd.

Terwijl de energie discussie in Nederland nog volop speelt, hebben ze hier in Frankrijk dat probleem al lang getackeld. Hier bestaat windenergie en kernenergie gebroederlijk naast elkaar.

Even leven wij in de illusie dat we al bij Luik zijn, want daar staat een dergelijk kerkje ook zo dicht aan de snelweg, maar het blijkt ijdele hoop.

Morgen gaat het naar de Moezel, oftewel Pont-a-Mousson.

Villeneuve-le-Beziers 2

 Rustdag.

We besluiten na zo'n onstuimige nacht en niet te vergeten rit, om vandaag maar een rustdag in te plannen. Maar laat ik eerst even terug komen op de inschrijfprocedure, gisteren, op deze camping. Er wordt al iemand ingeschreven en er staat iemand te wachten. Hoelang kan zoiets duren? Nou, lang! Mijn Frans is niet optimaal, laten we zeggen "miserable," maar wat er allemaal door meneer wordt gevraagd en door mevrouw, de receptioniste, uitgebreid wordt beantwoord, gaat voor een groot deel langs me heen. Meneer staat een complete bijbel te spellen, voor zover ik kan beoordelen. Later blijkt dat hij een hele fietsclub aan het inschrijven is. De volgende is aan de beurt en gaat dat sneller, geenzins. Als wij aan de beurt zijn, nadat ik mijn camper uit de ingang heb weggereden, blijkt dat Ali in het systeem staat. Dus dat schiet op. Totdat het op de prijs aankomt. In Spanje probeerde ik altijd het getal te verstaan, om zo een beetje het Spaans onder de knie te krijgen. Dit probeer ik ook met de receptioniste hier. Tot drie keer toe herhaalt ze het getal, maar veel duidelijker wordt het voor mij niet. Nu krijgt ze er echt aardigheid in. Ze pakt een briefje en schrijft daar een hele getallenreeks op. 60 + 10 = 70   4 x 20 = 80  4 x 20 + 10 = 90. Wauw, nu begrijp ik mijn verwarring onze prijs voor een nacht is € 22,72. Probeer dat maar eens uit te spreken. Maar het geduld van mevrouw staat haar te prijzen en wordt de ergernis van het lange wachten een stuk minder vervelend. (vingt-deux soixante-douze) 

Als je een beetje oppervlakkig kijkt, zou je zeggen dat dit een soort begraafplaats is, maar het is de afstort van het chemisch toilet. Alleen als je de klep omhoog doet, knelt dat het waterslangetje af, waardoor daar ook al een scheur in zit. Het water komt zowel aan de onderkant, als aan de bovenkant er uit. Zouden we dit de beroemde of beruchte "Franse slag" kunnen noemen?

Dit is dan weer de Franse creativiteit. Dit onderkomen kun je huren. Onderop is de picknicktafel met daarnaast een ladder naar boven alwaar de slaapruimte zich bevindt. Tja, ik vind het schattig.

Even denken wij erover na om te gaan eten in het restaurant. Na de parasol is de ingang van de camping, dus ligt dit restaurant aan de openbare weg. Rechts het terras, pal aan het Canal du Midi, waardoor de bediening steeds de weg moet oversteken, soms met gevaar voor eigen leven. 

Ali ziet nog net kans dit, hoogstwaarschijnlijk, Roodborstje, of Vinkje, vast te leggen. Zij/hij voelt zich kennelijk thuis, want komt regelmatig even checken of er nog iets van haar/hem gading is.

Morgen gaat de terugreis verder.