Benicassim 6

 Bewolkt 12 graden. 

Als we gisteravond weer terug lopen vanuit het restaurant, ja we hebben wederom de maaltijd buiten de deur genuttigd, worden we opnieuw verrast door de vele knipperende lampjes rondom diverse campers.

Het zijn overigens veelal Engelsen die deze kunstwerken aanschaffen en ophangen. Zo op het oog is het nog wel een leuk gezicht, maar stel je voor dat alles knippert en/of van kleur verandert, je zou ervan gaan hallucineren.

Tot 3 uur vannacht, over hallucinerend gesproken, konden we genieten van de keiharde muziek vanuit het centrum van het stadje. Zo nu en dan afgewisseld met luide knallen!? Je zou toch zeggen, maar hier in Spanje schijnt het te mogen. Bij de Mercadona vullen we de broodvoorraad aan en natuurlijk iets lekkers voor bij de koffie op zondag. 

Oh ja, ik ontdek vannacht iets geks. Tijdens mijn sanitaire stop, wat overigens in het donker gebeurd, want ik wil Ali niet onnodig wakker maken, ontdek ik dat het spoelmechanisme van het toilet door blijft lopen. Weliswaar heel zachtjes, want de pomp slaat niet aan, maar drup voor drup is ook voldoende. 

"Zoals die meneer bij het pompstation vraagt wat een druppel benzine kost, als de pompbediende zegt dat dat niet uit te rekenen valt, dus niks! Aha, zegt de meneer, druppel, de tank dan maar vol."

Zo ook de cassette, die aardig vol begint te raken. Weer iets om op te lossen en jullie maar denken dat we vakantie hebben.

Terwijl we naar de Mercadona wandelen, valt me, nu voor het eerst, dit bord op.

Pal, maar dan ook pal voor de Mercadona staat dit bord van de Lidl. Ik zou niet weten of zoiets ook in Nederland toegestaan zou worden.

Buren beginnen hun voortent alvast op te ruimen, niet omdat ze vertrekken, maar ze verwachten harde wind, de komende dagen. We gaan het zien.

Benicassim 5

19 graden met een heerlijk zonnetje. Kwart voor achten is het, als er een soort van wedstrijd met vuurwerk begint. Alles is nog redelijk in de verte, denken we, maar plotseling is er een knal heel dichtbij. Terwijl we alweer bijna indommelen, maakt deze knal daar abrupt een einde aan. Je mag het natuurlijk niet vergelijken, maar dit gevoel moeten mensen in oorlogsomstandigheden iedere dag ondergaan, verschrikkelijk. 

Vandaag is het Paella dag in Benicassim en daar moeten we toch echt even een kijkje nemen, want het schijnt groots te zijn.

Laat ik het maar even kort omschrijven: "Je kan over de koppen lopen." De meeste mensen waggelen door de drukte heen, met het liefst een pul bier, of een glas rode wijn in de hand. Het is 13.00 uur, het feest begon om 12.00 uur, dus hier en daar is er al iemand die de wereld  voor een "doedelzak" aanziet.

 Ik denk niet dat ik overdrijf, als ik zeg dat er wel 100 van dit soort Paella pannen langs de kant van de weg staan.

Links zijn de vuren voor de pannen nog in voorbereiding, terwijl rechts de mannen al tevreden en zelfverzekerd naast hun Paella staan.

Eén ding is wel duidelijk, dit soort eten (met vlees en kip) is niet aan ons besteed. Het vlees en kip ligt onbeschermd langs de kant van de weg, om te zijner tijd ook in de Paella te belanden.

Lange tafels zijn al chic gedekt, om later op de dag hun gasten te trakteren op een heerlijk maal, begeleid door een Spaanse zanger. Sommige tafels hebben zelfs bij ieder couvert al namen liggen, zo is de tafelschikking al geregeld.

Natuurlijk mogen de Tapas, op een Spaans feest, niet ontbreken.

Benicassim 4

Zon en 17 graden. Vanmorgen hoor ik een paar keer zachtjes regen neerkomen op het camperdak, maar dat stopt al snel. De zon breekt door en het wordt aangenaam. We gaan inkopen doen bij de Lidl, want die zal vandaag weer open gaan. Omdat wij beiden nog een beetje aan het herstellen zijn van de griep, die nu in Nederland steeds erger wordt, pakken we ons goed in. Dik vest onder de donzen jas, wie doet ons wat. Nou, het antwoord kan kort zijn. De zon. We zijn nog niet van de camping af, of het zweet breekt ons beide al uit. Maar we zetten door. Ali wil eerst nog "even" over de markt. Gelukkig is die verplaatst, in verband met de festiviteiten op de "oude" marktplaats. Dus dat is een meevaller.

Ik ben gister vergeten de foto van die enorme Paella pan te plaatsen, dus dan nu maar. Als we even later er weer langslopen, staat het blauw van de rook. Dus ik weet niet of de Paella wel heeft gesmaakt.

Omdat er de laatste maanden van die vreemde figuren zijn die in volle vaart, met hun auto, een markt op rijden, hebben ze hier in Spanje maar voorzorgmaatregelingen getroffen. Het moet een flinke auto zijn, wil je dit blok beton aan de kant krijgen. Het geeft toch een vreemd gevoel, dat zoiets plotseling kan gebeuren, als je zo over de markt slentert.

Natuurlijk heeft de kleding de grootste prioriteit, maar niet nadat we bij een groente stal tijden op onze beurt staan te wachten om uiteindelijk geholpen te worden. De kraam is heel lang en er lopen maar twee te helpen. De jongeman roept steeds de hulp in van de oudere dame die ons uiteindelijk helpt. 1 kg bananen voor  €1,- en 1 kg Kiwi's voor €2,50. We moeten €6,- afrekenen en Ali betaalt met een briefje van 5 en een losse euro. De zakken zijn loodzwaar en Ali heeft het idee dat mevrouw elk 2 kg heeft afgewogen. Het is hilarisch hoe ze in haar diepe "scholk" (schort) met het geld aan het goochelen is. Soms komt er uit de diepte een handvol met briefgeld naar boven, om daar een bepaald briefje van terug te geven. We lopen verder, totdat we achterop worden ingehaald door de jongeman van de kraam. Hij brabbelt in zijn rap Catalaans iets en wijst op zijn rekenmachientje, waar een bedrag van € 7,50 op prijkt. Kennelijk heeft hij het idee dat we nog moeten afrekenen. Geërgerd loop ik met hem terug. "1 kilo Platanos (bananen) y 1 kg de Kiwi, Seis (6) euros" wijs ik de dame aan. Ze maakt een afwerend gebaar, zo van laat maar zitten. Kennelijk herkent ze mij aan de grote hoed die ik draag en de lange tijd dat we hebben staan wachten. Een jong meisje brengt de verontschuldigingen over. "Ja, het is druk en dan vergeet ze nog wel eens iets" vertaald het meisje uit het Spaans. Ik blijf geërgerd en we lopen weg.

Even verderop horen we het klaaglijke geluid van kleine katjes. Als we dichterbij komen zien we de beestjes in doosjes liggen. Het zijn nepkatten, waarvan de staart langzaam beweegt. 

Er is een mevrouw die zo gecharmeerd is van de neppoezen, dat ze ze allemaal even wil aaien. Ik krijg nauwelijks de kans een foto te nemen. 

Hoogste tijd om naar de Lidle te gaan. Jammer, maar zoals we al verwachten is deze nog steeds gesloten. "Mañana" krijgen we te horen en dat hoort vertrouwd aan, hier in Spanje.

Benicassim 3

Laat ik beginnen met te melden dat de zon haar best aan het doen is. Uit de wind is het zelfs warm, heerlijk!

Het Spaanse leven begint zo zijn/haar gangetje te gaan en daar hoort ook bij dat Ali haar eerste was gaat draaien. Dus moeten er (was)lijnen gespannen worden en het droogrek geïnstalleerd.

Ikzelf hang de langraad antenne op, want de verticale antenne pakt teveel storing op van alle omvormers om ons heen. 

Bijkomend voordeel is ook nog eens, dat ik me niet druk hoef te maken als de wind opsteekt en vat gaat krijgen op de 7,50 meter hoge antenne. Ik heb vervolgen een mooie verbinding met de Nederlandse Ronde om 11.00 uur.

Als we in het zonnetje lekker zitten te lezen horen we steeds flarden van "Live" muziek. Tja, dat wekt natuurlijk onze nieuwsgierigheid op. Ik kan mij nog inhouden, maar Ali geeft aan "even" te willen kijken.

Als we naar binnen willen, stuiten we op een gigantische rij en dat ontneemt mij in ieder geval de moed om verder naar binnen te gaan. Maar jullie kennen mijn reisgenoot, die ontdekt een kruipdoor, sluipdoor paadje en even later staan we in de provisorische arena.

 Tussen de spijlen door kijkend ontdekken we een soort stieren gevecht(en). Maar dan zonder de zwaarden waarmee de stiertjes aan hun einde worden geholpen. (Dan waren we snel weer vertrokken.) Als we bovenin de arena klimmen, zien we de bedoeling.

Moedige mannen staan in het midden van de arena en proberen de aandacht, met een zwarte doek, van een jong stiertje te trekken. Als dat eenmaal is gelukt, duurt het maar een paar luttele seconden en het diertje stormt op de moedige man af. Neem van mij aan, zelfs bovenin de arena ziet dit er angstaanjagend uit. Mij niet bellen!

Oh ja, op de terugweg zien we dat "onze" Lidl er geheel ontmanteld bij ligt. 

Het bordje onthuld dat ze morgen weer open gaan, maar daar hebben wij een hard hoofd in, zeker gezien de volledig gestripte inboedel, die nu nog buiten  ligt.

Maar gelukkig hebben wij aan de overkant van de camping onze Mercadona, dus verhongeren doen we nog niet.

Benicassim 2

"We staan te plak" Vergeef mij dit Friesisme, maar zo voelde het even. We staan pal naast bekenden van een jaar terug, toen wij ze hier ook al ontmoeten en later ze ook in Noorbeek Limburg weer tegenkwamen. Ze herkenden ons, toen ik Noorbeek, omdat Ali als eerste haar droogmolen opzette en ik mijn antennen aan de camper knoopte. "Jullie gaan zeker weer op nr. 2 staan, net als vorig jaar? "Het is een gekke veronderstelling, maar er zit een boodschap achter. Een aantal maanden geleden hebben ze van de camping de zogenaamde "poeren" uit de grond getrokken. Poeren zijn grote betonblokken, waarin ze palen hadden staan, waar in de zomer grote doeken over getrokken konden worden, speciaal voor de Spanjaarden die niet in de zon willen staan.

Dit zijn die beruchte poeren.

Wat blijkt nu, tegelijktijdig hebben ze een soort drainage aangelegd, waarbij ze enorm diepe sleuven hebben gegraven. 

Zo zag het slagveld er op nr. 2 eruit. Nu zou dat niet een probleem hoeven zijn, ware het niet dat ze de sleuven hebben dicht gegooid en er wat fijn grind erover gestrooid. Klaar is Kees (volgens de camping.) Jammer joh, ze zijn "vergeten" de boel aan te stampen. Gevolg, De eerste de beste camper, die op die plek ging staan, zakte tot aan de assen in de zachte grond weg en moest met trekkers weer bevrijd worden.

Aldus de verhalen van onze buren, die dat konden ondersteunen met de bovenstaande foto's .

Wij hebben nog even een praatje met de huidige "bewoners" van nr. 2 gemaakt. Die hebben ook al vast gezeten en voelen, zo nu en dan, hun camper wegzakken.

In dit geval is "goede raad" niet eens zo duur, dus melden wij ons bij de receptie, om aan te geven dat wij afzien van de verhuizing en "veilig" op nr. 11 blijven staan.

De dame in kwestie vertoont een gezicht alsof haar nu de opdracht bereikt om de hele camping te laten verhuizen. Het duurt en het duurt, maar met wat hulp krijgt ze het toch voor elkaar. Hoewel, we mogen nog wel even een nieuw contract tekenen. Ach ja, bureaucratie is ook in Spanje toegeslagen, zullen we maar zeggen.

Benicassim 1

 Kwart voor negen rijden we de camping in Lloret de Mar af. Spannend, want gisteravond hebben we de route nog even doorlopen, omdat Barcelona wel de grootste bottleneck is voor vandaag. De route gaat perfect over de AP 7 waardoor we ruim om Barcelona worden gevoerd. Maar ach, als ik vanmorgen de TomTom opstart, is van die mooie route niets meer te bekennen. Dus, dreigen we dwars door Barcelona te moeten. Nou, mooi niet, want dat is ten enen male voor onze camper streng verboden. Ali heeft aantekeningen gemaakt met de te volgen wegnummers en dat helpt. TomTom, constant jammerend, dat we om moeten draaien, wordt genegeerd en we volgen de aanwijzingen van AliAli.

We passeren weer de bekende punten, zoals deze treinbrug, die overigens wel weer eens een verfbeurtje kan gebruiken.

Deze wokkels, waarvan we de betekenis nog steeds niet hebben achterhaald. Toch maar eens uitzoeken.

Hier de nog in bloei staande sinaasappelbomen. Hier en daar hangt nog een sinaasappeltje alleen te wezen, maar die is hoogstwaarschijnlijk nog van de vorige oogst.

Bij de "Poort van Barcelona" hebben we de grootste gekte, qua verkeer, wel gehad. Nu is het een kwestie nog even volhouden, want het vergt heel wat van de concentratie, de kop er bij te houden met al die in en uitvoegende vrachtwagens. Deze mannen zijn over het algemeen hier thuis en hebben een hoger uitzicht punt, waarvan ze zeker gebruik maken. Ze schromen niet hun gevaartes vlak voor je de weg op te smijten en daar moet je dan maar op anticiperen.

Met de wind valt het gelukkig allemaal wel mee, terwijl het bord, linksvoor, alvast waarschuwt, hangt de windzak slap naar beneden.

Het blijft de hele ochtend een beetje bewolkt en dat verpest het mooie plaatje, als we langs de kustroute Benicassim binnen rijden.

We melden ons bij de receptie en bij het inschrijven kijkt de jonge dame steeds bedenkelijker naar het computerscherm. Zegge en schrijve zijn er nog twee plekjes vrij, die voor ons van toepassing zijn. Volgende week komt onze favoriete plek vrij, dus daar is nu het wachten op. Hoewel bij nader inzien, ook deze plek wel oké is.

Terwijl we staan en alles hebben voorbereid, begint het te regenen, Welkom in Benicassim!

Vanavond maar lekker uit eten in het restaurant van de camping.

Lloret de Mar 3

Bijkomen, dat is het devies van deze paar dagen, want we merken dat het herstel steeds iets langzamer gaat. We waren vorige week natuurlijk net hersteld van griep. Dat is allemaal niet ze heel erg, want het hoort erbij, ouder worden bedoel ik. De nachten worden iets langer, of om het beter uit te leggen, we nemen het er meer van. Zo om een uurtje of negen gaan de kacheltjes aan. Ja inderdaad allebeide, zowel elektrisch als gas en genieten wij nog even van de warme lappen. Buiten is het dan ook niet aanlokkelijk, gezien de zon het vandaag laat afweten.

Vanmorgen horen we een hevig gekwetter, pal naast de camper. Het geluid kunnen we niet direct thuisbrengen, maar het lijkt op halsbandparkieten, terwijl die normaliter in palmbomen zitten.

Terwijl ik deze foto's neem, sta ik nog even te kijken, wat die beestjes hier doen. Dan kom ik erachter dat ze de toch wel dikke takken aan het doorknagen zijn, hoogstwaarschijnlijk om een nest mee te gaan bouwen. Links is een klein gevecht gaande, kennelijk willen ze allebeide hetzelfde takje. Toch is het wel apart dat ze zich zo duidelijk laten zien, want normaal hoor je ze en zie je ze nauwelijks.

Veel rustiger gedragen zich dit Roodborstje en de Hop. Die laatste hebben we op deze plek al vaker zien rondscharrelen, maar nu komt ie toch wel heel dicht bij de camper. De bijnaam van de Hop is Drekhaan. Dit komt omdat het dier een nogal penetrante geur heeft want het nest wordt nauwelijks  schoongemaakt en de voedselresten liggen in het nest te rotten. Ook heeft het vrouwtje een geurklier onder haar achterlijf, die diezelfde stank afgeeft.

Kijk, die kans krijgen de geuren in onze camper zeker niet, temeer omdat er dagelijks gereinigd en opgeruimd wordt. "Als je dat niet doet, kom je in je eigen rommel om, in zo'n kleine ruimte" is het devies van Ali. Geestelijk ondersteun ik haar daarin dan ook van harte.