Sneek 3

Vandaag zou dit, bij mooi weer, ons onderkomen zijn geweest ware het niet dat de werkelijkheid iets weerbarstiger is. We zijn uitgenodigd bij mijn schoonzuster en zwager, hoewel, als ik de genealogie strikt volg kan ik beter zeggen 'de zus van mijn vriendin', oftewel de familie Vriesema. Sjoerd is een Efendiloog in hart en nieren en daar kan hij zeer smakelijk over vertellen. Wat nog wel vermeldenswaardig is het feit, dat hij hiervoor Cum Laude is geslaagd. Het is alweer tijden geleden, dat we elkaar echt hebben gesproken, maar dat wordt vandaag ruimschoots ingehaald. Herinneringen, over en weer, worden weer smaakvol gedeeld. Het lukt mij dan ook niet om ook maar iets samenhangend over deze dag te vertellen. Maar op de koffie komen en om 4 uur weer weggaan spreekt voor zich.  Om een voorbeeld te geven over de kennis van Sjoerd van Sneek en haar inwoners. Gisteren raak ik in gesprek met een voor mij wildvreemde meneer. We kletsen zo een half uur weg, terwijl Hoofd-nieuwe kleding winkel in winkel uit loopt. Ik vertel dit, tussen neus en lippen, aan Sjoerd en wat ik zoal met de man bespreek. "Oh", zegt Sjoerd, "dat is vast Hans van der Meulen geweest, die ken ik wel en daar kom ik ook wel thuis!" Hij begint de man te beschrijven en met die informatie zoek ik op Internet.

Sneek - De 80-jarige Hans van de Meulen uit Sneek en zijn één jaar jongere vrouw Thea zetten zich al sinds 1981 in voor de Nederlandse Cystic Fibrosis Stichting. Deze stichting zet zich in voor onderzoek naar een medicijn voor deze ziekte, beter bekend onder de naam ‘taaislijm ziekte’. In die periode brachten ze meer dan € 240.000 bij elkaar voor de Stichting met het verzamelen en verkopen van verzamelwaardige artikelen, zoals postzegels, Donald Ducks, DE-punten enzovoorts.

Ik ben met stomheid geslagen, A; over zoveel kennis van Sjoerd over de Snekers, B; over zoveel toeval. 

Het inwonertal van Sneek bedraagt op 1 jan. 2021 ruim 33 duizend inwoners! Hoe groot is dan de kans dat ik in gesprek raak met juist deze man? Ik moet er maar niet te lang over nadenken.

Het is weer een genoeglijke en onderhoudende dag geweest. 

 

Sneek 2

Gisteren in de namiddag bezoeken we mijn broer en zijn vrouw. Bij beiden zijn gezondheidsproblemen geconstateerd. Zonder in de details te treden wil ik wel het volgende zeggen. Geniet, ook in de nadagen van het leven, zoveel als mogelijk is, want in de herfst van het leven, als je afhankelijk wordt van anderen, hoe lief en voorkomend ze ook zijn, is niet te benijden.

Vandaag lopen we richting binnenstad van Sneek en dat is best wel een uitdaging voor mijn nieuwe knie, maar ik zet door. Langs het zwembad, waaromheen nu allerlei sportscholen en fysiotherapeuten zijn gevestigd. Het is een geheel nieuw plein geworden, zo achter de voetbalvelden van LSC.

Langs de 1e Oosterhamrikkade, waar ik het niet kan laten een foto te maken van het appartement, waar de schoonouders woonden.

Natuurlijk begint het allemaal op het Oosterdijk, waar het ons opvalt dat er zeer veel kleding winkels bijgekomen zijn. Ook de telefonie winkels lijken als paddenstoelen uit de grond te komen. Ook in Sneek heeft corona zijn littekens achtergelaten. Hier en daar zijn er lege winkelpanden, die als rotte kiezen in een gezond gebit het aanzicht van de straat aantasten.

Het Oude Vat is er wel nog steeds. Vroeger verzamelden Groninger vissers zich op deze hoek, om later op de dag alle gevangen vis daar neer te gooien en te tellen. Het stonk er dan altijd verschrikkelijk.

Hoogste tijd voor een kopje koffie en dat doen we naast "de Wip", tenminste, zo noemden wij dat vroeger. Hier werd tijdens de Sneekweek over het water een podium gebouwd, waar dan artiesten optraden.

Le Provence, zo het heet het etablissement waar zelfs de Espresso goed smaakt en het Friese Dumke niet mag ontbreken.

Scharnestraat 5 in Sneek. Hier liggen voor mij zeer dierbare herinneringen. Tijdens de kermis mocht ik een paar nachtjes bij Opa en Oma logeren en sliep ik op zolder op een, hoe kan het ook anders,  "Kermisbed". Dit betekende niets meer of minder dan een matras op de zoldervloer. Nog levendig herinner ik mij, na een avond op de kermis, dat ik in slaap viel met de geluiden van diezelfde kermis. Dit omdat het Martiniplein, waar de kermis werd gehouden,  vlak achter de Scharnestraat was.

Jaren geleden stond de deur van het huisje open en liep ik naar binnen. Er was een T-shirt winkeltje in gevestigd. "Ja, mijn Opa en Oma woonden hier vroeger" meldde ik, hopend op een "Goh wat leuk". Maar het ontnuchterende antwoord luidde, "U bent misschien wel de twintigste, die dit verhaal vertelt, als het er niet wel 30 zijn geweest". Ik voelde een steek in mijn hart over deze "ontering" van "mijn" herinnering en zag in gedachten Opa voor het raam,  in zijn rookstoel zitten, met naast zich een grote koperen pot, wat later een kwispedoor bleek te zijn."

Veel later realiseerde ik mij dat het huisje, uit 1930, een veel langere geschiedenis heeft gehad dan ik mij toen voorstelde en dat ook mijn Opa en Oma "maar" passanten waren. Maar een dergelijke ervaring heeft een zeer ontnuchterende uitwerking.

We verlengen ons verblijf in Sneek met 4 nachten, al moeten we daarvoor wel een aantal keer verhuizen!