Een nieuwe reis

Als de ene reis wordt afgesloten, volgt er altijd weer een plan voor een nieuwe reis.

Begin januari 2020 staat er op onze reisrol de trip naar Spanje, om via Barcelona richting Benicasim te reizen om vervolgens de komende maanden in respectievelijk Oliva en Benidorm door te brengen

Zoals bekend, het loopt allemaal even anders.

Voor we vertrekken consulteer ik nog even mijn apotheker, omdat ik toch wel een donkere urine produceer en dat wijt aan de verandering van een medicijn. De apotheek ziet, na onderzoek, geen oorzaak in het medicijngebruik, dus gaan we op pad.

Na een paar dagen Barcelona en een maand Benicasim vertrekken we richting Oliva, waar we een prachtige plek vlak bij het strand krijgen. We kletsen weer lekker bij met onze Duitse vrienden, die we hier ieder jaar tegenkomen.

Maar dan strooit Covid-19 roet in het eten en worden we genoodzaakt, half maart, terug te keren naar Nederland. We ruimen de camper uit, brengen deze naar de stalling en gaan in vrijwillige quarantaine.

De boodschappen worden door de AH thuis gebracht en we leven, saampjes, een min of meer teruggetrokken leventje. Het moet gezegd: “Het valt ons niet tegen”, sterker nog , het bevalt ons stiekum wel. Het is mooi weer en ook hier schijnt de zon volop.

In juni, komen we normaliter terug uit Spanje, brengen we de geplande bezoekjes aan de diverse artsen, zoals de tandarts. Ook een halfjaarlijks bezoek aan de verpleegkundige om de stand van zaken rond mijn diabetes te laten onderzoeken. Door 15 kilo af te vallen heb ik hiervoor geen medicijnen nodig. Dan komt de kleur van mijn urine ter sprake. “Dat laten we toch maar even onderzoeken” is de doortastende conclussie van de verpleegkundige.

Via de huisarts komt er een verwijzing naar Urologie en op 4 augustus word ik opgeroepen voor een inwendig onderzoek, of zoals ze dat noemen een “Cystoscopie”.

Op voorhand wil ik U, beste lezers en lieve lezeressen, meegeven dat dit persoontje een nogal zorgwekkende instelling heeft omtrent alles wat ook maar met ziekte te maken heeft. Injecties, zelfs als ze op beelden worden getoond, zijn aan mij niet besteed. Sterker, ik kan het niet aanzien. Bloedprikken en aanverwante handelingen veroorzaken bij mij enorme opvliegers, terwijl gezien mijn sexe dat toch onmogelijk zou moeten zijn. Geloof het of niet, maar terwijl ik hierover schrijf, begin ik al lichtjes te zweten.

Hierdoor ga ik nu geen beschrijving geven van dit onderzoek, maar volsta ik met een afbeelding, die voor de mannen onder ons wel tot de verbeelding zal spreken.

Na het onderzoek(je) volgt een gesprek met de urologe in opleiding. Een zeer prompte jonge dame die er geen doekjes omwindt. Er is een tumor in de blaas ontdekt. Op de vraag van mijn Hoofd steun en toeverlaat “kan het kanker zijn?” is het antwoord “Ja, het is kanker”. Niet geheel tevreden met het antwoord volgt de vraag; “kan het ook nog iets anders zijn”. Hierop is het antwoord: “Nee”. Nou, daar kun je het dan weer mee doen, nietwaar?

Op 10 augustus volgt een CT scan, waarvan de uitslag een week later komt van de behandelend uroloog, die ook de noodzakelijke operatie gaat uitvoeren om de tumor(en) te verwijderen. Ik vind overigens “poliep” vriendelijker klinken dan tumor, maar dit terzijde. Over de CT scan is hij zeer tevreden en de urine leiders, de gal en de nieren zijn nog niet aangetast.

Er volgen allerlei telefonische gesprekken met diverse functionarissen van het ziekenhuis omtrent de aangekondigde operatie. Waaronder met de anesthesie, waarbij ik kies voor algehele narcose.

Op dinsdag 25 augustus word ik welkom geheten in het Martiniziekenhuis en volgt de operatie, met daarop volgend een chemokuur, doormiddel van een radioactie spoeling in de blaas. Bij het verwijderen van de katheter is de verpleegkundige gekleed als een Michelin mannetje in beschermende kleding, compleet met bril en masker. De komende dagen moet ik thuis op een apart toilet plassen en eerst het deksel sluiten, alvorens door te spoelen. Dit in verband met de aerosolen van de radio actieve deeltjes. Ik heb het 's nachts uitgeprobeerd, “ik geef geen licht bij het plassen”.

Een week later is de bespreking met de chirurg, over de bevindingen. Er is een grote tumor verwijderd, maar een 2e operatie is noodzakelijk om eventueel achtergebleven kankerweefsel nog te verwijderen. Bij die operatie kan ook worden vastgesteld of het spierweefsel van de blaas is aangetast. Dit laatste zou tot gevolg hebben dat de gehele blaas verwijderd dient te worden.

Het opgenomen worden in het “ziekenhuis ritueel” herhaald zich de volgende dagen. Ondertussen word ik door de hele familie en vriendenkring gesteund. Ook uit onverwachte hoek komt steun. De vriendin van onze garagehouder komt met een titel van een boek. “Mind Body Spirit” van Alberto Villoldo. De ondertitel van het boek is “de praktijk van Sjamanistische genezing” .

Tja, ik hoor en zie al een aantal van jullie de titel en ondertitel nog een aantal keer lezen, om dan schouderophalend verder te lezen (of niet). Mijn reactie is eigenlijk hetzelfde, maar ondanks dat, bestel ik het boek. Het blijkt een uiteenzetting van de leef- en voedingswijzen van Sjamanen uit het oerwoud van de Amazone. De schrijver heeft jarenlang onder en tussen deze mensen geleefd. Tijdens een levensbedreigende ziekte komt hij tot verschillend inzichten en voedingswijzen en geneest, tegen alle verwachtingen in.

Tijdens het lezen van dit boek, ik heb nog niet een tiende gelezen, merk ik dat mijn angsten langzaam op de achtergrond verdwijnen. Sterker nog, er is weer plaats voor, soms lugubere, grappen. Tijdens een bespreking met de arts, vraag ik hoelang ik nog te leven heb. “Dat kan ik niet zeggen”, antwoordt de arts. “Tja”, antwoord ik ”ik wil namelijk nog een nieuwe telefoon kopen en dat moet wel rendabel zijn”.

Een bekend verschijnsel voltrekt zich ook bij mij. Stel, je bent van plan een nieuwe auto te gaan kopen, of hebt gekocht. Je zult zien dat vanaf dat moment je steeds vaker dat specifieke merk auto tegenkomt. Allerlei artikelen over de relatie van het Westerse gebruik van teveel suikers, gluten en nachtschade groentes en het krijgen van kanker kom ik tegen. Net zo min als ik niet de bijwerkingen van mijn medicijnen lees, sla ik deze artikelen op bij mijn digitale documenten, om ze later eens te gaan lezen.

Op 23 september volgt de tweede operatie en 6 dagen later mag ik de uitslag verwachten.

Ik ben nu al een paar dagen “van de Wereld”, want het volgende is mijn deel.

Dagen, voorafgaande aan de eerste operatie hebben mijn beschermengel en ik de meest diepe gesprekken. Want met kanker in je onderlijf bestaat er een grote kans dat het allemaal niet lang meer kan duren, zo zijn mijn gedachten. Hoewel het boek van Alberto mij op de achtergrond tot vertrouwen maant. Na de tweede operatie hebben een medepatient en ik grote lol, ondanks ons gezamelijke lot. Ook zijn vrouw deelt ons lot, want al meer dan 20 jaar heeft ook zij dezelfde kwaal.

Dan, de dag voor de bespreking word ik ziekjes, zweterig, maar net geen koorts. Mijn borst doet pijn, dus ademhalen gaat lastig. De volgende ochtend bel ik met het ziekenhuis, om te overleggen of het wel verstandig is naar het ziekenhuis te komen. “Wie wilt U spreken?” vraagt de secretaresse. “De uroloog, want met haar heb ik een afspraak!”. “Aha, die zit toevallig vlak naast me!” meldt de juffrouw aan de telefoon. Ik krijg de urologe aan de telefoon en leg mijn twijfel aan haar uit. “Tja”, zegt deze,” ik weet dat U het liever Vis a Vis doet, maar dit bericht durf ik ook wel via de telefoon te vertellen.”

“Bij de tweede operatie is geen enkele kankercel meer ontdekt, U bent zo gezegd SCHOON”.

Terwijl ik vol schiet, legt zij rustig uit wat het volgende traject is. Spoelingen iedere week, later om de drie maanden, dan halfjaarlijks tot het traject over 3 jaar eindigt. Natuurlijk word ik tussendoor regelmatig onderzocht, maar is de behandeling vanaf NU preventief!

We beginnen aan een nieuwe reis!

Zendmasten en de 5G-gekkies

Er moet mij iets van het hart. Ik loop al een paar dagen mij boos te maken over een groep mensen in onze samenleving, die menen dat ze het recht in eigen hand mogen nemen. Gevoed door allerlei complottheorieën, steken deze figuren zendmasten in brand. Zendmasten die een belangrijke rol spelen in onze samenleving. Want wie kan zich nog voorstellen om in een telefooncel ergens aan de straat en met een dubbeltje in de hand, een arts te moeten bellen of de brandweer te alarmeren. Nee, daar hebben we tegenwoordig de mobiele telefoon voor. En voor die mobiele telefoon hebben we deze zendmast nodig.

Eerst maar even een klein stukje geschiedenis over die mobiele telefonie ontwikkelingen. Het begon met het ATF-1 netwerk, waar maar 2500 abonnees gebruik van konden maken. Dus werd dit netwerk snel geupdate naar het ATF-2 netwerk. Dit waren nog de analoge netwerken.

Hierboven het eerste draagbare autotelefoontoestel uit die tijd, die ik in handen heb gehad. De Carfox uit 1986. In de officiers bar in Zuidlaren, kwam een verloskundige met dit toestel en het verzoek deze "even" achter de bar te zetten.

Mijn eerste eigen "autotelefoon" was een Vespucie Pocketline telefoon, een ATF-3 telefoon wat nog een analoog toestel betrof. Ik kocht deze in 1992. Onderweg bellen ging toen nog gepaard met het fenomeen "van de paal vallen". Je verloor dan de verbinding om het een paar kilometer verderop weer op te pikken, bij een volgende zendmast.

In 1994 begon men pas in Nederland, lees PTT, met de aanleg van een GSM (Global System Mobile communication) netwerk, terwijl de rest van de wereld daar al in 1992 mee was begonnen. Maar er was door de PTT al teveel in het ATF-3 netwerk geïnvesteerd. De naam van het nieuwe ATF-4 netwerk werd "Hi" en was bedoeld voor de zakelijke markt. Oorspronkelijk werkte GSM op de frequenties rond de 900 MHz, later werd hier de 1800 MHz aan toegevoegd.

In die periode kwamen er ook diverse manieren om het dure mobiel bellen te omzeilen, bijvoorbeeld werd er door de PTT de Kermit telefoon geïntroduceerd. Je kon bellen via een zogenaamde Greenpoint, bijvoorbeeld een Shell benzine station. Ik weet mij nog te herinneren dat we met een groep vrienden een autorit van Zeeland naar Groningen maakten. Iemand, achterin de auto, was in het bezit van een Kermit, waarmee hij probeerde, onder het rijden, naar huis te bellen met gebruikmaking van de Shell pompstations. Na 5 mislukte pogingen, en honderden kilometers verder, heeft hij het maar opgegeven.

Ik zal de verdere ontwikkelingen tussen UMTS en LTE maar achterwege laten, voordat het allemaal te saai wordt. De frequentie banden werden in de loop van de jaren uitgebreid. Hierbij spreken we van de 2G, 3G en 4G netwerken en dan nu komt er een 5G netwerk. 5G is bedoeld om snellere verbindingen te maken, wat ook mogelijk is omdat er op hogere frequenties gewerkt wordt. Die hogere frequenties zijn tegelijkertijd ook veel minder schadelijk voor de mens omdat ze niet of nauwelijks het menselijk lichaam binnen kunnen dringen.

Nu doet zich het vreemde voor, dat de uitrol van dit nieuwe 5G netwerk in verband word gebracht met het uitbreken van het Coronavirus. Waarschijnlijk zijn de brandstichters, en hun sympathisanten, niet op de hoogte van het verschil tussen een organisch virus en de digitale versie daarvan. Maar ja, wie water energetisch weet in te stralen door er lang naar te staren, heeft daar vast andere ideeën over.

Verder, volgens deze "sympathisanten", vaak homeopathische verdunners, werkloze sterrenwichelaars en andere theebladerenlezers zijn deze onzichtbare, onhoorbare en niet voelbare straling bovendien de reden voor onverklaarbare hoofd-, buik- en andere pijnen die ons mensen het leven zo lastig maken. Mensen zeggen hevige gezondheidsklachten te ondervinden van de 5G telefoonstraling, terwijl deze nog helemaal niet is uitgerold, zoals hoge bloeddruk, pijn in de nieren, algemene stress, hoofdpijn en slecht slapen. Het gekke is wel dat veel van deze mensen, die dit beweren, nog dagelijks de 3G en 4G netwerken gebruiken.

Ik heb ontzettend veel moeite om deze 5G-gekkies, die zendmasten in de brand steken, te begrijpen. Temeer ze niet in de gaten schijnen te hebben hebben dat ze hun medemens direct in gevaar brengen doordat de hulpdiensten, bij levensgevaar, niet meer gealarmeerd kunnen worden. Voor sympathisanten van deze groep heb ik een goed bedoel advies. Berg je mobiele telefoon op in een loden trommel en vraag bij de provider een vaste telefoonlijn aan. U weet wel, die nog gebruik maken van die koperen draadjes onder de grond. Je vermijdt hiermee een hoop stress voor jezelf en wie weet, ook een hoop lichamelijke klachten.

Nu loop ik al een tijdje mee in de telecommunicatie en zie deze protesten bij iedere 2G, 3G en 4G generatie optreden. Maar het in brand steken van zendmasten is nieuw voor mij en dat terwijl we ons mobiel telefoonnetwerk harder nodig hebben dan ooit.