Benicasim 13

 We hebben het zo mooi in ons hoofd. Rond 10-11 uur gaat het regenen, dus kunnen we mooi rond 9 uur boodschappen doen en droog overkomen. We zitten van het ontbijt te genieten en het is half negen. Nu is de Mercadona pas om negen uur open, met andere woorden, relax. Totdat.... ik de eerste druppen al op het dak hoor vallen. Het Buienalarm komt erbij en gelukkig wordt het zo weer droog. Het is nu half vier en dat "zo" is nog niet geweest.

Dus hijsen we ons in de meest charmante outfit en komt er een immense paraplu uit het vooronder. Het is zo'n ding met een dubbel dakje, dus kan de eventuele wind ook nog aan. We prijzen ons weer eens gelukkig dat pal aan de overkant een Mercadona zit, dus een lange wandeling gaat het niet worden.

 De boodschappen zijn binnen en de komende dagen zingen wij het wel uit in de camper.

Ook in Spanje is het met regen een trieste aangelegenheid en er is geen mens die nu vrijwillig naar buiten gaat. De vooruitzichten zijn dat dit weer tot en met donderdag aanhoudt, dus kunnen we genieten van Netflix en NLZiet. Het satelliet signaal is nu optimaal, dus de kachel een standje omhoog en het grote "Cocoonen" kan beginnen.

Benicasim 12

 Op het gevaar af dat het als gezeik overkomt: "Wat voor soort griep is dit?" Wij schijnen er allebeide maar niet compleet vanaf te komen. Maar goed, het is ook een beetje klagen met de mond vol brood, of zoals de Spanjaarden zeggen "quejarse con el pan en la boca".

Het is hier (nog) mooi weer mensen, de zon schijnt en in de zon is het lekker toeven. Tussen de voetbalwedstrijden door, ik heb het gevoel dat Ali dit zo ervaart, verzamelen we moed om lekker even naar het strand te wandelen. "We zien wel of we het halen", is het motto.

Wij zijn niet de enigen die ingepakt richting zee wandelen, behalve de toeristen, die meestal in korte broek ronddartelen, "want ja, je bent tenslotte in Spanje". Ook de Spanjaarden dragen hun gewatteerde jasjes.

Druk is het dan ook niet op het strand, al betrappen wij wel een heel stoere kerel die zich van zijn bovenkleding ontdoet en de zee inloopt en een stuk gaat zwemmen. Op ons komt het over als een verlate Nieuwjaarsduik.

Ook hier missen we het krijsen van de halsbandparkieten in de palmbomen, want normaal zitten er hier heel veel.

Het valt mij op dat er weinig mensen op de foto's te zien zijn, terwijl ze er echt wel zijn, want ook de Spanjaarden weten dat dit de komende week de laatste mooie dag is.

Ze hebben hier op de camping ervoor gekozen om langs de chalets of huisjes de afscheiding te maken met de Glansmispel, die langzamerhand helemaal vuurrood aan het worden is. 

Ali, die zojuist terugkomt van het douchen, ziet er al net zo rood uit, want ze had de temperatuur van het water hoog staan. "Heerlijk" kraait ze het uit, als ze de camper instapt.

Benicasim 11

Ik durf rustig te stellen, dat ik de hardnekkigheid van deze griep/verkoudheid danig heb onderschat. Hoewel de koorts is verdwenen, geeft dit mij nog niet de mogelijkheid voluit te gaan, mocht ik dat als oude man überhaupt nog kunnen. Zo heb ik vanmorgen, voor de 3e keer, de satellietschotel verplaatst, want ik kreeg niet een goed genoeg signaal, op de oude plek. Als je maar beeld hebt, zou je toch zeggen, maar er kwam te vaak een stilstaand beeld, of kwamen er blokjes in beeld. Op zich ook nog niet een ramp, maaaarrrrr..... Bij slecht(er) weer gaat de ontvangst nog meer achteruit en dat wil je juist op die momenten niet, want met slecht weer kijk je naar het kastje.

Wel, kijk maar even naar de verwachtingen voor de komende week. Regen, regen en euh... regen.

Dan een klein raadseltje: "wat voor soort materiaal, mag/moet in deze container?" Nu begrijp ik nog wel dat jullie Spaans ook een beetje roestig is en dat is zeker het geval bij de Engelsen, die hier gemiddeld 80 dagen per jaar staan. Waarom 80 dagen? Omdat je dan een voorkeursplek op kan geven, als je tenminste hier al vanaf 2017, ieder jaar, hebt gestaan. Je wordt dan "vriend" van het resort, waar dan weer privileges aan verbonden zijn. Wij staan hier minstens al vanaf 2014, maar voor ons geldt dan weer dat wij hier maar 30 dagen staan. Dus een "eigen" plek, nai.

Terug naar het raadsel: Vidre betekent glas, dus! Nu zie ik zojuist een mevrouw een 6 liter plastic waterfles in deze container donderen. Ik hoor de puristen, onder jullie, al roepen: "moeten ze die gaten ook maar niet zo groot maken! Goed punt! Toch ga ik even kijken of ik nog net bij die plastic fles kan, om zo het milieu van een zekere ondergang te redden.

Ik kan een harde lach niet onderdrukken, als ik de inhoud van deze "glas" container zie. Je kunt, met deze situatie, natuurlijk twee dingen doen, huilen of lachen.

Oh, ja er wacht nog een klusje. De "Drip Stop" gaat vanmiddag geplakt worden. Toen we de camper uit de stalling haalden hing dat stuk, boven het raam van de bijrijdersstoel, er een beetje bungelend bij. Dus die is verwijderd en er gaat een nieuw stuk op. De temperatuur moet nog een beetje omhoog, anders is het spul niet te buigen. 

Ik heb al een stuk, op het dashboard, in de zon liggen en met een paar vochtvreters, om het in het gareel te houden, want het is in de loop van de tijd in rare kronkels getrokken.

Benicasim 10

 De was is gedaan, de boodschappen in "huis" gehaald, er is water getankt, de plee geleegd, dus niets staat ons nog in de weg om lekker te genieten...... 

Maar de natuur is weerbarstig, zeker de natuur in het menselijke lichaam. Want al is de koorts gezakt, de spieren moeten ook weer even op gang komen en dat laat het lichaam merken door snel achter adem te zijn. We zijn allebei moe als we van de Lidl en de Mercadona terug zijn. Trouwens, even over de Lidl in Benicasim. Er is iets met het assortiment aan de hand. Het wordt karig, tenminste voor de levensmiddelen die wij willen kopen. Van de kaas is alleen een piepklein stukje jonge Gouda te koop. Dan de Brie, ook tergend klein, bijna de helft van een normale portie en dat voor €2,75. Om het te vinden was al een toer, maar iemand had zich bij de aanschaf bedacht en het halverwege de kassa ergens neergegooid. De indeling is sowieso veranderd. Oh, ja, witbier van Petronas. Dat hebben ze in heel Spanje, hier is er alleen de alcoholvrije variant te verkrijgen. Maar gelukkig wel een ander merk voor "maar" €2,= per flesje. Ja, Gekke Gerrit, zo verslaafd ben ik nou ook weer niet.

Voor het eerst sinds we hier zijn stappen we op de fiets om boodschappen te doen. Temeer er ook weer water gekocht moet worden en dat vervoeren we liever in de fietstas. Maar goed, als ik op de fiets stap, kukel ik bijna over het stuur en blijf met mijn broek achter het zadel hangen. @#*$#@@. Misschien is het wel handig om het stuur iets hoger te zetten als hij van de camper komt. Dit is wat ik bedoel. De koorts is gezakt, maar de geest zweeft nog ergens tussen hemel en aarde.

Dit grappige vervoersmiddel rijdt mij, bij het keren, bijna van de sokken. Dit laatste is een beetje overdreven, maar wel een leuke gelegenheid om een fotootje te maken. Ali roept nog: "die heb je al." Dat ze een beter geheugen heeft dan ik, blijkt wel.

Mooi he, het is een soort scooter maar dan op 3 wielen en maakt, dat weten we nu, een hels kabaal.

Er zijn wel meer vreemde vehikels te zien op de camping. Ach zo vreemd is een trike nou ook weer niet.

De meeste lol heb ik bij het bekijken van dit voertuig. Zeker als ik de eigenaar vraag of zo'n elektrisch apparaat niet erg moeilijk te besturen is, zo met de zonnepanelen voor je uitzicht. De man begrijpt mijn vraag en lacht hartelijk om mijn grap.

Benicasim 8 & 9

 Ja, ik weet het, jullie zijn het niet gewend, om een extra dag te wachten op een blog, maar hogere machten maakten het mij onmogelijk om achter het toetsenbord te kruipen en een verhaaltje op te tikken. Tenzij jullie zitten te wachten op koorts hallucinaties, want die komen de dag van gisteren ruimschoots voorbij. Op de helft van de dag geeft de thermometer 39.8 aan en het lichaam voelt alsof het alreeds in een zekere staat van ontbinding begint te komen. Ali, die volgens zeggen, alweer aan de beterende hand is, probeert van alles om het mij naar de zijn te maken. Aan het eind van de dag zakt de temperatuur naar 38.6. Bekaf voel ik mij en alles wat ik doe vergt ongelooflijk veel inspanning.

 Hier wordt gisteren  een medewerker vastgelegd, die de afvoer op onze "pitch" aan het repareren is. Het gaat compleet langs mij heen en ik moet vandaag dan ook uitleg bij deze foto vragen.

Wat wel blijft rondspoken in mijn koortsige brein, is het steeds weer terugkerende verhaal, dat wij 20 Kilowatt aan stroom extra hebben verbruikt. Alleen mag ik er van Ali niet weer over beginnen.... zeg dat maar tegen de koorts!!!

Opeens droom ik dat ik in het centrum van Amsterdam woon en met openstaand raam lig te slapen. Stapelgek wordt ik van die toeristen die met hun eindeloze stroom rolkoffers, onder mijn raam, langstrekken. Totdat ik weer iets bij zinnen kom en mij realiseer dat het de mannetjes zijn die hun rollende poepemmers aan het legen zijn. Want ook hier heeft het modernisme toegeslagen en kun je gepensioneerden van Europa hun poepdoos niet meer laten tillen. Dus worden daar ook wieltjes onder gezet en een uitschuif handvat gemonteerd. Het  grappige is dat ik op den duur kan horen of de doos al leeg is of nog vol. Leeg klinkt holler en dus luider. Wat ook opvalt is, dat de meesten het na zonsondergang doen. Toch nog een kleine schaamte voor hun eigen poep? Eet smakelijk.

Gisteren worden we ook bezocht door de sinaasappel boeren. Ze kunnen wel niet tippen aan de kwaliteit van de Mercadona, maar zijn een stuk goedkoper en ook sappig.

37.8 geeft de thermometer vanmorgen aan en gaat het "ietsie pietsie" vooruit. Alleen heb ik de dag van gisteren voor het overgrote deel slapend doorgebracht en dat breekt mij vandaag op. Om 5 uur lig ik klaarwakker met als bijkomend probleem een "killing" rugpijn, van al dat gelig natuurlijk.

De zon staat weer heerlijk op de camper en buiten, in de zon, geeft thermometertje 24.1 graad aan. Dus gaan we even lekker vitamine D ophalen. We zitten nog maar net, als de we bezoek krijgen van de "heggenknipper" maar dan zo eentje met een motortje. Je kent ze wel, die met ontzettend veel lawaai. 

Ik vlucht weer naar binnen.

Benicasim 7

 Op deze memorabele dag, het is precies 70 jaar geleden dat de overstromingsramp in Zeeland plaatvond, kan ik melden dat de ziekenboeg zich hier heeft verdubbeld. Natuurlijk je kon er op wachten, maar dat het zo snel zou toeslaan, heb ik niet verwacht. Vanmorgen begint het al dat ik wat hoesterig ben en dat komt niet door het roken. 

Dus snel een boodschappenlijstje samengesteld en rap naar de Mercadona. Er staan ook een paar items van de Lidl op, maar dat is me te ver lopen. De Mercadona is aan de overkant, plus dat ik daar weet waar alles ligt. Amechtig stap ik, na een half uur, de camper weer binnen. De rugzak en een extra tas plus die 6 kg wegende fles water mept er aardig in. Maar het is binnen. Ik blijf nog maar even, zo lang mogelijk op de been.

Onderweg vraag ik nog even, bij de receptie, de goede beginstand van de elektriciteit, want we verbruiken bijna twee keer zoveel stroom als normaal en dat is vreemd. "Misschien als u de koelkast uitschakelt?" is de oplossing van de receptioniste. Als ik haar aankijk en even niks zeg, zie ze zelf ook wel het ridicule van die oplossing in. Maar wat zijn het toch charmante receptionisten, stuk, voor stuk.

Ik ontdek dat de Engelse buurman een grote fan is van Dolly Parton, U weet wel, die vooraan heeft gestaan toen de boezems werden uitgereikt. Ik heb nu voor de tweede keer het hele oeuvre voorbij horen komen. Zijn favoriete nummer is "I will always love you", want die zet hij soms op repeat en dan komt het een paar keer achterelkaar op mijn trommelvliezen.

Dat is het origineel vanuit de film "The Bodygard" waarin Whitney Houston het vertolkt, als Kevin Costner, als haar bodygard, vertrekt. Tranen trekkend, werkelijk.

Dan nog even een kleine "eyeopener" tegen de schreeuwende reclames van de Camperverkopers. U kent de kreten wel, "Met een wijde blik op Europa", of "Het avontuur tegemoet" en wat dacht je van deze "Zoek de ruimte en de natuur op." Hieronder de werkelijkheid!

Deze foto maakte ik, met de DJI mini 2 drone, om de ondergaande zon vast te leggen, maar dat mislukte jammerlijk omdat ik de instelling op automatisch had staan. Maar je ziet ook mooi hoe we hier met elkaar Spanje vieren. 

Benicasim 6

 Vergeet ik gisteren helemaal te vertellen dat het gelukt is een plek te reserveren op de camping in Benidorm. Ik verzamel alle moed en begin het hele verhaal weer in te vullen en neem van mij aan "dat is veel." Dan komt het moment suprême, de betaling. Hij blijft angstaanjagend lang draaien.... en dan opeens.... betaald!!!  Dus ons verblijf voor de volgende maand  is ook geregeld.

Maar nu komt er een minder leuk bericht. Er is een wisseling in de ziekenboeg. Eigenlijk voelt Ali zich al een aantal weken niet hele maal "comme il faut", niet helemaal zo het hoort. Veel hoesten, rugpijn en een beetje slapjes. Vanmorgen in het zwembad worden we ruw onderbroken door een grote groep vrouwen. Ze liggen amechtig, in het bad, te wachten op hun Aqua Jogging begeleidster, die vanmorgen "Fashionably late" is. Op de vraag van een jogging deelneemster of Ali ook mee gaat doen geeft ze te kennen dat ze zich ziek voelt. Voor mij is dat alleen al een teken dat het nu "echt" niet meer goed gaat.

Dus kruipt ze weer in bed, met haar onafscheidelijke boek. Ik tover toch maar even de thermometer tevoorschijn, tenminste, dat moet ze zelf doen, want die ligt onder het bed waar ze nu in ligt. Het is voor mij weer een les in nederigheid, want nu ervaar ik weer wat zij, zo de dag door, allemaal doet. Waterflesjes vullen, lunch klaarmaken, stoelen klaar zetten, lunchspullen opruimen, afwas doen enzovoort, enzovoort.

Vanmiddag probeert ze nog wel, in de zon, even de aanmaak van Vitamine D te stimuleren. Nu weet ik niet of haar hormoonstelsel nog een oppepper behoeft, maar een extra beetje Endorfine (geluk hormoon) kan natuurlijk nooit kwaad.

Voordat ik het volgende verhaal oplepel, moet ik even de situatie, waarin wij staan uitleggen.

 Onze afscheiding met de weg bestaat uit een heg van de levensboom (een geslacht van coniferen uit de cipres familie), waardoor wij, gelukkig, geen vrij zicht op de weg hebben en omgekeerd uiteraard.

Als ik buiten zit te lezen, hoor ik een Duitser, aan de andere kant van de heg, op een nogal agressieve manier aanwijzingen schreeuwen. Als ik opsta, staat er iemand, iets in de richting van het tegenoverliggende straatje (Calle) te roepen. Aan het eind van het straatje, komt een mevrouw met een caravan aanwandelen, natuurlijk met behulp van een afstandsbediening. In het jargon heet dat een "Mover".  "Nach links" en even later "Nach rechts", "Gradeaus" (rechtuit),  "Beeil Dich" (schiet op) schreeuwt de man steeds, terwijl de mover echt niet sneller kan. Als mevrouw de bocht zal nemen worden de scheld kanonnades steeds erger en gaan gepaard met een agressie die mij zelfs bang maakt. Mijn grote broer heeft mij al eens gewaarschuwd, "vandaag of morgen...." Maar ik kan het vernederen van die mevrouw niet langer aanzien. "Wenn Du es selbst besser kannst, warum tust Du es nicht selbst", (Als je het zelf beter kan, waarom doe je het dan ook niet zelf) bijt ik hem toe. Hij kijkt mij verschrikt aan. "Ik kan niet tegelijk voor en achter kijken", is zijn uitvlucht. "Aber man kann es auch freundlich sagen" (je kunt het ook vriendelijk zeggen). Mevrouw, die kennelijk mijn opmerking heeft gehoord en zich gesterkt voelt, fluistert, "nein, das kann Er nicht" (nee, dat kan hij niet).  

Ik vraag mij in alle angst af, hoe deze meneer haar behandelt als de voordeur dicht is.

Als ik dit zit te tikken, hoor ik het geruststellende geluid van een slapende Ali.