maandag 3 november 2014

Een kwestie van smaak.

Jaren geleden verwonderde ik mij bijna dagelijks over de bouw werkzaamheden langs het Noord-Willemskanaal. Een prachtig mooi plantsoen werd rigoureus omgeploegd. Dagelijks kon ik de vorderingen volgen, maar wat of waarvoor het was bleef lang onduidelijk. Niemand kon mij dat vertellen. Toch vreemd dat, aan de boorden van het Noord-Willemkanaal in de wijk Corpus den Hoorn, iets werd gebouwd en ik er maar niet achter kan komen wat het is.

Tot op een dag er een enorme kraan arriveert  die dit gedrocht plaatst.

Aanbouw Proathus

Je fietst er elke dag langs en dan opeens passeer je “dit ding”, want nog steeds kon niemand mij vertellen waar het voor diende. Hoe vaker ik er langs fiets hoe meer ik mij begin te verwonderen over de vorm van het ding. Hoe kun je nu, midden in een prachtig stukje natuurgebied, een dergelijk object plaatsen? 

Wel, kunstenaar Frank Havermans creëerde dit  'Proathoes' en het  initiatief om dit ‘kunstwerk’ te laten bouwen kwam van de buurt zelf, om op deze manier, meer contact met elkaar te kunnen maken. Het kunstwerk is in samenwerking met het Centrum Beeldende Kunst Groningen gemaakt.
20141103_115336 (800x450)

En om nu te zeggen dat het een lelijk object betreft, nee, ik vind het “oerlelijk”. Waarom nu pas kom ik met deze ergernis? Voor de zoveelste keer kom ik er  weer langs en vandaag, misschien aangestoken door het trieste weer , overvalt mij wederom de “onzin” van dit gedrocht. Ik stap af en neem foto’s. 

20141103_115554 (800x450)

Maar wat blijkt nu ook nog eens, het Proathoes is  onbenaderbaar, zowel vanaf de Hoornsedijk als vanuit de omliggende wijk. De steile dijkhelling en moerassige omgeving maakt dat bijna niemand de moeite neemt het kunstwerk te bezoeken. Ik stel me voor dat een enkeling, die aangewandeld komt  met degelijke wandelschoenen de uitdaging onderneemt. Hierdoor blijven de bankjes rondom én bovenin het kunstwerk ongebruikt. Van een Proathoes is het daardoor tot op heden niet gekomen, behalve een paar opgeschoten knapen die hierin een prachtige gelegenheid vinden om ongestoord te  kunnen gaan zitten blowen.

Het op zaterdag 22 september 2012 geopende ‘ding’ staat er dan ook sinds die tijd nutteloos en lelijk te zijn. Ik hoef er gelukkig niet meer dagelijks langs te fietsen, want mijn ogen dichtknijpend kom ik ook nog eens gevaarlijk dicht langs het Noord-Willemskanaal.

20141103_115415 (800x450)

Ik pleit er dan ook  voor om  kunstcommissies, die de ontwerptrajecten van dit soort “kunstwerken” begeleiden, uit te breiden met een paar ‘gewone’ nuchtere mensen die dit soort debacles kunnen voorkomen.

dinsdag 28 oktober 2014

De Opening

Er ligt een uitnodiging in de bus voor een kunstopening. De laatste tijd zijn de uitnodigingen meestal  digitaal. De uitnodiging gaat vaak  vergezeld van een PDF-file of een creatieve Word-file.

De uitnodiging is er nu eentje voor  de opening van een expositie in het CBK (Centrum Beeldende Kunst) van Groningen.

CBK

Het gaat om een opening van een expositie van een bevriende kunstenaar. Eigenlijk is het onze buurvrouw.

Lieve mensen, neem van mij aan dat openingen van deze orde  een waarlijk orgasme zijn, maar vooral van of voor diegene die deze openingen mogen voorzien van een toespraak.

Stel je deze ‘belangrijke’ figuur even voor. Hij of zij krijgt een uitnodiging om deze opening op te sieren met een toespraak. Dan stel je echt iets voor, nietwaar? Je doet dan ook erg je best om ‘iets’ van je toespraak te maken. Uren en uren zitten ze, in hun schaarse vrij tijd, te zwoegen op een welluidende toespraak. Natuurlijk moet het ook nog enige ‘inhoud’ hebben, dus komt het goed uit dat hij op een prachtige eindscriptie van een pas afgestudeerde kunst studente stuit. Met een beetje kopiëren en plakken, in jargon heet zoiets “Copy and Paste”, komt er een prachtige toespraak tot stand. Als hij het de volgende ochtend aan zijn vrouw laat lezen, steekt ze haar trots niet onder stoelen of banken.

Nu dient een ‘sprekert’ zich te realiseren: “Er bestaat een schrijftaal en een spreektaal.” Dit zijn twee tegenover elkaar gestelde en  enorm van elkaar verschillende vormen in onze taal. Als dan de uitgenodigde gast dit epistel vervolgens gaat voorlezen, kun je er gif op innemen dat het niet een lekker verhaaltje wordt. Komt nog bij dat het slachtoffer, want hij is in zijn eigen val gelopen, steeds vaker op het papier moet kijken, daarbij niet meer in de microfoon spreekt en hierdoor ook niet meer hoorbaar is in de zaal.

Gelukkig mogen we daarna de 53 verschillende kunstenaars, maar vooral, hun werk gaan bekijken. Rijen dik schuiven langs de diverse werken. Plotseling wordt de rij opgehouden door iets…  even verderop staat een dame uitgebreid te discussiëren…  De dame in kwestie ziet er uit als een ‘echte’ kunstenares. Zwaar aangezette wenkbrauwen, kort haar, met een ‘Pony’ die tot ver over haar ogen reikt. Bedenk daarbij aangezette koontjes en fel rode lippen en je hebt het prototype van een “kunstenaar”(es). Ik zoek naarstig naar haar ‘werk’ en ontdek een stoel. Weliswaar een stoel die op de kop is getekend, maar ik herken er echt een stoel in. Onder deze tekening ontdek ik een monitor, die een verspringend beeld vertoont van diezelfde stoel. Soms op z’n kant, soms rechtop etc. etc.

Na een lange wandeling langs alle 53 werken, belanden we heel erg in de buurt van de entertainment-band, die veel lawaai staat te maken, onder het mom van “wij maken muziek”.  De grappen die ze onderling maken, gaan volledig aan de ‘kunstkenners’ voorbij.

Ans_art_2

Als mijn gehoor een bijna beschadiging ondergaat, beleef ik het werk van onze geliefde buurvrouw. Gelukkig kennen we haar en dit werk in het bijzonder, want zo dicht bij een, zichzelf geweldig vindende band, is een pijnlijke ervaring. Deels door de muziek, deels door de bijna ‘verstoken’ plek die haar werk inneemt.

De beleving van kunst is een kunst.

vrijdag 17 oktober 2014

Boodschappen

“Ben jij zo’n man die achter het karretje loopt tijdens het boodschappen doen?” vroeg een paar weken geleden een goede vriendin aan mij. Aan de toon en de uitdrukking op haar gezicht vermoedde ik, dat mijn antwoord wel eens een negatieve uitwerking zou kunnen hebben op mijn plaats in haar ranglijst van aantrekkelijk gevonden te worden. En welke man wil nou niet aantrekkelijk gevonden worden? Ik besloot het eerlijke antwoord te geven. “Jazeker, ik geniet daarvan” waarbij de uitdrukking op haar gezicht langzaam veranderde naar koel. “Ik kan ze niet uitstaan” was haar reactie. “Waarom vind je het leuk?”vroeg ze nog, om mij niet al te hard te kwetsen.

“Wel, het stelt mij in de gelegenheid en situatie mensen te observeren. Normaal heb ik nogal de neiging om mensen en vaak vrouwen ‘aan te gapen’ om dit  met een opmerking van Ali te verduidelijken. Achter zo’n kar wordt dat rondkijken legitiem. Ik had niet het idee, dat deze opmerking haar beeld van mij deed bijstellen.

Vanmiddag moest ik weer terug denken aan deze conversatie, terwijl we voor de ‘groente afdeling’ van de AH staan.

AH Logo

Ik sta wat om mij heen te kijken, als plotseling ‘mijn karretje’ uit zichzelf gaat bewegen. Als ik naar beneden kijk, zie ik een ‘vreemde hand’ aan mijn karretje trekken.  De vrouw staat voorover gebogen en met haar linkerhand zit ze tussen de groente te graaien. Kennelijk is ze op zoek naar een groente pakket met de meest verse datum. Haar rechterhand is bezig het karretje dichter naar zich toe te trekken, zonder daar ook maar een blik op te werpen. “Mevrouw, ME-VROUW dit is niet Uw karretje!” Ze richt zich op, kijkt mij vernietigend aan en beent naar haar karretje, dat een heel eind verderop staat. Ik krijg bij dit soort situaties steevast het gevoel dat er ergens een camera opgesteld staat.

Even later zie ik de vrouw bij de brood afdeling staan.

AH-Brood

Ze is bezig een tang uit de houder te frunniken. Zo’n tang waarmee je, zonder er met de handen aan te zitten, een broodje of iets dergelijks uit de bak kan pakken om in een plastic zak te deponeren. Als ze eindelijk de tang te pakken heeft, probeert ze het onderste broodje uit de stapel te vissen. Als dat is gelukt laat ze het broodje in een plastic zakje glijden, dit allemaal met behulp van die tang. Ze legt het zakje in haar kar en maakt aanstalten verder te winkelen. Echter, ze pakt het zakje uit haar kar, pakt het broodje er met haar handen uit en gooit het weer in de bak. Vervolgens pakt ze opnieuw de tang, vist uit diezelfde bak een ander broodje en laat dat in haar plastic zakje vallen.

Schielijk kijk ik weer om mij heen, op zoek naar die camera.  Ik vind het ‘echt’ niet erg om achter de kar te lopen tijdens het boodschappen doen.

donderdag 9 oktober 2014

Langs de Moezel

Kent U het verhaal over die mensen, die een reisje langs de Moezel gingen maken?

Moselle-river-hero-686x262

Inderdaad ze gingen niet. Want is het zo, dat plannen gemaakt worden om ze ook weer te kunnen veranderen.

De camper werd weer opgeruimd de zomerkleding eruit- en de herfst en winterkleding weer uitgepakt. De herfstachtige buien verrasten ons al een aantal keer. Het werd zo nu en dan gevaarlijk mistig, maar vooral ook kouder. Bij ons beiden begon een knagend gevoel van………, ja wat eigenlijk? Het duiden van een dergelijk knagend gevoel is lastig, waar nog bij komt dat emoties van buitenaf invloed hebben op je gemoeds toestand. Zo krijg ik van mijn Cardioloog er “weer een jaar bij” wat zoiets betekent als, volgend jaar weer voor controle. Dan is daar een ‘Familiedag’ welke ook weer andere emoties losmaakt. “Weerom wilst dou altied fut?” zijn de woorden van mijn oudste broer, die steeds weer boven komen dwarrelen. Voorzichtig probeer ik Ali haar gevoel hierover te peilen “Wat vind je ervan als we niet weggaan?” vraag ik haar “Zulk mooi weer wordt het de komende tijd nou ook weer niet”.

Twee dagen later kunnen we elkaar lachend aankijken en roepen, “Lekker weer even een tijdje thuis!”

Nieuwe plannen worden er gemaakt, want als de auto uit de stalling komt, moet deze eerst voor de APK, maar we willen de camper ook nog laten repareren van de aanslag in Turkije. Ik gun mezelf de rust en centjes om in het notebook, waar ik altijd deze Blog op schrijf, een SSD (Solid State Drive) te plaatsen. De kleindochters zitten swingend aan tafel als we melden dat we ‘niet’ weggaan. Nu hadden deze dames al een ultimatum gesteld. “Als jullie nou eens 1 x een week per maand weggaan, dan is dat voor ons ook te overzien.” Tja, kleine meisjes worden ouder en wijzer.

Het is op dit moment lekker weer, het is droog en de zon schijnt. “Zullen we even een rondje meer?” vraagt Ali “Nou nee, ik wil even dit afmaken”

The First crack of being Home?

dinsdag 7 oktober 2014

Het schoolplein

Regelmatig halen wij onze kleindochters uit school, zo ook op deze prachtige nazomer middag. Omdat het heerlijk weer is blijf ik lekker buiten op het bankje zitten. We zijn ruim op tijd, dus kan ik even genieten van de relatieve rust op het schoolpleintje. Aan een klimrek, even verderop, staat een hondje vastgebonden met een muilkorf om. Achter mij zitten, eveneens op het bankje, een aantal dames  dames te keuvelen, totdat het gesprek op het hondje komt. “Waarom draagt jouw hondje een muilkorf?” “Och in het verleden heeft ze wel eens kindertjes gebeten, vandaar”. Terwijl ze dit zegt staat ze op, loopt naar het hondje, verwijdert de muilkorf en maakt het hondje los, zodat het vrij kan rondrennen. Ik kijk om me heen of ik ergens een  verborgen camera kan ontdekken, want zo dadelijk komt het schooltje uit en dan? Bij de ingang van het pleintje komt een mevrouw aanwandelen met haar hondje aan de lijn, die ze vervolgens vastbind aan een haak op ruime afstand van het loslopende hondje. Vervolgens komt ze, zonder haar hondje, onze kant op en vraagt “van wie is dat hondje?”  De eigenaresse van het ‘loslopende’ hondje meldt zich. “Och, zou jij je hondje ook even vast kunnen maken, je weet maar nooit met al die kindertjes, zo dadelijk”. “Oh, maar mijn hondje is niet agressief hoor”. Na wat ik zoeven heb gehoord, weet ik het nu zeker, wij worden gefilmd! De moeder, die getuige was van het verwijderen van de muilkorf, kijkt verbijsterd om zich heen en onder het mompelen van “ach, daar is ze” rent ze de school in!

Muilkorf hondje

Het loslopende hondje geniet inmiddels van haar vrijheid en wacht geduldig tot de school uitkomt.

zondag 5 oktober 2014

De de Visser Familiedag

“Gaast met?”  riep Hein, toen we een afspraak voor het met elkaar meerijden  naar de jaarlijkse familiedag probeerden te maken. Maar  toen hij aangaf de avond daarvoor naar ” De oudste broer,  Wibo en zijn vrouw Betty”  te willen gaan, moest ik toch even nadenken. Familiedagen ervaar ik vaak als een verplichting. Terwijl ik dit optik, realiseer ik mij terdege dat niet iedereen zich  deze ´luxe gedachte´ kan permitteren.

De de Visser familie blinken namelijk niet uit in het onderhouden van warme banden met elkaar. Totdat 2 vrouwen, natuurlijk vrouwen, zich daarover zorgen gingen maken. `moeten we het zover laten komen om elkaar alleen met ´overlijden´te ontmoeten? 

En naar aanleiding daarvan is deze traditie in het leven geroepen.

Natuurlijk komen `er allerlei emotionele gevoelens en conflicten, terecht of onterecht, in families voor. Het is de taak van een ieder van ons, anders gezegd, aan ons allen, zichzelf een plaats te geven in deze conflicten, of liever gezegd, gevoelens.

DSCN0992

Oké, er is een mooiere foto van ons drieën, maar het is wel een foto van ons drieën.

Want eigenlijk ontbreekt er iemand, waar ik heel veel van heb gehouden, omdat hij een voorbeeld voor mij is geweest om je leven te leven in je eigen vrijheid.

Een familiedag maakt meer los dan alleen het samenzijn met diegene die er nog zijn.

zaterdag 4 oktober 2014

Emo dag

Imist_2

In dichte mist, het KNMI spreekt over 50 meter zicht, rijden we richting Janny en Jan. Ondanks alles is het onderweg prachtig. Eenmaal van de A28 belanden we zo nu en dan in flarden mist die over de landerijen zweven. Ik kan me voorstellen dat in vroeger dagen er gesproken werd over “de witte wieven” en het ontzag dat de mensen er toentertijd voor hadden. Ze lijken je op sommige momenten vast te grijpen. Westerbork is overhoop gehaald en via allerlei omleidingen gloort de Boermaat voor ons op. Fietsen van de camper, want vanmiddag  gaat er gefietst worden.

Het wordt prachtig weer en zelfs te warm om een jas aan te trekken. Na een kilometer of 10 rond te hebben gereden naderen we Sterrenwacht Westerbork.

20141003_141554 (800x450)

Maar in plaats daarvan  staan we plotseling op Herdenkings Kamp Westerbork.

20141003_141928 (800x450) 20141003_142013 (450x800)

Het overvalt je, het beklemt je en de verhalen op de verschillende borden snoeren je de mond.

20141003_142105 (450x800)

Ieder blokje met een davidster vertegenwoordigt 1 mens.

Toch een beetje verward vervolgen we onze weg, ons realiserend dat in het begin van dit kamp de mensen, te voet vanaf Hooghalen , deze weg van 5 kilometer ook hebben moeten afleggen, voordat ze in het kamp aankwamen.

 

schotse hooglanders (800x533)

Het blijft warm en wel zozeer dat de Schotse Hooglanders verkoeling in de “dobbes” op de heide zoeken. Een prachtige fietstocht is het van ruim 35 kilometer, hoewel ik mij afvraag of Janny wel heeft genoten. Zij fiets de tocht, als enige, zonder elektrische ondersteuning. Na een heerlijk verkoelend biertje overeet ik me bijna aan een heerlijke maaltijd en wordt het tijd om, voordat de mist nog dikker wordt naar huis te rijden.

Op de deurmat vinden we een brief van mijn Cardioloog. Vrezend voor slecht bericht, maakt Ali hem voor mij open.

“De fietstest laat geen afwijkingen zien met name geen zuurstof tekort in het hart” luidt de eerste regel van de brief.

========== De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest.==============

woensdag 1 oktober 2014

Gezondheids Perikelen van een oude man

Hadden we de maand september uitgekozen om allerlei afspraken te maken, met een beetje pech loopt zoiets geheel anders. Melde ik de vorige keer dat een fietstestuitslag roet in onze “Moezelfahrt” zou kunnen gooien, nu dreigt(de) een tandarts en mondhygiëniste  bezoek dat te doen. Deze laatste levert   een lijstje van gebreken aan mijn gebit bij de tandarts in.  Die gaat aan het werk en ontdekt een klusje wat iets meer tijd vergt. Nieuwe afspraak van maar liefst 70 minuten wordt mijn deel. “20 oktober meneer, is de eerste mogelijkheid”, zegt de bevallige assistente. Ik denk alleen, ‘daag “Moselfahrt” en probeer nog iets van, “kan het niet eerder?” Nee, dat kan niet.

Onderweg naar huis, met een verdoving nog in de mond die mij een slappe lip bezorgt, bedenk ik dat 3 weken wachten of 4 weken wachten, geen verschil maakt. Thuis besluit ik gelijk maar de afspraak te verzetten naar een paar weken later. Dat lukt die avond niet meer, dus wordt dat de volgende ochtend een eerste optie. Als ik wakker word en dat is al lekker vroeg, is het alsof de tandarts een boortje in mijn open liggende zenuw vergeten is. “Hiermee ga ik geen 2 weken in ons campertje zitten”, kreun ik tegen Ali. Want laten we wel wezen, wij mannen kunnen slecht tegen welk pijntje dan ook.

Ik kan diezelfde dag bij de tandarts terecht.

Wortelkanaal

Een enorme spuit wordt een paar keer in mijn gehemelte gedrukt, waarbij de tandarts iedere keer meld, “dat dit wel even vervelend kan zijn”.  5 minuten wachtkamer en daarna 3 kwartier lang  met open mond mijn angst te bedwingen. Het schone T-shirt is inmiddels doorweekt. Eerst die stalen kroon verwijderen, daarna komen de wortelkanalen aan de beurt. 3 in getal, waarvan ik niet wist dat ik ze had. “Ja” vervolgt de tandarts na een half uurtje verwoed boren, pulken en spoelen. “het is wel even een geduldwerkje alles goed schoon te krijgen”

Op dit moment begint de verdoving zijn werking te verliezen, maar dat vang ik professioneel op met een geweldige Amerikaanse Bourbon.

3 november heb ik een afspraak van 70 minuten, inderdaad, ruimte voor een tripje “entlang der Mosel” .

Ai, vergeet ik even de uitslag van de “Fietstest”.

dinsdag 23 september 2014

Thuis in de werkelijkheid

Thuis in bed wakker worden met  een beperkt uitzicht, in dit geval door de mist. Hopelijk wordt dit vandaag geen ‘echte’ en herfstachtige werkelijkheid.

Een bezoek aan de Cardioloog staat op het programma. Het gekke is, dat ik mezelf ‘ up to date’ aankleed, alsof dat enig verschil maakt bij een “inwendig” onderzoek. Je hoopt op het beste, maar weet dat de werkelijkheid anders kan liggen.

Katherisatie

Dr. Gerhards is ‘ straith’, het gaat goed, maar als de fietstest een probleem aangeeft, “gaan we weer Katheteriseren”. Ik doe enorm mijn best om niet uit te schreeuwen “ dat ik dat niet wil” Heb je en keuze? Oké, Ik heb een keus, maar die keuze wil je niet met de buitenwereld delen.

Ik wil op reis en niet anders dan op reis. Noem het een vlucht en ik zal het niet ontkennen.

zondag 21 september 2014

Ruinerwold De Toffe Peer 3

In 1925 werd de 7 kilometer lange Dokter Larijweg aangelegd en werden er meer dan 1000 hoogstam perenbomen langs de weg geplant. De vruchten werden in de beginjaren door gemeentearbeiders geplukt en door de gemeente verkocht. Toen het plukken te duur werd ging de gemeente er toe over de peren per perceel op stam te verkopen. Tot op de dag van vandaag gebeurt dit, inmiddels onder de verantwoordelijkheid van ‘museumboerderij de Karstenhoeve’.

Perenpluk-2014A data.940xC4080x2296 0 384.940x529

Bij opbod worden de bomen per stuk of per kavel aan de hoogste bieder verkocht. De koper heeft tot middagnacht om de boom kaal te plukken. Daarna zijn de bomen algemeen goed en mag iedereen de overgebleven peren meenemen. Maar zeker niet eerder, want als Ali iets te lang onder een boom staat te kijken naar de ‘gevallen’ peren wordt ze al, door een voorbij fietsende bewoner, gewaarschuwd dat het nog geen 4 oktober is.

20140921_111428 (640x360)

Dat het niet altijd een vetpot is bewijst de bovenstaande foto die we tijdens onze fietstocht langs de Larijweg tegen komen! (zoek het peertje)

20140921_124345 (640x360) 20140921_124727 (640x360)

Maar wat is het onderweg mooi ondanks de dreigende buien. Op het moment dat we Ruinen in fietsen voelen we de eerste druppels en parkeren de fiets bij restaurant Luning en drinken een heerlijke kop cappuccino. Het buitje is van korte duur dus kunnen we weer verder.

20140921_124803 (640x360)

Kennelijk verwachten ze in Drenthe binnenkort sneeuw, gezien dit pad, speciaal aangelegd voor een ‘langlaufer’!

20140921_142243 (640x360)

Kennelijk wordt dit de laatste mooie en zomerse zondag en daar denkt deze libelle ook zo over en legt zich te ruste op mijn been.

Morgen maar weer eens kijken of het huis er nog staat.

zaterdag 20 september 2014

Ruinerwold De Toffe Peer 2

Het is een kleine wereld als we wakker worden en dat heeft niets te maken met het alcohol gebruik de vorige avond. Na het ontbijt gaan de fietsen van de camper en gaat het richting het dorp Ruinerwold.

20140920_113433 (360x640)   20140920_113227 (360x640)

Het oude vrouwtje lokt ons in een alleraardigst winkeltje waar je jezelf, als je even de 3 bloedmooie meiden weg denkt, een eeuw terug waant. Alle artikelen die je ziet kunnen door je oma gekocht en gebruikt zijn.

20140920_112959 (640x360) 20140920_113129 (640x360)

20140920_113152 (640x360) 20140920_113317 (360x640)

Hoewel het reclame bord rechts in de huidige ‘zwarte Piet’ discussie ook wel eens controversieel gevonden zou kunnen worden.

20140920_124019 (640x360) 20140920_130953 (640x360)

Na de inkopen bij de Coop gaat het richting Havelte. De zon doet haar best, het kwik loopt op naar 24 graden en de atmosfeer wordt drukkend.

20140920_162515 (640x360) 20140920_162804 (640x360)

Terug op de camping wijst Ali mij op een enorme paddenstoel en een prachtige vijver, maar er lang van genieten wordt ons niet gegund omdat een korte onweerbui ons weer naar de camper dwingt.

Als het weer het morgen toestaat gaat het  op de fiets de andere 3,5 km van de Dokter de Larijweg af.

vrijdag 19 september 2014

Ruinerwold De Toffe Peer 1

toffe peer

Weer voor een paar dagen onderweg en wel naar “De Toffe Peer”, een mooi recreatie centrum van Tineke en Bert Bal. Ja inderdaad, diezelfde Tineke en Bert waarmee wij jaren geleden diverse vakanties vierden met onze schepen. Hier nog op de foto met Happy, hun helaas overleden hond.

toffe peer 1

Een idyllische plek in het mooie Zuid-West Drenthe. http://www.detoffepeer.nl

Het wordt een weekend van lekker bijkletsen en genieten van de rust en in de omgeving fietsen.

maandag 15 september 2014

Weer thuis

Door allerlei afspraken de komende weken,toch maar even thuis. Ik neem gelijk ook maar even de tijd om het laptopje weer wat leven in te blazen. En het is gelukt, ik zit weer te tikken op m’n oude vertrouwde Notebook.

EEE pc 1005 

Jammer dat hierbij veel foto’s van onze trip naar Turkije verloren zijn gegaan, maar je kunt niet alles hebben. Gelukkig dat ik nog een aantal terug kan halen uit DropBox.

IMG_5976 (800x450) IMG_5998 (800x450)

Na een dag hard werken zijn er weer een kleine 1500 foto’s gered. Ook deze prachtige foto’s van Cappadocie tijdens mijn ballon vaart.

Ik kan weer wat rustiger slapen.

zaterdag 13 september 2014

Nederland 5 Stegeren 2

Vandaag ben ik weer eens helemaal blij dat wij een camper hebben. Op het moment dat wij ergens aankomen duurt het hoogstens 10 minuten  voordat wij volledig geïnstalleerd aan de koffie, of beter, een biertje zitten.

Zoveel anders gaat het met een caravan.  Tegenover ons komt een jong stel aan met hun redelijk nieuwe caravan. Eerst wordt de 'sleurhut' geplaatst, wat zonder een zogenaamde mover ook nog een hele toer blijkt te zijn. De gemoederen raken hierbij al een beetje verhit.
En dan komt de voortent uit de auto en begint het echte circus. Het hele opzetten van de voortent neemt 'zegge en schrijve' 1 1/2 uur in beslag. Ik zit het allemaal met opperste verbazing te bekijken. Het aantal haringen dat wordt gebruikt lijkt mij onwaarschijnlijk hoog  en deze worden ook nog eens tot het eind in de bodem geslagen.

Ik denk dat de haringen aan het eind van de vakantie onvindbaar blijken te zijn en nog tot jaren in de bodem blijven zitten.

donderdag 11 september 2014

Nederland 4 Stegeren

Voor vandaag is de route uitgezet naar een camping in Stegeren. Mocht U de behoefte hebben op te zoeken waar dat ligt, Ommen is de 'grootste' plaats in de buurt.

Bij navraag blijkt, dat de keuze voor deze camping, de aanwezigheid van een zwembad de grootste drijfveer schijnt  te zijn. En het bad blijkt ook nog eens verwarmd te zijn. Nu is mijn ervaring dat de verwarming het dan wel doet, maar op een heel laag pitje.

De route naar "de Kleine Wolf", via 'vermijd snelwegen', is er eentje die werkelijk de kleinste weggetjes weet te vinden. Over 50 km doen we ruim een uur. Ali geniet vooral van de prachtige luchten en fotografeert voor het lieve vaderland weg.

Het inschrijven bij de camping duurt en duurt, waarbij ik niet begrijp wat er aan de hand is. Ik krijg het vermoeden dat het verder gaat dan 1 nachtje slapen, maar om een huwelijk onder huwelijkse voorwaarden. Het contract wordt verpakt in de bovenstaande tas, waar wij nog jaren onze boodschappen in kunnen halen en bevestigt mijn angst enigzins.
Over de camping niets anders dan goed. Alles ziet er fantastisch uit en de toiletten zien eruit alsof ik de eerste ben die er een bezoek brengt.

woensdag 10 september 2014

Nederland 3 Erve Velpen 3

"Het is jullie schuld dat wij hier staan" roept een mevrouw vanuit de zojuist naast ons gestalde camper. Nu staat hun camper inderdaad pal onder een Eikeboom, waaruit regelmatig eikels vallen en op hun dak terecht zullen komen. Ik kijk nog eens, nee, zo ruim hebben wij onze fietsen nou ook weer niet op de andere vrije plek gezet. "Jullie zijn toch Herman en Ali" vervolgt ze. "Ja want zie je, ik volg jullie blog" Opgelucht haal ik adem en onmiddellijk daarna, "mijn blog?, Hoe komt u daar aan?" Ik hoor de onozelheid in mijn eigen stem doorklinken. "Tja, via, via!" Er volgt een leuk gesprek over de belevenissen over en weer.
Ik begin mij te realiseren dat niet alleen familie, vrienden en kennissen dit lezen.

O ja, op dit moment is Gerard, de eigenaar van de camperlocatie, bezig de verbinding tussen veld 1 en veld 2 te plaveien met zware betonblokken en dat komt de rust, op dit moment, niet ten goede. Maar de klus is in 2 dagen geklaard en dan kunnen de campers weer, na een regenbui, met schone bandjes naar veld 2 rijden.

We fietsen door het Twentse landschap waar ze kennelijk, in juni en juli, ook last van de Eikenprocessierups hebben gehad. Hoewel Ali, na mijn waarschuwing, toch nog op zoek gaat naar een paar rupsen die kennelijk achteraan in de processie lopen.

Die processie werd in vroeger tijden en nog steeds ook naar dit beeld gemaakt om een goede oogst af te dwingen. Het verhaal gaat dat dit al vele eeuwen wordt gedaan.

Ook de natuur is werkelijk geweldig, rijdend door het bos vallen de kastanjes als appeltjes naast ons op het pad en ieder moment verwacht ik eentje op mijn hoofd te krijgen. Maar paddestoelen, zoals deze, zijn in alle verscheidenheid te bewonderen.

Na een tijdje voor dit vreemde gebouw te hebben gestaan, niet wetend wat het voorstelt, helpt Ali mij uit de droom. Het is een overblijfsel van een oude molen. Ja, dan ziet iedereen het natuurlijk.

Het is nog te vroeg om te bepalen waar we morgen naar toe gaan.