donderdag 31 december 2015

Schiermonikoog 2

Op deze laatste dag van 2015 wordt er, na het ontbijt, gezwommen en tot onze verbazing worden we deze keer niet gehinderd door joelende kinderen die je uitnodigen voor een spel. Nee, het is heerlijk rustig. Het enige kind in het zwembad is ons eigen kleinkind, dat stoer zich heeft aangemeld om een half uurtje met opa en oma “baantjes” te gaan trekken. Totdat ze na 10 minuten heen en weer zwemmen tot de conclussie komt dat een “half uur” wel heel erg lang is. Dus worden er alternatieven bedacht om de resterende twintig minuten ‘serieus’ door te brengen.

Zwembad 2 (789x592)

Na het zwemmen gaat het gelijk door naar het dorp voor de nodige boodschappen en de onvermijdelijke oliebollen. Doorgaans staat bij het oliebollen kraampje een enorme rij oliebollenbestellers, maar nu is het voor het kraampje leeg en geen rij. Toch moeten we nog even tien minuten wachten, omdat er nieuw gebakken moet worden. Terwijl we twee minuutjes staan te wachten vormt zich achter ons een enorme rij, die allemaal vijventwintig, vijftien, of 20 oliebollen willen. Wij prijzen ons gelukkig dat we even wachten en niet, zoals we eerst wilden, over 10 minuten terug te komen.

oliebollen

Hoogste tijd om een paar rondjes sauna te doen. Daar valt mij een verandering ‘van cultuur’ op. Tot vandaag werd er in de sauna ruim omgegaan met het bloot. Vandaag zie ik mensen die zich ”tot in de sauna” gewikkeld hebben in een handdoek om die pas in de sauna te laten zakken. Sommigen wikkelen zich in enorme badlakens, zodra ze de sauna verlaten. Om bij de douche de hele boel op een bank te gooien, om na het douchen, zich schielik weer te omhullen. Als dan ook nog iemand roept dat ze de Hamam ingaat, waarmee ze bedoelt om in het Turks Stoombad te gaan zitten, weet ik zeker dat dit “nieuw” volk is. Overtuigd raak ik helemaal als ik bij een volgend sauna rondje, mijn nek bijkans breek over de slippers die in de sauna rondslingeren.

vitamaris-6d2-o-522

Tijd om af te taaien en af te koelen in ons heerlijk rustige appartement.

woensdag 30 december 2015

Schiermonikoog 1

We hebben het ritme al weer aardig te pakken, ons jaarlijks terugkerend verblijf op Schier.

Vuurtoren_Schiermonnikoog (800x534)

Toch merk je dat je ouder wordt als Ali mij, de volgende ochtend in de bus naar Lauwersoog, duidelijk maakt dat mijn gedrag veel weg heeft van een kind dat de volgende dag op schoolreisje gaat. “Kunnen we nu alvast mijn koffer inpakken?” of, “Je moet mijn broek niet zo kreukelen”. Ondanks dat is de reis eentje die je voorspoedig kunt noemen. Zelfs in de bus, van de boot naar de Badweg, kunnen we zitten. Dat kan niet worden gezegd van een jong stel dat met twee kinderwagens achterin instappen. Daarmee blokkeren ze in een klap de volledige doorgang in de bus, ook als de chauffeur herhaalde malen omroept dat de mensen “door moeten lopen naar achteren”. Ze kunnen werkelijk geen kant meer op. Erger, als we eenmaal rijden, moeten ze bij iedere halte de beide kinderwagens uit de bus tillen, de mensen uit laten stappen, om vervolgens de kinderwagens weer in de bus te tillen. En nee, ik kan niet helpen, want wij zitten ingebouwd door koffers en dergelijke.

Vandaag is het, als vanouds, weer een half uurtje ‘baantjestrekken’ in het zwembad en zelfs daar komen we weer diezelfde mensen als ieder jaar tegen. Na het zwemmen op de fiets naar het dorp en een kopje koffie drinken bij Hotel van der Werff. Voor na-oorlogse prijzen, nog in de traditie van Jan Fischer. Het hotel kent geen espresso en cappuccino: koffie kun je krijgen, voor 80 cent. Eenmaal weer terug in het appartement worden we uitgenodigd door vrienden om s’middags mee te gaan naar de Begraafplaats Vredenhof, waar we een uitleg krijgen van Wyb Jan Groendijk. Wyb Jan doet tot op de dag van vandaag nog pogingen om nabestaanden te lokaliseren en zodoende de verschillende geschiedenissen van de doden van Vredenhof te acherrhalen.

 IMG_20151229_142352 (800x450)

Aanvankelijk werden aangespoelde drenkelingen op Schiermonnikoog begraven in de duinen. In de 19e eeuw werd dit verboden. In 1863 werden zeven bemanningsleden van een gestrand Zweeds schip begraven op de plek in de buurt van het latere Vredenhof. In 1917 namen enkele inwoners van Schiermonnikoog het initiatief voor de stichting van Vredenhof, een begraafplaats voor de aangespoelde drenkelingen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ook drenkelingen uit de Tweede Wereldoorlog liggen hier begraven.Eén van de stichters van het kerkhof, de hotelhouder Sake van der Werff, werd er zelf op 6 mei 1955 begraven. Na zijn overlijden kwam het beheer van het kerkhof in handen van de stichting "Vredenhof".

Na een pittige wandeling komen we bij Vredenhof waar Wyb Jan Groendijk nog onderhoud aan het plegen is. Enigzins onder de indruk van het grote aantal toehoorders wordt begonnen met de rondleiding.

IMG_20151229_143334 (800x450)

Bij ieder graf waar we even stilstaan is een foto geplaatst en dat geeft het graf direkt al een “gezicht”. Daarnaast wordt van ieder slachtoffer een verhaal over de manier waarop het vliegtuig neerstortte, het aanspoelen op het strand en verdere achtergronden verteld.

IMG_20151229_141208 (800x450)

In 1968 verging, boven Ameland,  UK 91 , de Urker kotter "De Jonge Albert".  Alle 5 opvarenden kwamen om het leven. Na 47 jaar wordt alsnog het op Schiermonikoog aangespoelde lichaam geindentificcerd.

Hieronder een stukje uit het Algemeen Dagblad van 21-8-2015

© anp.

Een van de opvarenden is meer dan 47 jaar nadat het Urker vissersschip UK 91 met vijf bemanningsleden aan boord verging alsnog geïdentificeerd. Het gaat om de toen 28-jarige Albert Zwaan. Hij was al die tijd als anonieme drenkeling begraven op een speciale begraafplaats op Schiermonnikoog, meldt de gemeente Urk vrijdag.

De identificatie is gebeurd door DNA-onderzoek bij het Nederlands Forensisch Instituut (NFI). Familie van de visser had in juni van dit jaar DNA afgestaan en dat is vergeleken met genetisch materiaal in de databank voor vermiste personen. ,,Er bleek snel een match'', zegt Izanne de Wit-van de Linde van het coldcaseteam Midden-Nederland.
De UK 91 verging tijdens een storm op 24 januari 1968 zo'n 20 kilometer ten noorden van Ameland. Maanden later spoelde een stoffelijk overschot aan op Schiermonnikoog, maar met de techniek van toen kon niet worden vastgesteld wie het was. Dat blijkt nu om Zwaan te gaan.

De manier waarop ons dit verhaal, met veel gedetallieerde informatie, wordt verteld is indrukwekkend. Op deze manier wordt een begraafplaats niet alleen een laatste rustplaats maar krijgt een diepere betekenis, zeker door de verhalen van alle familieleden van de overledenen die door Wiebe Jan zijn verzameld.

De wandeling terug naar het dorp valt zwaar, niet in het minst door de afstand, waar we in Hotel van der Werff nog kunnen genieten van een overheerlijke glas Glühwein.

vrijdag 25 december 2015

Een Racebaan !?

Het liep alweer naar de donkere dagen voor Sinterklaas en onbewust werd ik steeds zenuwachtiger. Want meestal werd bij ons de Sinterklaas viering met de hele familie gevierd. Deze keer was het spannender dan vorige jaren, omdat mijn beide oudere broers de gehele week  in Duitsland “op montage waren”. Dit betekende dat ze op maandagochtend vroeg in de auto stapten om vrijdagsmiddags, tegen 6 uur, weer terug te zijn. Twee dagen na Sint Nicolaas werd steevast mijn verjaardag gevierd. Vaak viel mijn verjaardag samen met de Sinterklaas viering, omdat dat op bijvoorbeeld op een zaterdag viel. Het spreekt voor zich dat bij mij, op die momenten, het verjaardag gevoel een beetje ondersneeuwde. Kennelijk werd dat ook zo door mijn moeder en broers ervaren. Want, zoals mijn moeder dat een aantal weken voor mijn 12e verjaardag verwoordde, zou ik dit jaar “een schitterend” cadeau krijgen.

Na deze mededeling ging mijn fantasie met mij op de loop. Het kon toch niet zo zijn dat ik dit jaar ‘echt’ een racebaan zou krijgen? Je kent ze wel, zo’n ovale baan met daarop 2 Formule 1 wagentjes die je over de baan kon laten vliegen met een afstandsbediening.

car_evo_ferrari1_thumb1

Ik had er eens eentje gezien bij een vriendje thuis, waar ik toen overigens niet mee mocht spelen, want “die was van hem” zo maakte hij mij duidelijk. “Hè mam?”, dat cadeau he, kun je daar met z’n tweeën mee spelen?” Ik kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer in bedwang houden. “Jazeker jong” was het bevestigende antwoord van mijn moeder. De trots sprak uit haar ogen, want zo’n duur cadeau konden ze zich alleen maar permitteren doordat de beide zoons in Duitsland extra konden verdienen. Ik was overtuigd, dit werd een racebaan. s ’Nachts lag ik te dromen met wie ik allemaal kon spelen en in eerste instantie viel dat vriendje, met die racebaan, daar even buiten. Toch sloeg de twijfel, na een paar dagen, alweer toe. Dit kon toch niet waar zijn? “He mam, over dat cadeau he, kan dat op tafel?” “Jazeker jong” Het antwoord, van mijn moeder, kwam er nu ietsje minder zeker uit dan de vorige keer, dus drukte ik nu even door. “Zit er ook elektrisch aan?” “Jaa, absoluut” klonk het nu een stuk zekerder uit mijn moeders mond. Verbeeldde ik het mij nu, of zag ik een traan bij haar opwellen? Ik hield, voor de rest van de dag, maar mijn mond over mijn racebaan. Op school kon ik het toch niet nalaten om het vriendje te vertellen dat ik op mijn verjaardag “ook een racebaan kreeg”  “Oh, heb je er ook bochten bij, zodat je een ‘acht’ kan bouwen?” Ik begreep niet wat hij daar mee bedoelde, maar hield wijselijk mijn mond. “He mam, nog even over dat cadeau he, zitten daar ook ronde dingen bij?” Ik wist even niet zo snel op bochten te komen. “ Jazeker zitten er ook ronde dingen bij”, bijna jubelend kwam het antwoord uit mijn moeders mond, ze begon plezier in dit vraag en antwoord spelletje te krijgen. Ik rende, ook bijna jubelend, naar buiten om te gaan voetballen op straat en speelde, ondanks de kou, de wedstrijd van mijn leven gedreven door een gelukzalig gevoel.

De vrijdagavond, één dag voor mijn verjaardag, vierden wij Sinterklaas omdat ‘de jongens’ s ’middags thuis waren gekomen, zodat we de volgende dag mijn verjaardag konden vieren. Ik kon nauwelijks mijn gedachten erbij houden omdat ik alleen maar nauwlettend de pakjes in de gaten hield die een grote rechthoekige doos konden bevatten. Maar hoe ik ook tuurde en spiedde, ik kon de doos niet ontdekken. Opgelucht was ik, want nu was het zeker, ik kreeg de racebaan morgen, “echt op mijn verjaardag”.

De volgende ochtend werd mij te verstaan gegeven om nog even te wachten met uit bed te komen. En eindelijk mocht ik naar beneden en de kamer in. En boven op de tafel, van hoek naar hoek, flonkerend in het lamplicht, stond………….. een fiets!

donderdag 24 december 2015

“Nacht”Merrie

Een paar dagen geleden kwam een oud collega van Ali een hapje eten. Ze lezen regelmatig mijn Blog, tenminste, zo begreep ik dat toen ze mij vertelde dat er regelmatig foto’s niet waren geplaatst. Ik greep mijn telefoontje en begon te speuren. Inderdaad, een groot aantal foto’s was verdwenen en daarvoor in de plaats werd een grijs vlak ten toon gespreid. Zelfs Blogs, die al lang geleden waren geplaatst vertoonden die “ gaten” Vertoonden, want ik heb het opgelost.

windows-10

In een App ontdekte ik dat er heel veel dubbele foto’s in “de Cloud” staan en dus heb ik die opgeruimd. Echter, een deel van die foto’s wordt gebruikt door Google Blogger. Als ik dan ook nog ontdek dat LiveWriter niet meer in Windows 10 werkt is de boot aan.

Tja, het is nu midden in de nacht 3.30 uur, Ali komt al kijken, dus wordt het de hoogste tijd om te gaan slapen.

Het wordt weer tijd om op reis te gaan, maar dan heb ik wel een ‘werkende’ Blogger nodig. De volgende Blog zal via een zogenaamde “open source” uitgave van Open Live Writer, ook van Microsoft.

Open Live Writer

We gaan het allemaal beleven……