Jaren geleden verwonderde ik mij bijna dagelijks over de bouw werkzaamheden langs het Noord-Willemskanaal. Een prachtig mooi plantsoen werd rigoureus omgeploegd. Dagelijks kon ik de vorderingen volgen, maar wat of waarvoor het was bleef lang onduidelijk. Niemand kon mij dat vertellen. Toch vreemd dat, aan de boorden van het Noord-Willemkanaal in de wijk Corpus den Hoorn, iets werd gebouwd en ik er maar niet achter kan komen wat het is.
Tot op een dag er een enorme kraan arriveert die dit gedrocht plaatst.
Je fietst er elke dag langs en dan opeens passeer je “dit ding”, want nog steeds kon niemand mij vertellen waar het voor diende. Hoe vaker ik er langs fiets hoe meer ik mij begin te verwonderen over de vorm van het ding. Hoe kun je nu, midden in een prachtig stukje natuurgebied, een dergelijk object plaatsen?
Wel, kunstenaar Frank Havermans creëerde dit 'Proathoes' en het initiatief om dit ‘kunstwerk’ te laten bouwen kwam van de buurt zelf, om op deze manier, meer contact met elkaar te kunnen maken. Het kunstwerk is in samenwerking met het Centrum Beeldende Kunst Groningen gemaakt.
En om nu te zeggen dat het een lelijk object betreft, nee, ik vind het “oerlelijk”. Waarom nu pas kom ik met deze ergernis? Voor de zoveelste keer kom ik er weer langs en vandaag, misschien aangestoken door het trieste weer , overvalt mij wederom de “onzin” van dit gedrocht. Ik stap af en neem foto’s.
Maar wat blijkt nu ook nog eens, het Proathoes is onbenaderbaar, zowel vanaf de Hoornsedijk als vanuit de omliggende wijk. De steile dijkhelling en moerassige omgeving maakt dat bijna niemand de moeite neemt het kunstwerk te bezoeken. Ik stel me voor dat een enkeling, die aangewandeld komt met degelijke wandelschoenen de uitdaging onderneemt. Hierdoor blijven de bankjes rondom én bovenin het kunstwerk ongebruikt. Van een Proathoes is het daardoor tot op heden niet gekomen, behalve een paar opgeschoten knapen die hierin een prachtige gelegenheid vinden om ongestoord te kunnen gaan zitten blowen.
Het op zaterdag 22 september 2012 geopende ‘ding’ staat er dan ook sinds die tijd nutteloos en lelijk te zijn. Ik hoef er gelukkig niet meer dagelijks langs te fietsen, want mijn ogen dichtknijpend kom ik ook nog eens gevaarlijk dicht langs het Noord-Willemskanaal.
Ik pleit er dan ook voor om kunstcommissies, die de ontwerptrajecten van dit soort “kunstwerken” begeleiden, uit te breiden met een paar ‘gewone’ nuchtere mensen die dit soort debacles kunnen voorkomen.