“Laten we deze 14 dagen naar
Friesland gaan” zei Ali een paar weken geleden, toen we tussen de
dagen met de kleinkinderen door 2 weken moesten overbruggen. Dit
omdat het ene kleinkind vroeg en de anderen laat met ons mee kunnen.
Zo begint een trip door “Memory Lane”.
Appelscha
Het heeft zo´n vertrouwde klank dat je mag verwachten dat ik wel dingen zal herkennen.Niets is minder waar, terwijl de rit ernaar toe weer wel herinneringen oproept.De radiotoren van Smilde waar ik nog, vlak voor het instorten, in de top heb gezeten.En dat met oud radio technici, die verhalen opdissen uit de goeie oude tijd.Of de boerderij waar door de familie Hendriks, in de schuur, een complete woning werd gebouwd.In Appelscha is een pretpark waar we met de Familie de Vries ooit zijn geweest.Kevin was 4 jaar en mocht in de autootjes, die eigenlijk te groot voor hem waren.Na een hoop geworstel, van Kevin, stapt Opa de Vries de baan op en neemt plaats op het autootje, dat voor kinderen tot 6 jaar is bedoeld. Zo rijdt hij een aantal rondjes met Kevin over de baan. Verbazing maakt zich van ons meester. Pa, die nooit iets tegen de regels ook maar zou overwegen, zit hier op een autootje voor kleine kinderen.Bij navraag komt als antwoord “Ik kan dat kind toch niet laten modderen”.
De Potten
Na mooie fietstochten in er rond Appelscha door de bossen, de zandduinen en over de heide, volgen de “Potten”, eigenlijk heb ik nog nooit wat gehad met de Potten.Wij gingen in mijn jeugd naar het paviljoen om te zwemmen of later naar het Starteiland.Nu pas ontdekt ik dat het Starteiland het Kolmerland heet en dat dat dienst doet als starteiland voor de zeilwedstrijden..De eerste schrik is de prijs van 1 nachtje op “de Potten” staan en nee, dit is geen roep om sponsoring, alleen dat we nog nooit € 38.50 per nacht hebben betaald.
O ja, op het schiereiland Rugen in Duitsland, waar een disco en sauna, tot de mogelijkheden behoorden, betaalden we enkele jaren geleden € 35,= voor een nachtje in onze eigen camper.
Maar de omgeving van de Potten maakt veel goed. Een prachtige fietstocht maken we richting Irnsum en langs de oevers van het Prinses Margriet kanaal, vlak langs Terherne, weer terug naar de Potten.
Oké, het is warm, heel warm, maar wat brengt het allemaal mooie herinneringen terug. ”Mar wat is der een 'zoat' veranderd. Je komme egt op plekken, die kenst gewoan net weer!”.
Bij de Albert Heijn, aan de Middelzeelaan, boodschappen gedaan en als we uit de winkel stappen, overvalt mij een herinnering.
Als 'jonkje' werkte ik bij Friso, die daar de huizen aan de Middelzeelaan heeft gezet.
Die met die schuine zijkanten, die dwars op de Middelzeelaan staan, daar waren we aan het werk op de vlierringvloer. Over de Middelzeelaan fietst een blond meisje,
Opeens schalt er een fluit, wordt gevolgd door een schreeuw, “He, even N......en niet?” vanaf het dak. Het meisje keert haar fiets, zet deze tegen de steiger, klimt de ladder omhoog en vraagt,
“Doen we het hier of komst even met”
De knaap in kwestie vlucht met het schaamrood op de kaken naar een andere woning en is hier nog weken mee gepest.
De uitspraak “He, Har even.....” was genoeg om hem te laten ontploffen in een, “houw dien hasses”
Na de Potten wordt het Eernewoude.
Eernewoude is voor mij bootjes omdat we nog regelmatig, eigenlijk met al onze boten, hier zijn geweest. Ik herinner me nog een concert van Andre Rieu, dat op het water werd gehouden.
Zeilen was er hier vaak niet bij, maar het uitgaan was des te leuker. En om eerlijk te zijn keken we altijd wel een beetje meewarig naar die mensjes op de campings als we weer langs de camping ``het Wiid`` voeren.
Nu staan we er zelf en wat genieten we. Zeker als ik besluit om een sloep te gaan huren en daarmee naar de eerste wedstrijd van het Skûtsjesilen te gaan, die in Grouw wordt gehouden.
Ik moet weer even een bekentenis doen: Mensen in sloepen “is niet ons volk”.
Ze varen te hard, hebben geen idee van de regels en drinken vaak, terwijl ze aan het varen zijn.
Maar wat heb ik genoten van het varen in zo'n prachtige Maril 6.25 sloep van € 40.000,=.
“ Nofelik “met een pilske onder handbereik rustig tuffend door de Friese maren.
Aanleggen bij een grote sleper en heerlijk van het Skûtsjesilen genieten.
Dit jaar geen Klaas Jansma en Sippy Tichelaar maar met Gjalt de Jong met Geartsje de Vries.
Ach, je went overal aan nietwaar.
St. Nicolaasga
is de volgende stap en ik moet zeggen, een zeer genoeglijke omgeving met een misschien nog genoeglijker camping, die op het landgoed Eysingastate ligt.In eerste instantie rijden we het landgoed voorbij omdat we het niet als een camping herkennen en komen in Langweer terecht. Ook niet slecht, maar de plaatselijke camperplaats is niet wat wij zoeken en de coördinaten worden in de navigatie geklopt en de reis gaat retour St.Nyk.Even krijgen we de neiging om lang het haventje van St. Nicolaasga te rijden om nog even naar ons laatste bootje, de Fisker, te kijken, maar iets houdt ons tegen.Het gemis van bezienswaardigheden in de omgeving wordt opgevangen door de relaxte sfeer op de camping. Een enorme zwemplas werkt als een magneet op mensen uit de wijde omgeving, die allemaal na afloop een heerlijke douche nemen. Met als gevolg dat er 's avonds geen warm water meer is. Grote paniek en de dames ontdekken dat de heren minder frequent douchen, dus daar is nog warm water. E.e.a. levert hilarische taferelen op waarbij de excuses heen en weer vliegen.
Misschien typerend voor de sfeer; na heerlijk te hebben gegeten in het restaurant, vergeet ik mijn Note II telefoon. Dit is een redelijk modern apparaat en zeer gewild bij de jeugd.Na ruim 2 uur terug bij de camper..@#%## waar is mijn Note II. Op de stoel in het restaurant!!Ik sprint terug, maar vindt de telefoon niet meer op de betreffende stoel. Natuurlijk is ie weg.Beschaamd spreek ik de serveerster aan, die ons ook heeft verzorgd. “Jazeker”, is het bijna vanzelfsprekende antwoord, “die is gevonden, een Samsung Galaxy toch? Die ligt bij de bar”En jawel, een 21 jarige jongeman heeft hem gevonden en aan de bar afgegeven!
We kunnen jammeren om de verloederende omgangsvormen, maar dit werpt een ander licht.
De Wite Burch in Bakhuizen.
Jarenlang hebben wij in mijn jeugd als gezin de vakanties gevierd op deze camping. De eerste jaren was dat op de WigWam in Oudemirdum en ik weet niet om welke reden we op we op een gegeven moment zijn verhuisd naar een camping in Bakhuizen.Bij aankomst treffen we de “oude Wierda” en de verhalen komen los!Hier stond de boerderij, waar ook de recreatie nog in zat en hou heette dat “huske ok” alweer? “De Eekhoorn!” Ja, die kon hij zich nog herinneren, dat moet zo'n 50 jaar terug zijn.“Ik heb het hout, voor het bouwen van het huisje, nog uit Rijs gehaald met paard en wagen”Maar we hebben ook een jaar in de “Kippenhokken” gezeten, “waren dat echte kippenhokken?” vraagt Ali. “Ja, maar we hadden ze wel goed schoongemaakt hoor!” “En die kippenhokken, hadden meer ruimte dan de andere huisjes” vervolgt hij.“Goh en ik reed hier vaak op een Belgische knol”“Ja, d'as een mooi verhaal, die huurde mijn vader, die trouwens net is overleden op 95 jarige leeftijd, in de zomer in de polder om hier te verhuren aan boeren. En soms had hij er 1 over en die stalde hij dan hier op de camping”
“Maar ik mocht daar zo op rijden?” vroeg ik, “Ja die dingen waren zo mak als wat”.
De volgende dag op de fiets naar camping de WigWam, de weg ernaartoe herken ik onmiddellijk, maar op de camping was er geen enkel punt van herkenning.Terwijl we op de camping rond fietsen komen we iemand tegen die op de camping is geboren.
Het huisje “Aida” waar we toentertijd in zaten kende hij nog wel, maar daar staat nu een loods.Voor de rest is het naar de zijkanten uitgebreid, omdat het achterland, ook na 18 jaar strijd, niet gebruikt mocht worden. Ook niet toen het in een storm helemaal plat is gewaaid.
Vandaag een fietstocht langs de Galamadammen en het Aquaduct voor het eerst benut.
Jaren terug, vroeg onze zeilvriend Henk ons, hem nu eindelijk eens Friesland te laten zien.
Vanaf het IJselmeer via de Morra richting de Fluessen stuiten we op de middagsluiting van de brug bij de Galamadammen. Verschillende pogingen om te ankeren in de weke grond bij de wal mislukken door de rondvarende schepen die ons steeds weer lostrekken.Eindelijk gaat de brug op groen en het hele spul stuift op de brug af, of ze nou als eerste aan zijn gekomen of als laatste. We wachten het gewoel een beetje af en sluiten aan.Aangekomen bij de brug stokt de doorvoer en raakt de zaak geheel verstopt.Als we na een tijdje weer kunnen doorvaren, ontdekken we de reden van het oponthoud.In een Valk zit een man met een enorme strohoed relaxt aan zijn pijp lurkend en laveert, tegen de stroom in en zonder wind, richting de brug. Of de tegemoet komende boten, wel of niet, stuurboordwal varen, heeft voor deze 'zeiler' geen enkele betekenis.“Welkom in Friesland, Henk” roep ik over de marifoon. Een betekenisvolle “Tjonge” als antwoord.
Kortom, deze 14 dagen zijn een zalving voor de ziel geweest en
hebben weer prachtige herinneringen opnieuw tot leven gebracht.
Zo begint een trip door “Memory Lane”.
Appelscha
Het heeft zo´n vertrouwde klank dat je mag verwachten dat ik wel dingen zal herkennen.Niets is minder waar, terwijl de rit ernaar toe weer wel herinneringen oproept.De radiotoren van Smilde waar ik nog, vlak voor het instorten, in de top heb gezeten.En dat met oud radio technici, die verhalen opdissen uit de goeie oude tijd.Of de boerderij waar door de familie Hendriks, in de schuur, een complete woning werd gebouwd.In Appelscha is een pretpark waar we met de Familie de Vries ooit zijn geweest.Kevin was 4 jaar en mocht in de autootjes, die eigenlijk te groot voor hem waren.Na een hoop geworstel, van Kevin, stapt Opa de Vries de baan op en neemt plaats op het autootje, dat voor kinderen tot 6 jaar is bedoeld. Zo rijdt hij een aantal rondjes met Kevin over de baan. Verbazing maakt zich van ons meester. Pa, die nooit iets tegen de regels ook maar zou overwegen, zit hier op een autootje voor kleine kinderen.Bij navraag komt als antwoord “Ik kan dat kind toch niet laten modderen”.
De Potten
Na mooie fietstochten in er rond Appelscha door de bossen, de zandduinen en over de heide, volgen de “Potten”, eigenlijk heb ik nog nooit wat gehad met de Potten.Wij gingen in mijn jeugd naar het paviljoen om te zwemmen of later naar het Starteiland.Nu pas ontdekt ik dat het Starteiland het Kolmerland heet en dat dat dienst doet als starteiland voor de zeilwedstrijden..De eerste schrik is de prijs van 1 nachtje op “de Potten” staan en nee, dit is geen roep om sponsoring, alleen dat we nog nooit € 38.50 per nacht hebben betaald.
O ja, op het schiereiland Rugen in Duitsland, waar een disco en sauna, tot de mogelijkheden behoorden, betaalden we enkele jaren geleden € 35,= voor een nachtje in onze eigen camper.
Maar de omgeving van de Potten maakt veel goed. Een prachtige fietstocht maken we richting Irnsum en langs de oevers van het Prinses Margriet kanaal, vlak langs Terherne, weer terug naar de Potten.
Oké, het is warm, heel warm, maar wat brengt het allemaal mooie herinneringen terug. ”Mar wat is der een 'zoat' veranderd. Je komme egt op plekken, die kenst gewoan net weer!”.
Bij de Albert Heijn, aan de Middelzeelaan, boodschappen gedaan en als we uit de winkel stappen, overvalt mij een herinnering.
Als 'jonkje' werkte ik bij Friso, die daar de huizen aan de Middelzeelaan heeft gezet.
Die met die schuine zijkanten, die dwars op de Middelzeelaan staan, daar waren we aan het werk op de vlierringvloer. Over de Middelzeelaan fietst een blond meisje,
Opeens schalt er een fluit, wordt gevolgd door een schreeuw, “He, even N......en niet?” vanaf het dak. Het meisje keert haar fiets, zet deze tegen de steiger, klimt de ladder omhoog en vraagt,
“Doen we het hier of komst even met”
De knaap in kwestie vlucht met het schaamrood op de kaken naar een andere woning en is hier nog weken mee gepest.
De uitspraak “He, Har even.....” was genoeg om hem te laten ontploffen in een, “houw dien hasses”
Na de Potten wordt het Eernewoude.
Eernewoude is voor mij bootjes omdat we nog regelmatig, eigenlijk met al onze boten, hier zijn geweest. Ik herinner me nog een concert van Andre Rieu, dat op het water werd gehouden.
Zeilen was er hier vaak niet bij, maar het uitgaan was des te leuker. En om eerlijk te zijn keken we altijd wel een beetje meewarig naar die mensjes op de campings als we weer langs de camping ``het Wiid`` voeren.
Nu staan we er zelf en wat genieten we. Zeker als ik besluit om een sloep te gaan huren en daarmee naar de eerste wedstrijd van het Skûtsjesilen te gaan, die in Grouw wordt gehouden.
Ik moet weer even een bekentenis doen: Mensen in sloepen “is niet ons volk”.
Ze varen te hard, hebben geen idee van de regels en drinken vaak, terwijl ze aan het varen zijn.
Maar wat heb ik genoten van het varen in zo'n prachtige Maril 6.25 sloep van € 40.000,=.
“ Nofelik “met een pilske onder handbereik rustig tuffend door de Friese maren.
Aanleggen bij een grote sleper en heerlijk van het Skûtsjesilen genieten.
Dit jaar geen Klaas Jansma en Sippy Tichelaar maar met Gjalt de Jong met Geartsje de Vries.
Ach, je went overal aan nietwaar.
St. Nicolaasga
is de volgende stap en ik moet zeggen, een zeer genoeglijke omgeving met een misschien nog genoeglijker camping, die op het landgoed Eysingastate ligt.In eerste instantie rijden we het landgoed voorbij omdat we het niet als een camping herkennen en komen in Langweer terecht. Ook niet slecht, maar de plaatselijke camperplaats is niet wat wij zoeken en de coördinaten worden in de navigatie geklopt en de reis gaat retour St.Nyk.Even krijgen we de neiging om lang het haventje van St. Nicolaasga te rijden om nog even naar ons laatste bootje, de Fisker, te kijken, maar iets houdt ons tegen.Het gemis van bezienswaardigheden in de omgeving wordt opgevangen door de relaxte sfeer op de camping. Een enorme zwemplas werkt als een magneet op mensen uit de wijde omgeving, die allemaal na afloop een heerlijke douche nemen. Met als gevolg dat er 's avonds geen warm water meer is. Grote paniek en de dames ontdekken dat de heren minder frequent douchen, dus daar is nog warm water. E.e.a. levert hilarische taferelen op waarbij de excuses heen en weer vliegen.
Misschien typerend voor de sfeer; na heerlijk te hebben gegeten in het restaurant, vergeet ik mijn Note II telefoon. Dit is een redelijk modern apparaat en zeer gewild bij de jeugd.Na ruim 2 uur terug bij de camper..@#%## waar is mijn Note II. Op de stoel in het restaurant!!Ik sprint terug, maar vindt de telefoon niet meer op de betreffende stoel. Natuurlijk is ie weg.Beschaamd spreek ik de serveerster aan, die ons ook heeft verzorgd. “Jazeker”, is het bijna vanzelfsprekende antwoord, “die is gevonden, een Samsung Galaxy toch? Die ligt bij de bar”En jawel, een 21 jarige jongeman heeft hem gevonden en aan de bar afgegeven!
We kunnen jammeren om de verloederende omgangsvormen, maar dit werpt een ander licht.
De Wite Burch in Bakhuizen.
Jarenlang hebben wij in mijn jeugd als gezin de vakanties gevierd op deze camping. De eerste jaren was dat op de WigWam in Oudemirdum en ik weet niet om welke reden we op we op een gegeven moment zijn verhuisd naar een camping in Bakhuizen.Bij aankomst treffen we de “oude Wierda” en de verhalen komen los!Hier stond de boerderij, waar ook de recreatie nog in zat en hou heette dat “huske ok” alweer? “De Eekhoorn!” Ja, die kon hij zich nog herinneren, dat moet zo'n 50 jaar terug zijn.“Ik heb het hout, voor het bouwen van het huisje, nog uit Rijs gehaald met paard en wagen”Maar we hebben ook een jaar in de “Kippenhokken” gezeten, “waren dat echte kippenhokken?” vraagt Ali. “Ja, maar we hadden ze wel goed schoongemaakt hoor!” “En die kippenhokken, hadden meer ruimte dan de andere huisjes” vervolgt hij.“Goh en ik reed hier vaak op een Belgische knol”“Ja, d'as een mooi verhaal, die huurde mijn vader, die trouwens net is overleden op 95 jarige leeftijd, in de zomer in de polder om hier te verhuren aan boeren. En soms had hij er 1 over en die stalde hij dan hier op de camping”
“Maar ik mocht daar zo op rijden?” vroeg ik, “Ja die dingen waren zo mak als wat”.
De volgende dag op de fiets naar camping de WigWam, de weg ernaartoe herken ik onmiddellijk, maar op de camping was er geen enkel punt van herkenning.Terwijl we op de camping rond fietsen komen we iemand tegen die op de camping is geboren.
Het huisje “Aida” waar we toentertijd in zaten kende hij nog wel, maar daar staat nu een loods.Voor de rest is het naar de zijkanten uitgebreid, omdat het achterland, ook na 18 jaar strijd, niet gebruikt mocht worden. Ook niet toen het in een storm helemaal plat is gewaaid.
Vandaag een fietstocht langs de Galamadammen en het Aquaduct voor het eerst benut.
Jaren terug, vroeg onze zeilvriend Henk ons, hem nu eindelijk eens Friesland te laten zien.
Vanaf het IJselmeer via de Morra richting de Fluessen stuiten we op de middagsluiting van de brug bij de Galamadammen. Verschillende pogingen om te ankeren in de weke grond bij de wal mislukken door de rondvarende schepen die ons steeds weer lostrekken.Eindelijk gaat de brug op groen en het hele spul stuift op de brug af, of ze nou als eerste aan zijn gekomen of als laatste. We wachten het gewoel een beetje af en sluiten aan.Aangekomen bij de brug stokt de doorvoer en raakt de zaak geheel verstopt.Als we na een tijdje weer kunnen doorvaren, ontdekken we de reden van het oponthoud.In een Valk zit een man met een enorme strohoed relaxt aan zijn pijp lurkend en laveert, tegen de stroom in en zonder wind, richting de brug. Of de tegemoet komende boten, wel of niet, stuurboordwal varen, heeft voor deze 'zeiler' geen enkele betekenis.“Welkom in Friesland, Henk” roep ik over de marifoon. Een betekenisvolle “Tjonge” als antwoord.
Kortom, deze 14 dagen zijn een zalving voor de ziel geweest en
hebben weer prachtige herinneringen opnieuw tot leven gebracht.