Noorbeek 2

Ik ben gisteren helemaal vergeten om de observatie, die Ali deed, te vermelden. Als we dichter in de buurt van Martelange komen, je weet wel op de grens van Luxemburg en België, haalt een personenauto een beetje een rare stunt uit. Dat kan niet op goedkeuring van Ali rekenen, waarbij ze ook nog eens meldt: "Het is ook nog eens een lesauto!" "Waar zie je dat aan dan?" vraag ik nog. "Nou, hij heeft een L op het kenteken staan." Even denk ik dat ze me in de maling probeert te nemen, maar dan realiseert ze zich ook dat het een auto uit Luxemburg is en die hebben allemaal een L op het kenteken. Even later kan ik het niet laten om op te merken dat hier ook veel Nieuwe Lesauto's rondrijden. Het kwartje valt enkele momenten later: "Je bedoelt die met NL op het kenteken?"

Gisteren beloofde ik al verslag te doen van mijn bezoek aan een arts in Mheer. Mijn rechterbeen en enkel blijven dik en de enkel rood. Dat baart Ali zorgen en het is het eerste wat ze dan ook doet als we in Noorbeek aankomen, namelijk een art zoeken. Zij, de arts, constateert dat ik door de wondroos zogenaamde stuwing in het been heb, dat is een vochtophoping die terug gedrongen moet worden. Zwachtelen is de beste optie, maar dan kun je helemaal niets meer. Niet wandelen, want de schoen past niet meer, fietsen wordt ook lastig om diezelfde reden en met je been omhoog is dan ook het beste.  Het tweede beste is een zogenaamde compressie kous, niet te verwarren met een sportkous. 

Dus gaat het vandaag, met de bus, naar Maastricht, want bij de ANWB hebben ze dit soort kousen en worden ze vliegtuig kousen genoemd, maar hebben dezelfde specificaties.

Maastricht, wat een ongelooflijk gezellige stad, zeker als je er zulk mooi weer bij hebt. Nee, dit is niet op het Vrijthof gemaakt, want daar zijn we helemaal niet geweest.

Nog geen 10 meter verderop wordt onze aandacht getrokken door een grote kerkdeur die open staat en waarachter de gloed van vele kaarsjes ons tegenmoet komt. Nu is Ali toch al wel van het bekijken van kerken, maar deze begrijp ik helemaal. Heel slim hebben ze hier het voorportaal ingericht om echte kaarsen te branden en daar wordt volop gebruik van gemaakt. 

Deze Basiliek van Onze Lieve Vrouw Sterre der Zee wordt veel bezocht speciaal voor dit Mariabeeld. Dagelijks komen zo'n duizend Mariavereerders van over de hele wereld naar deze kapel, om voor Maria te bidden en een kaarsje aan te steken. Voor Maastricht is dit beeld al eeuwenlang het middelpunt van volksdevotie.

Natuurlijk wordt er voor alle familie en vrienden een kaars gebrand en hoor ik dat ook ik mij daaronder mag scharen. Dat het maar goed met hen moge gaan.

Als ik buiten sta te wachten komt er een jong meisje met haar vriendin en drie opgeschoten knapen langs de kerk. Er ontsnapt bij het meisje een zucht van: "Oh, wat mooi, zouden we erin mogen." Ik beantwoord haar algemene vraag bevestigend en ze stapt naar binnen. Achter haar aan volgen de vriendin en de drie knapen gedwee.

Omdat de voet van mij nog wel eens dikker kan worden, gaan we op zoek naar sandalen, waar je de maat van kan aanpassen. Een vlotte verkoopster van middelbare leeftijd, zeg ik er maar even bij, is goed van de tongriem gesneden. Maar als er andere klanten in de winkel komen, houdt ze zich duidelijk in. "Limburgers hebben niet zo'n gevoel voor humor" laat ze ons fijntjes weten. Met €15,- korting lopen we met twee paar schoenen de winkel uit. 

Op de terugweg, want we moeten nog naar de Albert Hein, maken we een klein denkfoutje. We zijn de Maas overgestoken, op zoek naar de schoenenzaak. Dit betekent dat we een gigantische omweg moeten afleggen om weer terug te komen, want zoveel bruggen zijn er niet over de Maas.

Maar voordat we de AH induiken, verwennen we ons zelf met deze heerlijke Breakfast all day. Ik heb de afbeelding van het menu, want het ziet er zo geweldig uit, dat ik vergeet er een foto van te maken. De koffie, die ik bestel, kost alleen al €4,-. Linksonder op de foto staan de ingrediënten.

Wat een heerlijk dagje Maastricht. Of had ik dat al gezegd?

Noorbeek 1

Ali maakt gisteravond, tijdens het zogenaamde "Golden hour," deze mooie plaatjes op de camperplaats van Pont a Mousson. Golden hour is in dit geval een uur voor zonsondergang. Het licht is dan op z'n mooist.

Dit is ons uitzicht vanuit het zijraam en deur en dat terwijl de camperplaats onvoorstelbaar vol staat. Het heeft vaak een voordeel als je op tijd op een camping of camperplek aankomt.

Dan even iets over mijn Navigator, ja met een hoofdletter! Als we de navigatie moeten geloven, valt ons vandaag een vertraging te beurt van ruim 40 minuten. TomTom roept dan wel waar precies dat het geval is, maar daar is geen touw aan vast te knopen. Sygic, onze tweede navigatie, doet niet aan vertragingen, punt uit. Ik bereid mij op het ergste voor, want ook Luik is altijd weer een bottelnek, qua doorkomen, of in dit geval omheen rijden, want erdoor rijden mag al een paar jaar niet meer.

Plotseling wordt er aan mijn rechterzijde geroepen, we gaan over Longwy! Deze conclusie trekt ze nadat ze de papieren kaart uitgebreid heeft geraadpleegd en alle elektronische navigatie ten spijt, we gaan over Longwy. Op dat moment staat er nog 25 min. vertraging op de TomTom.

Het enige wat wij tegenkomen is een Travaux zone van 10 kilometer, waar we 70 km per uur mogen rijden. Nu betekent Travaux, werken, maar er is geen spoortje van wat voor activiteit ook, de eerste 9 km.

Werkelijk waar, op de allerlaatste kilometer staan ze hier de weg te schrapen, om daar later nieuw asfalt op de storten.

Hoe ze het doet, doet ze het, maar de vertraging bedraagt dus 10 km 70 rijden in plaats van 90 km/u, wat zal ik zeggen 2 minuten?

Ze, Ali dus, ziet kans om zo alle opstoppingen te ontlopen en Luxemburg compleet rechts te laten liggen. Nou, helemaal, net niet. We rijden namelijk door een klein plaatsje waar wel 10 pompstations achterelkaar staan. Martelange, deze plaats die nog net in Luxemburg ligt, pikken we dus nog mee. Hier is de diesel 40ct per liter goedkoper. Het plaatsje ligt aan de N4 tussen Arlon en Bastenaken (Bastogne van die koeken.) 

Dit plaatje maakt ze onder het rijden door Aubel, een klein Belgisch plaatsje. Het is 12 km vanaf Noorbeek, wat Ali de uitspraak ontlokt: "hier gaan we heen op de fiets!"

Kort na elkaar verlaten we Wallonie en rijden Vlaanderen in, om vervolgens Nederland binnen te rijden.

Morgen het verhaal van mijn artsen bezoek in Mheer en de gevolgen daarvan.

Pont a Mousson

De voorbereidingen van gisteren werpen vandaag haar vruchten af. Het is nog niet half 8 als we de camping afrijden. Eerst maar eens een tankstation opzoeken, want meestal is het op de Peage een stukje duurder. Dat het op plekken zelfs 30ct duurder is, verbaast ook ons.

Het is relatief rustig op de weg terwijl het op een vorige zondag ongelooflijk druk was. Vrachtwagens rijden vandaag kennelijk niet, behalve die bederfelijke waar hebben, daar wordt een uitzondering voor gemaakt. Plotseling lijkt er verderop iets in brand te staan, maar als we dichterbij komen, kunnen we geen oorzaak vinden.

De vergezichten zijn prachtig en eigenlijk is de hele rit van 320 kilometer een waarlijk feest. Het is prachtig weer, bijna geen wind en alles staat er fris en groen bij.

Kilometers lang rijden we achter deze vrachtwagen met achterop groot de tekst: "Samen Winnen." Als we eindelijk het gevaarte voorbij rijden, zien we dat het de truck van de wielerploeg is.

Er is een moment dat we beide denken aan een zinsbegoocheling te lijden, terwijl we nog geen alcohol hebben genuttigd. Wat U hier ziet zijn zonnepanelen, maar het zijn er zoveel dat we het eerst niet zien. Zoiets als door de de bomen..... enzovoort. Kilometers lang zien we deze enorme velden van zonnepanelen. Ik stel mijzelf de boer voor die zijn land hiervoor beschikbaar heeft gesteld, of zelfs verkocht. Die ligt nu, met een grote fles Rose en een gebraden haan in zijn mond in de zon te bakken.

Tijdens onze stop en dat doen we iedere 2 uur, voor een bakje koffie en een kontmassage, maakt Ali deze foto. Een Poolse meneer die rustig van zijn vroege lunch of laat ontbijt, het is half 10, zit te genieten. Op de achtergrond probeert een Luxemburgs stel hun dure Porsche van wat extra stroom te voorzien. Maar kennelijk is dat toch nog een probleem, want ze rijden onverrichter zaken door.

Even voor Nancy gaan we voor laatste keer door de tolpoorten om even later op een landelijk weggetje terecht te komen.

We rijden Pont a Mousson binnen en gaan pal door het centrum, wat volgens geleerden alleen mag als je iets bezorgt. Nah ja, ik bezorg mijn vrouw een leuk plekje aan het water voor haar onontbeerlijke nachtrust. 

De brug over, met dit prachtige uitzicht op de Eglise Sint Martin en dan rechtsaf en we zijn er.

Rechts van ons is een gehandicaptenplek en dat schijnt deze plek ook te zijn, al staat daar geen bord bij. Al haar charmes dragen ertoe bij dat we mogen blijven staan. We staan pal voor het restaurant, maar ze doen alleen lunch, dus kunnen we er vanavond niet eten, jammer.

Morgen gaat het richting Pays Bas.

Tournus 7

 De laatste dag op de camping in Tournus. Dus was het vandaag de spulletjes een plek geven in de camper, maar gelukkig is dat de taak van Ali. De camping is weer langzaam aan het vollopen. Wat mij opvalt is de vele huurcampers. Tenminste, als het erop staat, dan zal het ook wel zo zijn nietwaar?

Ali ontdekt een vreemd soort vlies op de achterkant van de camper. Ik moet het echt opzoeken. Het schijnt een Haften te zijn. Wikipedia zegt daar over,

Haften of eendagsvliegen zijn ranke insecten met een teer lichaam, twee paar vleugels, grote ogen, korte borstelachtige antennes en lange staartdraden. Haften zijn hemimetabool en kennen dus geen larve- en popstadium. Het onvolwassen dier is een nimf, net zoals bij bijvoorbeeld libellen of sprinkhanen. 

Dat U het maar even weet.

Ali heeft in al haar wijsheid besloten dat we in het restaurant gaan eten en heeft zelfs een tafel gereserveerd. Ik ben benieuwd, want mijn eerste idee is Pizza's uit de diepvries, maar ik laat mij verrassen.

Een foto van het bestelde eten. Ik moet wel zeggen dat de hele bak friet al op is, voordat ik een foto neem. Ook de vier eieren en de smultomaatjes zijn al uit de salade gegeten, want die zijn heerlijk. Ook de zalm is verrukkelijk, maar de sla wordt mij toch echt teveel.

Morgen gaat het verder, richting Pont a Mousson een kleine 350 km noordwaarts. Het is te hopen dat er een plekje vrij is, want we hoorden van verschillende mensen, die een camping richting het noorden wilden bespreken, dat dit niet is gelukt. Die dwalen nu door de Pyreneeën op zoek naar een slaapplaats. Ik hoop maar dat de Heilige geest ook bij hun op bezoek komt.

Tournus 6

 Wow, nog nooit eerder heb ik een meer opwindende en spannende kwalificatie in de Formule 1 gezien, als die zojuist is afgelopen in Monaco. Oh ja, Max start morgen van Pole.

Kennelijk vond mijn lichaam dat ik nog niet genoeg medicijnen heb gehad de afgelopen maand. Want vanmorgen was ik toch genoodzaakt om een Farmacia op te zoeken en de bovenstaande medicijnen te bestellen. Toch nieuwsgierig waar het voor is? Het is voor de "Aardbeien."

Tjone, tjonge, wat zit er toch een verschil in tijdelijke buurtjes, die we krijgen op de camping. De Lemsters van gisteren, die een en al vriendelijkheid en interesse uitstraalden. Nu krijgen we te maken met de "Stiff upper lip" uit Engeland.

Voor mensen die de uitdrukking niet kennen, hier een deel uit het woordenboek. stiff upper lip

(uitdrukking) [alg.] stoïcijnse houding, (uiterlijke) onverstoorbaarheid; zonder een spier te vertrekken, uiterlijk onaangedaan - 

Het zijn Engelsen die ons niet zien staan of zitten. Mevrouw blijft ook stoïcijns in de auto zitten totdat meneer de caravan heeft geplaatst.

Ze zitten zo'n beetje tussen onze pas gewassen onderbroeken in, maar een groet, al was het een genadig knikje, ho maar. Op de achtergrond zo het ook kan. Pas aangekomen buurtjes, die gezellig met elkaar staan te babbelen.

Dat het niet allemaal oude mensen en/of zuurpruimen zijn, bewijst deze Duitse jonge dame die met haar kind onderweg is. Overdag maakt ze tripjes met haar oude bus en dat ruik je over de gehele camping, want de benzine dampen zijn overal ruimschoots aanwezig.

Tournus 5

Tjonge, tjonge, dat noem ik nog eens een "narrow escape." Dan duid ik op de weersomstandigheden in Spanje en zeker op de plaatsen waar wij hebben gestaan. Zowel in Benidorm als in de regio van Oliva is het bar en boos.

Wegen die worden afgezet, campings die overstromen en auto's die tot hun dak onder water staan. Hier is het water alweer iets aan het zakken, maar er komen weer nieuwe buien aan. Het water kan niet weg omdat de bovengrond kei en keihard is geworden na die lange droogte. Nu worden het rivieren. Bij ons, hier in Frankrijk, is het al de hele week droog.

Gisteravond komt een stel de camping oprijden en proberen pal naast ons hun combinatie neer te zetten. Nu is de ruimte naast ons de in- en uitrit van het hele veld, dus zouden ze de mogelijkheid van hun collega's ontnemen om de volgende dag te kunnen vertrekken. De combinatie bestaat uit een prachtige La Strada buscamper, met daarachter een Adria caravan. In eerste instantie komt bij mij het beeld naar boven van een echtpaar dat in scheiding ligt, maar de boedelscheiding nog niet van kracht is. Meneer slaapt in de buscamper, mevrouw brengt de nacht door in de caravan. Ik vind het een briljante oplossing, een soort "Living apart together" maar dan op de camping. Mijn fantasie gaat weer met mij aan de loop, want de werkelijkheid is een stuk simpeler. De caravan is voor de hond en de hond alleen.

En dan "dizze" Lemsters. In al zijn onschuld zet hij zijn combinatie over twee plaatsen. Maar dat laat nog een klein probleempje over. Een plek voor zijn satellietschotel. Weet je wat, die zet ik wel onder de luifel van mijn achterbuurman. Ook weer opgelost!?!

Leven en laten leven, is zijn motto....

Tournus 4

Vanmiddag wandelen we naar het centrum van het stadje Tournus. Het blijft altijd weer een indrukwekkende ervaring. Je voelt de oudheid over je heen vallen, als je het steile weggetje naar de Abdij opklimt.

 Bijna smekend staat Ali voor deze duizend jaar oude Saint-Valerien kerk, want ze wil erin. Ja, 1000 jaar, want de kerk is gebouwd tussen 1008 en 1028.

Hoeveel handen zouden deze bijzondere klink van de kerkdeur in die 1000 jaar beroerd hebben, dat moet in de miljoenen lopen. En toch blijft het kinderkopje nadrukkelijk lachen.

De Sint Philibertus Abdij kan gezien worden als een van de oudste klooster-centra in Frankrijk. Als startpunt was er een zeer simpel oratorium opgetrokken boven het graf van de martelaar Sint Valérien. Nadien uitgebouwd tot een heiligdom waar monniken van Sint Philibertus in 875 een onderdak vonden, nadat ze uit Noirmoutier verdreven werden door de inval van de Noormannen. Zo werden de abdijgebouwen geleidelijk opgericht en werd de abdijkerk, in zijn huidige afmetingen, een pelgrims centrum en ook een cultureel centrum met de rijkelijk voorziene bibliotheek van de monniken.

Het is van binnen een zeer sobere aankleding, hoewel deze foto's anders doen vermoeden.

In de gang naar de kloostertuin komen we een bijzondere rij met vreemde beelden tegen. Het zijn  "Huilende monniken" en ze maken onderdeel uit van een tentoonstelling.

In de kelder van de Abdij is een soort winkeltje, waar allerlei zaken uit de oudheid verkocht worden.

Even slaat mij de angst om het hart. Voor mensen die het niet weten, Ali is gek op hanen en kippen en die zijn hier in overvloed te koop. Daarbij komt dat het vakantiegeld net binnen is en het is een voldongen feit dat mensen dan gekke dingen doen met hun centjes.

Tournus 3

 

Meneer komt aanrijden en zet zijn caravan pal tegen het boompje aan, met de auto de andere kant uit dan nu. Ik zeg nog tegen Ali: "wat doet ie nu?" Als meneer uitstapt en om de caravan loopt, staat hij verbaasd te kijken. "Tja" zeg ik grappend naar Ali, "nu zit de deur aan de verkeerde kant." "Ja", zegt de Duitser die kennelijk Nederlands verstaat. "Drai mal um, gebiedt zijn vrouw. In plaats dat meneer een  rondje rijdt, op het verder lege veld, koppelt hij de caravan los, draait de caravan met de mover, rijdt de auto om en koppelt de caravan weer aan de auto. Je maakt een hoop mee in die paar dagen dat we hier staan.

Wij fietsen vanmorgen even naar de Lidl, hier 1500 meter vandaan. Ik geloof niet dat we ooit in zo'n grote Lidl zijn geweest, want het aanbod is reuze. Bij terugkomst bij de fietsen blijken we, door een stille aanbidder, te zijn getrakteerd op een appel. Wat ik wel apprecieer is het feit, dat de gulle gever eerst even geproefd heeft of ie wel lekker is.

Deze meneer heeft de wereld goed in de gaten. Kijk, dat groene bord betekent dat je je hier moet verzamelen bij een calamiteit. Zolang er geen calamiteit is, kun je rustig op die plek parkeren, want die is altijd leeg!

Vanmiddag fietsen we zo'n 10 km langs de rivier de Saône. Lekker voor het windje peddel je zo een eindje weg. Wat opvalt, zijn alle mede Voies Verte gebruikers die, zonder uitzondering, vriendelijk groeten.

Wij willen een bod doen op het rechter huis, met torentje, maar het blijkt om een koppelverkoop te gaan en moeten we het linker huis erbij kopen. Dat wordt te duur.

Tournus 2

 Eerst maar even terug naar ons aanmelding. (Ik heb dit verhaal niet verzonnen, alleen iets ingekort.)

Tot onze verbazing is er een Engels sprekende dame die ons helpt. We bestellen voor de hele week, waarbij de dame opmerkt dat het meer dan een week is. Ik kan het niet laten door te vragen of de weken in Engeland langer duren dan 7 dagen. Tja, je weet het niet he, met al die veranderingen aldaar. Ze doet van alles op een laptop, terwijl de grote baas de gasten op een levensgrote computer incheckt. We krijgen een rekening met de ACSI korting, betalen en gaan terug naar de camper. "So far so good", zou je zeggen. Totdat Ali nog even het ACSI boek raadpleegt. Daar staat onder de Tournus camping gedrukt:"7 dagen is 6 dagen betalen!" Ik met het boek en rekening terug naar de receptie. De Engelse mevrouw is druk doende een koffie te fabriceren, dus krijg ik met meneer te doen. Ik leg hem het boek voor en wijs hem op de tekst. Meneer ziet het probleem, maar ook de oplossing want, het ACSI kaartje mist uit het boek. Ja, logisch, want die heeft Ali in haar portemonnee.  Ik had het kaartje moeten presenteren, komt het in rap Frans. Ja, verstaan doe ik het wel, maar terugpraten, ho maar. Dus laat ik hem de rekening zien, MET de ACSI korting, als bewijs dat wij het kaartje getoond hebben. Meneer pakt zijn telefoon, brabbelt daar wat in en laat mij, in het Engels het resultaat horen. Hij persisteert in het feit van het niet tonen van het kaartje. Ik wil mevrouw erbij halen, maar die is veel te druk met haar koffie. Dus ga ik er maar even bij zitten, tot mevrouw klaar is. De dame en heer gaan even later in discussie en meneer gaat om. Nu weet ik dat U nu denkt, klaar is Herman. Die meneer gaat €21,- teruggeven, klaar is het probleem. Niks is minder waar!!

Hij zet zich achter de computer en pakt zijn telefoon weer en begint omstandig te bellen. Ik ga weer zitten en vraag na 10 minuten aan mevrouw, zal ik een andere keer maar even terug komen? Nee, hoor, meneer is met de programmeur van de software aan het bellen. Nu lijkt mij mevrouw niet het type dat dergelijke grappen maakt, dus berust ik in mijn lot. Ali maakt zich intussen ongerust gezien de confrontaties van de afgelopen dagen en komt een kijkje nemen. Dit wordt meneer ook wat te gortig en vraagt mij later nog maar eens terug te komen. Vanmorgen krijgt Ali de €21,- contant terug, met de excuses.

Vandaag is een bewolkte dag. Vanmorgen is de camping bijna geheel leeggeraakt en lopende de middag stroomt het weer aardig vol. 

Grappig is om te zien hoe de plekken uitgezocht worden. Vaak komt mevrouw met een plattegrond en kijkt rond, kiest een plek uit en wacht op meneer. Soms wordt de plek goedgekeurd, maar vaak ook niet. In dit geval wil meneer een eindje verderop..... 

Vanmiddag wandelen we nog even naar de Saone, want je moet toch enige beweging hebben, vindt Ali.

Ze stuit op een prachtige groep "Janny's" zo we die jaren hebben genoemd. Het voert te ver om dit verhaal nogmaals op te dissen, maar het zijn natuurlijk klaprozen. In Engeland worden ze Poppy genoemd en hebben een symbolische waarde met betrekking tot de eerste wereldoorlog. De slagvelden in Vlaanderen waren destijds bezaaid met klaprozen.

We wandelen tot het stadje met steeds aan onze linkerhand de prachtige kronkelende Saone. In de verte zijn nog net de contouren van de Pont Roger Gautheron te zien, genaamd naar de oud burgemeester van Tournus.

Ter hoogte van het stadje wordt ons een mooie blik gegund op de abdij Saint-Philibert, waarover later  meer....

Tournus 1

Even over vijf merk ik dat Ali al wakker is. Ik doe mijn sanitaire oude mannen stop en als ik terug op bed kom, stelt Ali voor om maar te vertrekken. Achteraf, had dit misschien wel een geweldige zet kunnen zijn. Daarover later meer, want het is mij nog te vroeg. 7 uur, ze is niet meer te houden, dus word ik het bed uit gebonjourd en een uurtje later rijden we.

 Jarenlang maakt Ali deze foto en eigenlijk is dit voor ons een soort herkenningspunt, maar die foto gebruik ik nooit, tot vandaag.

Het is druk op de weg, maar lang niet zo druk als gisteren. Oke, er zijn meer vrachtwagens op de weg, maar zoveel personenwagens als gisteren, dat was werkelijk één grote gekkenboel.

We zijn nog niet onderweg of TomTom begint weer met zijn gebrabbel. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen, omdat het apparaat alle kruisingen en wegnummer plus plaatsnamen opsomt, maar dan met zo'n computerstem. Het enige wat blijft hangen is: "vertraging van 12 minuten." Het is om gek van te worden. Eerst denken we dat Lyon de bottelnek is, maar dat blijkt niet zo te zijn. Laat ik het maar kort houden, de totale vertraging bedraagt 1 1/2 uur, Hartelijk dank!!!

Dit is de oorzaak van de ellende, een eenzijdige aanvaring met de vangrail. Tenminste, we zien maar één auto, maar wel totaal in de prak. Dit gebeurt allemaal vlak na een kruising waar 2x vierbaanswegen bij elkaar komen. Stilstaand en/of langzaam rijdend, zeer langzaam, het is om gek van te worden.

Ook deze knaap heeft zojuist de file achter zich kunnen laten, dus geloof ik geen moer van zijn trots zijn, chagrijnig, dat is ie!

De camping heeft middagpauze, maar gelukkig laat een mevrouw ons binnen. Eindelijk, we zijn er. Het besluit valt dat dit voor een week is, heeeerlijk....