Holzminden 26

Zo zit je te puffen van de warmte, zo trek je de volgende ochtend dikke sokken aan omdat je koude voeten krijgt. Het overkwam ons, allebeide (voordat iemand van de één of andere denkt dat die een koukleum is), vanmorgen. Het is donders vochtig en de luifel, die ik vannacht niet heb ingedraaid, is kleddernat. Dit geldt ook voor de stoffen parasol, die we voor de garagedeur hebben staan, anders wordt, onder andere, mijn bier warm.

Het was gisteren zo benauwd, dat de kanoërs er de voorkeur aan gaven om zich maar in de Weser te laten zakken in plaats van je in het zweet te peddelen.

Des te meer respect voor dit meiske die, ze komt overigens hier iedere dag langs, de hitte trotseert en haar baantjes trekt. Stroomafwaarts richting thuis, zoals nu, is wel relaxed, maar stroomopwaarts is het echt werken geblazen.

Gistermiddag, U weet nog wel, na dat drankgelag, wandelen we langs dit schitterende pand. Jammer genoeg zijn niet al de teksten leesbaar, maar het zijn stichtelijke woorden die prachtig uitgesneden op de gevel zijn aangebracht. Let ook even om de evenzeer mooie windroos, die op het dak prijkt.

U zult, als niet camperaar, niks vreemds aan deze foto ontdekken. Maar als rechtgeaarde camperaar, is dit een gruwel. (Tenzij je dikke vrinden bent.) Je staat met je camper op een heerlijke plek, met een ruim uitzicht op de rustgevend stromende Weser. Het genieten met een Grote G. Totdat...... een collega camperaar verschijnt en op deze manier naast jou komt staan. Ik vrees dat U nog steeds het "probleem" niet ziet.

Met deze opstelling (tenzij het een Engelsman betreft) zitten de deuren pal tegenover elkaar. Met andere woorden: "Je zit elkaar de gehele dag aan te gapen." Oh ja, je moet ook overleggen, wie, wanneer zijn luifel uit mag draaien....

En jullie maar denken dat wij dit allemaal maar zo maar even doen he.... Nee het is een echte wetenschap..

Holzminden 25

Een paar dagen geleden stook ik een beetje teveel vermogen met de zender, waardoor er een zekering uit knalt. Gelukkig één van de nieuwe, door onze geweldige garage Douwes, aangelegde sigarenaansteker. Maar de schrik slaat je in eerste instantie om het hart. Zender stuk? Nee, dat valt mee. Het is zo'n zekering waar we vroeger zilverpapier om deden, als ie stuk was, maar dat wordt mij door mijn veiligheidsinspecteur ten strengste ontraden.

Ali heeft op Google maps een autozaak ontdekt, dus geen man overboord. We kunnen zo een nieuwe zekering gaan halen.

Maar goed, eerst gaan we een heerlijk kopje koffie in Holzminden centrum drinken. Ik moet trouwens oppassen dat ik nu niet allerlei Germanisme er doorheen weef, want we hebben zojuist een half uur aan de telefoon/video gezeten met Beate en Volker uit of van de Luneburger heide. Beide ontmoeten we regelmatig in Oliva, hoewel ik nu denk dat ze die reis niet meer gaan maken.

Terwijl ik nog na zit te genieten en diep in gedachten ben verzonken vindt Ali het nodig om deze foto te maken. "Voor Romy" is haar excuus.

Op naar de zekeringen! Maar onderweg komen we langs Schwager. Dit is een enorm groot warenhuis, maar met vooral kleding. Het is dus niet de eerste keer dat we hier komen en nu is dat de bedoeling ook niet. Echter, voor de deur staat een groot plakkaat met daarop de aankondiging van een "Modeshow" en die begint over 10 minuten. Tja, probeer dan maar eens een Gerrie Weber fan terug te houden.

Zo wil het dat we een kleine 10 minuten later op de voorste rij aan de Catwalk zitten te genieten van Gerry Weber en andere ontwerpers. De dame linksboven murmelt de diverse creaties aan elkaar, maar daar is niet veel van te verstaan.

Aan het begin van de show serveert een lieftallige jonge dame flesjes drinken, die we met liefde aannemen. Het is een soort Apfelschorle, wat Ali graag drinkt. Maar na een paar slokjes, vertrouwt ze het niet helemaal en leest het etiket. 5% alcohol zit in het drankje, voor een jolige ochtend. Zij hoeft niet meer, dus om 10.30 uur zit ik vrolijk lurkend aan 2 flesjes wijn en dat mist zijn uitwerking niet.

De zekeringen zijn inmiddels aangeschaft, 3 voor 1 euro, maar het zoeken naar de juiste sterkte was even een dingetje. "Tja, ik wou er al zilverpapier om doen" "ja, zo we dat vroeger deden" antwoordt de technicus. Inderdaad, die goede oude tijd.

Holzminden 24

Vandaag is het Lidl Zeit, om inkopen te doen. Ik vraag mij al een aantal keren af, waarom we dat hele stuk naar Lidl fietsen. "Nou, voor JOUW bier" is het simpele antwoord. Ik ben verbaasd. Ze hebben tegenwoordig bij de Lidl Duitsland niet meer de heerlijke Perlenbacher in, weliswaar, plastic flesjes, maar een alternatief is al gevonden. Want om nu €1,50 tot €1,80 voor één flesje te betalen, is mij ook te gortig. Dus heb ik bij diezelfde Lidl blikjes ontdekt, die (bijna) net zo lekker zijn als de Perlenbacher. Tot mijn verbazing hebben ze vandaag weer de plastic flesjes. Maar Ali is conservatief genoeg om mij de alternatieve blikjes aan te raden. Want die kan ze, leeg, ook bij de Edeka kwijt en met die plastic flesjes is dat maar afwachten.

Kijk, hier moeten we het allemaal zelf halen, in Groningen is zo nu en dan een lieve Fee die een treetje Perlenbacher-blik haalt. Ja het is soms behelpen, zo op reis.

Nu ik het toch over bier heb, hier gaat het zo dadelijk ook weer los. De campers stromen weer binnen om het feest mee te vieren.

Het bord met de aankondiging staat alweer klaar, "Heute ab 17.30 Uhr Grillen" Het is een wekelijks terugkerend fenomeen en natuurlijk niet aan ons besteed.

Maar het is nog niet gedaan met de feestelijkheden, want morgen staat er de Krustenbraten op het programma. Voor wie niet helemaal thuis is in de cultuur en folklore van de Duitsers: Krustenbraten, meestal van varkensvlees, is lekker doorgebakken vlees met een knapperig kantje. Denk aan de doorgebakken spekjes van Opoe (Oma.) Natuurlijk wordt één en ander afgeblust met een koel helder biertje, of twee.

Oh, ja, toen we vanmorgen naar de Lidl fietsten, zagen we onder de brug dat het "verkeerspark" in gebruik was genomen.

Eerst krijgen ze een theoretisch onderricht van een echte Polizist, waarna ze het in de praktijk mogen brengen met de klaarstaande fietsen.

Daarna worden ze in een soort treintje geladen om ze weer richting Schule te transporteren. Bij het wegrijden verliest één van de kinderen een helm, die kletterend op de straat achterblijft. Nu zitten er een twintigtal schreeuwende kindertjes in het treintje, die nog vol van de adrenaline druk zitten te wezen. Probeer dan maar eens, als kind, de juffrouw er opmerkzaam op te maken dat "jouw" helm nog op de straat ligt. Het treintje dendert dan ook door, dus zet ik, op de fiets, de achtervolging in om de helm op te rapen en die terug te bezorgen. Het betreffende kind is zo overdonderd, dat ze een bedankje maar even achterwege laat, te lief toch.....

Holzminden 23

Als je niet beter zou weten, krijg je hier het gevoel dat we ieder moment kunnen opstijgen. Het waait een halve storm, ongeveer windkracht 7 vanuit het oosten en dat is precies in de lengte van de camper. De luifel wordt op momenten vervaarlijk omhoog geblazen, ondanks de 3 sterke banden die aan de dikke haringen zijn bevestigd. Dus kiezen we ervoor de boel naar binnen te draaien.

Maar ja, dan zit je pal in de zon en met 28 tot 30 graden en in diezelfde warme wind, is dat geen pretje.

Dus kruipen we, allebeide aan een andere kant van de camper, in de schaduw, want anders is het niet te harden. (Let even op de theedoek op het droogrek.) Verderop zien we ook al mensen in een soort worstelgevecht met hun luifel, terwijl die hem hebben opgezet, met deze harde wind. 

De derde buurman, die ook net is aangekomen, moet eerst zijn dak op, om de luifel van de Duct-tape te ontdoen, want kennelijk is deze al eens een keer over de kop gegaan.

Wie veel minder last van deze warmte hebben, zijn de mensen in dit landingsvaartuig. Met een hoop herrie hoor ik ze al van verre aankomen. Er moet ook wel een enorme motor in dat apparaat liggen, want het is een vierkante bak, waarvan de goede vaareigenschappen ver te zoeken zijn. Het ding maakt daardoor een enorme hekgolf, zodat de halve steiger overspoeld wordt.

De verwachting is, dat het nog steviger zal gaan waaien, dus we wachten het maar af en genieten!

Holzminden 22

 Soms voelt het beginnen aan een nieuwe blog, zoals een schilder zich moet voelen als hij voor een leeg wit canvas aan een nieuw schilderij begint. Of zoals een beroemd schilder ooit eens zei, "schilderen is 10% inspiratie en de rest is transpiratie."

Laat ik beginnen met ons lieve kleine musje, wat nu al een paar dagen bij ons op bezoek komt. Ze verzamelt geduldig de gemorste broodkruimels, om zo tot een maaltje te komen. Maar let eens op de foto. Rechts boven op haar kop, zit een dikke puist, of een soort parasiet. Ze beweegt zo snel dat even goed bekijken heel veel moeite kost, evenals het maken van deze foto. Ook schijnt het rechteroog al een beetje aangetast te zijn, zielig.

Op onze fietstochten, zien we regelmatig deze dames door het veld lopen. De eerste keer besteden we daar niet zoveel aandacht aan. Maar de laatste keer stoppen we en vraag ik wat ze aan het doen zijn. Maar een antwoord blijft uit. Na herhaalde malen vragen komt er een soort van antwoord, maar het blijkt niet Duits te zijn, dus vermoeden wij dat het Poolse dames zijn. Uit de bewegingen, die ze maken, lijkt het alsof ze onkruid aan het wieden zijn. Nou, dan hebben ze nog wel even werk, want de velden bestrijken enkele honderden hectare.

Ali haar Ganzenpaar met de 9 jongen hebben het heel druk met een ander paar Ganzen, die geen jongen hebben. Het kinderloze stel hoeft maar in de buurt van het gezin te komen of papa Gans gaat over tot de aanval. Want als het stel de kans krijgt, vliegen ze op de jongen af om ze, zoals Ali dat formuleert, "onder water te drukken." Ik denk dat dit paar gedrag is! Volgen mijn Orni  (Ornitholoog) zijn het onmiskenbaar Nijlganzen.

Het is vandaag niet echt zonnig, maar niet minder benauwd. Er is een dreiging van onweer en dat zou mij niet verbazen, dus direct maar de antenne uit de zender.

Holzminden 21

 Tjonge, alweer 3 weken dat we hier staan, wat gaat de tijd soms snel.

Ik ben vanmorgen vroeg uit de veren en dat ga ik nu merken rond drie uur. Dus gaat deze ouwe zo dadelijk even heel diep nadenken en mijn oogleden even aan de binnenkant bekijken. Het is mooi buiten zo rond half zeven in de morgen. De zon zit nog verscholen achter de horizon, maar doet al wel haar werk.

Door mijn gestommel wordt ook Ali wakker en zo kan het gebeuren dat we elkaar om bijna 7 uur bij de toiletten. treffen. Ook zij ziet de schoonheid van deze vroege ochtend en maakt ook foto's.

Gisteravond zien we hem al rondscharrelen en zit hij tijdenlang op het bankje, voor zich uit te staren. Vanmorgen tref ik hem slapend aan in de buitenlucht. Zijn slaapzak moet wel heel erg nat zijn, want het gras is kletsnat van de neergeslagen dauw en mist. Ieder zijn meug, zullen we maar zeggen.

Vanmiddag pakken we nog even de fiets om via de West-Ufer, bij Luftringen over de brug, zo via de Ost-Ufer weer terug naar huis te peddelen. Het is rustig onderweg, maar het is iedere keer weer een mooie tocht.

Nu worden de accu's opgeladen, om zo klaar te zijn voor de volgende fietstocht.

Holzminden 20

Tja, wat moeten we met het Vodafone logo, ik hoor het jullie denken. Wel, het heeft ons de hele ochtend bezig gehouden. Als ik zeg "hele ochtend" dan bedoel ik van vanmorgen 9 uur tot 12.30 u. Ook nog eens niet "zo nu en dan" nee, constant.

Ik noem even de 6 keer dat we worden doorverbonden. Iedere keer weer: "Uw telefoonnummer" "Uw Postcode en huisnummer". "Laatste 4 cijfers van Uw bankrekening" en niet te vergeten: "Wat kan ik voor U betekenen?" Dan mocht ik mijn riedeltje afsteken: "dat we terug gebeld zouden worden" enz. et cetera. Oh, ik vergeet nog te melden dat we door een Vodafone medewerk(st)er werden doorverbonden met Ziggo. Euh 2 keer, echt waar. Ik sleep er nog wel even tussendoor een voordeeltje van €90,- uit bij Ziggo.

Heel in het kort. Ons contract is in 1 week 2 keer opgezegd en 2 keer hebben we een nieuw contract gekregen. We zitten nu weer op het eerste en oude contract,  die ons in eerste instantie €132,- voordeel zou opleveren. Alleen, we ontdekten dat we niet meer konden bellen, want bij de gebelde ging het toestel 2 keer over en dan werd de verbinding verbroken.

Met 2 jarigen leverde dit vreemde situaties op. Te lange leste heb ik maar een Duits nummer geactiveerd en daar mee gebeld. Alleen, wie neemt er tegenwoordig nog een buitenlands nummer op? Nee, inderdaad, bijna niemand meer. Dus eerst maar een Whatsapp: "Hallo, ik ben het die belt!" De andere jarige belde zelf maar terug! 

We moeten nu eerst de factuur afwachten, die controleren en dan weer bellen voor de extra korting. Die hebben we dan ook ruimschoots verdiend. (Vind ik)

Ondertussen is het hier rond de 30 graden, maar gelukkig worden we, zo nu en dan, gestreeld door een heerlijk koel briesje.

Het steigertje, waar de kanoërs normaal gebruik van maken, is sinds de enorme waterstijging van de Weser in de winter onbruikbaar geworden. Er is dan ook een rood|wit lint voor gespannen. Kanoërs laten de camping links liggen. Wie er wel dankbaar gebruik van maakt is meneer de reiger. Van de  delen van de steiger, die er tussenuit zijn, maakt hij dankbaar gebruik. Hijzelf kan droge voeten houden en het water stroomt mooi onder hem door en hopelijk met een heerlijk visje.

Holzminden 19

 

Charles Leclerc, wint in zijn Ferrari, op Monza, zijn thuis circuit, tegen alle verwachtingen in de Formule 1 race. 

De Italianen worden an Mass helemaal "pazzo" van vreugde. 

Ik ga niet teveel uitweiden over allerlei strategieën, van 1 stop en 2 stops, maar het was een enerverende race. Om eerlijk te zijn heb ik zitten te schreeuwen achter mijn laptop over de meest onwaarschijnlijke beslissingen van diverse teams. Het is namelijk op Monza een zogenaamde "No Brainer."  Monza is 1 stop. Maar de hele top ging voor 2 stops. Red Bull als eerste......!!!?? Kortom, ik heb genoten, met een grote G.

Even over mijn ander hobby! Ik heb de Endfed vanaf de verticale antenne, over de camper gespannen naar een verlengde tentstok. Minder windvang, meer ontvangst.

Ik heb al eens eerder vermeld dat, bij mooi weer, de meest vreemde vaartuigen langskomen. Maar ook de meest vreemde bestuurders van diezelfde vaartuigen. Dit stel komt aan gedobberd en wil aan wal. Meneer ligt achterin, op z'n gemakkie, aanwijzingen te geven aan moeders. Ze voelt de gladde stenen en weigert aan land te gaan. Meneer blijft bevelen schreeuwen, hoe ze het moet doen. Ali pakt alvast haar fototoestel, want dit gaat geheid mis!!.. Niets van dat alles, vrouwen zijn niet zo driest als wij mannen en zij wacht rustig haar moment af om aan wal te stappen. De enige hoop, die ik nog heb, is dat meneer kopje onder gaat.... jammer.

Meneer de reiger denkt, "komt wat komt, ik wacht op mijn volgende maaltijd."

Max, oh sorry, euh, ik denk 6e, of zoiets. Maar het kampioenschap wordt weer een beetje spannender

Holzminden 18

 

Je moet het maar durven om, op een SUP (Stand Up Peddeling) met je hele hebben en houden een relatief snel stromende rivier als de Weser af te zakken. Je hebt niet alleen te maken met de constante stroming, maar ook ben je niet de enige gebruiker van dit water. Andere handbewogen vaartuigen zullen wel rekening met je houden. Wat te denken van speedboten die een enorme hekgolf achterlaten, waarvan de veroorzaker vaak geen benul heeft. Blijf dan nog maar eens op je Board staan. Ai.

Hoewel het zwembad op zaterdag gesloten is, ze kunnen namelijk geen personeel vinden die op zaterdag willen werken. Let wel, we hebben het over ambtenaren, want het is een gemeente bad, komt er ongelooflijk veel lawaai vandaan.  Ali neemt even een kijkje en is verrast door de grote drukte. Er worden namelijk wedstrijden georganiseerd en een "omroepjuffrouw" schalt het verdere programma regelmatig door een megafoon.

Hele kampen zijn er, in alle hoeken van het zwembad, opgezet. Kennelijk om daar de gelegenheid te hebben om je te verkleden. Ook heeft de organisatie hun eigen catering mee, dus zijn er geen extra mensen nodig.

Of we er al aan gewend zijn? Het begint te komen.

Holzminden 17

 

Tja, deze opgewektheid zullen we weer voor een paar maanden moeten missen, want vandaag vertrekt  onze Romy weer richting Groningen. Maar natuurlijk niet voordat ze haar opa ervan heeft overtuigd, dat zijn haarscheiding, toch echt aan de andere kant zit. 

Daarvoor heeft ze de dikste lol om opa, qua haar, vreselijk te mishandelen, tot aan punk en staartjes aan toe.

Maar vandaag gaat het, na een pittige wandeling van 2 kilometer, "zu den Zügen" van Holzminden, waar ze overigens druk aan het verbouwen of "erneuern" zijn. 

Terwijl ik tussen de militairen neerplof, want ik heb het wel gehad na die wandeling, kijkt oma verontrust in de richting waar de trein vandaan moet komen.

Dan gaat het snel, de trein komt en het is druk op het perron en een zitplaats, voor de lange reis van 5 uur met 2 overstappen en vertragingen, is dan wel essentieel. Afscheid, snel, snel.......

Als oma het tegenlicht afschermt, maak ik nog een laatste foto, door het verduisterde raam en dan rijdt de trein onherroepelijk van het treinstation weg. Het waren 5 fijne dagen.

Hoewel de conductrice nog kans ziet iemand op het perron nog een Hi Five te geven.

Wij begeven ons richting het Postkantoor, want er moet een condoleance kaart op de bus en daar heb je een postzegel voor nodig. Maar "Briefmarken?" nee die verkopen ze daar niet. Nee, daar moet je voor naar de Edeka, ja echt waar. Maar ook niet de Edeka bij de camping? Nee, die in het centrum van Holzminden.

Maar ook niet in de winkel van de Edeka in het centrum van Holzminden, nee, bij de DHL en de "Getränken" winkel. Het is werkelijk om gek van de worden. Ik steek mijn ongenoegen niet onder stoelen of banken en wonderwel krijg ik allemaal medestanders van Duitsers, die er ook helemaal niets van begrijpen. Oh ja, dat Postkantoor, is geen postkantoor meer maar een bank.

Als (schrale) troost, voor zowel het vertrek van Romy, als het Briefmarken debacle, eten we maar een lekker broodje bij de Echte Edeka aan de overkant.

Bij terugkomst in de camper overvalt ons een gevoel van leegte, maar tegelijkertijd een gevoel van ruimte, grappig.

Holzminden 16

 Ik weet het, het is klagen met de mond vol brood, maar mensen, mensen, wat is het drukkend warm.

De dames zoeken de verkoeling op in het belendende zwembad.  Hier een opname van Romy die van de "hoge," met een sierlijke boog, in het zwembad belandt. Echter,..... hij komt niet door de ballotage commissie, lees Romy, dus bewerkt ze de foto met "Magisch Gum, zodat ze niet meer te zien is. Zonde!

Wie ook deze warmte aangrijpt zijn de mannen van de DLRG (Deutche Lebens-Rettungs-Geselschaft.) Ze oefenen hier de zogenaamde "Man Over Boord" routine.

Waarbij één iemand de taak krijgt om, zodra iemand overboord gaat, het slachtoffer te blijven aanwijzen, zodat de stuurman de richting kan bepalen.

De rust wordt plotseling ruw verstoord door een heel, heel laag, overvliegende helikopter. Natuurlijk ben ik te laat voor de goede foto, maar hij landt hier op de "Wiese." Een ander deel van deze Mobil-Camping. Kennelijk is iemand onwel geworden door de hitte. Een paar minuten later hoor ik de ambulance over de brug, naar het ziekenhuis rijden.

Wij overleven het nog wel een tijdje....

Holzminden 15

Soms ben je iets te snel met je oordeel, maar ik laat U, lezers, daarover ook even oordelen. Hierboven een foto van een meneer die met een borstel de stenen in de rivier aan het schoonpoetsen is. Of deze meneer is zeer betrokken bij het milieu of hij wil de eendjes en ganzen een gemakkelijker opstap verzorgen, mijn hersenen kraken. Maar laat ik maar eerlijk zijn, Ik denk dat er een steekje los zit, zo dat is eruit. Nadat ik dit tafereel een tijdje  heb gadegeslagen, maak ik er toch maar een foto van. Want ik weet dat niemand mij zal geloven, als ik het vertel. De dames zijn op de fiets weg, dus moet ik met bewijs komen.

Dit is het slot bij Polle, want de Fähre bij Heinsen is uit de vaart, dus moeten ze die van Polle nemen.

Het uitzicht vanaf de pont over de Weser, blijft altijd een mooi plaatje. Rechts staat een grote touringcar, waar een horde schoolkinderen uit komt rollen. Zij gaan de klim naar het slot ondernemen. Arme kinderen, met dit weer nog wel.

Daar wagen de dames zich maar niet aan en zoeken, na de overtocht, de "koele" rijwind op de fiets weer op. Maar die koelte is relatief, om maar niet te zeggen dat het als een warme deken aanvoelt, zo beschrijven ze dat, als ze terugkomen. 

Oh, ja, de buurman, was ik bijna vergeten, nee hoor.... Hier staat hij zijn schoonmaakwerk nog even te bewonderen.

Om even later een stoel te halen en met een grote zak chips, genoeglijk in het water te gaan zitten. Hij heeft het in ieder geval koel, want het loopt inmiddels op naar de 29 graden.

Even wordt het nog spannend, als de rondvaartboot uit Hamelen stroomopwaarts aan komt varen. Ik verwacht een paar hoge boeggolven en zit klaar met mijn telefoon om zijn schrikreactie vast te kunnen leggen. Niets van dat alles, stoïcijns blijft hij zitten smikkelen van zijn chips en genieten van zijn heerlijk verfrissende plek, in de Weser. Steekje los? Nee, gewoon inventief.