Rio Mar 17

Terwijl ons maximaal 17 graden wordt beloofd, zitten we een groot gedeelte van de dag in een heerlijk zonnetje. We lopen zo langzamerhand tegen het einde van onze voorraden, omdat Hoofd-boodschappen het nog niet verstandig vindt haar knie al teveel te belasten. Aanstaande vrijdag, zo ligt het plan, gaan we met het busje naar Oliva om daar inkopen bij de Mercadona te doen. Dan, plotseling, komt de "grote jongen" in mij naar boven. "Zal ik de boodschappen in El Verger doen?" Nadat ze van de eerste schrik is bekomen, krijg ik een omstandige uitleg en invulling, van hoe zij het allemaal heeft uitgekiend tot en met vrijdag. Een simpel, "Het hoeft niet perse" komt kennelijk niet in haar vocabulaire voor. "Luister, ja of nee!" antwoord ik. Weer een uitleg! "Maak maar een briefje, wat we nodig hebben!" besluit ik, om verder uitleg te voorkomen. "Dat heb ik al klaar!" antwoordt ze.
Kijk, dit is nu een prachtig voorbeeld van de complexiteit van een vrouwenbrein.
Ik hoef geen boodschappen te doen, maar het briefje ligt al wel klaar!

Een kwartiertje later ben ik onderweg richting El Verger. Op het fietspad staat deze camper geparkeerd, met de tekst. "Had je in 2009 €100,- in Bitcoins geïnvesteerd, was je nu miljonair geweest. Ik blur het telefoonnummer maar even, voordat ik  boze telefoontjes krijg van mensen die dat werkelijk gaan doen.

  Bij de Lidl gaat het werkelijk crescendo, dankzij het briefje "op volgorde", en voor ik het weet loop ik op de kassa's af. Die zijn allemaal dicht, want alle nummers zijn rood. Wel staat er iemand zijn boodschappen in te pakken en ik vraag de kassière "Cerado?" (gesloten?). Met een gepijnigd gezicht begint ze aan wat knopjes te draaien. Haar kassa nummer wordt groen en door de winkel schalt een stem "dat kassa 3 nu open is" .Ik leg mijn boodschappen op de band en zie haar mijn boodschappen over de scanner gooien, werkelijk gooien. Ik pak mijn betaalkaart en toets de code in. Ik wacht even en bij het verspringen van de tekst trek ik de betaalkaart er weer uit. Nu heb ik het helemaal verpest. Ik heb mijn kaart "Te Vroeg! uit de betaalautomaat getrokken." Na een diepe zucht en een vernietigende blik in mijn richting, begint ze een opgewonden verhaal naar de overige klanten, die natuurlijk allemaal, na de oproep, naar de kassa zijn gesneld.
Ze rukt mijn kaart eruit, propt hem er weer in, typt iets op de kassa en blaft "Codigo" (code). Kijk, je kunt bij mij ver gaan, maar dit gaat me echt te ver! Ik blaf terug "He Calma (rustig) ..........." plus een  typering, in het Nederlands, die laat ik hier maar even achterwege.

Het is toch niet te geloven, opa doet eenmaal zelfstandig boodschappen en heeft onmiddellijk ruzie met een zeer uit de kluiten gewassen en getatoeëerde kassière.