Om negen uur wordt er gebeld met de artsen praktijk. De foto's zijn binnen, nu in een leesbaar formaat en de afspraak is om 12.00 uur.
Iets vroeger dan normaal, want we moeten immers vroeg naar de dokter, zitten we aan de koffie.
Om half elf meldt de strandwacht zich op de boulevard en kan de bewaking beginnen.
De collegae hangen de reddingsboei in de paal, ten teken dat je nu rustig een poging kan doen om te verdrinken. Met andere woorden, alleen tijdens kantooruren ga je gered worden, dus haal het niet in je hoofd in de nacht te verdrinken.
De Hoofd-redactie spoort mij steeds weer aan foto's te maken van apart uitgedoste passanten. Maar zou ik dat doen dan zit ik de gehele koffietijd met mijn telefoon in de handen.
De Hoofd-redactie spoort mij steeds weer aan foto's te maken van apart uitgedoste passanten. Maar zou ik dat doen dan zit ik de gehele koffietijd met mijn telefoon in de handen.
Oké, één uitzondering wil ik nog wel maken, omdat dit echtpaar iedere ochtend, allebei in dezelfde outfit, het terras passeert. We hebben ruim de tijd om hen te bewonderen, want hun hondje loopt zo tergend langzaam dat meneer het, ook iedere ochtend, pal voor TorreLevante maar op de arm neemt.
11.50 u, melden we ons bij de Clinic. Het loopt allemaal iets uit, want er komt een spoedgeval tussendoor. Dus rond half één zijn we aan de beurt. Wat er besproken wordt is, volgens Hoofd-privacy medisch geheim, dus valt onder de privacy-wet. Ook de prachtige foto's mag ik hier niet tonen. Om dat laatste moet ik bij de balie nog wel even zeuren en krijg ze nagestuurd via E-Mail. Wat ik nog wel kan melden is, dat het been behouden en gewoon gebruikt kan worden. Hetgeen inhoudt dat ik, bij deze, van de "heen en weer" loop taken ontslagen ben.
Op naar Albir, waar de Nederlandse winkel is. Ze weten hier wel van prijzen.
11.50 u, melden we ons bij de Clinic. Het loopt allemaal iets uit, want er komt een spoedgeval tussendoor. Dus rond half één zijn we aan de beurt. Wat er besproken wordt is, volgens Hoofd-privacy medisch geheim, dus valt onder de privacy-wet. Ook de prachtige foto's mag ik hier niet tonen. Om dat laatste moet ik bij de balie nog wel even zeuren en krijg ze nagestuurd via E-Mail. Wat ik nog wel kan melden is, dat het been behouden en gewoon gebruikt kan worden. Hetgeen inhoudt dat ik, bij deze, van de "heen en weer" loop taken ontslagen ben.
Op naar Albir, waar de Nederlandse winkel is. Ze weten hier wel van prijzen.
Ik heb iets met vlaggen, kennelijk overgehouden aan mijn maritieme periode. Ik loop langs alle 35 vlaggen, maar mis de Nederlandse vlag. Als ik nog een keer het rondje loop, komt een dame van de winkel op mij af. "Zoekt U iets meneer", klinkt het zalvend. "Ja, de Nederlandse vlag!" zeg ik "die mis ik". Ze loopt naar dit rijtje: "kijk meneer, daar hangt ie!" zegt ze in volle overtuiging. "Nou nee, das de Franse vlag, de Tricolore".
Wat volgt is een discussie en ik laat haar, ten einde raad, de Franse vlag op mijn telefoon zien. Ze geeft geen krimp, dus ik besluit de discussie met: "mevrouw als U wil dat dit ONZE Nationale driekleur is, dient U hem andersom te hangen, met rood LINKS" en loop weg.
Ai, ai, ai, dit is slecht voor de bloeddruk.
Ai, ai, ai, dit is slecht voor de bloeddruk.
