maandag 13 juni 2022

Holzminden 22

 Onze droomplek komt in gevaar!

Vanmorgen vraagt Wilfried, de vorige baas van de camping, hoe lang we nog blijven. Hij geeft te kennen dat er andere reserveringen zijn! Dat laatste is natuurlijk flauwekul, want aan het begin meldde hij dat we de hele maand mochten staan. Op mijn vraag wanneer we dan weg moeten, moet hij het antwoord schuldig blijven, "want dat moet hij met de 'chef' overleggen."

Nu krijgen wij steeds meer jaloerse blikken te verduren van Duitsers, die hier ook al jaren komen en zich afvragen waarom die "komische Holländer dort stehen." Misschien hebben ze hun ongenoegen daarover ook wel geventileerd. Ik denk dat Wilfried zijn hand een beetje heeft overspeeld en niet verwachtte dat wij zo lang zouden blijven. We gaan het allemaal afwachten. 

 


Ik zat nog even te kijken naar de foto's van gisteren. Hier een beeld van het verschil tussen meiden en jongens. De meiden zorgen voor alle benodigdheden voor het ontbijt/lunch (rechts).  De heren schuiven ook aan, maar dan bij een andere tafel, met alleen hun bordjes en bekers (links). Het valt ons sowieso op dat er weinig interactie is tussen de beide groepen.

Het is vandaag trouwens onstuimig weer. Vanmorgen werden we al wakker van een enorme stortbui en gedurende de dag wisselen de zon en dreigende luchten elkaar af. Tijdens harde windstoten vallen er zo nu en dan heftige regenbuien.

Wij vermaken ons kostelijk, want het internet werkt weer, voor zolang het duurt. Tegenwoordig heeft bijna iedereen zijn of haar eigen versterker, waardoor het originele signaal vaak wordt weggedrukt. Nu het iets rustiger is op de camping kunnen we weer Netflix en NPO-plus gebruiken.



Het zwembad, achter ons, lijkt uitgestorven, maar deze stoere boys vermaken zich kostelijk. Dit zijn diezelfde knapen die zich regelmatig laten meedrijven met de stroom in de Weser.


Vissen, die zich met de stroom laten meeslepen, zijn zeker een prooi voor deze, zeer geduldige, reiger. Enerverend, zo'n reiger, die ogenschijnlijk in de ruimte staart, toch zo nu en dan een vis verschalkt.

Eigenlijk lijk ik wel een beetje op een reiger, want ook ik wacht geduldig tot mijn eten voorbij komt.