Hoezo, moe? Nou bekaf is een beter woord. Om 5 uur word ik wakker van een enorme bak regen, die één of andere onverlaat over de camper uitstort. Ik weet niet of ik wel weer in slaap val en dat lijkt mij op zich een goed teken. Oke, 600 km lijkt allemaal niet zo ver, maar reken de eerste uren met harde wind en een stromende regen. Dat laatste heeft ten gevolg dat er momenten van zogenaamd aquaplaning zijn. Om met een apparaat van 3,5 ton te gaan drijven, is niet aan te bevelen en voelt niet prettig.
Het dorpje Boulou, waar de camperplaats is, ligt er nat bij als we om 7.30 uur de 600 km voor de wielen aan gaan vallen.
Nat is het, tjonge, tjonge en dan komt er nu niet eens een vrachtwagen voorbij denderen, of haal ik zo'n gevaarte in, omdat hij net één kilometer zachter rijdt. Want sinds deze energie crisis passen de vrachtwagenjongens hun snelheid ook aan, dat om diesel te sparen.
Opeens begint Hoofd-fotografie heel onrustig te worden als we de Alpen bereiken. "Sneeuw, sneeuw, roept ze euforisch. Ik moet mijn kop bij het sturen houden, maar ontdek de sneeuw alleen als ze later de foto tot op de pixel nauwkeurig uitvergroot.
Van de 43 foto's is dit er één, van de brem, die toonbaar is. Natuurlijk maakt Hoofd-picture mooie onderweg foto's, maar teveel van die veren, op een bepaalde plek, gaan op den duur pijn doen, nietwaar?
