Hoofd-inkopen komt vanmorgen op het idee om "even" inkopen te gaan doen bij Albert Heijn, in Maastricht, wel te verstaan. Nu stopt lijn 57 Gulpen-Maastricht, pal bij de camping, maar toch. Even later komt ze ook nog met de mededeling dat we in Maastricht dan een uurtje op de volgende bus moeten wachten, omdat ze, in de rustige periodes, één keer per uur rijden. Nu is een uurtje doorbrengen in Maastricht niet echt een probleem, maar je zit een beetje met de timing. Doe je eerst boodschappen, sjouw je door de stad met de volle tassen. Doe je later de boodschappen, dus na het verpozen, is het spannend of je dan de bus nog wel haalt. We gaan voor de eerste de beste bus retour, dus 30 minuten in de bus naar Maastricht, 30 minuten voor de boodschappen en dan weer op de bus naar Noorbeek.
Het is ongelooflijk, hoe Hoofd-inkopen door de AH wandelt en links en rechts de aankopen in het wagentje legt. Binnen de twintig minuten liggen alle inkopen op de lopende band en wandelen we, in alle rust, weer terug naar de bushalte. Oké, die gaat niet om 11.15 u, maar om 11.19 u, maar we redden het zonder enig probleem. Ik heb al eens verteld dat Hoofd-navigatie, zelfs na vijf jaar, de weg nog exact wist te vertellen, maar dat dit ook in een Albert Heijn het geval zou zijn verwacht ik niet.
Maar om 12.00 uur zitten we, bij de camper, alweer aan de koffie met een fors stuk appelgebak, heerlijk.
De wind wordt iets frisser, dus verkassen we naar de achterkant van de camper, waar het heerlijk warm is.
Vervelen doen we ons niet, zeker niet als er een uit de kluiten gewassen caravan het terrein op komt rijden. Mevrouw bewaakt de vrije plek, een eindje verderop, als een kloek die haar jongen bewaakt.
De interactie tussen meneer en mevrouw is werkelijk vermakelijk. Met de armen over elkaar wijst ze aan waar de caravan exact moet staan. Of dat mevrouw de druk iets te hoog opvoert, of dat wij zitten te kijken wat er pal voor ons zich afspeelt, maar meneer probeert de stroomaansluiting in de water vulopening te stoppen. Als meneer rond de caravan dartelt, heeft hij zijn rechterhand ter hoogte van zijn schouder, terwijl zijn handje er wat slapjes bij hangt. Het loopje van meneer doet mij heel sterk denken aan Martien Meiland.
Hij wordt zo bezig gehouden door het inrichten en aansluiten van de caravan, dat hij de hele tijd het doorgaande verkeer blokkeert met zijn auto. Hij sluit zijn stroom, gemakshalve maar boven op de camperplaats aan, maar een camperaar wijst hem daar fijntjes op. Als hij zijn auto naast de caravan parkeert, neemt hij ook maar even een groot deel van de volgende afgebakende plaats in.
Het zal allemaal wel nieuwigheid zijn.
