Noorbeek 3

 Gisteravond word ik verleid om in de Brasserie te gaan eten, want ze hebben vandaag verse Forel. Nu is het met Forel eigenlijk net zo gesteld als met het velletje van die spreekwoordelijk beer. ´s Middags krijgt Hoofd-culinair nog de boodschap mee, dat de Forel reeds gevangen is. We bestellen dus 2 maal de Forel, maar na een kwartiertje komt de serveerster met het schaamrood op de kaken, wat overigens prima kleurt bij haar haarkleur, melden dat de Forel niet is geleverd.

Daar zit je dan, in een overigens uitstekende ambiance, over een alternatief na te denken, want het vegetarisch aanbod is niet overweldigend. Tja, een Bietenburger, of een Forelsalade, dat is er wel. Dat laatste, aangevuld met friet, gaat het worden. Een UR-Weitzen completeert de zaak. 

Plotseling zie ik de zon voor het eerst vandaag en veel tijd heeft die niet meer, dus ren ik naar buiten om de foto (bovenaan) van de ondergaande zon te maken. 

Als Hoofd-fotografie even later ook naar buiten gaat, om een foto te maken, komt ze met dit resultaat terug.

Vanmorgen word ik wakker van een luide uitroep "ZON!!!" en dat hoor ik vlak naast mij. Als ik mijn neus boven het dekbed uitsteek, voel ik dat het nog donders fris is. Maar eerlijk is eerlijk, het is alweer lang geleden dat we wakker worden met de zon op het camperdak. Het kraken, wat anders al een teken is van warmte, blijft nu achterwege, want de temperatuur buiten is nog maar net boven het vriespunt.

Toch weerhoudt dit Hoofd-hoofdwas er niet van een was te gaan draaien in de pas gisteren geplaatste en dus splinternieuwe wasmachine en droger. Wat tegelijkertijd inhoudt, dat ik vriendelijk, doch dringend, word verzocht mij te ontdoen van mijn pyjama. 

De volgende klus is het monteren en opzetten van de droogmolen. Dat apparaat is lang niet gebruikt en alles zit in de war. Gelukkig kan Hoofd-was de rust bewaren en staat het onding binnen een kwartier.

We gaan vandaag op de fiets naar het dorpje hier onderaan de berg, want er moet vers brood op de plank komen. Met ware doodsverachting storten we ons naar beneden, want dat krijg je als iets "onder" aan de berg ligt.

Er is een bakker in het dorp en wat voor ééntje. Als ik het winkeltje binnenstap krijg ik helemaal nostalgische gevoelens, alleen de geur al maakt mij week. Als het aan mij ligt kopen we veel te veel, van al dat ambachtelijke lekkers.

De Brigidakerk, midden in het dorp, is vorig jaar door een enorme brand getroffen. Inmiddels is men weer met de opbouw begonnen.

Verderop is een slagerij wat Hoofd-inkopen ook nog met een bezoekje wil vereren. Vol verwarring fiets ik achter haar aan (dat doe ik trouwens altijd), maar het blijkt dat je daar ook je groente kunt kopen. Bij ons noemen ze dat dan een groenteboer, maar we zitten bijna in België, nietwaar? 

Eindelijk, we gaan weer van start met het Formule 1 circus. Dit jaar gaan we de zaak volgen via Viaplay.