Om half 10 hoor ik de kerkklokken in het stadje luiden, tijd om naar de kerk te gaan. Maar niet voor ons. Wij liggen nog heerlijk onder het eendendons te genieten. We gaan niet "on route", dus alle tijd. Gisteren heb ik bijna de hele dag gereden, zo'n 8 uur incluis de pauzes uiteraard.
Vandaag is het uitslapen en uitrusten en dat voelt goed.
Over het rugby veld ontdekken we een kerk met twee torens. Tja, de geschiedenis leert mij dat ik hoog of laag kan springen, die gaat bezocht worden en wel onmiddellijk.
Als ik, na het nemen van de foto, me omdraai zie ik dit schitterende Franse huis. Dit is zo typisch Frans, hier kun je niet omheen.
Werkelijk, iedere hoek van de straat vertelt het verleden, niet in de laatste plaats deze oude auto.
Het eerste richtingsbordje doet ons al vermoeden dat we iets bijzonders op het spoor zijn, het is namelijk een Abdij en niet zomaar ééntje.
Bij het binnentreden vallen de vele gezichten op, die op staken zijn geprikt en aan de muur hangen.
Ik raadpleeg mijn telefoon, over de herkomst van deze relieken, tenminste ik denk dat dat het zijn.
Ik ontdek het volgende:
De abdij van Tournus is een van de belangrijkste kloosters van Frankrijk en verheft haar machtige muren op de oevers van de Saône, tussen de vlakte van de Bresse en de heuvels van de Mâconnais. De abdij Saint Philibert werd gebouwd rond het jaar duizend en heeft vanaf de ijzeren eeuwen, de feodale tijd en de godsdienstoorlogen getrotseerd. Zij is een prachtig voorbeeld van vroeg-romaanse kunst, te midden van een lieflijke en culinaire stad.
Nu kan ik de gehele geschiedenis van dit Benedictijnen klooster, gaan oplepelen, maar zoek het stadje Tounus, maar eens op.
De kerk van het klooster is simpel, zelfs sober ingericht. Natuurlijk is er altijd ergens wel een plek ingericht om een kaarsje op te steken. Als je je ogen een beetje gaat samenknijpen, zie je door je oogharen de Benedictijnen in hun lange pijen door de tuin wandelen.
