Gistermiddag maken we nog even een verkennend rondje op de fiets. Hoofd-fietsen heeft een "fietskaart" opgehaald, dus wat kan er mis gaan, zou je zeggen.
Wel één ding is wel duidelijk, vertrouw niet op Franse fietskaarten. Er staan weliswaar vriendelijk groene stippellijntjes op de kaart, maar in werkelijkheid zijn die routes onvindbaar. Maar goed, we fietsen een kleine 10 kilometer door het Franse land, waar we hier een bult plastic ontdekken. Kennelijk is dat gebruikt voor het afdekken van de asperges velden. Let ook even op de dreigende luchten. Het is te hopen, dat daar niet al teveel wind uit komt, want onze luifel is nog uitgedraaid.
Vandaag doen we "even" boodschappen bij de Carrefour, vlakbij de camping.
Mijn hemeltje lief, wat een ongelooflijk grote winkel met een evenredig aanbod. Enorme rijen van steeds dezelfde soort artikelen.
De winkel is zo groot en uitgebreid dat een deel van het personeel op en neer rijdt en racend op rolschaatsen de winkel doorkruist.
En dan de kassa's..... een regelrechte chaos, waar de rijen ondoorgrondelijk zijn en de rij voor één kassa soms driedik is. Er zijn diverse soorten kassa, die met een speciale kaart, een waar je de inkopen zelf hebt gescand, een rij waar je op afroep naar een genummerde kassa moet.
Wij sluiten aan, waar het nog even de vraag is, wie als laatste in de rij is gaan staan. Na wat heen en weer geklets, zijn dat twee dames met elk een tot de rand gevulde kar. Achter ons wordt de rij steeds langer. Na ruim 10 minuten te hebben gewacht probeert een jongedame voor te kruipen. Ik maak me boos, maar het meiske, met één kar vol kinderen en een andere tot de rand vol met boodschappen, wijst op haar buik. Ze blijkt zwanger te zijn, zo te zien hoogstens 2 maanden. Dit is het teken voor een verder in de rij staande mevrouw. Ook die sluit achter de zwangere aan. Als ik er wat van zeg, wijst ze, bijna trots, op haar zoon met down. Hoe het kan weet ik niet, maar er ontstaat een rij met louter geestelijk en lichamelijk gehandicapten.
Wij sluiten in een andere rij, uiteraard helemaal achteraan, aan. Dan zie ik, bij de vorige kassa, het bordje "Caisse prioritaire". Zwangeren en gehandicapten hebben voorrang, of het nu geestelijk of lichamelijk is, als iemand in die toestand bij je hoort, ga je voor. Minstens 20 minuten doen we over het afrekenen en mijn bloeddruk stijgt met iedere minuut dat het duurt. Eindelijk zijn we aan de beurt, totdat de groenten en fruit aan de beurt zijn. Jammer, die hadden we moeten wegen, dus gaat Hoofd-inkopen nog "even" terug om te wegen ......... Dan word ik aangesproken door een medewerker, "of ik een foto van de kassa juffrouw heb genomen", "Nee, natuurlijk niet, alleen van het bordje!"... ppffft, ontsnapt.
Vandaag doen we "even" boodschappen bij de Carrefour, vlakbij de camping.
Wij sluiten aan, waar het nog even de vraag is, wie als laatste in de rij is gaan staan. Na wat heen en weer geklets, zijn dat twee dames met elk een tot de rand gevulde kar. Achter ons wordt de rij steeds langer. Na ruim 10 minuten te hebben gewacht probeert een jongedame voor te kruipen. Ik maak me boos, maar het meiske, met één kar vol kinderen en een andere tot de rand vol met boodschappen, wijst op haar buik. Ze blijkt zwanger te zijn, zo te zien hoogstens 2 maanden. Dit is het teken voor een verder in de rij staande mevrouw. Ook die sluit achter de zwangere aan. Als ik er wat van zeg, wijst ze, bijna trots, op haar zoon met down. Hoe het kan weet ik niet, maar er ontstaat een rij met louter geestelijk en lichamelijk gehandicapten.
