"Komen waar je komt en zijn waar je bent". Regelmatig hebben we deze zin gebezigd in onze periode met de Fisker, onze boot. Afhankelijk van de wind en/of het getij, wist je nooit precies waar je terecht kwam.
Wel, vandaag gaat de rit allereerst naar Porqueres, camping El Llac. Hoofd-routering heeft in al haar wijsheid besloten om vandaag te kiezen voor de Peago (tolweg). "Want er komt wat wind", zo beredeneert ze en dan is het vervelend om hoog door de bergen te rijden.
Wel, vandaag gaat de rit allereerst naar Porqueres, camping El Llac. Hoofd-routering heeft in al haar wijsheid besloten om vandaag te kiezen voor de Peago (tolweg). "Want er komt wat wind", zo beredeneert ze en dan is het vervelend om hoog door de bergen te rijden.
Pal voor de afslag naar de camping, staat er een politiewagen dwars over de weg en sommeert de politieman de voor ons rijdende auto's om te keren. Als wij aan de beurt zijn en ik in het beste Spaans vertel, dat we naar camping El Llac willen, begint hij een heel verhaal. Maar ja, "No entiendo" (ik begrijp het niet). Dus wordt er druk overleg gepleegd via de portofoon. "Of we een paar minuten geduld hebben" is de vraag. "Tuurlijk joh."
Inmiddels is hij de achterop komende auto's aan het terugsturen, terwijl wij mogen wachten.
Er blijkt een hardloop wedstrijd bezig te zijn en die gaat gedeeltelijk over het smalle weggetje, waar wij langs moeten.
Na een kwartietje mogen we er weer door en gaat het, langs het meer, naar de camping. Een alleraardigst meisje helpt ons. Haar Engels is bijna perfect en het blijkt dat haar moeder "Englisch Teacher" is. We rijden over de camping, die staat afgeladen met Spanjaarden, die daar voor langere tijd staan. Voor de rest is het hele terrein vol geplant met platanen. Heerlijk schaduwrijk in de zomer, maar voor nu hoogst onpraktisch. Want, vanavond wordt de KNVB Beker-finale gespeeld door Ajax-Willem II. Het lieve meiske probeert nog telefonisch een medewerker zover te krijgen om mee te denken. Geen soelaas! We vertrekken weer, het meisje in opperste verbazing achterlatend.
Op de parkeerplaats zoeken we een alternatief. Ongeveer 7,5 km verderop is er nog een camping. Ik zal een lang verhaal kort houden. Op een gegeven moment sta ik op een privé parkeerplaats, waar al 2 auto’s geparkeerd staan, te keren en te draaien, omdat we ons "Shocking" klem hebben gereden. Ik heb het hier over centimeters ruimte waar ik kan draaien, maar wordt wel met bewondering gadegeslagen door een dame op het balkon van het grote huis. Eigenlijk geef ik het al een beetje op, als Hoofd-aanwijzingen roept, "iets strakker om het paaltje, dan haal je het".
"Ik weet wel waar we naartoe kunnen", als we weer in vrijheid over een smal weggetje rijden, "maar daar wil jij niet naartoe", zegt Hoofd-routering. "Capmany". Nou, als het ergens waait, is dat wel in Capmany, want die camping ligt bovenop een berg. Inmiddels hebben we ons via de tolpoortjes weer op de AP7 gemeld. Het wordt Capmany, dus wordt op een parkeerplaats de beide Navi's ingesteld op Capmany.
Even over die Tolpoorten. We hebben zo'n chip ding voorop het raam, waarmee je met 30 km/u door Spaanse en Franse tolpoorten kan "jakkeren", terwijl voor de andere poorten een rij staat.
Na een kwartietje mogen we er weer door en gaat het, langs het meer, naar de camping. Een alleraardigst meisje helpt ons. Haar Engels is bijna perfect en het blijkt dat haar moeder "Englisch Teacher" is. We rijden over de camping, die staat afgeladen met Spanjaarden, die daar voor langere tijd staan. Voor de rest is het hele terrein vol geplant met platanen. Heerlijk schaduwrijk in de zomer, maar voor nu hoogst onpraktisch. Want, vanavond wordt de KNVB Beker-finale gespeeld door Ajax-Willem II. Het lieve meiske probeert nog telefonisch een medewerker zover te krijgen om mee te denken. Geen soelaas! We vertrekken weer, het meisje in opperste verbazing achterlatend.
Op de parkeerplaats zoeken we een alternatief. Ongeveer 7,5 km verderop is er nog een camping. Ik zal een lang verhaal kort houden. Op een gegeven moment sta ik op een privé parkeerplaats, waar al 2 auto’s geparkeerd staan, te keren en te draaien, omdat we ons "Shocking" klem hebben gereden. Ik heb het hier over centimeters ruimte waar ik kan draaien, maar wordt wel met bewondering gadegeslagen door een dame op het balkon van het grote huis. Eigenlijk geef ik het al een beetje op, als Hoofd-aanwijzingen roept, "iets strakker om het paaltje, dan haal je het".
"Ik weet wel waar we naartoe kunnen", als we weer in vrijheid over een smal weggetje rijden, "maar daar wil jij niet naartoe", zegt Hoofd-routering. "Capmany". Nou, als het ergens waait, is dat wel in Capmany, want die camping ligt bovenop een berg. Inmiddels hebben we ons via de tolpoortjes weer op de AP7 gemeld. Het wordt Capmany, dus wordt op een parkeerplaats de beide Navi's ingesteld op Capmany.
Even over die Tolpoorten. We hebben zo'n chip ding voorop het raam, waarmee je met 30 km/u door Spaanse en Franse tolpoorten kan "jakkeren", terwijl voor de andere poorten een rij staat.
Plotseling duiken de besneeuwde Pyreneeën voor ons op, wat altijd weer een mooi beeld oplevert.
Schitterende vergezichten worden ons tijdens de rit op de AP7 geboden.
Maar waar we ook, steeds meer, op worden getrakteerd is de "Vente Lateral", oftewel hevige rukwinden. Op een gegeven moment raadpleegt Hoofd-meteorologie de heersende windsnelheden. Ze roept "rukwinden van 6 tot 10 beaufort". Capmany is geen optie, dus wordt de reis uitgebreid naar Narbonne. "Want" zo roept Hoofd-planning, "dat is een hele leuke camping, met een Nederlandse mevrouw in de receptie en daar heb je je eigen toiletgebouwtje en douche. Ik ben werkelijk "Flabbergasted" van haar geheugen, want let wel, dit is allemaal 5 jaar geleden.
Dus wordt het Narbonne en om heel eerlijk te zijn, "het is geen prettige rit". Onzichtbare handen duwen de camper, geheel onverwachts, van links naar rechts. Meerdere campers rijden in een rijtje achterelkaar met de gereduceerde snelheid van 70 tot 80 km/u. Ronduit gevaarlijk en het put je uit, omdat je constant alert moet zijn.
Op de camping helpt een Nederlandse mevrouw ons. We krijgen een wind luw plekje achter ons eigen privé toiletgebouw, maar of ons dat gaat helpen. De wind loeit werkelijk om de camper en we staan te schudden.
Dus wordt het Narbonne en om heel eerlijk te zijn, "het is geen prettige rit". Onzichtbare handen duwen de camper, geheel onverwachts, van links naar rechts. Meerdere campers rijden in een rijtje achterelkaar met de gereduceerde snelheid van 70 tot 80 km/u. Ronduit gevaarlijk en het put je uit, omdat je constant alert moet zijn.
Op de camping helpt een Nederlandse mevrouw ons. We krijgen een wind luw plekje achter ons eigen privé toiletgebouw, maar of ons dat gaat helpen. De wind loeit werkelijk om de camper en we staan te schudden.
In plaats van 200 km hebben we nu krap 400 km gereden.
