Souillac 3

Als ik na de lunch terugkom van het toilet, staan de fietsen al ontdaan van het kleed klaar. Dit kan maar één ding betekenen, "We gaan fietsen" . Nu had het ontbreken van 'fietskaarten' bij de receptie al een voorteken moeten zijn, maar toch. "We gaan over de brug en kijken dan of we langs de rivier kunnen fietsen."

Maar nog voordat we de brug bereiken hebben we al "mot" met deze vrachtwagenchauffeur. Hij wil ons, vlak voor een bocht, inhalen maar stuit op een verhoging in de weg, die de weg in tweeën deelt. Door zijn openstaande raam hoor ik hem hartgrondig vloeken en tieren. Hoofd-fietsroute zit, voor mij, hardop schaterend op de fiets. Wij fietsen de brug over en zijn dan getuige van een zeer lompe actie van deze meneer. Hij draait de brug op, maar blijft in het midden rijden. Hiermee dwingt hij de Citroën de gehele brug achteruitrijdend te verlaten. Geloof me, als hij gewoon rechts gaat rijden, kan al het verkeer er langs.

  Wij kiezen voor een meer "rustige" route. Maar als we daar een aantal keer worden ingehaald, door dit soort voertuigen, met werkelijke doodsverachting, is ook voor hier de lol eraf.

Dan maar een heel klein paadje uitgezocht, maar na enige kilometers komt ook daar een eind aan. Iemand heeft, per ”ongeluk" een bosschage op "ons" pad gepland, of is het geplant.

Het veld, om ons heen, is groot maar wij laten ons er niet uitslaan. Dus kiezen we voor nog een ander paadje. Verlaten, zo zou je deze omgeving wel kunnen noemen. Zelfs de opslag van de machinerie lijkt voor lange tijd ongebruikt.
Natuurlijk zijn fietstochten om te fietsen, maar ontdekken van nieuwe oorden is daar zeker een groot onderdeel van.

  Zo stuiten we op een transformator huisje, dat alleen bereikbaar is door middel van een hoge trap. Ik sta een tijdje vreemd te kijken, totdat ik me realiseer dat we pal naast de rivier de Dordogne zitten en die wil nog wel eens buiten zijn of haar oevers treden. Tja en dan kun je zo'n huisje maar beter iets hoger bouwen, nietwaar?
De fietstocht wordt, ondanks alles, toch nog een genoeglijk ritje door het verlaten landschap.

Aan deze zijde van de rivier ontdekken we eergisteravond, tijdens onze wandeling, een rugbyveld. Kennelijk was die alleen voor mannen en akkedeert dat niet met vrouwenrugby, want aan deze zijde van de rivier ontdekken we een rugbyveld voor alleen vrouwen.

Zo lijkt het ook niet te klikken tussen Hoofd-zwemmen en een eenden familie. Zodra zij, Hoofd-zwemmen, het bad heeft verlaten, meldt deze familie zich en vermaakt zich kostelijk in het opgewarmde water.

Er wordt voor een aantal dagen regen voorspeld en dan lijkt deze plek niet geheel geschikt. De zachte ondergrond gaat drassig worden en wordt het een probleem om hier weg te komen. Dus zoeken we ons heil in Limoges, waar we vorig jaar ook in stromende regen hebben gestaan.

Morgen dus op weg naar Limoges, een kleine 140 kilometer noordelijker.