Een dag later en om eerlijk te zijn weet ik niet waarmee te beginnen. Oké, open deur, ik begin bij het begin.
De afgelopen paar dagen heeft mijn reisgenote, steeds vaker pijn in haar hoofd. Op zich niet heel alarmerend, maar als dat ook nog eens gepaard gaat met een hoge bloeddruk, wordt het toch een stuk minder gezellig. Ik stel voor een arts te raadplegen, maar daar heeft Hoofd-gezondheid totaal geen behoefte aan, lees: "Er is geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt". Als er ook klachten gemeld worden van "Druk op de borst, maar het valt mee", is het te trekken plan duidelijk. "We gaan terug naar Nederland." Ik stel Arcen voor, omdat dit een vertrouwd adres is, dus houden we dat aan. In mijn achterhoofd staat het vast: "Het wordt Groningen".
Nu ligt Groningen een krappe 700 km noordelijker, dat wordt een hele kluif.
Half acht is het als we gisterochtend, de snelweg opdraaien, waar het op dit vroege tijdstip nog heerlijk rustig is. Ook dat het een Franse feestdag is helpt mee, want dat betekent weinig vrachtverkeer.
Tot onze verbazing worden we, even voorbij Reims, van de autoweg gedirigeerd, om vervolgens kilometers lang over een heel smal weggetje en uitgestorven dorpjes, parallel aan de hoofdweg, te moeten rijden.
Hoofd-fotografie kwijt zich van haar "normale" taak en maakt foto's van mooie doorkijkjes.
Het verkeer zit mee, de wegen zijn redelijk en bij onze tweede stop deel ik mijn plan met Hoofd-route. "We gaan door naar Groningen."
Met een ruime boog om het altijd drukke Luik, waarna vrij snel de tunnel bij Maastricht zich laat zien. Wat een heerlijkheid om niet meer dwars door Maastricht te hoeven, hoe mooi die stad ook is.
De laatste 100 kilometer liggen nog voor onze wielen als we de IJssel, bij Zwolle, oversteken. En dan.... na 9 uur onderweg te zijn geweest draaien we de parkeerplaats voor ons huis weer op. Het is half vijf precies.
Zo, nu eerst de dokterstelefoon. Hoofd-gezondheid denkt: "Ik bel even en dan maak ik een afspraak". De werkelijkheid is iets weerbarstiger, want 10 minuten later ligt ze in een ambulance voor een eerste onderzoek. Als we even later worden afgeleverd bij de "Spoedeisende afdeling" van het Martini -ziekenhuis, dringt de ernst van de zaak en de werkelijkheid tot haar door. Tijdens de diverse onderzoeken en de schier oneindige vragen komt nog iets grappigs aan het licht. Een administratie- mevrouw komt vragen of "U ooit in Annen hebt gewoond, met een andere achternaam, want hetzelfde BSN nummer komt uit de computer rollen".
De onderzoeken leveren geen ernstige zaken op. De hartspier heeft geen beschadigingen en geen zuurstof tekort gehad. Dus van een hartinfarct is geen sprake.
(U begrijpt natuurlijk wel dat ik maar geen foto's heb genomen van het gebeurde).
Om kwart voor tien ’s avonds zitten we, in huis, samen uit te puffen van deze enerverende dag. We gaan vroeg op bed, kijken nog een paar afleveringen van een Detective op KRO-NCRV en vallen heerlijk in slaap.
Vandaag zit Hoofd-tuin alweer planten te snoeien, alsof er niets is gebeurd en alles weer bij het oude is.
De afgelopen paar dagen heeft mijn reisgenote, steeds vaker pijn in haar hoofd. Op zich niet heel alarmerend, maar als dat ook nog eens gepaard gaat met een hoge bloeddruk, wordt het toch een stuk minder gezellig. Ik stel voor een arts te raadplegen, maar daar heeft Hoofd-gezondheid totaal geen behoefte aan, lees: "Er is geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt". Als er ook klachten gemeld worden van "Druk op de borst, maar het valt mee", is het te trekken plan duidelijk. "We gaan terug naar Nederland." Ik stel Arcen voor, omdat dit een vertrouwd adres is, dus houden we dat aan. In mijn achterhoofd staat het vast: "Het wordt Groningen".
Nu ligt Groningen een krappe 700 km noordelijker, dat wordt een hele kluif.
Met een ruime boog om het altijd drukke Luik, waarna vrij snel de tunnel bij Maastricht zich laat zien. Wat een heerlijkheid om niet meer dwars door Maastricht te hoeven, hoe mooi die stad ook is.
Zo, nu eerst de dokterstelefoon. Hoofd-gezondheid denkt: "Ik bel even en dan maak ik een afspraak". De werkelijkheid is iets weerbarstiger, want 10 minuten later ligt ze in een ambulance voor een eerste onderzoek. Als we even later worden afgeleverd bij de "Spoedeisende afdeling" van het Martini -ziekenhuis, dringt de ernst van de zaak en de werkelijkheid tot haar door. Tijdens de diverse onderzoeken en de schier oneindige vragen komt nog iets grappigs aan het licht. Een administratie- mevrouw komt vragen of "U ooit in Annen hebt gewoond, met een andere achternaam, want hetzelfde BSN nummer komt uit de computer rollen".
De onderzoeken leveren geen ernstige zaken op. De hartspier heeft geen beschadigingen en geen zuurstof tekort gehad. Dus van een hartinfarct is geen sprake.
(U begrijpt natuurlijk wel dat ik maar geen foto's heb genomen van het gebeurde).
Om kwart voor tien ’s avonds zitten we, in huis, samen uit te puffen van deze enerverende dag. We gaan vroeg op bed, kijken nog een paar afleveringen van een Detective op KRO-NCRV en vallen heerlijk in slaap.
Vandaag zit Hoofd-tuin alweer planten te snoeien, alsof er niets is gebeurd en alles weer bij het oude is.
