De wind van vannacht heeft rondom de camper haar werk gedaan. Een ligstoel is tegen de camper gevallen en het complete windscherm is omgewaaid. Je zou zeggen dat zoiets op wind is berekend, maar als die een draai maakt van 180 graden staan de scheerlijntjes toch echt aan de verkeerde kant. Het gaat vandaag tropisch warm worden, dus wij stappen op de fiets! Husum is het doel van vandaag, want er moet voor het weekeinde vers brood komen.
Vanaf de weg leek dit zo’n mooi plaatje dus is de moeite van het maken het waard, stoppen, fiets neerzetten inclusief het opdiepen van het toestel, het afhalen van de voorzet zonnebril, want die is polaroid en dan zie je geen fl…r op het toestel. Dan zet je hem op de laptop, bekijkt het nog eens….. hmm.
In Husum aangekomen vragen we de weg naar het centrum aan een mevrouw die het onkruid van haar platje aan het verwijderen is. “Das Zentrum?” vraagt ze wel drie keer. Op die momenten begin je jezelf af te vragen of je Duits nog wel op peil is. “Ja!” antwoord ik een beetje kriegel. “Aber alles spielt sich am Hafen ab”. Het valt mij al op dat haar antwoorden in duidelijkheid afnemen omdat kennelijk haar kunstgebit enigszins los zit. Hierna volgt een uitgebreide uiteenzetting van de route, die we moeten volgen om in het centrum te komen. Onder een hartelijk ”Danke” fietsen we verder. “Weet jij het?” vraagt Ali. “Ach we zien wel” roep ik.
Husum is pittoresk en rustiek en ja ik weet dat deze twee beschrijvingen synoniem zijn, maar ik vind het leuk ze even te gebruiken. We wandelen langs het haventje, waar zich het inderdaad allemaal afspeelt en bezoeken de diverse boetiekjes.
Aan de overkant staat iemand te schreeuwen dat hij even wil varen en wie in “des godensnaam” het water heeft ingepikt.
Ali ontdekt een bordje “Schlossgarten” en ze besluit dit aan een onderzoek te onderwerpen, met als ondertitel “als het te ver is doen we het niet”. Deze zin wordt zo om de 10 minuten als een soort mantra herhaald.
Onderweg passeren we de Maria kerk en het verbaast mij dat we deze beker aan ons voorbij laten gaan, of het moet zo zijn dat Ali het niet als zodanig herkent.
“Als het te ver is doen we het niet”, meldt Ali, als ze het volgende bordje ontdekt. Een fluitspeler vermaakt mij ondertussen met een voor mij bekend stuk wat ik zo kan mee neuriën, maar ik kan met geen mogelijkheid op de naam komen.
Het “Schloss” en de “SchlossGarten”zijn een beetje een tegenvaller, want de tuin is een soort georganiseerde wildernis. Dus gaat het weer terug naar de haven en zoeken we ons een eetgelegenheid uit.
Restaurant Pizzeria Osteria bei Peci staat pal aan de haven en heeft ook een terras aan de waterkant. Het eten is er voortreffelijk en de “Bratkartoffelen mit Seelachs” is een aanrader. Ali neemt niet de Brattkartoffelen, omdat daar spek doorheen zit en neemt genoegen met “Pommes” (patat). Wat ook een aanrader is, is de bediening. De dame die ons helpt is van Italiaanse afkomt, schatten wij in, en staat ongegeneerd aan de tafel met mij te flirten. Ze doet dit op een dusdanige ontwapenende manier, dat ik er verlegen van word. Zelfs Ali is onder de indruk van deze charmante dame.
Terwijl ik dit optik, betrekt de lucht boven ons en koelt het langzaam af. Het einde van een warme en mooie dag.
