Waar zal ik een beginnen. Gistermiddag lopen we nog even naar Le Llac, om de camping toch nog een beetje eer aan te doen, want dat geklaag ook altijd.
Op het wel erg blauwe meer wordt er op dit moment geoefend met roeiboten, je weet wel de 8 met, of 8 zonder stuurman, of dat laatste bestaat, ik betwijfel het. Maar ik zie dat ik daar nu net geen foto van heb....
Ali ontdekt het geluid van een specht, pal boven ons, maar als we op zoek gaan naar die vogel zonder hoofdpijn (sla zelf maar eens een paar keer met je hoofd tegen een muur) ontdekken we dat het helemaal niet een Specht is. Het is een stel jonge klepperende ooievaars, die de aandacht van hun ouders opeisen.
Vandaag gaat het de grens over en heeft Ali een bescheiden afstand uitgezocht van rond de 200 km.
Als we de grens zijn gepasseerd, komt het met bakken uit de hemel zetten. Hier doet Ali een poging om de Etange de La Berre te fotograferen, maar haar fototoestel is leeg, de accu dan en dit is haar telefoon camera. De ETA (Estimeted Time of Arrival) is 11.15 uur en eigenlijk vind ik dat een beetje zonde. De hele dag ligt dan nog voor je en kun je, als je wilt, nog een hele slag maken. Ik gooi het in de/het groep(je). Voor mij alleen maar een "kreet" voor Ali zit daar een hele uitzoekerij aan vast. Waar is nog een camping, staan daar niet teveel bomen, is het niet te ver rijden...... et cetera, enzovoort, enzo.
Als ik dan ook nog even "drop" dat Monaco dit weekeinde op het programma staat, neemt ze direct een besluit! "We hebben geen haast, als de plek in Villeneuve goed is qua ontvangst, blijven we daar 3 dagen gaan we maandag verder." Ja kijk, wie ben ik dan!
In de receptie van de camping, geen strakke jonge dames, maar een paar op leeftijd (hoor opa) zijnde dames, die ook nog eens humor hebben en de Engelse taal machtig zijn.
We stellen de camper op de aangewezen plek, rijden wat naar achteren, dan weer naar voren. Dit allemaal voor de ontvangst van de Satelliet, om daarna nog een paar keer de kegjes onder de voorwielen te verbeteren, maar dan staan we ook!
We wandelen vanmiddag nog even het stadje in, je moet toch in beweging blijven, nietwaar. Het eerste wat we tegenkomen is één van de 120 sluisjes van het Canal Du Midi. Letterlijk betekent dat Kanaal van het Zuiden. Het is een 250 km lang kanaal door Frankrijk tussen Toulouse en de Middellandse Zee. Ik wist dat ik overdreef met het aantal sluizen, maar het zijn in werkelijkheid 86.
We wachten even tot deze hampelmannen zijn geschut. Ik weet nu ook waar het woord schutten vandaan komt, namelijk "Geschutter." Mijn hemel wat stelletje...... mevrouw, die voorop staat met een stukje touw in haar handen heeft geen idee wat ze moet doen. De mannen, bij het stuurwiel laten haar ook heerlijk modderen. De rest van het touwtje ligt als macramé achter haar en als ze het touw om de bolder wil gooien flikkert het hele zootje bijkans de sluis in. Ondertussen vraagt de "schipper" om applaus van de mensen aan de kant, omdat hij de boot in de sluis heeft gekregen. Dat hij bijkans dwars in de sluis ligt boeit hem ten gene dele. Onderste foto, geen wonder dat de stootrand deels compleet verdwenen is.
Is er trouwens beter vermaak dan leedvermaak, ik denk het niet. Ook is er iets van "beste Stuurlui" en hun huidige positie.
In de Spar wil ik een paar biertjes kopen, maar € 3,50 voor een blikje bier is me wat te gortig dus neem ik maar druivensap, maar dan gefermenteerd.
