Gisteravond, het is warm in de camper, maakt Ali nog even een ronde over de camping.
Op haar ronde maakt ze deze foto en daar zit een heel verhaal aan vast wat ik nog van haar moet horen. "Dit is een Zwitsers- en een Zweeds gezin, waarvan de kinderen hier in Spanje naar school gaan. Het verhaal is korter dan ik dacht.... De Zweden staan hier nu bijna een jaar, maar moeten binnenkort wel weer naar Zweden terug, want de kinderen worden leerplichtig.
Vanmorgen, in alle vroegte schiet Ali deze fantastische zonsopgang. De crepusculaire stralen zijn hier prachtig te zien. Ha, ha, is het niet een prachtig woord "Crepusculair." Ik kom het tegen als ik opzoek of het woord Jacobsladders wel bestaat en dat het niet een bedenksel van mijzelf is. Maar oké, de foto is in ieder geval spectaculair.
Vanmorgen rijd ik, met de bus van Ronald, hem naar het ziekenhuis. Zijn laatste krammen moeten verwijderd worden, die na zijn zware operatie gezet zijn. Het is een tegenvaller voor Ronald, want de wond is nog niet voldoende geheeld en hij moet aanstaande maandag terugkomen. Hij kan, nog niet, zelf auto rijden, dus daar zal hij weer iemand voor moeten zoeken, omdat wij maandagochtend op tijd vertrekken.
De caravan van Ellen en Cor is zojuist door El Verger Parking opgehaald om daar tot september opgeslagen te worden. De schokdemper van de dissel is kennelijk kapot, want de caravan geeft een knal als de bestuurder afremt of stopt.
Oke, ondanks dat het nu in de camper 30 graden is, pak ik de studie maar weer op. Buiten in de brandende zon, is het nog warmer en hier waait het tenminste nog een beetje door.
Het wordt leeg om ons heen, tenminste, wat de Nederlanders betreft.
