We weten niet precies waar het aan ligt, maar de afgelopen bus-tripjes naar Denia gaan steeds weer gepaard met een overvolle bus.
Nu hebben wij het geluk dat we aan het beginpunt van de bus kunnen instappen, wat ons behoedt voor het lot om aan een stang te moeten hangen. We zitten dan vooraan en kunnen het drama achter ons laten, tenminste, als niet deze dame, pal achter ons met zo'n enorme rol-boodschappentas de bus binnen komt. Tenminste, als ze er al in komt, want dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Alvorens ze zit, krijg ik nog een tik, op mijn achterhoofd, met een andere boodschappentas, die ze ook nog meezeult. Ze neemt de rolkoffer op haar schoot, zodat niemand er meer naast kan zitten, ook passeren is nu ook bijna niet meer mogelijk. Op de heenreis hoeft niemand eruit, dat is op de terugweg wel anders.
We beginnen natuurlijk met een kop koffie in ons "eigen" koffietentje, om vervolgens de hoofdstraat van Denia ons eigen te maken. Het is warmer dan verwacht, dus gaan het vest en de trui al snel uit. Het zijn vooral de kleding winkeltjes die in de belangstelling staan. Ik houd me bezig met het bekijken van de medemens. Als ik mij sta te verwonderen over de diversiteit aan kostgangers van onze lieve heer, vraag ik mij tegelijkertijd af, hoe mensen naar mij kijken en beoordelen. Want de schoonheid zit nog altijd "In the eye of the beholder." Je kunt nog zo overtuigd zijn van je eigen innerlijk of uiterlijke schoonheid, maar anderen kunnen jou op een heel andere wijze zien.
Dat geldt natuurlijk ook voor voorwerpen, al dan niet natuurlijk. Wat te denken van deze bijzondere bananenplant, die ik vanmorgen aantref voor een Japanse restaurant. In ieder geval heel apart.
Na ons 2e terras, slenteren we door de achterafstraatjes van Denia. Wat mij opvalt is de hang, of liever gezegd, de behoefte naar Vintage. Zeg maar oude troep, die nu als nieuw wordt verkocht. Niet alleen kleding.
Wat te vinden van dit lieflijke tafereel. Het zit hoog verscholen op een vensterbank van een etagewoning in één van de smalle straatjes van Denia.
Bij de bushalte wordt het steeds drukker en drukker en we vragen ons af of dit allemaal wel in het kleine Denia Bus(je) past. De potentiële passagiers staan verdeeld over 2 wachthokjes. Waarbij je eerst nog denkt dat die met een andere bus willen. Maar nee, als het busje aankomt, dromt het hele gepeupel zich samen, waar ik overigens al een strategische plek heb opgezocht. De vorige keer stopte hij pal voor mijn neus, nu stopt hij 1 1/2 meter eerder. Stampvol is nog een "understatement" en deze keer moeten er onderweg wel steeds mensen uit. "Proximo" schalt het dan door het busje, waar de chauffeur geen enkel zicht naar achteren heeft, want ze staan tot aan zijn stoel en ja, wij zitten, uiteraard. Hij moet dan ook steeds vragen of iedereen al is uitgestapt, want op het moment dat hij weer, te vroeg, weg wil rijden, hij is al 10 minuten te laat, beginnen mensen te schreeuwen. Voor vertrek, bij de halte hebben 2 oudere dames aan bijna iedereen gevraagd of "deze bus ook bij camping Los Patos stopt." Ze raadplegen nog alle borden, voor de zekerheid. Dan vragen ze het ook nog aan de chauffeur, die natuurlijk stopt bij camping Los Patos. Maar wie er ook uitstappen, niet de betreffende dames.... nee, zij moeten een paar haltes verderop zijn.
Kortom..... het was weer een vermakelijke rit.
