Aan het begin van gistermiddag word ik opgeschrikt door schreeuwen, vlak achter onze camper. Iemand probeert met een veel te lange camper een veel te krappe bocht te nemen. Zelfs Marie-Carmen komt uit haar receptie ruimte om in het rap Spaans de chauffeur erop te wijzen, dat dit toch echt niet gaat. Ze staan nu tegenover ons, maar vraag me niet hoe ze daar zijn gekomen. Mevrouw is zo druk met aanwijzingen geven, dat ze op een gegeven moment valt en haar tand door de lip heeft. Het bloedt hevig, want ze gebruikt bloedverdunners. Waar kennen wij dat ook alweer van.
Vannacht ben ik toch bezig geweest met het debacle wat Eurovisie songfestival heet. Het is toch raar, dat zoiets onbenulligs als een paar, in een microfoon, schreeuwende mensen met oogverblindende, in de letterlijke zin, lichtflitsen je bezig houdt. Het heeft natuurlijk alles te maken met "ons" Friesenjung ut Leeuwaren. Hij wordt door, nu nog, onverklaarbare reden gediskwalificeerd. O ja, hij zou een "bedreigend" gebaar hebben gemaakt naar een juffrouw die dacht, dat ze met een camera op de schouder alles kan maken. Misschien krijgen we het allemaal nog eens te horen, of liever, te zien, want ze heeft het gefilmd.
Ik ben er, zeker in de ochtend, nog een beetje chagrijnig van en ga van de weeromstuit maar aan het studeren. Eerlijk gezegd, maakt dat het er allemaal niet beter op, maar ik geef het (nog) niet op.
Vanmiddag word ik gesommeerd een eind op het strand te gaan wandelen. Ik moet zeggen, het humeur knapt daar aardig van op om een uurtje langs de vloedlijn te slenteren.
Dan,.... brengt mij zo iets simpels als dit bouwwerkje, van een aantal kinderen, mij weer terug naar de werkelijkheid. Ik laat de associatie maar aan U lezer over.
Na een half uur te hebben gewandeld komen we bij camping Pepe aan, waar bij mooi weer altijd wel een verkoper staat die jurken, sjaals en omslagdoeken te koop aanbiedt. Hoe vrouwen het doen, doen ze het, maar in één oogopslag weet Ali dat er niets voor haar tussen hangt.
