Laat ik eerst maar even voorop stellen dat ik, voor Max verstappen geboren werd, al Formule 1 keek. Ik bedoel, ik heb Ayrton Senna nog wereldkampioen zien worden, waar hij Alan Prost van de troon stootte. (Voor mij het mooiste jaar.) Maar goed....
Vannacht wordt ik om 4.45 uur wakker, zo maar, nou eigenlijk door de oude mannenkwaal. Ik realiseer mij dat de race in Australië over een kwartiertje begint, tja, en wat doe je dan als fan? Je blijft op en zet de laptop aan, om via F1 pro de race te bekijken.
Kijk, dat dan in de 4e ronde de rem rechtsachter blokkeert en een ronde verder Max moet uitvallen, is sneu voor mij, maar nog meer voor hem. Het blijft een mechanische sport mensen.
Carlos Sainz behaalt een geweldige overwinning, nog voor teamgenoot Leclerc, die 2e wordt.
Stom genoeg, neem ik alvast om 5 uur, mijn medicijnen in en dat zonder iets te eten. 15 minuten later zit ik met brandend maagzuur de wedstrijd te bekijken. Hoe stom kun je zijn!
Dan nog even, heel kort iets over mijn andere (hernieuwde) hobby. Ik maak, na de Formule 1 wedstrijd, in alle vroegte contact met 2 Amerikanen. Als ik even later bij zinnen kom realiseer ik mij dat dit alleen maar via "The Long Path" heeft kunnen gebeuren. (Neem de wereld in gedachten, dan kun je linksom, de korte weg, een verbinding met Amerika maken, maar ook rechtsom, oftewel via The Long Path.) Ik ga dit niet verder uitleggen, maar stel het wel vast.
Voor de rest wordt het een heel normale zondag, met hetzelfde rustgevoel, totdat..... Ali besluit dat we een "eindje" langs het strand gaan wandelen. Ik snap het wel, want ik was aan het studeren geslagen, maar de hele dag binnen zitten, "Kommt nicht in Frage" in Ali haar vocabulaire.
Terwijl dreigende luchten vanuit het Oosten over de bergen van El Verger komen, starten wij onze wandeling. Het begint al redelijk te waaien en de golven komen steeds verder het strand op.
Er is een moment dat we bijna worden verrast en de tocht met natte schoenen moeten afmaken. Maar zover komt het niet, want we zijn alert.
Altijd zijn er van die stoere mensen, die zich vermannen en de zee in wandelen. Wij hebben daar heilig respect voor, want zo warm is het 17 graden is de luchttemperatuur en de zee zal wel iets frisser zijn.
Zandkastelen bouwen, wie heeft zich er niet in verloren. Kennelijk is er onenigheid geweest, want de linkerkant is beschadigd geraakt. Het lijkt wel de bedoeling dat ze nog terug komen, gezien het nog aanwezige "bouwgereedschap."
Bij camping Pepe gaan we van het strand om via de Camia Bessetes de weg naar Rio-Mar te volgen. Het vroege opstaan en de veranderde etenstijden heeft gevolgen voor de darmflora. Nood breekt, in dit geval, wederom wetten, want het is bijna een leven lang geleden dat de duinen mij beschutting bieden bij het uitoefenen van een sanitaire stop, waar zelfs de koning te voet gaat. Het lucht enorm op!
Dankbaar laat ik mij bij terugkomst op het bed ploffen. Om na een uurtje, zo fris als een oude man maar kan wezen, mij weer in het volle leven te storten.
Trouwens, berichten bereiken ons dat de Fransen dinsdag vertrekken, dus kunnen wij morgen alvast voorbereidingen treffen om te verkassen.
