Het plan voor vandaag was, om heerlijk bij de camper te blijven en te genieten van het aanstaande mooie weer. Maar gezien de (studie)dip vindt mijn wederhelft het een beter idee om toch maar een terrasje op de boulevard te nemen. Dit keer gaan we op de fiets, die we aan een hek bij Veracruz vastzetten.
Het uitzicht is goed, de koffie smaakt uitstekend, bij La Bahia, als plotseling een mooie vrouw pal naast mij komt staan. In een heerlijk Brabants accent vraagt ze mij hoe het met ons gaat. "Ons Nicole" zit al een tijdje achter ons, terwijl wij dat niet in de gaten hebben. Zij moet eerst even over haar schroom heen komen, maar begroet ons daarna allervriendelijkst. Nicole is de 2e dochter van Riky en Theo, die later nog zullen komen en ook Teus, want er wordt vandaag verbouwd bij Gemelos. Riky en Theo melden zich een tijd later wel, maar Teus heeft kennelijk de boodschap misverstaan.
Na alle familie perikelen, vervolgen wij onze weg en wandelen richting de oude stad.
Maar ja, Als Ali een "nieuw" winkeltje "Natura" ontdekt, waar ook nog eens katoenen kleding wordt verkocht, is de boot aan. Na de aanschaf van een broodnodige nieuwe blouse en voor mij een wereldbol, wat mijn radio verbindingen in een heel ander perspectief zet, kunnen we weer onderweg.
Inmiddels loopt het tegen enen en begint de hongerklop toe te staan. Gauw een pizza punt bestelt, alleen het drinken wordt door een soort van ober opgenomen en gebracht. Als Ali heeft betaalt met €10,- wordt het lang wachten op het wisselgeld en meneer de ober heeft het zogenaamd heel druk. Als hij even later een sigaretje gaat staan roken, spreek ik hem aan. Nou, ik krijg mij daar een waterval aan Spaans voor mijn kiezen, waar ik geen touw aan vast kan knopen. Wat ik wel begrijp is dat ik geduld moet hebben. Als ik blijf aandringen, loopt meneer met veel misbaar naar binnen, waar ik hem op de voet volg. Kennelijk schrikt hij daarvan en begint, met een hoop bombarie, om zijn baas te roepen. Des te meer drukte hij maakt, des te rustiger ik word en begin het zelfs grappig te vinden. Uiteindelijk lopen de 2 "baasjes" weg en krijgt een meisje opdracht mij het wisselgeld terug te geven. Bij de bestelling meldt de ober €5,70 voor twee flesjes Perrier, bij het afrekenen blijkt het €5,40 te zijn. (truuk mislukt meneer.)
Bij Pointer Beach is het altijd gezellig en zijn er altijd mensen die zakken met brood kopen om die aan de duifjes te voeren.
Ik geloof dat er niemand op de wereld bestaat die meer verdiend aan oud brood dan deze meneer. Misschien heeft hij ook nog wel een dealtje met de plaatselijke stomerij. Dit alles draagt bij aan de economische welstand van Benidorm stad.
