Rio Mar 1

De wekker staat op 8 uur ingesteld, maar onze innerlijke wekker houdt dit niet zo lang uit. Om 20 minuten voor acht sta ik naast het bed.

De normale plichtplegingen zoals ontbijten en betalen brengt ons om 10 minuten voor negen voor de slagboom van Bonterra Park in Benicassim. Rio Mar, "here we come".

Nee, dit is niet onze camper, maar een vrij kampeerder, vlak buiten Benicassim. Iedere keer weer verbazen wij ons over de plekken waar mensen willen staan, zoals hier, werkelijk pal naast een snelweg. Maar ja, dat is wel de "ultieme" vrijheid en niet minder belangrijk, het is gratis.

Ik weet niet of de zachte winter debet is aan het nu al in bloei staan van deze amandelboom, maar kennelijk belangrijk genoeg om door Hoofd-fotografie vast te worden gelegd.

  Sagunto waar het "Kasteel van Valencia" staat, hebben we voor een paar jaar geleden bezocht. Een indrukwekkend kasteel met een rijke geschiedenis van 2000 jaar.

Ze zit er ieder jaar weer klaar voor, met het foto toestel in de aanslag, want na een viaduct komen we langs een zestigtal geiten/bokken. Ik begrijp maar steeds niet hoe Hoofd-fotografie dit allemaal onthoudt.

Na een hoop politie en brandweer, vlak voor Oliva, duiken we het stadje in. Iedere keer verbazen we ons er over, dat al het verkeer zich door dit smalle straatje moet wurmen. Komt bij dat om de 100 meter er een verkeerslicht staat, want anders zouden de stedelingen met geen mogelijkheid over kunnen steken.

  Vlak na Oliva, staan ze er weer, de lieve dames, die ons van harte welkom heten.

Dan komen we al snel bij onze favoriete "bunkerplaats", waar we de Diesel- en Gas voorraad aanvullen. Ieder jaar weer verwonder ik me ook over de behulpzaamheid van deze pompbediende. Hij tankt de boel helemaal af en het enige wat ik mag doen is de koppeling voor het gas aanbrengen.

Bij aankomst, in de receptie van Rio Mar, noem ik de naam "HermanAli", waarbij Marie-Carmen in een soort kramp schiet. Ik zal een lang verhaal kort houden, maar plek 62 is bezet en blijft bezet. Hoe ik ook probeer achter de oorzaak  te komen, met al haar Spaanse charme houdt ze de reden voor zich. Het blijkt uit latere verhalen van Gernot en Gaby, dat ene Rosita de plek heeft weggeven, omdat ze niet op de lijst heeft gekeken. ’s Morgens om 8 uur zijn de huidige bewoners "Umgesiedelt" en Gaby, die het allemaal had geregeld, heeft niets meer kunnen doen. Toen de huidige nr. 62 bewoners hoorden dat de plaats reeds besproken was, hebben ze een aantal mensen hun excuses aangeboden, zonder dat ze er iets aan konden doen. We krijgen over een paar dagen een plek naast Gaby en Alfredo (hoop ik)...

De begroeting met de andere "kennissen" is trouwens allerhartelijkst. Hoewel ik bij sommigen toch eerst even de temperatuur meet aan hun voorhoofd, want je weet maar nooit, tegenwoordig. Regelmatig missen we elkaar, voor een half uurtje, omdat we dan weer bekenden tegenkomen en dan moet er wel even een praatje gemaakt worden. Het is maar goed dat we de aangeboden biertjes tegoed houden, anders zag ik de wereld nu voor een doedelzak aan.

Het schijnt hier overigens verschrikkelijk te keer te zijn gegaan, half januari met de storm Gloria. Later meer.