Het moment van ontwaken, of eigenlijk juist daarvoor, tussen wakker worden en wakker zijn. Het zijn de fijnste momenten van de dag. Nog niet gestoord worden door dwingende gedachten. De geluiden van buiten langzaam tot je door laten dringen en met nog half gesloten ogen het ochtendlicht door kieren te zien binnenkomen. Daarmee ook de werkelijkheid van het leven, wat je nog heel even op de achtergrond kan laten. Er moet een manier zijn dit gevoel wat langer te kunnen vasthouden. Met de wetenschap dat dit nooit zal lukken, knip ik met de afstandsbediening, de televisie aan. Hiermee vernietig ik het laatste sprankje gevoel van gelukzaligheid. Het Corona virus heeft zijn zoveelste slachtoffer gemaakt en is niet langer een probleem van Azië alleen. Nu ook in Italië meerdere slachtoffers zijn te betreuren komt het wel akelig dichterbij.
De dagelijkse zwemexercitie loopt uit op een "disaster". Op een geven moment liggen we met z'n zessen in het bad. Dat wil zeggen, één dame probeert zo snel mogelijk van de ene naar de andere kant te lopen onder het slaken van luidruchtige puf-geluiden en het heftig rondzwaaien van de armen. Ja, U leest het goed, ze "loopt" inderdaad hevig puffend het bad op en neer, alsof ze bij haar laatste barensweeën is beland. Haar omvang maakt dit plaatje nog geloofwaardiger. Een andere dame doorkruist het kleine bad al zwemmend, maar met een dusdanig laag tempo, dat ik ieder moment verwacht dat ze zinkt, overspoelt door de golven van de eerstgenoemde dame. De twee overige gebruikers van het zwembad blijven angstvallig aan de kant spartelen. Het wordt onmogelijk om nog langer baantjes te trekken, tenzij ik achter de dame één aan ga lopen huppelen. Nu helemaal wakker, verlaat ik chagrijnig het zwembad en beloof mezelf dat dit de laatste keer was, dit jaar.
Na de inkopen en de lunch, wordt de afwas gedaan. Als we klaar zijn zie ik naast onze wasbak een typisch Belgisch glas staan.
Ik wijs Hoofd-afwas op het vergeten Belgische glas. "Waarom is dat een Belgisch glas" vraagt ze vol onbegrip. "Dat zie ik onmiddellijk, want een dergelijk glas maakt namelijk geen kringen op een tafel" antwoord ik, duidend op de vierkante bodem. Ook de Belgische eigenaresse van het glas, die ik het vergeten glas even later overhandig, bezweert mij, bij hoog en bij laag, dat het bij de plaatselijke Chinees vandaan komt en niet Belgisch is, ondanks mijn uitleg.
De dagelijkse zwemexercitie loopt uit op een "disaster". Op een geven moment liggen we met z'n zessen in het bad. Dat wil zeggen, één dame probeert zo snel mogelijk van de ene naar de andere kant te lopen onder het slaken van luidruchtige puf-geluiden en het heftig rondzwaaien van de armen. Ja, U leest het goed, ze "loopt" inderdaad hevig puffend het bad op en neer, alsof ze bij haar laatste barensweeën is beland. Haar omvang maakt dit plaatje nog geloofwaardiger. Een andere dame doorkruist het kleine bad al zwemmend, maar met een dusdanig laag tempo, dat ik ieder moment verwacht dat ze zinkt, overspoelt door de golven van de eerstgenoemde dame. De twee overige gebruikers van het zwembad blijven angstvallig aan de kant spartelen. Het wordt onmogelijk om nog langer baantjes te trekken, tenzij ik achter de dame één aan ga lopen huppelen. Nu helemaal wakker, verlaat ik chagrijnig het zwembad en beloof mezelf dat dit de laatste keer was, dit jaar.
Na de inkopen en de lunch, wordt de afwas gedaan. Als we klaar zijn zie ik naast onze wasbak een typisch Belgisch glas staan.
