Met moeite kan ik me losrukken uit de warmte van de zon, op deze prachtige vrijdagmiddag. Rondom ons worden geamuseerde gesprekken gevoerd die, aangespoord door de alcohol, steeds luidruchtiger worden. Kennelijk vieren, ook deze "jubilados", ondanks dat het voor hen altijd weekeinde is, het aankomende weekend uitbundig.
"Zur Sache"
Het belooft een vredige vrijdag te worden, totdat Hoofd-activiteiten oppert om nog even een eindje te gaan fietsen. "Alleen tot het vliegveld", probeert ze de pijn nog iets te verzachten.
Sinds de boulevard verboden is voor fietsers, moet Hoofd-route een andere weg vinden om ons op de "Via verde" te laten komen. Kris kras door het, met eenrichtingsverkeer vergeven, Benicassim voert het ons door de meest onooglijke steegjes en straatjes met grind en zand. Het doet me even aan onze beroemde trainer Louis van Gaal denken, die voor de Engelse pers ooit de uitspraak: "The Death of de Gladioles" poneerde. Totdat we, serieus, deze weg tegenkomen. Shit, heb ik het toch nog over voetbal...... Ik had, sinds gisteravond, het onderwerp willen vermijden. Maar eerlijk, ik heb Getafe- Ajax uitgezet. Ik had dat "schopclubje" vorige week al tegen Barcelona zien voetballen. Nah, wat daar voor doorgaat en heb de wedstrijd tegen Ajax, na 10 minuten, mijn buik alweer vol, uitgezet.
Via Verde, het blijft een heerlijk fietspad, zo vlak langs de Middellandse zee, waar de zeeschepen voor de Rede liggen. Nog even ontstaat een dispuut of het "op de rede" is of "voor de rede" (Een rede is een ankerplaats voor de kust).
Onderweg komen we verschillen sluis complexen tegen, die bij hoog water de doorstroom kunnen regelen. Nu staan die afwatering- sloten nog droog.
In de "middle off nowhere" kun je dit soort punten vinden. Een bibliotheek aan zee, of wat te denken van (rechts) een gelegenheid om baby's van een verschoning te voorzien. Hebben wij dat überhaupt in Nederland?
Op ons reisdoel, het vliegveld bij Grau, of Grao, zoals het lokaal wordt aangeduid, is het "dood katoen".
Mijn accu geeft aan dat hij nog 10 km ondersteuning kan bieden, dus voordat we moeten ruilen van fiets, aanvaarden we de terugtocht.
Dan nog een puntje veiligheid. Op dit stukje zijn de oversteekplaatsen beveiligd met oranje knipperbollen. Iets dat ik mij nog herinner van vroeger in Nederland. Alleen knipperden bij "ons" die bollen ook daadwerkelijk. Trouwens, die mevrouw op het fietspad rijdt op een elektro-step. Die dingen gaan 25 km/u, dus soms komt zo'n apparaat ons voorbij zoeven. Heel even denk ik dan "rot op naar het voetpad", maar als ik tot bezinning kom lijkt mij dat ook niet echt veilig. Want je komt ze ook in grote steden tegen en dan wel op het trottoir.
Wij oudjes leven in een gevaarlijke wereld!
"Zur Sache"
Het belooft een vredige vrijdag te worden, totdat Hoofd-activiteiten oppert om nog even een eindje te gaan fietsen. "Alleen tot het vliegveld", probeert ze de pijn nog iets te verzachten.
Mijn accu geeft aan dat hij nog 10 km ondersteuning kan bieden, dus voordat we moeten ruilen van fiets, aanvaarden we de terugtocht.
Wij oudjes leven in een gevaarlijke wereld!
