Benicassim 23

De zon verwachting ligt voor vandaag dusdanig laag, dat Hoofd-uitstapjes besluit om per bus naar Castellon te gaan. Tja en als Hoofd-uitstapjes iets besluit........ Dus gaat de wekker om 8 uur en zitten we om 9.20 uur in de bus.

Uiteraard beginnen we bij ons, weliswaar nieuwe, koffietentje. Maar ik voorspel, dat dit de laatste keer is geweest. Ondanks de ruime keuze aan versnaperingen verslikt Hoofd-bestelling zich in de koffie. Kennelijk wordt de koffie met een niet constante hoeveelheid chocolade poeder aangemaakt, want ik vermoed dat mijn reisgezellin de komende uren chocolade repen gaat poepen. Had ik de vorige keer het gevoel dat ik een reep doorslikte, voor de verandering valt haar nu deze eer te beurt.

  De route is nu totaal anders gepland en komen we nu door straatjes, die we nog niet eerder zijn ingeslagen. Op onze wandeling door het centrum van Castellon komen we diverse beelden, zoals deze tegen. Wat wel opvalt is de enorme leegstand van de winkelpanden en dat is nooit een goed teken.

Hier een prachtig brons van een hand, die een zogenaamde Pelota bal vasthoudt. Het Spaanse Pelota lijkt een verwantschap met het Friese kaatsen te hebben. Alleen wordt het hier en vooral in Baskenland gespeeld tegen een muur, zoals het moderne Squash. Pelota wordt, van oudsher, met een soort handschoen gespeeld.

Over het algemeen wordt elektriciteit, telefoonkabels en dergelijke langs de gevels van de panden aangelegd. Als er dan een pand wordt gesloopt, bungelt de bekabeling in het luchtledige. Ik zit een tijdje te worstelen met de geschreven tekst op de muur, "Gruñon Tour". Gruñon betekent zoveel als chagrijn, mopperend et-cetera.

Kennelijk zijn er mensen die het er niet geheel mee eens zijn dat er panden afgebroken worden. Trouwens, om de boel nog een beetje waterdicht te houden, wordt op de blijvende muren purschuim gespoten.

Plotseling hoor ik naast mij een gilletje "Supermercado Ali". In eerste instantie heb ik niet in de gaten dat het om de naam van deze mini kruidenier gaat. Wel grappig is, dat de uitbater geduldig blijft staan, als ik een foto van zijn negotie maak.

Rondlopen zonder iets te doen, men noemt het ook wel slenteren, werkt erg vermoeiend op de spieren. Maar, terwijl ik het gevoel heb dat we steeds verder van het centrum, lees bushalte, wegraken heeft Hoofd-route daar een heel ander beeld bij.

  Door het, met sinaasappelbomen geflankeerd, straatje komen we uit bij een soort kerk, Santa Domingo, waarbij Domingo zelf, meer dan levensgroot is afgebeeld.

Hoe ze het doet, doet ze het, maar ineens staan we weer bij de bushalte en kunnen we gelijk instappen. Op de terugreis lijkt het erop alsof de regen zo uit de lucht komt zetten. Maar het blijft bij een paar druilige buitjes en komen we droog over. Maar de zon krijgen we vandaag niet meer te zien.