De schaduwen worden steeds langer, als we in de tuin van de Fam. De Vries het avondeten nuttigen. Het is nog steeds warm maar de tagliatelle, met de daarbij geserveerde Cider, smaakt overheerlijk. “Wordt het niet eens tijd voor je blog” probeert de kokkin voorzichtig, het is al ruim negen uur. “Ai, nu zitten er verschillende mensen al uren op de F5 toets te slaan om te zien of de Blog al is verfrist” repliceer ik grappend. Oké, laat ik beginnen.
Om 8 uur gaat de wekker, want het is en blijft een reisdag en dan willen we een beetje op tijd zijn. Al is de rit maar 100 kilometer naar Saint-Jean-du-Corail, de huidige residentie van de broer van mijn reisgenote. Maar ja, als de reisplanner eerst uitgebreid gaat zitten Whatsappen en later, tijdens het betalen lekker gaat staan beppen met de camping juffrouw, vergaat de tijd al snel. Kwart over negen vertrekken we.
Blijft er slechts nog één bottelnek over en dat zijn de smalle weggetjes, die door mijn routeplanner op de kaart zijn ontdekt. Ook dat blijkt een onderschatting van de Franse wegenbouwers te zijn. Dus zijn we precies op de afgesproken tijd ter plaatse. Nee, dus. Poltiere en Poteliere wordt in TomTom doorelkaar verhaspeld en staan we bijna oog in oog met een vervaarlijk uitziende Fransman. De telefoon brengt uitkomst en een paar honderd meter verder rijden we het correcte landgoed op.
Want een landgoed kunnen we het met een gerust hart noemen. Dit is het woonhuis, wat op een ruim stuk grond is gesitueerd.
Mijn fotografe belooft morgen wat meer foto’s van de omgeving en dergelijke te gaan maken.
